ចូរមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវអំពីតម្លៃនៃជីវិតរបស់អ្នកដែលជាអំណោយទាន
«ព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ . . . នឹងសំអាតទាំងបញ្ញាចិត្តអ្នករាល់គ្នាពីអស់ទាំងការស្លាប់ផង ដើម្បីឲ្យបានបំរើព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់»។—ហេព្រើរ ៩:១៤
១. តើមានភស្តុតាងណាខ្លះដែលបង្ហាញថា យើងចាត់ទុកជីវិតជាអ្វីដែលមានតម្លៃវិសេស?
ប្រសិនបើគេសួរថា តើជីវិតរបស់អ្នកមានតម្លៃប៉ុនណា? តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា? យើងចាត់ទុកជីវិតជាអ្វីដែលមានតម្លៃវិសេសមែន មិនថាជីវិតរបស់យើងផ្ទាល់ឬជីវិតរបស់អ្នកដទៃទេ។ នេះអាចឃើញជាក់ស្តែងនៅពេលដែលយើងឈឺ យើងទៅជួបគ្រូពេទ្យ ឬដើម្បីពិនិត្យមើលសុខភាពរបស់យើងជាទៀងទាត់។ យើងចង់រស់និងចង់មានសុខភាពល្អទៀតផង។ សូម្បីតែមនុស្សចាស់ជរាឬមនុស្សពិការភាគច្រើនក៏ចង់រស់ដែរ គឺមិនចង់ស្លាប់នោះទេ។
២, ៣. (ក) តើសុភាសិត ២៣:២២ បញ្ជាក់នូវភារកិច្ចអ្វី? (ខ) តើភារកិច្ចដែលចែងនៅសុភាសិត ២៣:២២ ទាក់ទងនឹងព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច?
២ ការឲ្យតម្លៃចំពោះជីវិតរបស់យើងគឺមានអានុភាពលើទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងអ្នកដទៃ។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះបង្គាប់ថា៖ «ចូរស្ដាប់តាមឪពុកដែលបង្កើតឯងមក ហើយកុំឲ្យមើលងាយម្ដាយឯងក្នុងកាលដែលគាត់ចាស់ឡើយ»។ (សុភាសិត ២៣:២២) ការ«ស្ដាប់»នោះ មិនគ្រាន់តែមានន័យថា ឮប៉ុណ្ណោះទេ ដ្បិតសុភាសិតនេះមានន័យថា យើងឮផងនិងប្រព្រឹត្តតាមផង។ (និក្ខមនំ ១៥:២៦; ចោទិយកថា ៧:១២; ១៣:១៨; ១៥:៥; យ៉ូស្វេ ២២:២; ទំនុកដំកើង ៨១:១៣) តើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះផ្ដល់នូវមូលហេតុអ្វីចំពោះការស្ដាប់តាមមាតាបិតារបស់ខ្លួន? នេះមិនគ្រាន់តែដោយសារមាតាបិតាមានចំណាស់ចាស់ជាងអ្នក ឬមានបទពិសោធន៍ច្រើនជាងប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះប្រាប់នូវមូលហេតុដោយថា ពួកគាត់‹បានបង្កើតអ្នកមក›។ សេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរខ្លះបកប្រែខនេះថា៖ «ចូរស្ដាប់បិតាដែលបានផ្ដល់ឲ្យអ្នកមានជីវិត»។ បើអ្នកចាត់ទុកជីវិតរបស់ខ្លួនជាអ្វីដែលមានតម្លៃ នោះអ្នកក៏មានភារកិច្ចចំពោះបុគ្គលដែលជាប្រភពនៃជីវិតដែរ នេះជាការសមហេតុសមផលណាស់។
៣ ប្រាកដហើយ បើអ្នកជាជនគ្រីស្ទានពិត អ្នកទទួលស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាប្រភពដើមនៃជីវិតរបស់អ្នក។ គឺដោយសារទ្រង់ហើយដែលអ្នក«មានជីវិត» ក៏អាច«មានចលនា»ឬចេះបង្ហាញអារម្មណ៍។ អ្នកក៏«មានភាវៈជាមនុស្ស» និងអាចគិតឬគ្រោងទុកសំរាប់អនាគត ដែលរួមបញ្ចូលជីវិតជារៀងរហូត។ (កិច្ចការ ១៧:២៨, ខ.ស.; ទំនុកដំកើង ៣៦:៩, ខ.ស.; សាស្ដា ៣:១១) សមស្របទៅតាមសុភាសិត ២៣:២២ គួរគប្បីឲ្យយើង«ស្ដាប់តាម»ឬស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ ដោយមានចិត្តប្រាថ្នាចង់យល់និងប្រព្រឹត្តឲ្យសមស្របទៅតាមទស្សនៈរបស់ទ្រង់អំពីជីវិត ជាជាងគោរពតាមទស្សនៈពីប្រភពផ្សេងៗទៀតស្តីអំពីការឲ្យតម្លៃចំពោះជីវិត។
ចូរបង្ហាញការគោរពចំពោះជីវិត
៤. នៅដើមដំបូងនៃប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់មនុស្សជាតិ តើការគោរពចំពោះជីវិតក្លាយទៅជារឿងសំខាន់យ៉ាងដូចម្ដេច?
