របៀបដែលខ្ញុំបានរកឃើញចម្លើយចំពោះភាពអយុត្តិធម៌
រៀបរាប់ដោយបង អ៊ូសឺឡឺ មេននេ
តាំងពីដឹងក្ដីមក ខ្ញុំមានបំណងប្រាថ្នាយ៉ាងខ្លាំងចង់ឃើញមនុស្សគ្រប់រូបប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាដោយស្មើភាពនិងយុត្តិធម៌។ បំណងប្រាថ្នានេះបាននាំឲ្យខ្ញុំជាប់គុកនៅអាល្លឺម៉ង់ខាងកើតដែលគ្រប់គ្រងដោយរបបកុម្មុយនីស្ត។ នៅទីនោះហើយដែលខ្ញុំបានរកចម្លើយចំពោះភាពអយុត្តិធម៌។ សូមឲ្យខ្ញុំរៀបរាប់អំពីរឿងនេះ។
ខ្ញុំកើតនៅឆ្នាំ១៩២២ នៅក្រុងហាលឡេ ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។ ហាលឡេជាក្រុងមួយដែលមានកំណត់ត្រាប្រវត្តិសាស្ត្រជាង១.២០០ឆ្នាំ។ ក្រុងនេះមានចម្ងាយប្រមាណ២០០គីឡូម៉ែត្រ ស្ថិតនៅភាគខាងត្បូងឆៀងខាងលិចនៃក្រុងបែរឡាំង និងជាកន្លែងដំបូងបង្អស់របស់និកាយប្រូតេស្តង់។ ប្អូនស្រីខ្ញុំឈ្មោះខេតថេ កើតនៅឆ្នាំ១៩២៣។ ឪពុកខ្ញុំជាទាហាន ហើយម្ដាយខ្ញុំជាអ្នកចម្រៀងក្នុងរោងល្ខោន។
ខ្ញុំមានឈាមជ័រពីឪពុក ហេតុនេះខ្ញុំមានបំណងប្រាថ្នាយ៉ាងខ្លាំងចង់កែតម្រូវភាពអយុត្តិធម៌។ ពេលឪពុកខ្ញុំចាកចេញពីទាហាន គាត់បានទិញហាងមួយ។ ឪពុកខ្ញុំអាណិតពួកអ្នកដែលមកទិញឥវ៉ាន់ពីហាងគាត់ ដោយសារពួកគេភាគច្រើនគឺជាមនុស្សក្រីក្រ។ ម្ល៉ោះហើយ ឪពុកខ្ញុំតែងតែឲ្យពួកគេជឿឥវ៉ាន់សិន។ ដោយសារឪពុកខ្ញុំចិត្តល្អខ្លាំងពេកបានជាហាងរបស់គាត់ដួលរលំ។ បទពិសោធន៍របស់ឪពុកគួរបង្រៀនខ្ញុំថា ការប្រឆាំងភាពអយុត្តិធម៌និងភាពមិនស្មើគ្នា គឺពិបាកនិងស្មុគស្មាញជាងអ្វីដែលយើងគិត។ ប៉ុន្តែ ឧត្តមគតិដែលខ្ញុំមានក្នុងភាពជាយុវវ័យ គឺពិបាកនឹងរលាយបាត់ណាស់។
ខ្ញុំមានទេពកោសល្យសិល្បៈពីម្ដាយ។ ដូច្នេះ ម្ដាយបានបង្រៀនខ្ញុំនិងខេតថេឲ្យរៀនភ្លេង រៀនច្រៀង និងរាំរបាំ។ ខ្ញុំជាក្មេងដែលរីករាយនិងមានភាពរស់រវើក ហើយខ្ញុំនិងខេតថេមានជីវិតសប្បាយរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៣៩។
សុបិនអាក្រក់បានចាប់ផ្ដើម
ក្រោយពីខ្ញុំបានបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់មូលដ្ឋាន ខ្ញុំបានចូលសាលារបាំបាឡេ។ នៅទីនោះ ខ្ញុំបានរៀនរបាំបែបបង្ហាញអារម្មណ៍(Ausdruckstanz) ដែលបង្រៀនដោយម៉ារៀ វីកមេន។ គាត់ជាបុគ្គលម្នាក់ដែលបានចូលរួមក្នុងការបង្កើតរបាំនេះ។ របាំនេះតម្រូវឲ្យអ្នកសម្ដែងបង្ហាញអារម្មណ៍ក្នុងពេលដែលពួកគេរាំ។ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមរៀនគូរគំនូរដែរ។ ដូច្នេះ ជីវិតក្នុងវ័យជំទង់របស់ខ្ញុំពោរពេញដោយភាពរីករាយនិងការរំភើបចិត្ត ហើយខ្ញុំបានរៀនអ្វីៗជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីឆ្នាំ១៩៣៩ ជាឆ្នាំដែលសង្គ្រាមលោកលើកទី២ផ្ទុះឡើង នោះយើងមានរឿងដ៏សោកសង្រេងមួយទៀតបានកើតឡើងនៅឆ្នាំ១៩៤១ គឺឪពុកខ្ញុំបានស្លាប់ដោយសារជំងឺរបេង។
