იესო ეუბნება მას: „სწორია. ასე მოიქეცი და სიცოცხლეს მიიღებ“. საინტერესოა, მთავრდება კი ამით საუბარი. კაცს ასეთი პასუხი არ აკმაყოფილებს. სინამდვილეში ის „თავის გამართლებას“ ცდილობს და უნდა, დაამტკიცოს, რომ სწორი ხედვა აქვს და სხვებს სამართლიანად ექცევა. ამიტომ იესოს ეკითხება: „კი მაგრამ, ვინ არის ჩემი მოყვასი?“ (ლუკა 10:28, 29). ეს, თითქოსდა, მარტივი კითხვა საკმაოდ ღრმა მნიშვნელობისაა.

იუდეველების აზრით, მოყვასი მხოლოდ ის არის, ვინც იუდაურ ადათ-წესებს იცავს; ერთი შეხედვით, ისე ჩანს, რომ ლევიანების 19:18 ამ შეხედულებას უჭერს მხარს. სინამდვილეში ნებისმიერ იუდეველს შეეძლო დაეწყო იმის მტკიცება, რომ არაიუდეველთან ურთიერთობა კანონის დარღვევა იყო (საქმეები 10:28). ამიტომ ეს კაცი და შესაძლოა იესოს ზოგი მოწაფეც კი საკუთარ თავს მართლებად მიიჩნევენ იმის გამო, რომ იუდეველების მიმართ სიკეთეს ავლენენ. ამავდროულად ფიქრობენ, რომ უფლება აქვთ, არ გაუკეთონ სიკეთე არაიუდეველებს, რადგან მათ არ მიიჩნევენ თავიანთ მოყვასად.

სწავლების რა საოცარი მეთოდი გამოიყენა იესომ, ამ დიდებულმა მასწავლებელმა! დაუჯერებდნენ ეს კაცი და სხვა იუდეველები იესოს, თუ პირდაპირ ეტყოდა, რომ არაიუდეველიც მათი მოყვასია? საეჭვოა. მაგრამ იესო მათ ერთ უბრალო შემთხვევას მოუყვა და ისეთი დეტალები მოიხსენია, რაც მათთვის ნამდვილად არ იყო უცხო; ამგვარად პასუხი კითხვაზე — „ვინ არის ჩემი მოყვასი?“, ყველასთვის ნათელი გახდა. ასე რომ, ნამდვილი მოყვასი ისაა, ვინც ისე ავლენს სიყვარულს და სიკეთეს, როგორც ამას წმინდა წერილები გვასწავლის.