៤ នៅដើមដំបូងនៃប្រវត្ដិសាស្ត្រមនុស្សជាតិ ព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ទ្រង់មិនទុកឲ្យមនុស្សសម្រេចចិត្តប្រើជីវិត(ឬបង្ខូចជីវិត)អាស្រ័យលើចិត្តគេប៉ុណ្ណោះទេ។ កាអ៊ីនមានកំហឹងខឹងជាខ្លាំងដោយព្រោះមានចិត្តច្រណែនដល់ម្ល៉េះបានជាគាត់សម្លាប់ជីវិតមនុស្សម្នាក់ដែលគ្មានទោសទេ គឺជីវិតរបស់អេបិលជាប្អូន។ តើអ្នកគិតថាកាអ៊ីនមានសិទ្ធិសម្រេចចិត្តធ្វើដូចនេះចំពោះជីវិតឬទេ? ទ្រង់មិនបានព្រះតម្រិះថាគាត់មានសិទ្ធិធ្វើដូច្នេះឡើយ។ ទ្រង់បានហៅកាអ៊ីនឲ្យទទួលខុសត្រូវចំពោះអំពើរបស់គាត់ដោយមានបន្ទូលថា៖ «ម្ដេចក៏អ្នកប្រព្រឹត្តដូច្នេះ? សំរែកឈាមប្អូនរបស់អ្នកបានលាន់ឮពីដីឡើងមកដល់យើង»។ (កំណើតពិភពលោក [លោកុប្បត្តិ] ៤:១០, ខ.ស.) សូមកត់សម្គាល់ថា ឈាមរបស់អេបិលនៅដីនោះ តំណាងនូវជីវិតរបស់គាត់ដែលត្រូវបានស្លាប់មុនអាយុយ៉ាងសាហាវឃោរឃៅ ហើយសំរែកឈាមនោះបានលាន់ឮឡើងដល់ព្រះឲ្យសងសឹក។—ហេប្រឺ [ហេព្រើរ] ១២:២៤, ខ.ស.
៥. (ក) នៅសម័យលោកណូអេ តើព្រះបានដាក់បំរាមអ្វី? តើបំរាមនោះសំរាប់នរណា? (ខ) យ៉ាងដូចម្ដេចបានជាបំរាមនោះជាវិធានការដ៏សំខាន់?
៥ ក្រោយពីទឹកជំនន់ មនុស្សជាតិមានការចាប់ផ្ដើមជាថ្មីដោយមានមនុស្សតែប្រាំបីនាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះបានលាតត្រដាងឲ្យស្គាល់ទស្សនៈរបស់ទ្រង់ចំពោះការឲ្យតម្លៃជីវិតនិងឈាមក្នុងសេចក្ដីប្រកាសមួយដែលទាក់ទងនឹងមនុស្សគ្រប់រូប។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា មនុស្សអាចបរិភោគសាច់នៃសត្វបាន តែទ្រង់បានដាក់ល័ក្ខខ័ណ្ឌថា៖ «បណ្ដាសត្វទាំងប៉ុន្មានដែលកំរើកហើយនៅរស់ នោះនឹងបានជាអាហារដល់ឯង ដូចជាតិណជាតិទាំងអស់ដែលអញបានឲ្យដល់ឯងនោះដែរ។ តែសាច់ណាដែលនៅមានជីវិត គឺជាឈាម នោះកុំឲ្យបរិភោគឡើយ»។ (លោកុប្បត្តិ ៩:៣, ៤) សាសន៍យូដាខ្លះបានបកស្រាយអត្ថន័យខ៤នោះ ថាមនុស្សមិនត្រូវបរិភោគសាច់ឬឈាមនៃសត្វដែលនៅរស់ទេ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកត្រូវបានបង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា អ្វីដែលព្រះហាមគឺការបរិភោគឈាមដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិត។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ច្បាប់របស់ព្រះតាមរយៈលោកណូអេជាវិធានការដ៏សំខាន់ក្នុងការសម្រេចនូវគោលបំណងដ៏ថ្លៃថ្លារបស់ទ្រង់ដែលទាក់ទងនឹងឈាមដែរ គឺគោលបំណងដែលនឹងនាំឲ្យមនុស្សទទួលជីវិតជារៀងរហូតបាន។
៦. តាមរយៈលោកណូអេ តើព្រះបានបញ្ជាក់នូវទស្សនៈរបស់ទ្រង់ចំពោះតម្លៃនៃជីវិតយ៉ាងដូចម្ដេច?
៦ ព្រះបានមានបន្ទូលទៀតថា៖ «រីឯជីវិតមនុស្សវិញ បើអ្នកណាយកជីវិតគេ នោះអញនឹងទារឈាមដែលជាជីវិតរបស់អ្នកនោះជាមិនខាន។ អញនឹងទារឈាមអ្នកនោះ ដោយសារអស់ទាំងសត្វហើយដោយសារដៃរបស់មនុស្ស គឺដោយសារដៃរបស់បងប្អូននៃអ្នកដែលស្លាប់នោះផង។ អ្នកណាដែលកំចាយឈាមរបស់មនុស្ស នោះឈាមអ្នកនោះឯងនឹងត្រូវខ្ចាយដោយសារមនុស្សដែរ ដ្បិតព្រះទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សឲ្យដូចជារូបអង្គទ្រង់»។ (លោកុប្បត្តិ ៩:៥, ៦) សេចក្ដីប្រកាសនេះដែលជូនចំពោះមនុស្សជាតិទាំងឡាយ សឲ្យឃើញថាព្រះចាត់ទុកឈាមរបស់មនុស្សជាអ្វីដែលតំណាងជីវិតរបស់មនុស្សតែម្ដង។ ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតអ្វីៗទាំងអស់ ទ្រង់ប្រទានឲ្យមនុស្សមានជីវិត ហើយមិនគួរឲ្យអ្នកណាយកជីវិតដែលតំណាងដោយឈាមនោះចេញឡើយ។ បើមនុស្សម្នាក់សម្លាប់ម្នាក់ទៀតដោយចេតនាដូចជាកាអ៊ីនបានធ្វើនោះ ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតជីវិតមានសិទ្ធិ«ទារ»ជីវិតពីអ្នកសម្លាប់នោះវិញ។
៧. ហេតុអ្វីក៏យើងគួរយកចិត្តទុកដាក់នឹងសេចក្ដីប្រកាសរបស់ព្រះដល់ណូអេស្តីអំពីឈាម?
