ថ្ងៃអាទិត្យ ទី២០ ខែឧសភា
គឺដោយសារ[ព្រះ]ទើបមានយើង ហើយគឺដោយសារលោក ទើបយើងមានជីវិត ក៏អាចធ្វើចលនាផង។—សកម្ម. ១៧:២៨
មានមូលហេតុជាច្រើនដែលយើងគួរដឹងគុណព្រះយេហូវ៉ា! មូលហេតុមួយគឺ«ដោយសារលោកទើបមានយើង ហើយគឺដោយសារលោក ទើបយើងមានជីវិត ក៏អាចធ្វើចលនាផង»។ លោកក៏បានផ្ដល់ឲ្យយើងនូវសៀវភៅគម្ពីរដែរ។ ដូចគ្រិស្ដសាសនិកនៅក្រុងថែស្សាឡូនិច យើងឲ្យតម្លៃចំពោះអំណោយនេះ ដោយសារនេះជាដំណឹងដែលមកពីលោក។ (១ថែ. ២:១៣) គម្ពីរបានជួយយើងឲ្យចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា ហើយលោកបានចូលមកជិតយើង។ (យ៉ា. ៤:៨) យើងមានចិត្ដកតញ្ញូយ៉ាងខ្លាំងដែលបិតារបស់យើងបានអញ្ជើញយើងឲ្យធ្វើជាសមាជិកអង្គការរបស់លោក។ យើងមានអារម្មណ៍ដូចអ្នកតែងទំនុកតម្កើងដែលបានសរសេរថា៖ «ឱសូមអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតទ្រង់ល្អ សេចក្ដីសប្បុរស[ឬ«សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់»]របស់ទ្រង់ស្ថិតស្ថេរនៅជាដរាប»។ (ទំនុក. ១៣៦:១; ព.ថ.) អ្នកតែងទំនុកតម្កើងបានសរសេរពាក្យ«សេចក្ដីសប្បុរស[សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់]របស់ទ្រង់ស្ថិតស្ថេរនៅជាដរាប»ម្ដងហើយម្ដងទៀតក្នុងគ្រប់ខនៃទំនុកនោះ។ មែនហើយ បើយើងមានភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងធ្វើតាមការណែនាំដែលលោកផ្ដល់ឲ្យតាមរយៈអង្គការរបស់លោក លោកនឹងឲ្យយើងនូវជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ហើយលោកនឹងនៅស្មោះត្រង់នឹងយើងជារៀងរហូត! w១៦.១១ ៣:១៨, ១៩
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី២១ ខែឧសភា
ភាពខុសឆ្គងបានចូលក្នុងពិភពលោកតាមរយៈបុរសតែម្នាក់ ហើយសេចក្ដីស្លាប់បានចូលតាមរយៈភាពខុសឆ្គង ដូច្នេះ សេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាលដល់មនុស្សទាំងអស់ ពីព្រោះពួកគេទាំងអស់គ្នាជាអ្នកធ្វើខុស។—រ៉ូម ៥:១២
នេះជាខគម្ពីរមួយដែលយើងស្គាល់យ៉ាងច្បាស់ ហើយដែលយើងច្រើនតែប្រើនៅពេលយើងបង្រៀនមនុស្សឯទៀតអំពីគម្ពីរ។ ខគម្ពីរនេះបានត្រូវប្រើជាច្រើនដងក្នុងសៀវភៅតើព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀនយ៉ាងណា? និងសៀវភៅតើគម្ពីរអាចបង្រៀនយើងអំពីអ្វី? ពេលយើងសិក្សាជំពូកទី៣ ទី៥ និងទី៦ជាមួយនឹងកូនរបស់យើងនិងជាមួយនឹងអ្នកឯទៀត យើងនឹងទំនងជាអានរ៉ូម ៥:១២។ យើងប្រហែលជាប្រើខគម្ពីរនេះដើម្បីជួយពួកគេឲ្យយល់អំពីមូលហេតុដែលផែនដីមិនមែនជាសួនឧទ្យាន មូលហេតុដែលយើងត្រូវការថ្លៃលោះ និងមូលហេតុដែលយើងស្លាប់។ ប៉ុន្ដែ ខគម្ពីរនេះក៏អាចជួយយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យមានចិត្ដកតញ្ញូកាន់តែជ្រាលជ្រៅចំពោះចំណងមិត្ដភាពរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ម្យ៉ាងទៀត ខគម្ពីរនេះអាចជួយយើងឲ្យកាន់តែតាំងចិត្ដធ្វើឲ្យព្រះពេញចិត្ដ ហើយបន្ដទន្ទឹងរង់ចាំអ្វីដែលលោកបានសន្យាចំពោះយើង។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ យើងទាំងអស់គ្នាជាអ្នកធ្វើខុស។ យើងធ្វើខុសជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ប៉ុន្ដែ ព្រះយេហូវ៉ាមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា។ លោកដឹងថាយើងជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ ហើយលោកសុខចិត្ដអភ័យទោសឲ្យយើង។ (ទំនុក. ១០៣:១៣, ១៤) លោកយេស៊ូបានប្រាប់យើងថាយើងត្រូវសុំព្រះឲ្យអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គងរបស់យើង។ (លូក. ១១:២-៤) ពេលព្រះយេហូវ៉ាអភ័យទោសឲ្យយើងចំពោះកំហុសដែលយើងបានធ្វើនៅអតីតកាល យើងមិនត្រូវបន្ដគិតអំពីកំហុសទាំងនោះទេ។ សូមយើងពិចារណាអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាអាចអភ័យទោសឲ្យយើង។ w១៦.១២ ១:១-៣
ថ្ងៃអង្គារ ទី២២ ខែឧសភា
អ្នកដែលរស់នៅស្របតាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នានៃរូបកាយ ផ្ដោតគំនិតទៅលើអ្វីៗដែលពាក់ព័ន្ធនឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នានៃរូបកាយ។—រ៉ូម ៨:៥
គ្រិស្ដសាសនិកនៅក្រុងរ៉ូមត្រូវពិនិត្យពិចារណាខ្លួនដើម្បីដឹងថាពួកគេកំពុងផ្ដោតគំនិតទៅលើអ្វី។ តើពួកគេកំពុងផ្ដោតគំនិតទៅលើ«អ្វីៗដែលពាក់ព័ន្ធនឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នានៃរូបកាយ»ឬ? សព្វថ្ងៃនេះ យើងក៏ត្រូវគិតអំពីអ្វីដែលសំខាន់បំផុតចំពោះយើងដែរ។ តើយើងចូលចិត្ដនិយាយអំពីអ្វី? តើយើងចូលចិត្ដធ្វើអ្វី? អ្នកខ្លះប្រហែលជាទទួលស្គាល់ថាពួកគេចេះតែគិតអំពីការតុបតែងផ្ទះ ការទិញសម្លៀកបំពាក់ថ្មីៗ ការបណ្ដាក់ទុន ការរៀបចំគម្រោងទៅដើរលេង ឬការពិសាស្រាប្រភេទផ្សេងៗ។ អ្វីៗទាំងនេះគឺមិនខុសទេ ហើយប្រហែលជាអ្វីធម្មតាក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ជាឧទាហរណ៍ សូម្បីតែលោកយេស៊ូក៏បានផ្ដល់ស្រាទំពាំងបាយជូរនៅពិធីមង្គលការមួយ ហើយប៉ូលបានឲ្យយោបល់ធីម៉ូថេឲ្យ«ពិសាស្រាបន្ដិចបន្ដួច»ដើម្បីសុខភាពរបស់គាត់។ (១ធី. ៥:២៣; យ៉ូន. ២:៣-១១) ប៉ុន្ដែ ស្រាទំពាំងបាយជូរមិនមែនជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់លោកយេស៊ូនិងប៉ូលទេ។ ចុះយ៉ាងណាយើងវិញ? តើយើងចាប់អារម្មណ៍អ្វីខ្លាំងបំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង? w១៦.១២ ២:៥, ១០, ១១