ឯកសារយោងសម្រាប់កិច្ចបម្រើនិងជីវិត កំណត់សម្រាប់កិច្ចប្រជុំ
ថ្ងៃទី២-៨ ខែកញ្ញា
it-2-E ទំ. ៣៦៦
ម៉េលគីសេដិក
ស្តេចក្រុងសាឡិមសម័យបុរាណ និងជា‹សង្ឃដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត›របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (លោ. ១៤:១៨, ២២) ម៉េលគីសេដិកគឺជាសង្ឃដំបូងដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងគម្ពីរ។ គាត់ទទួលតំណែងនោះមុនឆ្នាំ១៩៣៣មុន គ.ស។ គាត់ជាស្តេចក្រុងសាឡិម។ ពាក្យសាឡិមមានន័យថា«សន្ដិភាព»។ សាវ័កប៉ូលហៅម៉េលគីសេដិកថាជា«ស្តេចនៃសន្ដិភាព»និងជា«ស្តេចនៃសេចក្ដីសុចរិត»។ (ហេ. ៧:១, ២) ក្រោយមក ក្រុងសាឡិមពីបុរាណនោះបានក្លាយទៅជាក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ហើយឈ្មោះនោះបានរួមបញ្ចូលក្នុងឈ្មោះយេរូសាឡិម ដែលពេលខ្លះបានហៅថា«សាឡិម»។—ទំនុក. ៧៦:២
ក្រោយពីអាប់រ៉ាម(អាប្រាហាំ) បានច្បាំងឈ្នះស្តេចកេដូឡោមើរ និងពួកស្តេចដែលនៅជាមួយនឹងស្តេចនោះ អាប្រាហាំបានមកច្រកភ្នំសាវេដែលក៏ត្រូវហៅថា«ច្រកភ្នំនៃស្តេច»ផងដែរ។ នៅទីនោះម៉េលគីសេដិក«យកនំប៉័ងនិងស្រាទំពាំងបាយជូរ» ហើយបានឲ្យពរដល់អាប្រាហាំដោយនិយាយថា«សូមឲ្យអាប់រ៉ាមបានពរពីព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ជាម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌នឹងផែនដី ហើយសូមព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតបានប្រកបដោយព្រះពរ ជាព្រះដែលបានប្រគល់ខ្មាំងសត្រូវ មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃឯង»។ ពេលនោះ អាប្រាហាំបានជូនស្តេច«១ភាគក្នុង១០ពីគ្រប់របស់ទាំងអស់» របស់ទាំងនោះគឺជា«របឹប»ដែលគាត់បានទទួលពេលគាត់ធ្វើសង្គ្រាមឈ្នះស្តេចទាំងនោះ។—លោ. ១៤:១៧-២០; ហេ. ៧:៤
ចូរខំព្យាយាមក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ
it-1-E ទំ. ៥២៤ វ. ៣-៥
កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី។ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រកាសទុកជាមុនអំពីកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីតាមរយៈអ្នកប្រកាសទំនាយយេរេមានៅសតវត្សរ៍ទី៧មុនគ.ស.។ (យេ. ៣១:៣១-៣៤) លោកយេស៊ូគ្រិស្តបានប្រកាសអំពីកិច្ចព្រមព្រៀងមានសុពលភាពដោយគ្រឿងបូជារបស់លោកនៅយប់មុនលោកស្លាប់ គឺនៅថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន ឆ្នាំ៣៣គ.ស. ពេលលោកបានធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់។ (លូក. ២២:២០) នៅថ្ងៃបុណ្យទី៥០ គឺក្រោយពីលោករស់ឡើងវិញ ហើយ១០ថ្ងៃក្រោយ លោកបានឡើងទៅស្ថានសួគ៌ទៅឯបិតា លោកបានចាត់សកម្មពលបរិសុទ្ធដែលលោកបានទទួលពីព្រះយេហូវ៉ា ទៅលើពួកអ្នកកាន់តាមលោកដែលបានជួបជុំគ្នានៅបន្ទប់ខាងលើនាក្រុងយេរូសាឡិម។—សកម្ម. ២:១-៤, ១៧, ៣៣; ២កូ. ៣:៦, ៨, ៩; ហេ. ២:៣, ៤
ភាគីនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីគឺព្រះយេហូវ៉ា និង«អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»ដែលព្រះបានតែងតាំងដោយសកម្មពលរបស់លោក។ (ហេ. ៨:១០; ១២:២២-២៤; កាឡ. ៦:១៥, ១៦; ៣:២៦-២៨; រ៉ូម ២:២៨, ២៩) កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីមានសុពលភាពដោយគ្រឿងបូជានៃជីវិតនិងឈាមរបស់លោកយេស៊ូគ្រិស្ត។ លោកបានផ្ដល់គ្រឿងបូជារបស់លោកជូនព្រះយេហូវ៉ាក្រោយលោកឡើងទៅស្ថានសួគ៌។ (ម៉ាថ. ២៦:២៨) ពេលព្រះជ្រើសរើសបុគ្គលម្នាក់ឲ្យឡើងទៅស្ថានសួគ៌ (ហេ. ៣:១) គាត់ក្លាយទៅជាភាគីនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនោះ។ (ទំនុក. ៥០:៥; ហេ. ៩:១៤, ១៥, ២៦) លោកយេស៊ូគ្រិស្តជាអ្នកសម្រុះសម្រួលនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី (ហេ. ៨:៦; ៩:១៥) ហើយលោកក៏ជាផ្នែកដំបូងនៃពូជរបស់អាប្រាហាំដែរ។ (កាឡ. ៣:១៦) ដោយសារលោកយេស៊ូជាអ្នកសម្រុះសម្រួលនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី លោកជួយពួកអ្នកដែលនៅក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងនោះឲ្យក្លាយទៅជាពូជដ៏ពិតរបស់អាប្រាហាំ (ហេ. ២:១៦; កាឡ. ៣:២៩) តាមរយៈការអភ័យទោសអំពើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ទុកពួកគេថាសុចរិត។—រ៉ូម ៥:១, ២; ៨:៣៣; ហេ. ១០:១៦, ១៧
