„ღვთის კანონი“. მოციქული პავლე საუბრობს ბრძოლაზე, რომელშიც ქრისტიანია ჩაბმული და აღნიშნავს, რომ ამ დროს ერთმანეთს უპირისპირდება „ღვთის კანონი“, იგივე „სულის კანონი, რომელიც სიცოცხლეს იძლევა“, და „ცოდვის კანონი“ ანუ „ცოდვისა და სიკვდილის კანონი“. პავლე აღწერს ამ ბრძოლას და ამბობს, რომ ცოდვის მარწუხებში მოქცეული სხეული „ცოდვის კანონს“ ემონება. „ხორცისაზე ფიქრი სიკვდილს ნიშნავს“, მაგრამ „ღმერთმა თავისი ძე გამოგზავნა ცოდვილი ხორცის მსგავსებით და ცოდვის გამო, და ამით მსჯავრი დასდო ცოდვას ხორცში“. ღვთის სულის დახმარებით ქრისტიანს შეუძლია გაიმარჯვოს ამ ბრძოლაში და მოიპოვოს სიცოცხლე. ამისათვის მან ქრისტესადმი რწმენა უნდა გამოავლინოს, ჩაკლას სხეულის საქმეები და სულით იაროს (რმ. 7:21—8:13).

შინაგანი ადამიანი. იმ კონტექსტებში, სადაც საუბარია ბრძოლაზე, რომელშიც ქრისტიანია ჩაბმული, მათ შორის დაცემულ, ცოდვილ სხეულთან ბრძოლაზე, ბიბლია იყენებს ფრაზებს: „შინაგანი კაცი“, „შინაგანი ადამიანი“ და სხვ. (რმ. 7:22; 2კრ. 4:16; ეფ. 3:16). ეს ფრაზები მართებულადაა გამოყენებული ქრისტიანების მიმართ, რადგან ისინი იახლებენ „გონების აღმძვრელ ძალას“ (ეფ. 4:23). მათი გონების აღმძვრელი ძალა სულიერისკენ არის მიმართული. ისინი ცდილობენ, გაიხადონ „ძველი პიროვნება [სიტყვასიტყვით „ძველი კაცი“]“ და შეიმოსონ „ახალი პიროვნებით“ (კლ. 3:9, 10; რმ. 12:2). ვინაიდან სულით ცხებული ქრისტიანები ქრისტეში მოინათლნენ, ისინი მის სიკვდილშიც არიან მონათლულნი. მათ ძველი პიროვნება ბოძზე გააკრეს, რათა „ცოდვილი სხეული უმოქმედო გამხდარიყო“. მაგრამ ფიზიკურ სიკვდილამდე და სულიერ სხეულში აღდგომამდე მათი ხორციელი სხეული კვლავ ებრძვის სულიერ ადამიანს. ამ მძიმე ბრძოლის შესახებ პავლე ამბობს: „მართლაც ვოხრავთ ამ საცხოვრებელში“. მაგრამ იესო ქრისტეს გამოსასყიდი ფარავს ძველი პიროვნების (რომლის სხეულის ნაწილებში ხორციელი სურვილი მოქმედებს) მიერ ჩადენილ ცოდვებს, თუ ქრისტიანი არ დანებდება და შეგნებულად არ აჰყვება მის სურვილებს (რმ. 6:3—7; 7:21—25; 8:23; 2კრ. 5:1—3).