៧ តាមរយៈសេចក្ដីប្រកាសនេះ ព្រះបានបង្គាប់មនុស្សកុំឲ្យប្រើឈាមដោយខុសទំនង។ តើអ្នកធ្លាប់ឆ្ងល់អំពីមូលហេតុដែលព្រះបង្គាប់ដូច្នេះឬទេ? ហើយតើមូលហេតុអ្វីបានជាព្រះមានទស្សនៈបែបនេះចំពោះឈាម? តាមពិត ចម្លើយនេះគឺទាក់ទងនឹងការបង្រៀនដ៏សំខាន់បំផុតមួយក្នុងព្រះគម្ពីរ។ សេចក្ដីបង្រៀននោះគឺជាគោលសំខាន់ណាស់នៃសាររបស់គ្រីស្ទាន ទោះជាអង្គការសាសនាគ្រីស្ទានជាច្រើនធ្វើព្រងើយកន្តើយនឹងសេចក្ដីបង្រៀននេះក៏ដោយ។ តើសេចក្ដីបង្រៀននោះជាអ្វី? ហើយតើសេចក្ដីបង្រៀននោះទាក់ទងនឹងជីវិត ការសម្រេចចិត្តនិងការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច?
តើអាចប្រើឈាមដោយត្រឹមត្រូវយ៉ាងដូចម្ដេច?
៨. នៅក្នុងក្របខ័ណ្ឌច្បាប់ តើព្រះដាក់ល័ក្ខខ័ណ្ឌណាខ្លះស្តីអំពីការប្រើឈាម?
៨ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានពត៌មានលំអិតថែមទៀតអំពីជីវិតនិងឈាម ពេលដែលទ្រង់ប្រទានក្របខ័ណ្ឌច្បាប់ឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ កាលដែលទ្រង់ធ្វើដូច្នេះ ទ្រង់ក៏បានចាត់វិធានការថែមទៀតដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ អ្នកប្រហែលជាដឹងថាក្របខ័ណ្ឌច្បាប់នោះតម្រូវឲ្យមនុស្សថ្វាយចំពោះព្រះនូវដង្វាយផ្សេងៗដូចជាម្សៅ ប្រេង និងស្រាទំពាំងបាយជូរ។ (លេវីវិន័យ ២:១-៤; ២៣:១៣; ជនគណនា ១៥:១-៥) ហើយក៏មានសត្វជាដង្វាយដែរ។ ព្រះបានមានបន្ទូលអំពីការថ្វាយសត្វថា៖ «ជីវិតនៃរូបសាច់ នោះនៅក្នុងឈាម ហើយអញបានឲ្យឈាមដល់ឯងរាល់គ្នាសំរាប់នឹងថ្វាយនៅលើអាសនា ដើម្បីឲ្យបានធួននឹងជីវិតឯង ដ្បិតគឺជាឈាមនោះឯងដែលធួននឹងព្រលឹងបាន។ ដោយហេតុនោះបានជាអញហាមដល់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលថា ‹កុំឲ្យអ្នកណាក្នុងពួកឯងរាល់គ្នាបរិភោគឈាមឲ្យសោះ›»។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលបន្ថែមថា បើអ្នកណាម្នាក់ដូចជាព្រានព្រៃឬអ្នកធ្វើចំការត្រូវសម្លាប់សត្វជាអាហារ គាត់ត្រូវសម្រក់ឈាមចោល រួចយកដីគ្រប។ ដោយសារផែនដីជាកំណល់កល់ជើងព្រះ នោះការសម្រក់ឈាមលើដីបង្ហាញថា បុគ្គលនេះទទួលស្គាល់ថាជីវិតត្រូវត្រឡប់ទៅឯព្រះអង្គដែលប្រទានជីវិតមក។—លេវីវិន័យ ១៧:១១-១៣; អេសាយ ៦៦:១
៩. ដូចបានរៀបរាប់ក្នុងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ តើត្រូវប្រើឈាមសំរាប់តែអ្វី? ហើយតើនេះមានគោលបំណងអ្វី?