បងប្អូនដែលបានត្រូវរើសតាំងទាំងនេះរបស់គ្រិស្តក្លាយទៅជាផ្នែកនៃ«សង្ឃដែលមានតំណែងជាស្តេច»។ (១ពេ. ២:៩; បប. ៥:៩, ១០; ២០:៦) ពួកគេធ្វើកិច្ចការរបស់សង្ឃដែលជា«កិច្ចបម្រើសាធារណៈ» (ភី. ២:១៧) ហើយបានត្រូវហៅថា«អ្នកបម្រើកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី»។ (២កូ. ៣:៦) ពួកអ្នកដែលព្រះបានជ្រើសរើសត្រូវដើរតាមលំអានដានរបស់គ្រិស្តឲ្យបានដិតដល់ និងស្មោះត្រង់រហូតដល់ស្លាប់។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើឲ្យពួកគេក្លាយទៅជារាជាណាចក្រមួយដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ ហើយនឹងផ្ដល់រង្វាន់ឲ្យពួកគេមានជីវិតអមតៈនិងភាពមិនខូចរលួយ ជាអ្នកដែលនឹងទទួលមត៌កជាមួយគ្រិស្តនៅស្ថានសួគ៌។ (១ពេ. ២:២១; រ៉ូម ៦:៣, ៤; ១កូ. ១៥:៥៣; ១ពេ. ១:៤; ២ពេ. ១:៤) គោលបំណងនៃកិច្ចព្រមព្រៀងគឺដើម្បីរើសរាស្ត្រមួយជាតំណាងនាមរបស់លោក ជាផ្នែកនៃ«ពូជ»របស់អាប្រាហាំ។ (សកម្ម. ១៥:១៤) ពួកគេក្លាយទៅជា«កូនក្រមុំ»នៃគ្រិស្ត ហើយក៏ជាបុគ្គលដែលគ្រិស្តធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងសម្រាប់រាជាណាចក្រមួយ ដើម្បីគ្រប់គ្រងជាមួយលោក។ (យ៉ូន. ៣:២៩; ២កូ. ១១:២; បប. ២១:៩; លូក. ២២:២៩; បប. ១:៤-៦; ៥:៩, ១០; ២០:៦) គោលបំណងនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីត្រូវបន្តមានសុពលភាពរហូតដល់«អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»បានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញឲ្យមានជីវិតអមតៈនៅស្ថានសួគ៌។ ប្រយោជន៍នៃកិច្ចព្រមព្រៀងនេះនឹងមានរហូត ហេតុនេះកិច្ចព្រមព្រៀងនេះហៅថា«កិច្ចព្រមព្រៀងដែលមានសុពលភាពជានិរន្តរ៍»។—ហេ. ១៣:២០
សង្ឃជារៀងរហូត តាមរបៀបដូចម៉េលគីសេដិក
it-1-E ទំ. ១១១៣ វ. ៤-៥
សៀវភៅហេប្រឺបង្ហាញថាក្រោយលោកយេស៊ូគ្រិស្តបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនៅស្ថានសួគ៌ លោកបានក្លាយទៅជា«សម្ដេចសង្ឃតាមរបៀបដូចម៉េលគីសេដិកជារៀងរហូត»។ (ហេ. ៦:២០; ៧:១៧, ២១) សៀវភៅហេប្រឺរៀបរាប់អំពីមូលហេតុដែលតួនាទីរបស់លោកយេស៊ូជាសម្ដេចសង្ឃគឺប្រសើរជាងកូនចៅអេរ៉ុនដែលបានក្លាយទៅជាសម្ដេចសង្ឃ។ មូលហេតុដែលម៉េលគីសេដិកគឺជាស្តេចនិងសម្ដេចសង្ឃគឺដោយសារព្រះបានតែងតាំងគាត់ មិនមែនដោយសារគាត់ទទួលមត៌កឡើយ។ គ្រិស្តយេស៊ូមិនមែនមកពីកុលសម្ព័ន្ធលេវីទេ ប៉ុន្តែលោកមកពីកុលសម្ព័ន្ធយូដា និងវង្សត្រកូលរបស់ដាវីឌ ដូច្នេះលោកមិនទទួលតួនាទីជាសម្ដេចសង្ឃជាមត៌កពីអេរ៉ុនទេ តែដោយសារព្រះបានតែងតាំងលោក ដូចម៉េលគីសេដិក។ (ហេ. ៥:១០) សេចក្ដីសន្យានៅក្នុងទំនុកតម្កើង ១១០:៤ ចែងថា៖«ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានស្បថហើយថាឯងជាសង្ឃនៅអស់កល្បជានិច្ច តាមរបៀបលោកមិលគីស្សាដែក ទ្រង់នឹងមិនប្រែព្រះហឫទ័យឡើយ»។ នេះជាការតែងតាំងលោកជាស្តេចនិងសម្ដេចសង្ឃនៅស្ថានសួគ៌ ហើយគ្រិស្តក៏មានសិទ្ធិដោយសារលោកជាពូជរបស់ដាវីឌ។ លោកបានទទួលមត៌កជាស្តេចដូចដែលបានសន្យាក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងដាវីឌ។ (២សាំ. ៧:១១-១៦) ហេតុនេះ លោកមានតួនាទីជាស្តេចនិងសម្ដេចសង្ឃ ដូចម៉េលគីសេដិក។
មូលហេតុមួយទៀតដែលតួនាទីរបស់គ្រិស្តគឺប្រសើរជាង គឺដោយសារលេវីដែលជាបុព្វបុរសនៃពួកសង្ឃជនជាតិយូដា បានឲ្យ១ភាគ១០ទៅម៉េលគីសេដិកតាមរយៈអាប្រាហាំ។ ម្យ៉ាងទៀត ម៉េលគីសេដិកជូនពរឲ្យលេវី ហើយមនុស្សទាំងអស់យល់ស្របថាអ្នកតូចទទួលពរពីអ្នកដែលធំជាង។ (ហេ. ៧:៤-១០) សាវ័កប៉ូលក៏បញ្ជាក់ដែរថាម៉េលគីសេដិក«គ្មានឪពុក គ្មានម្ដាយ គ្មានពង្សាវតារ ហើយក៏គ្មានថ្ងៃកើតឬថ្ងៃស្លាប់» នេះតំណាងការធ្វើជាសម្ដេចសង្ឃជារៀងរហូតរបស់គ្រិស្ត ដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញដើម្បីបាន«ជីវិតដែលមិនអាចត្រូវបំផ្លាញបានឡើយ»។—ហេ. ៧:៣, ១៥-១៧
it-2-E ទំ. ៣៦៧
ម៉េលគីសេដិក
ប៉ូលបានរៀបរាប់ការពិតដ៏គួរឲ្យកត់សម្គាល់មួយស្តីអំពីម៉េលគីសេដិក។ គាត់បាននិយាយថា៖ «ស្តេចនោះគ្មានឪពុក គ្មានម្ដាយ គ្មានពង្សាវតារ ហើយក៏គ្មានថ្ងៃកើតឬថ្ងៃស្លាប់ តែបានត្រូវធ្វើឲ្យដូចបុត្រព្រះ ហេតុនេះគាត់គឺជាសង្ឃជានិរន្តរ៍»។ (ហេ. ៧:៣) ដូចមនុស្សឯទៀតដែរ ម៉េលគីសេដិកកើតមកហើយស្លាប់ទៅវិញ។ យ៉ាងណាក៏ដោយក្នុងគម្ពីរមិនបានប្រាប់អំពីឈ្មោះឪពុកឬម្ដាយរបស់គាត់ទេ សូម្បីតែពូជពង្សហើយនិងកូនៗរបស់គាត់ក៏មិនបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងគម្ពីរដែរ ហើយគម្ពីរមិនបានប្រាប់អំពីពេលណាដែលគាត់កើតឬពេលណាដែលគាត់បានស្លាប់។ ដូច្នេះ គឺសមត្រឹមត្រូវណាស់ដែលម៉េលគីសេដិកអាចយកមកតំណាងឲ្យលោកយេស៊ូគ្រិស្ត ជាអ្នកដែលទទួលតំណែងជាសង្ឃជារៀងរហូត។ គម្ពីរមិនបានចែងសោះអំពីអ្នកដែលធ្វើជាសង្ឃមុនម៉េលគីសេដិក ឬក៏អ្នកដែលនឹងធ្វើជាសង្ឃក្រោយគាត់នោះទេ។ ស្រដៀងនឹងនេះដែរ គ្មានអ្នកណាធ្វើជាសម្ដេចសង្ឃមុនគ្រិស្តនោះទេ ហើយក្រោយលោក ក៏គ្មានបុគ្គលណាដែលនឹងត្រូវតែងតាំងឲ្យធ្វើជាសម្ដេចសង្ឃនោះដែរ។ លើសពីនោះទៅទៀត ទោះជាលោកយេស៊ូបានកើតមកក្នុងកុលសម្ព័ន្ធយូដា និងក្នុងវង្សត្រកូលស្តេចដាវីឌក្ដី ក៏ពូជអម្បូរជាមនុស្សរបស់លោកមិនជាប់ទាក់ទងសោះជាមួយនឹងការទទួលតំណែងជាសម្ដេចសង្ឃរបស់លោក។ លោកទទួលតំណែងជាស្តេចនិងជាសង្ឃនេះ គឺមិនមែនដោយសារពូជអម្បូររបស់លោកនោះទេ។ ការទទួលតំណែងនេះគឺដោយសារតែព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាជាមួយនឹងលោក។
it-2-E ទំ. ៣៦៦
ម៉េលគីសេដិក
ក្នុងទំនាយមួយស្តីអំពីមេស្ស៊ី ព្រះយេហូវ៉ាបានស្បថនឹង«ម្ចាស់»របស់ដាវីឌថា៖ ‹ឯងជាសង្ឃនៅអស់កល្បជានិច្ចតាមរបៀបលោកម៉េលគីសេដិក›។ (ទំនុក. ១១០:១, ៤) ខគម្ពីរនៅទំនុកតម្កើងនេះផ្ដល់មូលហេតុឲ្យយើងរំពឹងគិតនៅសៀវភៅហេប្រឺស្តីអំពីមេស្ស៊ីដែលលោកបានសន្យា។ សេចក្ដីសន្យានោះគឺថាព្រះនឹងប្រគល់តំណែងជាសង្ឃនិងជាស្តេចឲ្យលោក។ ស្តីអំពីលោកយេស៊ូ ប៉ូលបាននិយាយថា៖ «លោកយេស៊ូ ដែលបានក្លាយទៅជាសម្ដេចសង្ឃតាមរបៀបដូចម៉េលគីសេដិកជារៀងរហូត»។—ហេ. ៦:២០; ៥:១០
it-1-E ទំ. ៥២៣ វ. ៥
កិច្ចព្រមព្រៀង
តើកិច្ចព្រមព្រៀងខាងច្បាប់បានក្លាយជា«មោឃ»តាមរបៀបណា?
យ៉ាងណាក៏ដោយ កិច្ចព្រមព្រៀងខាងច្បាប់បានត្រូវចាត់ទុកថាជា«មោឃ» ពេលដែលព្រះបានឲ្យយេរេមាប្រកាសថា លោកនឹងធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីមួយ។ (យេ. ៣១:៣១-៣៤; ហេ. ៨:១៣) នៅឆ្នាំ៣៣ គ.ស. គ្រិស្តបានត្រូវគេសម្លាប់ដោយព្យួរលើបង្គោលឈើ ចាប់តាំងពីពេលនោះកិច្ចព្រមព្រៀងខាងច្បាប់បានត្រូវលុបចោល (កូឡ. ២:១៤) ហើយកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីបានជំនួសកិច្ចព្រមព្រៀងខាងច្បាប់វិញ។—ហេ. ៧:១២; ៩:១៥; សកម្ម. ២:១-៤
ថ្ងៃទី៩-១៥ ខែកញ្ញា
it-1-E ទំ ៨៦២ វ. ១
ការអភ័យទោស
យោងតាមច្បាប់របស់ព្រះដែលបានឲ្យដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល លោកបានបង្គាប់ថា ដើម្បីអ្នកដែលធ្វើខុសទទួលការអភ័យទោស ទោះជាធ្វើខុសចំពោះព្រះឬចំពោះមនុស្សឯទៀតក្ដី។ ដំបូងគាត់ត្រូវចាត់វិធានការដោះស្រាយបញ្ហានោះជាមុនសិនតាមដែលច្បាប់តម្រូវ ហើយក្រោយមក ក្នុងករណីភាគច្រើនគាត់ត្រូវយកឈាមនៃដង្វាយមកជូនព្រះយេហូវ៉ា។ (លេវី. ៥:៥–៦:៧) នេះគឺជាមូលហេតុដែលប៉ូលបានសរសេរគោលការណ៍នេះថា៖ «ពិតមែនហើយ តាមច្បាប់ ស្ទើរតែគ្រប់របស់ទាំងអស់ត្រូវសម្អាតដោយឈាម ហើយបើគ្មានការច្រួចឈាមទេ នោះគ្មានការអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គងឡើយ»។ (ហេ. ៩:២២) តាមពិត ឈាមរបស់សត្វមិនអាចដកយកការខុសឆ្គង ហើយក៏មិនអាចធ្វើឲ្យសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់អ្នកណាម្នាក់ឈប់ផ្ដន្ទាទោសដែរ។ (ហេ. ១០:១-៤; ៩:៩, ១៣, ១៤) ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីដែលបានត្រូវប្រកាសទុកជាមុន បានធ្វើឲ្យមានការអភ័យទោសពិត ដែលមានមូលដ្ឋានលើគ្រឿងបូជាជាថ្លៃលោះរបស់លោកយេស៊ូគ្រិស្ត។ (យេ. ៣១:៣៣, ៣៤; ម៉ាថ. ២៦:២៨; ១កូ. ១១:២៥; អេភ. ១:៧) ពេលដែលលោកយេស៊ូនៅផែនដី លោកបានបង្ហាញថាលោកមានអំណាចអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គងបាន ដោយប្រោសមនុស្សខ្វិនម្នាក់ឲ្យដើរឡើងវិញ។—ម៉ាថ. ៩:២-៧