សង្គ្រាមប្រៀបដូចជាសុបិនដ៏អាក្រក់មួយ។ ទោះជាសង្គ្រាមបានផ្ទុះឡើង ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៧ក្ដី ខ្ញុំគិតថាពិភពលោកនេះបានឆ្កួតហើយ។ ខ្ញុំបានឃើញពលរដ្ឋជាច្រើនដែលពីមុនជាមនុស្សធម្មតា តែក្រោយមកទៅជាអ្នកជ្រុលនិយមខាងពួកណាត្ស៊ី។ បន្ទាប់មក ក៏កើតមានការអត់ឃ្លាន ការស្លាប់ និងការបំផ្លិចបំផ្លាញ។ ផ្ទះរបស់យើងបានខូចខាតយ៉ាងដំណំដោយសារការទម្លាក់គ្រាប់បែក។ នៅក្នុងគ្រាដែលមានសង្គ្រាមនោះ សមាជិកគ្រួសារខ្ញុំជាច្រើននាក់បានបាត់បង់ជីវិត។
ទោះជាសង្គ្រាមបានចប់នៅឆ្នាំ១៩៤៥ក៏ដោយ ម្ដាយនិងខេតថេ ព្រមទាំងខ្ញុំ បន្តរស់នៅក្រុងហាលឡេ។ រហូតមកដល់ពេលនោះ ខ្ញុំបានរៀបការនិងមានកូនស្រីតូចមួយ តែអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើងមានភាពរកាំរកូស ដូច្នេះយើងបានបែកគ្នា។ ខ្ញុំត្រូវចេញទៅធ្វើការជាអ្នករបាំនិងគូរគំនូរ ដោយសារខ្ញុំត្រូវចិញ្ចឹមកូនស្រីនិងខ្លួនឯង។
ក្រោយពីសង្គ្រាម អាល្លឺម៉ង់បានត្រូវបែងចែកជាបួនផ្នែក។ ក្រុងដែលយើងរស់នៅស្ថិតក្នុងផ្នែកដែលគ្រប់គ្រងដោយសហភាពសូវៀត។ ដូច្នេះហើយយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវស៊ាំនឹងការរស់នៅក្រោមរបបកុម្មុយនីស្ត។ នៅឆ្នាំ១៩៤៩ តំបន់ដែលយើងរស់នៅបានទៅជាសាធារណៈរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យអាល្លឺម៉ង់ ដែលគេច្រើនតែហៅថាអាល្លឺម៉ង់ខាងកើត។
ជីវិតនៅក្រោមរបបកុម្មុយនីស្ត
នៅក្នុងអំឡុងពេលនោះម្ដាយខ្ញុំបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយខ្ញុំត្រូវមើលថែគាត់។ ខ្ញុំបានចូលបម្រើការងារនៅការិយាល័យរបស់រដ្ឋក្នុងតំបន់។ ចន្លោះពេលនោះ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពួកនិស្សិតដែលប្រឆាំងពួកអាជ្ញាធរ និងដែលផ្សព្វផ្សាយអំពីរឿងអយុត្តិធម៌ផ្សេងៗដែលកំពុងកើតឡើង។ ជាឧទាហរណ៍ និស្សិតម្នាក់បានត្រូវហាមឃាត់មិនឲ្យចូលរៀននៅសកលវិទ្យាល័យមួយ ដោយសារតែឪពុករបស់គាត់ធ្លាប់ជាសមាជិកគណបក្សណាត្ស៊ី។ ខ្ញុំស្គាល់និស្សិតនោះច្បាស់ ព្រោះយើងឧស្សាហ៍លេងភ្លេងជាមួយគ្នា។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា‹ហេតុអ្វីបានជាគេហាមគាត់ ព្រោះឪពុកគាត់ជាអ្នកធ្វើ មិនមែនគាត់ទេ? ម្ល៉ោះហើយ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចូលរួមសកម្មភាពកាន់តែច្រើនជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលប្រឆាំងរដ្ឋាភិបាល ហើយខ្ញុំក៏បានចូលប្រឡូកក្នុងការតវ៉ាជាសាធារណៈដែរ។ មានពេលមួយខ្ញុំថែមទាំងបិទខិត្តប័ណ្ណនៅជណ្ដើរខាងក្រៅអាគារតុលាការក្នុងតំបន់ទៀតផង។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាភាពអយុត្តិធម៌មានកាន់តែច្រើនឡើង នៅពេលដែលគេបានឲ្យខ្ញុំវាយសំបុត្រខ្លះក្នុងនាមជាលេខាធិការ សរសេរទៅកាន់គណៈកម្មាធិការសន្តិភាពប្រចាំតំបន់។ ជាឧទាហរណ៍ មានពេលមួយ ដោយសារហេតុផលខាងនយោបាយ គណៈកម្មាធិការគ្រោងនឹងបញ្ជូនកាតបោះពុម្ពផ្សាយឃោសនាកុម្មុយនីស្តទៅឲ្យបុរសវ័យចំណាស់ម្នាក់ដែលរស់នៅអាល្លឺម៉ង់ខាងលិច ក្នុងបំណងធ្វើឲ្យគេសង្ស័យគាត់។ ខ្ញុំទើសចិត្តនឹងភាពមិនស្មោះត្រង់នោះខ្លាំងណាស់ បានជាខ្ញុំលាក់កញ្ចប់នោះនៅក្នុងការិយាល័យ។ ដូច្នេះ កញ្ចប់នោះមិនបានត្រូវផ្ញើចេញទៅទេ។
«មនុស្សដែលគ្រោះថ្នាក់បំផុតនៅក្នុងបន្ទប់»បានផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមឲ្យខ្ញុំ
នៅខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៥១ បុរសពីរនាក់បានមកការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ ហើយបានស្រែកខ្លាំងៗថា៖«អ្នកឯងបានត្រូវចាប់ខ្លួនហើយ!»។ លុះនិយាយចប់ ពួកគេបាននាំខ្ញុំទៅពន្ធនាគារមួយដែលហៅថាគោក្រហម(Roter Ochse)។ មួយឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានត្រូវចោទប្រកាន់ថា ជាអ្នកបំបះបំបោរប្រឆាំងនឹងរដ្ឋ។ និស្សិតម្នាក់បានក្បត់ខ្ញុំដោយទៅប្រាប់ប៉ូលិសសម្ងាត់(Stasi)ថា ខ្ញុំធ្លាប់ចូលរួមការតវ៉ាដោយប្រើខិត្តប័ណ្ណផ្សេងៗ។ នៅក្នុងសវនាការពិតជាគួរឲ្យអស់សំណើចណាស់ ពីព្រោះគ្មានអ្នកណាអើពើនឹងអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយទេ។ តុលាការបានកាត់ទោសខ្ញុំឲ្យជាប់គុក៦ឆ្នាំ។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះខ្ញុំធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយគេបានយកខ្ញុំទៅដាក់នៅអាគារពេទ្យក្នុងគុកជាមួយនឹងស្ត្រីប្រហែលជា៤០នាក់ទៀត។ ពេលខ្ញុំឃើញទឹកមុខស្ត្រីទាំងអស់នោះដែលពោរពេញទៅដោយទុក្ខព្រួយនិងចិត្តសោកសៅ នោះធ្វើឲ្យខ្ញុំភ័យខ្លាចណាស់។ ខ្ញុំក៏រត់ទៅគោះទ្វារយ៉ាងខ្លាំង។