៩ ក្រឹត្យវិន័យនោះមិនមែនជាក្បួនរីតិ៍ដែលគ្មានខ្លឹមសារចំពោះយើងទេ។ តើអ្នកបានកត់សម្គាល់នូវមូលហេតុដែលពួកអ៊ីស្រាអែលមិនត្រូវបរិភោគឈាមឬ? ព្រះបានមានបន្ទូលថា៖ «ដោយហេតុនោះបានជាអញហាមដល់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលថា ‹កុំឲ្យអ្នកណាក្នុងពួកឯងរាល់គ្នាបរិភោគឈាមឲ្យសោះ›»។ តើដោយសារមូលហេតុអ្វី? «អញបានឲ្យឈាមដល់ឯងរាល់គ្នាសំរាប់នឹងថ្វាយនៅលើអាសនា ដើម្បីឲ្យបានធួននឹងជីវិតឯង»។ តើអ្នកឃើញថានេះជួយយើងឲ្យយល់ធ្លុះពីមូលហេតុដែលព្រះបានមានបន្ទូលប្រាប់លោកណូអេ កុំឲ្យមនុស្សបរិភោគឈាមឬទេ? ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតបានសម្រេចព្រះទ័យថា ឈាមមានសារៈសំខាន់បំផុត ហើយទ្រង់បានទុកឈាមសំរាប់ការប្រើប្រាស់ដ៏ពិសេសតែមួយគត់ គឺដើម្បីសង្គ្រោះជីវិតជាច្រើន។ ឈាមត្រូវមានមុខនាទីដ៏សំខាន់ក្នុងការគ្របបាំងអំពើបាប(ឬធួននឹងបាប)។ ដូច្នេះ ក្រោមក្រឹត្យវិន័យ នោះព្រះអនុញ្ញាតឲ្យប្រើឈាមសំរាប់តែការថ្វាយនៅលើអាសនៈប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីធួននឹងជីវិតរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលដែលសូមការអត់ឱនទោសពីព្រះយេហូវ៉ា។
១០. ហេតុអ្វីក៏ឈាមរបស់សត្វពុំអាចនាំឲ្យមនុស្សជាតិទទួលការអត់ឱនទោសទាំងស្រុងបាន? ប៉ុន្តែ តើយញ្ញបូជាដែលមានក្នុងក្រឹត្យវិន័យព្រះ រំឭកយើងអំពីអ្វី?
១០ គំនិតថាឈាមត្រូវប្រើឲ្យធួននឹងបាបនោះ មិនមែនជាគំនិតខុសប្លែកពីលទ្ធិក្នុងសាសនាគ្រីស្ទានឡើយ។ សាវ័កប៉ុលជាគ្រីស្ទានម្នាក់បានសំដៅទៅលើលក្ខណៈនេះក្នុងក្រឹត្យវិន័យដែលព្រះប្រទានឲ្យដោយសរសេរថា៖ «តាមក្រិត្យវិន័យ សឹងតែគ្រប់របស់ទាំងអស់បានស្អាតដោយសារឈាម បើគ្មានខ្ចាយឈាមទេ នោះគ្មានផ្លូវណាឲ្យបានរួចពីបាបឡើយ»។ (ហេព្រើរ ៩:២២) ប៉ុលបានបញ្ជាក់ថា តង្វាយជាយញ្ញបូជាដែលព្រះតម្រូវនោះ មិនបានធ្វើឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលក្លាយជាមនុស្សគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ឬគ្មានបាបនោះទេ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «យញ្ញបូជាទាំងនោះនាំឲ្យរំឭកឃើញពីអំពើបាបរបស់គេរាល់តែឆ្នាំវិញ ដ្បិតឈាមគោឈ្មោលនឹងពពែឈ្មោល នោះពុំអាចនឹងដោះបាបបានឡើយ»។ (ហេព្រើរ ១០:១-៤) ក៏ប៉ុន្តែ យញ្ញបូជានោះបានសម្រេចគោលបំណងដ៏សំខាន់វិញ។ យញ្ញបូជានោះបានរំឭកពួកអ៊ីស្រាអែលថា ខ្លួនជាមនុស្សមានបាប ហើយនិងត្រូវការអ្វីបន្ថែមទៀតដើម្បីទទួលការអត់ឱនទោសទាំងស្រុង។ ប៉ុន្តែ បើឈាមដែលតំណាងនូវជីវិតរបស់សត្វនោះ ពុំអាចគ្របបាំងទាំងស្រុងនូវបាបរបស់មនុស្សសោះឡើយ តើមានឈាមណាអាចធ្វើបាន?
ដំណោះស្រាយរបស់ព្រះអង្គដែលប្រទានជីវិត
១១. តើយើងដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចថា យញ្ញបូជាសត្វបានសំដៅទៅលើអ្វីផ្សេងទៀត?
១១ តាមពិត ក្រឹត្យវិន័យកំពុងតែសំដៅទៅលើអ្វីមួយដែលមានប្រសិទ្ធភាពច្រើនជាងណាស់ ក្នុងការសម្រេចបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ ប៉ុលបានសួរថា៖ «ដូច្នេះ តើហេតុអ្វីបានជាមានក្រិត្យវិន័យ?»។ គាត់បានឆ្លើយថា៖ «នោះគឺបានបន្ថែមបញ្ចូលដោយព្រោះសេចក្ដីរំលងច្បាប់ ទាល់តែពូជបានកើតឡើង ដែលទ្រង់តាំងសេចក្ដីសន្យានោះឲ្យ ដោយសារពួកទេវតា នៅដៃនៃអ្នកកណ្ដាលម្នាក់[លោកម៉ូសេ]»។ (កាឡាទី ៣:១៩) ស្រដៀងគ្នាដែរ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ក្រិត្យវិន័យដែលមានតែស្រមោលពីសេចក្ដីល្អដែលត្រូវមក មិនមែនជាតួរូបរបស់សេចក្ដីទាំងនោះទេ»។—ហេព្រើរ ១០:១
១២. តើយើងយល់យ៉ាងណាពីការលាតត្រដាងឲ្យឃើញនូវគោលបំណងរបស់ព្រះស្តីអំពីឈាម?