cf-E ទំ ១៨៣ វ. ៤
«ចូរបន្តកាន់តាមខ្ញុំ»
៤ បណ្ដាំរបស់ព្រះបានបើកបង្ហាញឲ្យយើងដឹងអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងក្រោយពីលោកយេស៊ូត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌វិញ។ តើតាមរបៀបណា? អស់ជាង១៥សតវត្សរ៍ ជនជាតិយូដាបានឃើញការធ្វើពិធីបុណ្យដ៏បរិសុទ្ធមួយជាទៀងទាត់។ រាល់ឆ្នាំមានមួយថ្ងៃដែលសម្ដេចសង្ឃចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធបំផុតនៃវិហារដើម្បីច្រួចឈាមនៃថ្ងៃជម្រះការខុសឆ្គងនៅមុខហឹបនៃសេចក្ដីសញ្ញា។ នៅថ្ងៃនោះ សម្ដេចសង្ឃតំណាងមេស្ស៊ី។ ពិធីបុណ្យនោះជាទំនាយ ហើយលោកយេស៊ូបានសម្រេចទំនាយនោះមួយម្ដងជាការស្រេច បន្ទាប់ពីលោកបានត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌វិញ។ លោកបានបង្ហាញខ្លួននៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា នៅស្ថានសួគ៌ដែលជាកន្លែងដ៏បរិសុទ្ធបំផុតនៅក្នុងសកលលោក ហើយជូនតម្លៃនៃគ្រឿងបូជាលោះរបស់លោកទៅឲ្យបិតា។ (ហេ. ៩:១១, ១២, ២៤) តើព្រះយេហូវ៉ាបានទទួលឬទេ?
it-2-E ទំ ៦០២-៦០៣
ភាពល្អឥតខ្ចោះ
ច្បាប់ដើរតួជា«គ្រូ»ដែលនាំមនុស្សជាតិទៅដល់គ្រិស្ត ហើយជា«ស្រមោលដ៏ល្អឥតខ្ចោះនៃពរដែលនឹងមកដល់»។ (កាឡ. ៣:១៩-២៥; ហេ. ១០:១) ទោះជាការជូនគ្រឿងបូជាតាមរយៈសម្ដេចសង្ឃអើរ៉ុនជួយបណ្ដាជនឲ្យមានចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះក៏ដោយ ប៉ុន្តែនេះមិនអាចដកយកការខុសឆ្គងចេញទាំងស្រុងបានឡើយ។ សាវ័កប៉ូលបានសំដៅទៅលើចំណុចនេះពេលនិយាយថាគ្រឿងបូជាជម្រះការខុសឆ្គងមិនអាច«ធ្វើឲ្យមនុស្សល្អឥតខ្ចោះបានទេ» នេះមានន័យថាគ្រឿងបូជានោះមិនអាចធ្វើឲ្យសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់អស់អ្នកដែលជូនឈប់ផ្ដន្ទាទោសខ្លួនទាំងស្រុងនោះឡើយ។ (ហេ. ១០:១-៤; សូមពិនិត្យបន្ថែម ហេ. ៩:៩) សម្ដេចសង្ឃមិនអាចផ្ដល់ថ្លៃលោះដើម្បីរំដោះមនុស្សពីភាពខុសឆ្គងបានឡើយ។ មានតែកិច្ចបម្រើដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់គ្រិស្តជាសង្ឃ និងការជូនគ្រឿងបូជារបស់លោកប៉ុណ្ណោះទើបអាចសម្រេចគោលបំណងនោះបាន។—ហេ. ៩:១៤; ១០:១២-២២
w៩២-E ១/៣ ទំ. ៣១ វ. ៤-៦
សំណួរពីអ្នកអាន
ប៉ូលបាននិយាយថា ដើម្បីឲ្យកិច្ចព្រមព្រៀងរវាងព្រះនិងមនុស្សជាតិមានសុពលភាពគឺតម្រូវឲ្យមានការស្លាប់។ កិច្ចព្រមព្រៀងខាងច្បាប់គឺជាឧទាហរណ៍មួយ។ ម៉ូសេគឺជាអ្នកសម្រុះសម្រួលកិច្ចព្រមព្រៀងនេះរវាងព្រះនិងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ម៉ូសេជាមនុស្សដែលបានទាក់ទងជាមួយជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ពេលដែលពួកគេធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងខាងច្បាប់។ ប៉ុន្តែ តើម៉ូសេត្រូវច្រួចឈាមរបស់គាត់ដើម្បីឲ្យកិច្ចព្រមព្រៀងខាងច្បាប់មានសុពលភាពឬ? មិនមែនទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ឈាមរបស់សត្វបានត្រូវផ្ដល់ជំនួសឈាមរបស់ម៉ូសេ។—ហេ. ៩:១៨-២២
