ძველ კორინთში მცხოვრებ ზოგ ქრისტიანს არ სწამდა მკვდრეთით აღდგომა, ზოგი კი უბრალოდ დაბნეულობაში იყო. კორინთელი ქრისტიანებისადმი მიწერილ თავის პირველ წერილში პავლემ აღწერა, რა მოხდებოდა, მკვდრეთით აღდგომა რომ რეალური მოვლენა არ ყოფილიყო. მან დაწერა: „თუ მკვდრეთით აღდგომა არ არის, არც ქრისტე აღმდგარა, ხოლო თუ ქრისტე არ აღმდგარა, ჩვენი ქადაგებაც ფუჭი ყოფილა და ჩვენი რწმენაც. თუ მართლა არ აღდგებიან მკვდრები, ცრუმოწმენი გამოვდივართ ღმერთზე . . . ფუჭია თქვენი რწმენა და ჯერ კიდევ თქვენს ცოდვებში ხართ. ისინიც დაღუპულან, ვინც სიკვდილის ძილით დაიძინა ქრისტესთან ერთობაში“ (1 კორინთელები 15:13—18).

„ეჩვენა ხუთასზე მეტ ძმას ერთდროულად . . . შემდეგ იაკობს ეჩვენა, მერე — ყველა მოციქულს. ყველაზე ბოლოს კი, როგორც უდღეურს, მეც მეჩვენა“ (1 კორინთელები 15:6—8).

გარდა ამისა, თუ ქრისტე არ აღმდგარა მკვდრეთით, ქრისტიანული რწმენა აზრს მოკლებული და სიცრუეზე აგებული იქნებოდა. ამასთანავე, პავლე და იესოს სხვა მოწაფეები მტკნარ სიცრუეს გაავრცელებდნენ არა მარტო იესოზე, არამედ იეჰოვა ღმერთზეც, რომელზეც იტყოდნენ, რომ იესო აღადგინაო. და კიდევ ერთი, ყველაზე მნიშვნელოვანი: იმის მტკიცება, რომ „ქრისტე ჩვენი ცოდვებისთვის მოკვდა“, არასწორი იქნებოდა, რადგან თუ მხსნელმა საკუთარი თავი ვერ იხსნა სიკვდილისგან, სხვებს როგორღა იხსნიდა? (1 კორინთელები 15:3). და ქრისტიანები, რომელთაგანაც ზოგი მოწამებრივი სიკვდილით მოკვდა, სამუდამოდ დასამარდებოდნენ აღდგომის იმედთან ერთად.