១២ សរុបសេចក្ដីមក នៅសម័យលោកណូអេ ព្រះបានចេញក្រឹត្យថា មនុស្សអាចបរិភោគសាច់របស់សត្វបានដើម្បីរស់ ប៉ុន្តែ មនុស្សមិនត្រូវបរិភោគឈាមឡើយ។ ក្រោយៗមក ព្រះបានមានបន្ទូលថា៖ «ជីវិតនៃរូបសាច់ នោះនៅក្នុងឈាម»។ ពិតមែន ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យប្រើឈាមតំណាងជីវិត និងបានមានបន្ទូលថា៖ «អញបានឲ្យឈាមដល់ឯងរាល់គ្នា សំរាប់នឹងថ្វាយនៅលើអាសនា ដើម្បីឲ្យបានធួននឹងជីវិតឯង»។ ប៉ុន្តែ ក៏នឹងមានការលាតត្រដាងឲ្យឃើញដ៏អស្ចារ្យថែមទៀតនូវគោលបំណងរបស់ព្រះ។ ក្រឹត្យវិន័យជាស្រមោលតំណាងនូវសេចក្ដីល្អដែលត្រូវមក។ តើសេចក្ដីល្អនោះជាអ្វីទៅ?
១៣. ហេតុអ្វីក៏ការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូសំខាន់ម្ល៉េះ?
១៣ តួរូបឬការសម្រេចពិតនៃសេចក្ដីទាំងនោះក្នុងក្រឹត្យវិន័យបានសំដៅទៅលើការសោយទិវង្គតនៃព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ អ្នកដឹងថាព្រះយេស៊ូត្រូវបានគេធ្វើទណ្ឌកម្មនិងព្យួរលើបង្គោលឈើ។ ទ្រង់បានសោយទិវង្គតដូចឧក្រិដ្ឋជន។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «កាលយើងនៅខ្សោយនៅឡើយ លុះដល់កំណត់ហើយ នោះព្រះគ្រីស្ទទ្រង់បានសុគតជំនួសមនុស្សទមិលល្មើស។ . . . ឯព្រះ ទ្រង់សំដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដល់យើងរាល់គ្នាឲ្យឃើញច្បាស់ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយផង»។ (រ៉ូម ៥:៦, ៨) ដោយសារព្រះគ្រីស្ទបានសោយទិវង្គតជំនួសយើង ទ្រង់ផ្ដល់តម្លៃលោះដើម្បីគ្របបាំងបាបរបស់យើង។ តម្លៃលោះនោះគឺជាមូលដ្ឋាននៃសាររបស់គ្រីស្ទាន។ (ម៉ាថាយ ២០:២៨; យ៉ូហាន ៣:១៦; កូរិនថូសទី១ ១៥:៣; ធីម៉ូថេទី១ ២:៦) តើតម្លៃលោះទាក់ទងនឹងឈាមហើយនិងជីវិតយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើនេះទាក់ទងនឹងជីវិតរបស់អ្នកយ៉ាងណា?
១៤, ១៥. (ក) នៅអេភេសូរ ១:៧ តើសេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរខ្លះចង់បញ្ជាក់ពីការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើចំណុចអ្វីនៅអេភេសូរ ១:៧ ដែលត្រូវគេភ្លេចបកប្រែនោះ?
១៤ សាសនាគ្រីស្ទខ្លះបញ្ជាក់លើការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូ ហើយបរិស័ទរបស់ពួកគេនិយាយថា «ព្រះយេស៊ូបានសុគតជំនួសខ្ញុំ»។ សូមពិនិត្យមើលនូវរបៀបដែលសេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរខ្លះបកស្រាយអេភេសូរ ១:៧៖ «យើងបានសេចក្ដីប្រោសលោះនៅក្នុងទ្រង់ ហើយដោយសារការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់ ពោលគឺការដកទោសពីយើង»។ (The American Bible, by Frank Scheil Ballentine, 1902) «ដោយការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងត្រូវបានលោះ ហើយបាបរបស់យើងបានត្រូវអត់ទោស»។ (Today’s English Version, 1966) «គឺនៅក្នុងនាមព្រះគ្រីស្ទនិងតាមរយៈយញ្ញបូជានៃព្រះជន្មទ្រង់ដែលយើងត្រូវបានរំដោះ ជាការរំដោះដែលជួយអត់ឱនទោសបាប»។ (The New Testament, by William Barclay, 1969) «គឺតាមរយៈការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលបាបរបស់យើងបានត្រូវអត់ឱនទោស ហើយយើងត្រូវបានរំដោះដែរ»។ (The Translator’s New Testament, 1973) អ្នកអាចឃើញថា សេចក្ដីបកប្រែទាំងនេះគឺចង់បញ្ជាក់ពីការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូ។ អ្នកខ្លះនិយាយថា៖ ‹ប៉ុន្តែ ការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូពិតជាសំខាន់ណាស់។ ដូច្នេះ តើសេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរទាំងនេះភ្លេចចំណុចអ្វី?›។
១៥ តាមពិត បើអ្នកត្រូវពឹងផ្អែកលើសេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរទាំងនេះតែប៉ុណ្ណោះ អ្នកអាចភ្លេចនូវចំណុចសំខាន់មួយ ហើយនេះអាចដាក់កំហិតលើការយល់ដឹងរបស់អ្នកស្តីអំពីសារក្នុងព្រះគម្ពីរ។ សេចក្ដីបកប្រែទាំងនេះបិទបាំងនូវពាក្យភាសាដើមនៃអេភេសូរ ១:៧ ដែលមានពាក្យក្រិចដែលមានន័យថា«ឈាម»។ ដូច្នេះ ព្រះគម្ពីរជាច្រើនបានបកប្រែច្បាស់ជាងតាមភាសាដើម ដូចជាសេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរសមាគមខ្មែរដែលចែងថា៖ «យើងបានសេចក្ដីប្រោសលោះនៅក្នុងព្រះរាជបុត្រានោះ ដោយសារព្រះលោហិតទ្រង់ គឺជាសេចក្ដីប្រោសឲ្យរួចពីទោស តាមព្រះគុណដ៏ធ្ងន់ក្រៃលែងនៃទ្រង់»។—កំណែជាអក្សរទ្រេត
១៦. សេចក្ដីបកប្រែថា«ព្រះលោហិតទ្រង់» តើនេះគួររំឭកយើងអំពីអ្វី?