ចុះយ៉ាងណាអំពីកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីដែលបានត្រូវធ្វើឡើងរវាងព្រះយេហូវ៉ានិងប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ? លោកយេស៊ូគ្រិស្តគឺជាអ្នកសម្រុះសម្រួលរវាងព្រះយេហូវ៉ានិងអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ។ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងនេះក៏ដោយ កិច្ចព្រមព្រៀងនេះគឺមានមូលដ្ឋានលើលោកយេស៊ូគ្រិស្ត។ លោកយេស៊ូទាក់ទងដោយផ្ទាល់ជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលព្រះបានជ្រើសរើសជាភាគីដំបូងនៃកិច្ចព្រមព្រៀងនេះ។ (លូក. ២២:២០, ២៨, ២៩) ម្យ៉ាងវិញទៀត លោកមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការជូនគ្រឿងបូជាដ៏ចាំបាច់នេះ ដើម្បីឲ្យកិច្ចព្រមព្រៀងមានសុពលភាព។ គ្រឿងបូជានេះមិនមែនសត្វទេ តែជាជីវិតមនុស្សដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។ ក្រោយពី«គ្រិស្ត . . . បានចូលក្នុងស្ថានសួគ៌តែម្ដង ដើម្បីបង្ហាញខ្លួននៅចំពោះមុខព្រះផ្ទាល់ ដើម្បីយើង» នោះកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីចាប់ផ្ដើមមានសុពលភាព។—ហេ. ៩:១២-១៤, ២៤
ប៉ូលមិនបាននិយាយថាម៉ូសេនិងលោកយេស៊ូ ជាអ្នកធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងនោះទេ។ គឺព្រះទេដែលជាអ្នកធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងទាំងនេះ។ ប៉ុន្តែ ម៉ូសេនិងលោកយេស៊ូគឺជាអ្នកសម្រុះសម្រួលក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងទាំងនេះ។ ហើយក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងនីមួយៗ ត្រូវមានការស្លាប់ជាចាំបាច់។ ក្នុងករណីម៉ូសេ ឈាមរបស់សត្វត្រូវបានជូនជំនួសឈាមរបស់ម៉ូសេ ហើយក្នុងករណីលោកយេស៊ូ លោកជូនឈាមរបស់លោកផ្ទាល់សម្រាប់ពួកអ្នកដែលជាភាគីក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី។
it-1-E ទំ ២៤៩-២៥០
ការជ្រមុជទឹក
លូកាបានរៀបរាប់ថា លោកយេស៊ូបានអធិដ្ឋានពេលដែលលោកទទួលការជ្រមុជទឹក។ (លូក. ៣:២១) បន្ថែមទៅទៀត អ្នកសរសេរសៀវភៅហេប្រឺថា ពេលដែលលោកយេស៊ូបាន«មកក្នុងពិភពលោក» (នោះមិនមែនជាពេលលោកទើបនឹងកើតដែលមិនចេះអាននិងនិយាយពាក្យទាំងនេះទេ តែជាពេលដែលលោកបានទទួលការជ្រមុជទឹក និងចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើរបស់លោក)។ លោកបានមានប្រសាសន៍ស្របតាមទំនុកតម្កើង ៤០:៦-៨ ដែលថា៖ «លោកមិនចង់បានគ្រឿងបូជានិងជំនូនទេ តែលោកបានរៀបចំរូបកាយមួយឲ្យខ្ញុំ។ . . . ឱព្រះអើយ មើល! ខ្ញុំមក (បទគម្ពីរចែងអំពីខ្ញុំ) ដើម្បីធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោក»។ (ហេ. ១០:៥-៩) ពេលដែលលោកបានមកឯយ៉ូហានដើម្បីទទួលការជ្រមុជទឹក នោះគឺជាពេលដែលលោកបានមកដើម្បីធ្វើតាម«បំណងប្រាថ្នា»របស់ព្រះយេហូវ៉ាជាបិតាលោក នេះរួមបញ្ចូលការប្រគល់រូបកាយរបស់លោកដែលព្រះបាន«រៀបចំ» ហើយដើម្បីបញ្ឈប់ការជូនសត្វជាគ្រឿងបូជាតាមច្បាប់ម៉ូសេ។ បំណងប្រាថ្នារបស់បិតាសម្រាប់លោកយេស៊ូ ក៏រួមបញ្ចូលកិច្ចការដែលទាក់ទងនឹងរាជាណាចក្រព្រះផងដែរ ហើយលោកយេស៊ូផ្ទាល់បានប្រគល់ខ្លួនលោកដើម្បីបំពេញកិច្ចបម្រើនេះ។
ថ្ងៃទី១៦-២២ ខែកញ្ញា
w១៣-E ១/១១ ទំ. ១១ វ. ២-៥
«រង្វាន់ដល់អ្នកដែលខំស្វែងរកលោកអស់ពីចិត្ត»
តើត្រូវការអ្វីដើម្បីឲ្យព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ត? ប៉ូលបានសរសេរថា៖ «បើគ្មានជំនឿ មិនអាចធ្វើឲ្យព្រះពេញចិត្តបានឡើយ»។ សូមកត់សម្គាល់ថាប៉ូលមិនបាននិយាយថា បើគ្មានជំនឿ នោះពិបាកឲ្យព្រះពេញចិត្តនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បាននិយាយថា បើគ្មានជំនឿ នោះមិនអាចឲ្យព្រះពេញចិត្តបានឡើយ។ បើនិយាយឲ្យចំទៅ ជំនឿគឺជាអ្វីមួយដែលយើងត្រូវការជាចាំបាច់ដើម្បីឲ្យព្រះពេញចិត្តនឹងយើង។
តើជំនឿបែបណាដែលព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ត? ជំនឿរបស់យើងត្រូវរួមបញ្ចូលអ្វីពីរយ៉ាង។ ទី១ យើង«ត្រូវតែជឿថាមានព្រះ»។ ក្នុងសេចក្ដីបកប្រែផ្សេងបានបកប្រែឃ្លានេះថា «ជឿថាលោកជាបុគ្គលពិត» ហើយ«ជឿថាពិតជាមានលោកមែន»។ តើយើងអាចឲ្យព្រះពេញចិត្តនឹងយើងយ៉ាងដូចម្ដេចបាន បើយើងមិនច្បាស់ថាមានលោកឬក៏មិនមាននោះផង? ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ជំនឿពិតរួមបញ្ចូលអ្វីច្រើនជាងនេះទៅទៀត ព្រោះសូម្បីតែពួកវិញ្ញាណកំណាចក៏ជឿថាមានព្រះដែរ។ (យ៉ា. ២:១៩) បើយើងជឿថាពិតជាមានព្រះមែន នោះជំរុញចិត្តយើងឲ្យមានរបៀបរស់នៅដែលធ្វើឲ្យលោកពេញចិត្ត។—យ៉ា. ២:២០, ២៦
