ថ្ងៃពុធ ទី២០ ខែឧសភា
[ព្រះយេហូវ៉ា]ស្គាល់រាងកាយរបស់យើង ក៏នឹកចាំថា យើងគ្រាន់តែជាធូលីដីប៉ុណ្ណោះ។—ទំនុក. ១០៣:១៤
ក្នុងគម្ពីរ យើងរៀនថាព្រះយេហូវ៉ាយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះរាស្ត្ររបស់លោក។ ជាឧទាហរណ៍ សូមកត់សម្គាល់របៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានជួយសាំយូអែលពេលគាត់នៅក្មេងឲ្យប្រាប់សម្ដេចសង្ឃអេលីនូវដំណឹងអំពីការវិនិច្ឆ័យទោសដែលបានត្រូវកត់ទុកនៅសាំយូអែលទី១ ៣:១-១៨។ ច្បាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ាបង្គាប់កូនក្មេងឲ្យគោរពចាស់ទុំ ជាពិសេសពួកអ្នកដែលមានអំណាច។ (និក្ខ. ២២:២៨; លេវី. ១៩:៣២) ដូច្នេះ តើអ្នកគិតថាគឺស្រួលសម្រាប់សាំយូអែលឲ្យទៅជួបអេលីនៅពេលព្រឹក ហើយប្រាប់គាត់យ៉ាងក្លាហានអំពីការវិនិច្ឆ័យទោសរបស់ព្រះចំពោះអេលីនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ឬទេ? ច្បាស់ជាមិនមែនទេ! គម្ពីរចែងថាសាំយូអែល«ខ្លាចមិនហ៊ានជំរាបពីការជាក់ស្តែងនោះដល់អេលីទេ»។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានធ្វើឲ្យអេលីដឹងច្បាស់ថាលោកកំពុងហៅសាំយូអែល។ ហេតុនេះ អេលីបានសុំសាំយូអែលមិនឲ្យលាក់អ្វីដែលព្រះបានមានប្រសាសន៍ឡើយ។ សាំយូអែលធ្វើតាមបង្គាប់របស់អេលី ហើយ«ជំរាបដល់លោកទាំងអស់» ហើយដំណឹងនោះគឺស្រដៀងនឹងដំណឹងដែលអេលីបានទទួលពីមុន។ (១សាំ. ២:២៧-៣៦) កំណត់ហេតុនេះបង្រៀនយើងថាព្រះយេហូវ៉ាពិតជាមានប្រាជ្ញានិងយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះអ្នកឯទៀត។ w១៨.០៩ ទំ. ២១-២២ វ. ២, ៤-៥
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២១ ខែឧសភា
ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើអ្នកណានឹងនៅក្នុងរោងឧបោសថរបស់ទ្រង់? . . . គឺជាអ្នកណាដែល . . . ពោលសេចក្ដីពិតពីក្នុងចិត្ត។—ទំនុក. ១៥:១, ២
អត្ថបទមួយដែលមានចំណងជើងថា «មូលហេតុដែលយើងនិយាយកុហក» រៀបរាប់ថា៖ «ការកុហកបានត្រូវគេស្គាល់ថាជាបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់មនុស្សដែលមានតាំងពីយូរណាស់មកហើយ»។ (Why We Lie) បើនិយាយម្យ៉ាងទៀត មនុស្សគិតថាការនិយាយកុហកគឺជារឿងធម្មតានិងជាធម្មជាតិរបស់មនុស្ស។ មនុស្សច្រើនតែកុហកដើម្បីការពារខ្លួន ប្រហែលជាដើម្បីលាក់បាំងកំហុសឬបទឧក្រិដ្ឋដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្ត។ ពួកគេក៏កុហកដើម្បីបានលុយឬដើម្បីរកប្រយោជន៍សម្រាប់ខ្លួនតាមរបៀបផ្សេងៗទៀត។ អត្ថបទនោះក៏រៀបរាប់ដែរថាមនុស្សខ្លះមិនខ្វល់ថាគេកុហកចំពោះអ្នកណាទេ ទោះជា«មនុស្សដែលគេមិនធ្លាប់ស្គាល់ពីមុនមក អ្នករួមការងារ មិត្តភក្ដិ និងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់»ក្ដី។ តើការកុហកទាំងនោះនាំឲ្យមានលទ្ធផលអ្វី? មនុស្សលែងទុកចិត្តគ្នា ហើយបង្ខូចទំនាក់ទំនងរវាងគ្នានឹងគ្នា។ ដាវីឌបានអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ទ្រង់ប្រាថ្នាចង់បានសេចក្ដីពិតនៅចំណែកខាងក្នុង»។ (ទំនុក. ៥១:៦) ដាវីឌបានដឹងថាអ្វីដ៏សំខាន់គឺអ្វីដែលនៅក្នុងចិត្ត។ នៅគ្រប់ពេលវេលា គ្រិស្តសាសនិកពិត«និយាយសេចក្ដីពិត»។—សាក. ៨:១៦ w១៨.១០ ទំ. ៤ វ. ៤; ទំ. ៥ វ. ៩-១០; ទំ. ៨ វ. ១៩
ថ្ងៃសុក្រ ទី២២ ខែឧសភា
ទ្រង់ក៏នាំគេទៅដោយសុខសាន្ត មិនឲ្យភ័យខ្លាចឡើយ។—ទំនុក. ៧៨:៥៣
ប្រហែលជាមានជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជាង៣លាននាក់ដែលបានចាកចេញពីស្រុកអេស៊ីបនៅឆ្នាំ១៥១៣ មុនគ.ស.។ ក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងនោះមានកូនក្មេង មនុស្សចាស់ ហើយទំនងជាមានអ្នកខ្លះដែលឈឺឬពិការ។ ក្រុមមនុស្សដ៏ធំបែបនេះត្រូវការអ្នកដឹកនាំដែលយកចិត្តទុកដាក់និងយល់អារម្មណ៍របស់ពួកគេ ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើជាអ្នកដឹកនាំបែបនេះតាមរយៈម៉ូសេ។ ដូច្នេះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមានអារម្មណ៍ថាពួកគេមានសុវត្ថិភាពពេលដែលពួកគេបានចាកចេញពីកន្លែងតែមួយគត់ដែលពួកគេធ្លាប់រស់នៅ។ (ទំនុក. ៧៨:៥២) តើព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើអ្វីដើម្បីឲ្យរាស្ត្ររបស់លោកមានអារម្មណ៍ថាពួកគេមានសុវត្ថិភាព? លោកបានរៀបចំឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចេញពីស្រុកអេស៊ីប«ដោយមានរបៀបរៀបរយដូចកងទ័ពមួយ»។ (សរ. [និក្ខ.] ៦:២៦, ខ.ស.) ដោយសារពួកគេមានរបៀបរៀបចំបែបនេះ ពួកគេអាចឃើញច្បាស់ថាព្រះរបស់ពួកគេកំពុងនាំមុខពួកគេ។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានឲ្យពួកគេនូវ«ពពក»នៅពេលថ្ងៃ និង«ពន្លឺនៃភ្លើង»នៅពេលយប់ ដើម្បីរំលឹកពួកគេថាលោកនៅជាមួយនឹងពួកគេ ណែនាំពួកគេ និងការពារពួកគេ។—ទំនុក. ៧៨:១៤ w១៨.០៩ ទំ. ២៤ វ. ១១-១២