ელჩი

ბიბლიაში ელჩად იწოდება საგანგებო დავალებით მეფის მიერ წარგზავნილი ოფიციალური წარმომადგენელი. ამ მოვალეობას ძველად, როგორც წესი, გამოცდილი მამაკაცები ასრულებდნენ. აღსანიშნავია, რომ ბერძნული სიტყვები პრესბევო (ელჩად ყოფნა [ეფ. 6:20; 2კრ. 5:20]) და პრესბეა (ელჩები [ლკ. 14:32]) ენათესავება პრესბიტეროს (უხუცესი) (სქ. 11:30; გმც. 4:4).

ქრისტეს ზეცად ამაღლების შემდეგ მისი ერთგული მიმდევრები ღვთის ელჩები გახდნენ „ქრისტეს ნაცვლად“. პავლე საკუთარ თავს ელჩს უწოდებს (2კრ. 5:18—20). ის და იესო ქრისტეს დანარჩენი ცხებული მიმდევრები უზენაესი ღვთისგან, იეჰოვა ღმერთისგან გაუცხოებულ ერებთან იყვნენ წარგზავნილნი. ისინი იყვნენ ელჩები ღვთისადმი მტრულად განწყობილ ქვეყნიერებაში (ინ. 14:30; 15:18, 19; იაკ. 4:4). როგორც ელჩი, პავლე ქრისტეს მეშვეობით ღმერთთან შერიგების შესახებ ქადაგებდა. პატიმრობაში მყოფმა თავის თავს „ბორკილდადებული ელჩი“ უწოდა (ეფ. 6:20). ელჩები ოდითგანვე ხელშეუხებლები იყვნენ, მაგრამ პავლეს ბორკილები იმას ადასტურებდა, რომ ქვეყნიერება მტრულად იყო განწყობილი ღვთის, ქრისტესა და მესიანური სამეფოსადმი. ღვთის სამეფოს ელჩებისადმი უპატივცემულო მოპყრობით ერებმა უდიდესი სიძულვილი და მტრობა გამოავლინეს მათ მიმართ, ვისი წარმომადგენლებიც ეს ელჩები იყვნენ.

პავლე, როგორც ელჩი, პატივს სცემდა ქვეყნის კანონებს, თუმცაღა ქვეყნიერების პოლიტიკურ და სამხედრო საკითხებში მკაცრად იცავდა ნეიტრალიტეტს. ასეთი დამოკიდებულება შეესაბამება იმ პრინციპს, რომლითაც ელჩები ხელმძღვანელობენ, კერძოდ, ელჩები ემორჩილებიან იმ ქვეყნის კანონებს, სადაც იგზავნებიან, თუმცა არ არიან ვალდებული იმ ქვეყანას უერთგულონ.

პავლე მოციქულის მსგავსად, ქრისტეს ყველა ერთგული სულითცხებული მიმდევარი, რომელთა მოქალაქეობაც ზეცაშია, ელჩია „ქრისტეს ნაცვლად“ (2კრ. 5:20; ფლ. 3:20).