ទី២ យើង«ត្រូវជឿថា»ព្រះនឹង«ឲ្យរង្វាន់»។ មនុស្សដែលមានជំនឿពិត ជឿជាក់ថាការខំប្រឹងរស់នៅស្របតាមរបៀបរស់នៅដែលព្រះពេញចិត្ត នោះមិនមែនឥតប្រយោជន៍ឡើយ។ (១កូ. ១៥:៥៨) តើយើងអាចឲ្យព្រះពេញចិត្តនឹងយើងដូចម្ដេចបាន បើយើងសង្ស័យលើសមត្ថភាពនិងបំណងចិត្តលោកក្នុងការឲ្យរង្វាន់ដល់យើងនោះ? (យ៉ា. ១:១៧; ១ពេ. ៥:៧) មនុស្សដែលសន្និដ្ឋានថា ព្រះមិនខ្វល់អំពីយើង មិនចេះដឹងគុណ ហើយគ្មានសេចក្ដីសប្បុរសនោះ គឺមិនស្គាល់ព្រះដែលមានក្នុងគម្ពីរនោះទេ។
តើអ្នកណាដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងឲ្យរង្វាន់? ប៉ូលបាននិយាយ៖ «អ្នកដែលខំស្វែងរកលោកអស់ពីចិត្ត»។ ឯកសារយោងសម្រាប់អ្នកបកប្រែបង្ហាញថា ពាក្យភាសាក្រិចដែលបានត្រូវបកប្រែថា«ខំស្វែងរក» មិនមែនមានន័យថា«ចេញទៅរក»នោះទេ តែបង្កប់អត្ថន័យថាមកឯព្រះ«ដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍»។ ឯកសារយោងមួយទៀតពន្យល់ថា ពាក្យភាសាក្រិចនេះទាក់ទងនឹងការព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំង ហើយខំផ្ចង់អារម្មណ៍។ ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យរង្វាន់ដល់អស់អ្នកដែលមានជំនឿដែលជំរុញឲ្យពួកគេគោរពប្រណិប័តន៍លោកដោយអស់ពីដួងចិត្ត ហើយដោយចិត្តខ្នះខ្នែង។—ម៉ាថ. ២២:៣៧
it-1-E ទំ. ៨០៤ វ. ៥
ជំនឿ
អេបិលច្បាស់ជាស្គាល់សេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះស្តីអំពី«ពូជ»ដែលនឹងកិនក្បាលរបស់«ពស់»។ ហើយគាត់បានឃើញភស្តុតាងជាក់ស្តែងនៃការដាក់ទោសឪពុកម្ដាយរបស់គាត់នៅសួនអេដែន។ ពេលរស់នៅក្រៅសួនច្បារអេដែន អាដាមនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់បានបរិភោគអាហារដោយការបែកញើស ព្រោះដីបានត្រូវបណ្ដាសា។ ម្យ៉ាងទៀត ដីដុះជាបន្លានិងអញ្ចាញ។ អេបិលទំនងជាបានសង្កេតឃើញថា អេវ៉ាប្រាថ្នាខាងឯប្ដី ហើយថាអាដាមបានត្រួតត្រាលើអេវ៉ា។ ច្បាស់ណាស់ អេវ៉ាដែលជាម្ដាយរបស់គាត់ប្រាកដជាបានប្រាប់អំពីការឈឺចាប់ពេលគាត់សម្រាលកូន។ គាត់ក៏បានឃើញដាវដែលជាអណ្ដាតភ្លើងរេបែរទៅគ្រប់ទិស ដើម្បីនឹងការពារច្រកចូលទៅឯសួនអេដែនដែរ។ (លោ. ៣:១៤-១៩, ២៤) អ្វីទាំងអស់ដែលបានកើតឡើងនេះជា«ភ័ស្តុតាង»មួយដែលឲ្យអេបិលជឿជាក់ថា ការរំដោះឲ្យមានសេរីភាពនឹងមកតាមរយៈ«ពូជសន្យា»។ ដូច្នេះ ដោយជំនឿ អេបិល«បានជូនគ្រឿងបូជា»ដែលមានតម្លៃខ្ពស់ជាងគ្រឿងបូជារបស់កាអ៊ីន។—ហេ. ១១:១, ៤
ថ្ងៃទី២៣-២៩ ខែកញ្ញា
w១២-E ១/៧ ទំ. ២១ វ. ៣
«ពេលណាដែលអ្នកអធិដ្ឋាន ចូរពោលថា៖ ‹បិតាអើយ›»
ឪពុកដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ប្រដៅតម្រង់កូនរបស់គាត់ ព្រោះគាត់ស្រឡាញ់កូន ហើយចង់ឲ្យកូននឹងធំឡើងទៅជាមនុស្សបែបណា។ (អេភ. ៦:៤) ឪពុកនោះប្រហែលជាតឹងរ៉ឹងចំពោះកូន ប៉ុន្តែគាត់មិនដែលកែតម្រង់កូនៗយ៉ាងសាហាវឃោរឃៅនោះទេ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ បិតារបស់យើងដែលនៅស្ថានសួគ៌ប្រហែលត្រូវប្រដៅតម្រង់យើងដែរ។ ប៉ុន្តែ លោកតែងតែប្រដៅតម្រង់ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយមិនសាហាវឃោរឃៅឡើយ។ ដូចព្រះយេហូវ៉ា លោកយេស៊ូមិនដែលប្រព្រឹត្តយ៉ាងកាចសាហាវទេ សូម្បីតែពេលដែលអ្នកកាន់តាមរបស់លោកយឺតនឹងធ្វើតាមការកែតម្រង់របស់លោកក៏ដោយ។—ម៉ាថ. ២០:២០-២៨; លូកា ២២:២៤-៣០
w៨៩-E ១៥/១២ ទំ. ២២ វ. ១០
ការជូនគ្រឿងបូជាដែលព្រះពេញចិត្ត