អ្នកយាមទ្វារបានសួរខ្ញុំថា៖«តើអ្នកចង់បានអ្វី?»។
ខ្ញុំបានស្រែកថា៖«នាំខ្ញុំចេញពីទីនេះ យកខ្ញុំទៅឃុំតែម្នាក់ឯងក៏បានដែរ តែត្រូវនាំខ្ញុំចេញពីទីនេះសិន!»។ ប៉ុន្តែ អ្នកយាមគុកមិនខ្វល់នឹងពាក្យអង្វរសុំរបស់ខ្ញុំទេ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញស្ត្រីម្នាក់ដែលខុសប្លែកពីស្ត្រីឯទៀត។ ភ្នែករបស់នាងបង្ហាញឲ្យឃើញពីភាពស្ងប់ស្ងាត់នៅក្នុងចិត្ត។ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏បានទៅអង្គុយក្បែរនាង។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ពេលនាងនិយាយថា៖«បើអ្នកអង្គុយជិតខ្ញុំ អ្នកត្រូវតែប្រយ័ត្ន»។ រួចនាងនិយាយតទៅទៀតថា៖«អ្នកឯទៀតគិតថាខ្ញុំជាមនុស្សគ្រោះថ្នាក់បំផុតនៅក្នុងបន្ទប់នេះ ព្រោះមានតែខ្ញុំទេដែលជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា»។
នៅពេលនោះខ្ញុំមិនដឹងថា គេចាត់ទុកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាថាជាសត្រូវរបស់រដ្ឋកុម្មុយនីស្តទេ។ ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំនៅក្មេង អ្វីដែលខ្ញុំដឹងអំពីពួកគេគឺនៅពេលនោះមាននិស្សិតគម្ពីរពីរនាក់(ជាឈ្មោះដែលគេធ្លាប់ហៅសាក្សីពីមុន) បានមកជួបឪពុកខ្ញុំជាទៀងទាត់។ ខ្ញុំនៅតែចាំឪពុកខ្ញុំនិយាយថា៖«និស្សិតគម្ពីរនិយាយត្រូវ!»។
ខ្ញុំយំដោយមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលក្នុងចិត្ត ពេលជួបស្ត្រីដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់នេះ។ នាងឈ្មោះបឺតា ប្រឹកហ្គេមៃអេ។ ខ្ញុំនិយាយទៅកាន់នាងថា៖«សូមប្រាប់ខ្ញុំអំពីព្រះយេហូវ៉ា»។ តាំងពីពេលនោះមកយើងចំណាយពេលច្រើនជាមួយគ្នា ហើយយើងឧស្សាហ៍ពិគ្រោះគ្នាអំពីគម្ពីរ។ ខ្ញុំបានរៀនអ្វីៗជាច្រើន ខ្ញុំបានរៀនថាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះពិត លោកជាព្រះនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ យុត្តិធម៌ និងសន្តិភាព។ ខ្ញុំក៏បានរៀនដែរថា លោកនឹងបំបាត់ចោលការឈឺចាប់ទាំងអស់ដែលបណ្ដាលមកពីមនុស្សអាក្រក់ និងមនុស្សដែលសង្កត់សង្កិនគេ។ បទគម្ពីរនៅចម្រៀងសរសើរព្រះ ៣៧:១០, ១១ ចែងថា៖«បន្តិចទៀត នឹងលែងមានមនុស្សអាក្រក់ទៀត . . . ប៉ុន្តែ មនុស្សដែលមានចិត្តសុភាពនឹងបានផែនដីជាមត៌ក ពួកគេនឹងសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារមានសេចក្ដីសុខសាន្តជាបរិបូរ»។
