შეხედულება განგების შესახებ. ღვთიური განგების მომხრენი თვლიან, რომ ღმერთი ყოველთვის ყველაფერს წინასწარ ჭვრეტს და ნებისმიერი ადამიანის ცხოვრების ყველა მომენტსა თუ საბოლოო ხვედრს წინასწარ წყვეტს. ისინი თვლიან, რომ ღმერთი, თავისი ღვთაებრივი ბუნებიდან და სრულყოფილებიდან გამომდინარე, ყოვლისმცოდნეა, რაშიც არა მხოლოდ წარსულსა თუ აწმყოზე, არამედ მომავალზეც ყველაფრის ცოდნა იგულისხმება. მათი აზრით, ღმერთი სრულყოფილი ვერ იქნება, თუ მას ყველა, თუნდაც უმნიშვნელო, დეტალი არ ეცოდინება. იმის დასადასტურებლად, რომ ღმერთი ადამიანის ბედს ჯერ კიდევ მის დაბადებამდე წყვეტს, მათ ისაკის შვილების, ესავისა და იაკობის, მაგალითი მოჰყავთ (რმ. 9:10—13), ხოლო ეფესოელების 1:4, 5-ითა თუ სხვა მსგავსი მუხლებით იმის დამტკიცებას ცდილობენ, რომ ღმერთმა ყოველივეს შექმნამდე ყველა თავისი ქმნილების მომავალი განჭვრიტა და განსაზღვრა.

მოწოდებულთა და რჩეულთა წინასწარგანწესება. ბიბლიის მრავალი მუხლი საუბრობს მოწოდებულ და რჩეულ ქრისტიანებზე (იუდ. 1; მთ. 24:24). მათზე ნათქვამია, რომ ისინი არიან „რჩეულები მამის, ღვთის წინასწარგანჭვრეტით“ (1პტ. 1:1, 2), ქვეყნიერების გაჩენამდე არჩეულნი, ღვთის შვილობისთვის წინასწარ განწესებულნი (ეფ. 1:3—5, 11) და დასაწყისიდანვე ხსნისთვის ამორჩეულნი (2თს. 2:13, 14). ეს მუხლები სწორად რომ გავიგოთ, ჯერ იმაში უნდა გავერკვეთ, რას ეხება ისინი — კონკრეტული ადამიანების თუ ადამიანთა გარკვეული ჯგუფის, კერძოდ, ქრისტიანული კრების, „ერთი სხეულის“ (1კრ. 10:17), იესოს ზეციერი სამეფოს თანამემკვიდრეების წინასწარგანწესებას (ეფ. 1:22, 23; 2:19—22; ებ. 3:1, 5, 6).

თუ ამ მუხლებში მარადიული ხსნისთვის კონკრეტული ადამიანების წინასწარგანწესება იგულისხმება, გამოდის, რომ ისინი არასდროს განდგებიან და არასდროს დაკარგავენ რჩეულობას, რადგან შეუძლებელია გამტყუნდეს ის, რაც ღმერთს წინასწარ აქვს გადაწყვეტილი. მაგრამ იმავე მოციქულებმა, რომლებმაც ღვთის შთაგონებით ზემოხსენებული სიტყვები დაწერეს, ისიც აღნიშნეს, რომ ქრისტეს გამოსასყიდით ნაყიდთაგან და განწმენდილთაგან ზოგიერთი, „ვინც გემო გაუსინჯა ზეციურ უსასყიდლო ძღვენს და ეზიარა წმინდა სულს ... და მომავლის ძლიერებას“, განდგებოდა, არ მოინანიებდა და განადგურდებოდა (2პტ. 2:1, 2, 20—22; ებ. 6:4—6; 10:26—29). ეს მოციქულები ერთსულოვნად ურჩევდნენ თანამორწმუნეებს: „უფრო მეტად ეცადეთ, რომ განმტკიცდეთ თქვენს მოწოდებასა და რჩეულობაში, ვინაიდან, თუ ასე მოიქცევით, არასოდეს დაეცემით“; „კვლავაც იღვაწეთ თქვენი ხსნისთვის შიშითა და კანკალით“ (2პტ. 1:10, 11; ფლ. 2:12—16). პავლე, „იესო ქრისტეს მოციქულად მოწოდებული“ (1კრ. 1:1), არ ფიქრობდა, რომ წინასწარ იყო მარადიული ხსნისთვის განწესებული. მისი სიტყვებიდან ჩანს, რომ ის ძალ-ღონეს არ იშურებდა, რათა მიეღწია მიზნისთვის, „ღვთის მიერ ზეციური მოწოდების ჯილდოსთვის“ (ფლ. 3:8—15) და ფხიზლობდა, რომ თავად არ აღმოჩენილიყო უღირსი (1კრ. 9:27).

ასეთებს „სიცოცხლის გვირგვინი“ მხოლოდ იმ შემთხვევაში მიეცემათ, თუ განსაცდელების მიუხედავად სიკვდილამდე ერთგულები დარჩებიან (გმც. 2:10, 23; იაკ. 1:12). მათ შეიძლება დაკარგონ ღვთის ძის თანამმართველთათვის განკუთვნილი გვირგვინი (გმც. 3:11). მოციქული პავლე დარწმუნებით ამბობდა, რომ „სიმართლის გვირგვინი“ ენახებოდა, მაგრამ როცა მან ეს სიტყვები წარმოთქვა, სარბიელი ბოლომდე ჰქონდა გავლილი და მისი სიკვდილი მოახლოებული იყო (2ტმ. 4:6—8).

მაგრამ, თუ ზემოხსენებულ მუხლებში ადამიანთა ჯგუფი, კერძოდ, ქრისტიანული კრება, იგივე „წმინდა ერი“ იგულისხმება (1პტ. 2:9), ეს იმას ნიშნავს, რომ ღმერთმა წინასწარ განჭვრიტა და განსაზღვრა ამ ჯგუფის (და არა ამ ჯგუფში შემავალი კონკრეტული ადამიანების) გამოჩენა. ეს მუხლები იმაზეც მიუთითებს, რომ ღმერთმა თავისი განზრახვიდან გამომდინარე წინასწარ განსაზღვრა, როგორები უნდა ყოფილიყვნენ ამ ჯგუფის წევრები (რმ. 8:28—30; ეფ. 1:3—12; 2ტმ. 1:9, 10) და რა საქმეები უნდა ეკეთებინათ, აგრეთვე ისიც, რომ ქვეყნიერებაში გასაჭირი ექნებოდათ, რაც მათ რწმენას გამოცდიდა (ეფ. 2:10; 1თს. 3:3, 4).