១០ ដូច្នេះជនជាតិហេប្រឺមិនត្រូវឲ្យ‹សេចក្ដីបង្រៀនផ្សេងៗដែលចម្លែករបស់ជនជាតិយូដាបង្វែរពួកគាត់›ឡើយ។ (កាឡាទី ៥:១-៦) ដើម្បីយើង‹កាន់ជំហរមាំមួនក្នុងសេចក្ដីពិតកម្លាំងចិត្តយើងត្រូវពង្រឹងដោយគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះ› មិនមែនដោយសេចក្ដីបង្រៀនបែបនោះទេ។ តាមមើលទៅអ្នកខ្លះឈ្លោះប្រកែកអំពីម្ហូបអាហារនិងគ្រឿងបូជា យើងដឹងដូច្នេះដោយសារប៉ូលប្រាប់ថាកម្លាំងចិត្តរបស់គាត់មិនបានត្រូវពង្រឹង«ដោយម្ហូបអាហារទេ ឯពួកអ្នកដែលផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើរបស់នោះ មិនបានទទួលប្រយោជន៍អ្វីសោះ»។ យើងអាចទទួលប្រយោជន៍ខាងជំនឿដោយបង្ហាញភក្ដីភាពចំពោះព្រះ និងមានចិត្តដឹងគុណចំពោះថ្លៃលោះ មិនមែនដោយខ្វល់ហួសហេតុពេកអំពីការបរិភោគអាហារណាមួយឬកាន់ថ្ងៃណាមួយទេ។ (រ៉ូម ១៤:៥-៩) ម្យ៉ាងទៀត គ្រឿងបូជារបស់គ្រិស្តបានធ្វើឲ្យគ្រឿងបូជារបស់ពួកលេវីលែងមានប្រសិទ្ធិភាព។—ហេប្រឺ ៩:៩-១៤; ១០:៥-១០
ការប្រដៅជាភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់នូវសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ា
it-1-E ទំ. ៦២៩
ព្រះយេហូវ៉ាប្រហែលអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកបម្រើលោករងការបៀតបៀនផ្សេងៗ នេះគឺដូចជារបៀបមួយដែលលោកប្រដៅឬបង្ហាត់បង្រៀនពួកគេ ប៉ុន្តែក្រោយមកនាំឲ្យមានផលល្អដែលធ្វើឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្ត ពោលគឺរបៀបរស់នៅដ៏សុចរិត។ (ហេ. ១២:៤-១១) បុត្ររបស់ព្រះជាសម្ដេចសង្ឃដែលមានចិត្តមេត្ដាករុណានិងចេះយោគយល់ លោកបានរងទុក្ខផ្សេងៗដោយសារបិតាលោកអនុញ្ញាតឲ្យលោករងទុក្ខ។—ហេ. ៤:១៥
ថ្ងៃទី៣០ ខែកញ្ញា–ថ្ងៃទី៦ ខែតុលា
g១៧.៤-E ទំ. ១៤
ការល្បួង
អ្នកបានត្រូវល្បួងពេលដែលអ្នកចាប់អារម្មណ៍នឹងអ្វីមួយ ជាពិសេសអ្វីដែលខុស។ ឧទាហរណ៍ ពេលដែលអ្នកកំពុងដើរទិញឥវ៉ាន់នៅផ្សារ ហើយអ្នកពេញចិត្តនឹងរបស់មួយ។ ភ្លាមៗនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកចង់លួចរបស់នោះដោយមិនឲ្យគេចាប់បាន។ យ៉ាងណាក៏ដោយ សមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់អ្នកប្រាប់ថាមិនបានទេ! ដូច្នេះ អ្នកបំបាត់ចិត្តគំនិតនោះភ្លាមៗ ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ហេតុនេះ ការល្បួងនោះបានឈប់ ហើយអ្នកបានយកឈ្នះការល្បួងនោះ។
អ្វីដែលគម្ពីរចែង
ការជួបសេចក្ដីល្បួងមិនបានន័យថាអ្នកជាមនុស្សអាក្រក់ទេ។ គម្ពីរប្រាប់ថាយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវល្បួង។ (១កូ. ១០:១៣) អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺ តើយើងមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាពេលដែលជួបនឹងការល្បួង? អ្នកខ្លះបន្តគិតអំពីសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាមិនត្រឹមត្រូវនោះ ហើយមិនយូរមិនឆាប់គាត់ប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នានោះ។ ចំណែកអ្នកខ្លះទៀត ពួកគេបំបាត់ចោលសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាខុសនោះភ្លាមៗ។
«ប៉ុន្តែមនុស្សទាំងអស់ត្រូវល្បងលដោយសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួនទាក់ទាញនិងល្បួងលួងលោម»។—យ៉ា. ១:១៤
g១៧.៤-E ទំ. ១៤
ការល្បួង
គម្ពីរបង្ហាញឲ្យឃើញអ្វីដែលនាំទៅរកការប្រព្រឹត្តខុស។ យ៉ាកុប ១:១៥ ចែងថា៖ «ពេលដែលសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នា[មិនត្រឹមត្រូវ]នោះចាប់មានគភ៌ នោះក៏សម្រាលចេញជាអំពើខុសឆ្គង»។ បើនិយាយឲ្យស្រួលយល់ ពេលដែលយើងឲ្យសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាមិនត្រឹមត្រូវដុះលូតលាស់នៅក្នុងចិត្ត នោះនឹងនាំឲ្យយើងប្រព្រឹត្តអំពើនោះដោយជៀសមិនផុតដូចស្ត្រីដែលត្រូវសម្រាលកូនដែរ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចជៀសចេញពីការធ្វើជាខ្ញុំបម្រើនៃសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាមិនត្រឹមត្រូវបាន។ យើងអាចគ្រប់គ្រងលើសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នានោះបាន។
it-2-E ទំ. ២៥៣-២៥៤
ពន្លឺ