ដោះលែង ហើយរត់ទៅភាគខាងលិច
ក្រោយពីជាប់គុកអស់ជាង៥ឆ្នាំ គេបានដោះលែងខ្ញុំនៅឆ្នាំ១៩៥៦។ ប្រាំថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានរត់ភៀសខ្លួនទៅនៅអាល្លឺម៉ង់ខាងលិច។ នៅពេលនោះខ្ញុំមានកូនស្រីពីរនាក់ ម្នាក់ឈ្មោះហាន់នេលអូរ៉េ ម្នាក់ទៀតឈ្មោះសាប៊ីនេ។ ខ្ញុំបាននាំកូនទាំងពីរទៅជាមួយ។ នៅទីនោះ ប្ដីប្រពន្ធយើងបានលែងលះគ្នា ហើយខ្ញុំបានជួបសាក្សីម្ដងទៀត។ ពេលដែលខ្ញុំសិក្សាគម្ពីរ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំត្រូវកែប្រែអ្វីមួយចំនួនដើម្បីឲ្យខ្ញុំមានរបៀបរស់នៅស្របតាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ទីបំផុត ខ្ញុំបានកែប្រែអ្វីទាំងនេះ រួចទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៥៨។
ក្រោយមកខ្ញុំបានរៀបការម្ដងទៀត តែលើកនេះជាមួយនឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ឈ្មោះខ្លោស មេននេ។ ខ្លោសនិងខ្ញុំមានជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏រីករាយ យើងមានកូនពីរនាក់ ម្នាក់ឈ្មោះបេនយ៉ាមីន និងម្នាក់ទៀតឈ្មោះតាប៊ីយ៉ា។ តែគួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ ប្រហែល២០ឆ្នាំមុន ខ្លោសបានបាត់បង់ជីវិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់មួយ។ តាំងពីពេលនោះមកខ្ញុំបានក្លាយជាស្ត្រីមេម៉ាយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានទទួលការសម្រាលទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងពីសេចក្ដីសង្ឃឹមអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ គឺមនុស្សស្លាប់នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញក្នុងសួនឧទ្យាននៅផែនដី។ (លូកា ២៣:៤៣; សកម្មភាព ២៤:១៥) ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ដែលកូនខ្ញុំទាំងបួននាក់បម្រើព្រះយេហូវ៉ា។
តាមរយៈការសិក្សាគម្ពីរ ខ្ញុំដឹងថាមានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលអាចផ្ដល់នូវយុត្តិធម៌ពិតប្រាកដ។ ខុសពីមនុស្ស ព្រះយេហូវ៉ាយកចិត្តទុកដាក់គ្រប់កាលៈទេសៈរបស់យើង រួមទាំងប្រវត្តិយើង សូម្បីតែអ្វីដែលមនុស្សច្រើនតែមើលមិនឃើញ ក៏លោកជ្រាបដែរ។ ចំណេះដ៏មានតម្លៃនេះជួយខ្ញុំឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តនៅក្នុងចិត្តសូម្បីតែនៅឥឡូវនេះ ជាពិសេសនៅពេលដែលខ្ញុំឃើញភាពអយុត្តិធម៌ ឬខ្ញុំផ្ទាល់រងនូវភាពអយុត្តិធម៌។ អ្នកទូន្មាន ៥:៨ ចែងថា៖«បើអ្នកឃើញជនក្រីក្ររងការសង្កត់សង្កិន ហើយឃើញមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់បំពានយុត្តិធម៌និងសេចក្ដីសុចរិតក្នុងតំបន់របស់អ្នក ចូរកុំភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ។ ព្រោះអ្នកដែលមានឋានៈខ្ពស់ជាងកំពុងឃ្លាំមើលមន្ត្រីនោះ ហើយក៏មានអ្នកផ្សេងទៀតដែលមានឋានៈខ្ពស់ជាងកំពុងឃ្លាំមើលពួកគេដែរ»។ អ្នកដែលមាន«ឋានៈខ្ពស់ជាង» គឺព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតយើង។ ហេប្រឺ ៤:១៣ ចែងថា៖«អ្វីៗទាំងអស់នៅចំហនិងមិនកំបាំងពីភ្នែករបស់លោក ជាអ្នកដែលយើងត្រូវជម្រាបអំពីការដែលយើងបានធ្វើ»។
ក្រឡេកមើលជិត៩០ឆ្នាំមុន
ពេលខ្លះមនុស្សសួរខ្ញុំថា ម៉េចដែរជីវិតក្រោមរបបណាត្ស៊ីនិងរបបកុម្មុយនីស្ត។ ជីវិតក្រោមរបបទាំងពីរនោះគឺមិនស្រួលទេ។ ការគ្រប់គ្រងទាំងពីរនោះក៏ដូចជាការគ្រប់គ្រងទាំងអស់របស់មនុស្សដែរ គឺបញ្ជាក់ថាមនុស្សមិនអាចគ្រប់គ្រងដោយខ្លួនឯងបានទេ។ គម្ពីរបានប្រាប់យ៉ាងចំៗថា៖«មនុស្សបានត្រួតត្រាលើមនុស្ស នោះនាំឲ្យមានទុក្ខវេទនា»។—អ្នកទូន្មាន ៨:៩
ពេលដែលខ្ញុំនៅក្មេងមិនដឹងអី ខ្ញុំបានសង្ឃឹមលើមនុស្សថាអាចធ្វើឲ្យមានការគ្រប់គ្រងដែលប្រកបដោយយុត្តិធម៌។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវខ្ញុំដឹងច្បាស់ហើយថា មានតែព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតយើងប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចធ្វើឲ្យពិភពលោកមានយុត្តិធម៌ពិតប្រាកដ។ លោកនឹងធ្វើដូច្នេះដោយបំផ្លាញចោលមនុស្សអាក្រក់ទាំងអស់ ហើយឲ្យលោកយេស៊ូគ្រិស្តដែលជាបុត្ររបស់លោកគ្រប់គ្រងលើផែនដី ពីព្រោះលោកយេស៊ូតែងតែចាត់ទុកប្រយោជន៍អ្នកឯទៀតថាសំខាន់ជាងប្រយោជន៍របស់ខ្លួន។ ស្ដីអំពីលោកយេស៊ូ គម្ពីរចែងថា៖«អ្នកបានស្រឡាញ់សេចក្ដីសុចរិត ហើយបានស្អប់ការប្រឆាំងច្បាប់»។ (ហេប្រឺ ១:៩) ខ្ញុំពិតជាមានអំណរគុណខ្លាំងណាស់ចំពោះព្រះ ដែលបានទាញនាំខ្ញុំឲ្យមកឯស្ដេចដ៏យុត្តិធម៌និងល្អប្រពៃនេះ ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថាខ្ញុំនឹងរស់ជារៀងរហូតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់លោក!
[រូបភាព]
ជាមួយនឹងកូនស្រីរបស់ខ្ញុំឈ្មោះហាន់នេលអូរ៉េ និងសាប៊ីនេ ក្រោយពីយើងមកដល់អាល្លឺម៉ង់ខាងលិច
[រូបភាព]
សព្វថ្ងៃជាមួយកូនប្រុសខ្ញុំបេនយ៉ាមីន និងប្រពន្ធគាត់សាន់ដ្រា