១៦ សេចក្ដីបកប្រែថា«ព្រះលោហិតទ្រង់»គឺមានន័យសំខាន់ណាស់ ហើយគួរធ្វើឲ្យយើងនឹកគិតយ៉ាងច្រើនអំពីឈាម។ សេចក្ដីស្លាប់របស់អ្នកណាម្នាក់គឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ សូម្បីតែការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលជាមនុស្សគ្រប់ល័ក្ខណ៍ក៏ដោយ។ ទ្រង់បានបំពេញអ្វីៗក្នុងក្រឹត្យវិន័យដែលទុកជាស្រមោលឬតំណាងអ្វីផ្សេងជាពិសេសសំដៅទៅថ្ងៃឲ្យធួននឹងបាប។ នៅថ្ងៃដ៏ពិសេសនោះ សត្វដែលចែងក្នុងក្រឹត្យវិន័យនោះត្រូវថ្វាយជាដង្វាយយញ្ញបូជា។ រួចមក សម្ដេចសង្ឃយកឈាមខ្លះពីសត្វទាំងនោះចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធបំផុតនៃរោងឧបោសថឬក្នុងព្រះវិហារ ហើយបានថ្វាយឈាមនោះចំពោះព្រះនៅទីនោះ ហាក់ដូចជាព្រះមានវត្តមាននៅទីនោះដែរ។—និក្ខមនំ ២៥:២២; លេវីវិន័យ ១៦:២-១៩
១៧. តើព្រះយេស៊ូបំពេញនូវអ្វីដែលតំណាងដោយថ្ងៃបុណ្យឲ្យធួននឹងបាបយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ ដូចប៉ុលបានពន្យល់ នោះព្រះយេស៊ូបានបំពេញអ្វីដែលតំណាងដោយថ្ងៃបុណ្យឲ្យធួននឹងបាប។ ទីមួយ គាត់បានរៀបរាប់ថាសម្ដេចសង្ឃរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានចូលទីបរិសុទ្ធបំផុតមួយឆ្នាំម្ដង ដោយយកឈាមដើម្បីថ្វាយ«ដោយព្រោះខ្លួនលោកនឹងអំពើបាបដែលប្រជាជនប្រព្រឹត្តដោយឥតដឹងនោះដែរ»។ (ហេព្រើរ ៩:៦, ៧) សមស្របតាមគំរូនោះ ក្រោយពីព្រះយេស៊ូបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញជាបុគ្គលវិញ្ញាណមួយអង្គ នោះទ្រង់បានយាងទៅស្ថានសួគ៌។ ជាបុគ្គលវិញ្ញាណមួយអង្គដែលមិនមានរូបកាយខាងសាច់ឈាមឡើយ ទ្រង់អាចចូល«នៅចំពោះព្រះភក្ដ្រនៃព្រះ ដំណាងយើងរាល់គ្នា»។ តើព្រះយេស៊ូបានថ្វាយអ្វីចំពោះព្រះ? ទ្រង់មិនបានថ្វាយអ្វីខាងសាច់ឈាមទេ តែបានថ្វាយអ្វីដែលមានខ្លឹមសារច្រើនជាងឆ្ងាយណាស់។ ប៉ុលពន្យល់បន្តទៀតថា៖ «កាលព្រះគ្រីស្ទបានយាងមកធ្វើជាសំដេចសង្ឃ . . . នោះទ្រង់បានយាងចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធបំផុត១ដងជាសំរេច ទាំងបានសេចក្ដីប្រោសលោះនៅអស់កល្បជានិច្ច មិនមែនដោយយកឈាមពពែឈ្មោល ឬឈាមកូនគោទេ គឺដោយយកព្រះលោហិតនៃអង្គទ្រង់វិញ។ ដ្បិតបើសិនជាឈាមគោឈ្មោល នឹងឈាមពពែឈ្មោល . . . បានញែកអ្នកនោះចេញជាបរិសុទ្ធខាងសាច់ឈាមបានទៅហើយ ចំណង់បើព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់ឥតសៅហ្មងដល់ព្រះ ដោយសារព្រះវិញ្ញាណដ៏គង់នៅអស់កល្បជានិច្ច នោះនឹងសំអាតទាំងបញ្ញាចិត្តអ្នករាល់គ្នាពីអស់ទាំងការស្លាប់ផង ដើម្បីឲ្យបានបំរើព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ តើជាជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត?»។ ពិតមែន ព្រះយេស៊ូបានថ្វាយចំពោះព្រះនូវតម្លៃនៃលោហិតរបស់ទ្រង់។—ហេព្រើរ ៩:១១-១៤, ២៤, ២៨; ១០:១១-១៤; ពេត្រុសទី១ ៣:១៨
១៨. ហេតុអ្វីក៏សេចក្ដីថ្លែងក្នុងព្រះគម្ពីរអំពីឈាម មានសារៈសំខាន់ចំពោះពួកគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃនេះ?
១៨ សេចក្ដីពិតនេះមកពីព្រះ ហើយនាំឲ្យយើងយល់នូវទិដ្ឋភាពគ្រប់បែបយ៉ាងនៃអ្វីដែលព្រះគម្ពីរចែងអំពីឈាម ពោលគឺពន្យល់ពីហេតុដែលព្រះមានទស្សនៈបែបនេះចំពោះឈាម និងថាយើងគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះឈាម ព្រមទាំងពន្យល់នូវហេតុដែលយើងគួរគោរពតាមល័ក្ខខ័ណ្ឌដែលព្រះបានដាក់ស្តីអំពីការប្រើឈាម។ ពេលដែលអ្នកអានបទគម្ពីរគ្រីស្ទានភាសាក្រិច អ្នកនឹងឃើញសារជាច្រើនដែលសំដៅទៅលើ«ព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ»។ (សូមមើលប្រអប់នៅទំព័រ២២) សារទាំងនេះបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា គ្រីស្ទានម្នាក់ៗត្រូវមានជំនឿទៅលើព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូ។ (រ៉ូម ៣:២៥, កំណែជាអក្សរទ្រេត) យើងអាចទទួលការអត់ទោសនិងមានចំណងមេត្រីភាពជាមួយនឹងព្រះបាន គឺ«ដោយសារព្រះលោហិតនៃ»ព្រះយេស៊ូតែប៉ុណ្ណោះ។ (កូល៉ុស ១:២០, កំណែជាអក្សរទ្រេត) នេះគឺប្រាកដជាដូច្នេះមែនចំពោះអស់អ្នកដែលព្រះយេស៊ូបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងដ៏ពិសេសជាមួយ ដើម្បីសោយរាជ្យជាមួយនឹងទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌។ (លូកា ២២:២០,២៨-៣០; កូរិនថូសទី១ ១១:២៥; ហេព្រើរ ១៣:២០) «មនុស្ស១ហ្វូងយ៉ាងធំ» នៅសព្វថ្ងៃនេះក៏ត្រូវផ្អែកលើលោហិតរបស់ទ្រង់ដែរ ដើម្បីរួចរស់ជីវិតពី«គ្រាវេទនាយ៉ាងធំ»ដែលមាននៅថ្ងៃខាងមុខ និងទទួលជីវិតជារៀងរហូតនៅក្នុងសួនមនោរម្យនៅលើផែនដីនេះ។ បើនិយាយជាអត្ថបដិរូប ពួកគេ‹បោកអាវក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម›។—វិវរណៈ ៧:៩, ១៤, កំណែជាអក្សរទ្រេត
១៩, ២០. (ក) ហេតុអ្វីបានជាព្រះសម្រេចព្រះទ័យដាក់កំហិតលើរបៀបប្រើឈាម? តើយើងគួរមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះរឿងនេះ? (ខ) អាស្រ័យហេតុនេះ តើគួរគប្បីឲ្យយើងចាប់អារម្មណ៍ចង់ដឹងអំពីអ្វី?
១៩ គឺច្បាស់ហើយដែលថា ឈាមមានន័យសំខាន់ណាស់ចំពោះព្រះ ហើយក៏គួរគប្បីឲ្យយើងចាត់ទុកឈាមជាអ្វីសំខាន់ណាស់ដែរ។ ព្រះជាអ្នកបង្កើតដែលយកចិត្តទុកដាក់នឹងជីវិតមានសិទ្ធិដាក់កំហិតលើរបៀបដែលមនុស្សប្រើឈាម។ ដោយទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងជីវិត សូម្បីតែជីវិតយើងដែរ នោះទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យប្រើឈាមតាមរបៀបដ៏សំខាន់ជាង ដែលជាវិធីតែមួយគត់ដែលអាចនាំឲ្យមានជីវិតជារៀងរហូត។ វិធីនេះគឺទាក់ទងនឹងលោហិតដ៏ពិសេសរបស់ព្រះយេស៊ូ។ យើងគួរមានអំណរគុណមែន ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើសំរាប់ជាប្រយោជន៍ដល់យើង ដោយប្រើឈាមគឺលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូ ជាវិធីដែលសង្គ្រោះជីវិតមនុស្ស! ហើយយើងក៏គួរមានអំណរគុណចំពោះព្រះយេស៊ូផងដែរ ដោយទ្រង់បានបង្ហូរលោហិតទ្រង់ជាយញ្ញបូជាជំនួសយើង! ពិតណាស់ យើងអាចយល់នូវអារម្មណ៍របស់សាវ័កយ៉ូហាន ពេលដែលគាត់និយាយថា៖ «ព្រះអង្គដែលទ្រង់ស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នា ហើយបានលាងយើងដោយព្រះលោហិតទ្រង់ឲ្យបានរួចពីបាប ព្រមទាំងតាំងយើងរាល់គ្នាឡើងជានគរ ហើយជាពួកសង្ឃថ្វាយព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា នោះសូមឲ្យទ្រង់បានសិរីល្អនឹងព្រះចេស្ដានៅអស់កល្បជានិច្ចរៀងរាបតទៅ អាម៉ែន»។—វិវរណៈ ១:៥, ៦
២០ ព្រះរបស់យើងដែលមានសព្វប្រាជ្ញាហើយក៏ជាព្រះអង្គដែលប្រទានជីវិត ទ្រង់បានព្រះតម្រិះអំពីមុខនាទីរបស់ឈាមក្នុងការសង្គ្រោះជីវិតជាយូរយារមកហើយ។ ដូច្នេះ យើងអាចសួរថា៖ ‹តើនេះគួរមានអានុភាពយ៉ាងណាលើការសម្រេចចិត្តនិងការប្រព្រឹត្តរបស់យើង?› អត្ថបទបន្ទាប់នឹងពិគ្រោះសំនួរនេះ។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• ពេលដែលមើលកំណត់ហេតុអំពីអេបិល និងលោកណូអេ តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះអំពីទស្សនៈរបស់ព្រះចំពោះឈាម?
• នៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យ តើព្រះដាក់ល័ក្ខខ័ណ្ឌណាខ្លះ ទៅលើការប្រើឈាម? ហើយហេតុអ្វី?
• តើព្រះយេស៊ូបំពេញនូវអ្វីដែលតំណាងដោយ ថ្ងៃបុណ្យឲ្យធួននឹងបាបយ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូអាចសង្គ្រោះជីវិត របស់យើងបានយ៉ាងដូចម្ដេច?
[ប្រអប់នៅទំព័រ២២]
តើឈាមរបស់អ្នកណាអាចសង្គ្រោះជីវិត?
«ចូរអ្នករាល់គ្នាប្រយ័តខ្លួន ហើយខំថែរក្សាហ្វូងសិស្ស ដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានតាំងអ្នករាល់គ្នាឲ្យធ្វើជាអ្នកគង្វាលដល់គេ ដើម្បីឲ្យបានឃ្វាលពួកជំនុំរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានទិញដោយព្រះលោហិតព្រះអង្គទ្រង់ចុះ»។—កិច្ចការ ២០:២៨
«ដូច្នេះដែលបានរាប់ជាសុចរិត ដោយសារព្រះលោហិតទ្រង់ នោះប្រាកដជាយើងនឹងបានរួចចេញពីសេចក្ដីក្រោធ ដោយសារទ្រង់ជាមិនខានលើសទៅទៀត»។—រ៉ូម ៥:៩
«នៅវេលានោះ អ្នករាល់គ្នា . . . ឥតមានទីសង្ឃឹម ហើយគ្មានព្រះក្នុងលោកីយនេះដែរ។ តែឥឡូវនេះដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ នោះអ្នករាល់គ្នាដែលពីដើមនៅឆ្ងាយបានមកជិតវិញ ដោយសារព្រះលោហិតទ្រង់»។—អេភេសូរ ២:១២, ១៣
«ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យអោយគ្រប់លក្ខណសម្បត្ដិរបស់ព្រះអង្គស្ថិតនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ត។ ព្រះជាម្ចាស់បានសំរុះសំរួលអ្វីៗទាំងអស់ . . . អោយជានានឹងព្រះអង្គវិញ ដោយសារព្រះគ្រីស្ត និងសំរាប់ព្រះគ្រីស្ត គឺព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើអោយមានសន្ដិភាព ដោយព្រះបុត្រាបង្ហូរព្រះលោហិតនៅលើ[បង្គោលឈើទារុណកម្ម]»។—កូឡូស [កូល៉ុស] ១:១៩, ២០, ខ.ស.
«ដូច្នេះ បងប្អូនអើយ! . . . យើងមានសេចក្ដីក្លៀវក្លានឹងចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធ ដោយសារព្រះលោហិតនៃព្រះយេស៊ូវ»។—ហេព្រើរ ១០:១៩
«ទ្រង់បានលោះអ្នករាល់គ្នាឲ្យរួចពីកិរិយាឥតប្រយោជន៍ ដែលបានតពីពួកឰយុកោមក នោះមិនមែនដោយរបស់ពុករលួយ . . . ទេ។ គឺបានលោះដោយសារព្រះលោហិតដ៏វិសេសរបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ ទុកដូចជាឈាមនៃកូនចៀមឥតខ្ចោះ ឥតស្លាកស្នាម»។—ពេត្រុសទី១ ១:១៨, ១៩
«បើយើងរាល់គ្នាដើរក្នុងពន្លឺវិញ ដូចជាទ្រង់ក៏គង់ក្នុងពន្លឺដែរ នោះយើងមានសេចក្ដីប្រកបនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយព្រះលោហិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃទ្រង់ ក៏សំអាតយើងរាល់គ្នា ពីគ្រប់អំពើបាបទាំងអស់»។—យ៉ូហានទី១ ១:៧
«ទ្រង់គួរនឹងយកក្រាំងនេះ ហើយនឹងបកត្រាផង ដ្បិតទ្រង់បានត្រូវគេធ្វើគុត ហើយទ្រង់បានលោះយើងរាល់គ្នាដោយព្រះលោហិតទ្រង់ ចេញពីគ្រប់ទាំងពូជមនុស្ស គ្រប់ភាសា គ្រប់នគរ ហើយពីគ្រប់ទាំងសាសន៍ ថ្វាយដល់ព្រះ»។—វិវរណៈ ៥:៩
«អានោះដែលចោទប្រកាន់ពីពួកបងប្អូនយើងរាល់គ្នា . . . វាត្រូវបោះទំលាក់ទៅហើយ។ គេបានឈ្នះវា ដោយសារឈាមនៃកូនចៀម ហើយដោយសារសេចក្ដីបន្ទាល់របស់គេ»។—វិវរណៈ ១២:១០, ១១