លោកមិនគ្រាន់តែ«ប្រទានព្រះអាទិត្យ សំរាប់ជាពន្លឺនៅពេលថ្ងៃ ហើយតាំងរបៀបនៃព្រះចន្ទនឹងតារាទាំងប៉ុន្មាន សំរាប់បំភ្លឺនៅពេលយប់»ប៉ុណ្ណោះទេ (យេ. ៣១:៣៥) តែលោកក៏ជាប្រភពនៃពន្លឺទាំងអស់ផងដែរ។ (២កូ. ៤:៦) ច្បាប់ ក្រឹត្យក្រម និងប្រសាសន៍របស់លោក ជាពន្លឺដល់អស់អ្នកដែលសុខចិត្តធ្វើតាមការណែនាំរបស់លោក។ (ទំនុក. ៤៣:៣; ១១៩:១០៥; សុភ. ៦:២៣; អេ. ៥១:៤) ដូចជាពន្លឺថ្ងៃនាព្រឹកព្រលឹមដែលភ្លឺកាន់តែខ្លាំងឡើងៗរហូត«ដល់ពេញកំឡាំង» នោះផ្លូវរបស់មនុស្សសុចរិតក៏កាន់តែភ្លឺឡើងៗដោយប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះយ៉ាងនោះដែរ។ (សុភ. ៤:១៨) ការដើរក្នុងពន្លឺរបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺជាការធ្វើតាមការណែនាំរបស់លោក។ (អេ. ២:៣-៥) មួយវិញទៀត ពេលដែលមនុស្សម្នាក់មើលអ្វីតាមរបៀបស្មោកគ្រោក ឬមានបំណងប្រាថ្នាខាងការអាក្រក់ នោះធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់ស្ថិតក្នុងភាពងងឹតសូន្យសុង។ ដូចលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍៖ «បើភ្នែករបស់អ្នកសម្លឹងមើលអ្វីដែលទុច្ចរិត នោះរូបកាយទាំងមូលរបស់អ្នកនឹងងងឹតវិញ។ ប្រសិនបើពន្លឺដែលនៅក្នុងអ្នក តាមពិតជាភាពងងឹតវិញ នោះជាភាពងងឹតក្រៃលែង!»។—ម៉ាថ. ៦:២៣; សូមពិនិត្យបន្ថែម ចោ. ១៥:៩; ២៨:៥៤-៥៧; សុភ. ២៨:២២; ២ពេ. ២:១៤
it-2-E ទំ. ២២២ វ. ៤
ច្បាប់
«ច្បាប់របស់ស្តេច»។ លក្ខណៈសំខាន់នៃកិច្ចព្រមព្រៀងខាងច្បាប់គឺសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយ«អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចស្រឡាញ់ខ្លួនអ្នក» (ច្បាប់របស់ស្តេច) គឺជាបញ្ញត្ដិទី២ដែលជាមូលដ្ឋាននៃច្បាប់ទាំងមូលនិងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ។ (ម៉ាថ. ២២:៣៧-៤០) ទោះជាគ្រិស្តសាសនិកមិននៅក្រោមច្បាប់របស់ម៉ូសេក៏ដោយ ពួកគេនៅតែត្រូវធ្វើតាមច្បាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ាជាមហាក្សត្រ និងបុត្ររបស់លោក គឺលោកយេស៊ូគ្រិស្តដែលជាស្តេចស្របតាមកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី។
g១៣.១១-E ទំ. ៤-៥
របៀបនិយាយជាមួយកូនជំទង់របស់អ្នកអំពីការផ្ញើសារក្នុងទម្រង់អាសអាភាស
បញ្ហា
អ្នកធ្លាប់ឮថាការផ្ញើសារក្នុងទម្រង់អាសអាភាសកំពុងពេញនិយមក្នុងចំណោមកូនជំទង់។ អ្នកប្រហែលឆ្ងល់ថា ‹តើកូនរបស់ខ្ញុំផ្ញើរូបបែបនោះឬទេ?›។
អ្នកប្រហែលជាចង់និយាយជាមួយកូនរបស់អ្នកអំពីរឿងនោះ តែឆ្ងល់ថាតើអាចនិយាយតាមរបៀបណា? មុនឆ្លើយ សូមគិតអំពីមូលហេតុដែលពួកយុវវ័យខ្លះផ្ញើសារក្នុងទម្រង់អាសអាភាស និងមូលហេតុដែលអ្នកត្រូវពិចារណាអំពីរឿងនោះ។
មូលហេតុពួកគេផ្ញើសារ
• ក្មេងជំទង់ខ្លះផ្ញើសារក្នុងទម្រង់អាសអាភាសដើម្បីចែចង់ជាមួយអ្នកដែលគេសង្ឃឹមថាអាចក្លាយទៅជាសង្សារ។
• ជួនកាលស្រីផ្ញើរូបថតខ្លួនក្នុងទម្រង់អាសអាភាសដោយសារប្រុសបង្ខំឲ្យផ្ញើ។
• ពេលខ្លះទៀតយុវជនដែលបានចែកចាយរូបថតអាក្រាតរបស់ស្រីដល់មិត្តភក្ដិដើម្បីឲ្យពួកគេមើលកម្សាន្តសប្បាយ ឬដើម្បីសងសឹកស្រីដែលធ្លាប់ជាសង្សារ។
ទោះជាផ្ញើដោយសារមូលហេតុអ្វីក៏ដោយ ក្មេងជំទង់ដែលផ្ញើសារក្នុងទម្រង់អាសអាភាសអាចមានបញ្ហាធំ។ សៀវភៅមួយបញ្ជាក់ថា«គ្រាន់តែចុចទូរស័ព្ទម្ដង ហើយធ្វើឲ្យមានបញ្ហាអស់មួយជីវិត» (CyberSafe)។
មនុស្សជាច្រើនមិនយល់ថា ក្រោយពីផ្ញើរូបថត អ្នកលែងមានសិទ្ធិលើរូបនោះ ក៏មិនអាចគ្រប់គ្រងលើរបៀបដែលអ្នកឯទៀតប្រើរូបនោះទេ។ យោងទៅតាមសេចក្ដីរាយការណ៍មួយរបស់ការិយាល័យសហព័ន្ធស៊ើបអង្កេត (FBI) សហរដ្ឋអាម៉េរិក ស្រីម្នាក់អាយុ១៨ឆ្នាំ«បានសម្លាប់ខ្លួនក្រោយសង្សាររបស់គាត់បានផ្ញើរូបអាក្រាតរបស់គាត់ទៅមិត្តនៅក្នុងសាលារាប់រយនាក់។ សិស្សឯទៀតបានផ្ញើរូបនោះតៗគ្នា ហើយក៏បានធ្វើបាបនាង»។
ក្នុងករណីជាច្រើន ការផ្ញើរូបថតអាក្រាតក្នុងទម្រង់អាសអាភាស បានត្រូវចាត់ទុកដូចជាការរំលោភបំពានលើកុមារ ឬការចែកចាយរូបភាពអាសអាភាសរបស់កុមារ។ អនីតិជនខ្លះដែលបានផ្ញើរូបថតដូច្នេះ ក៏បានត្រូវវិនិច្ឆ័យទោសជាអ្នកប្រព្រឹត្តបទល្មើសខាងផ្លូវភេទដែរ។ នៅប្រទេសខ្លះ ឪពុកឬម្ដាយក៏អាចត្រូវផ្ដន្ទាទោសតាមច្បាប់បើអ្នកជាភាគីក្នុងកិច្ចសន្យាទូរស័ព្ទនោះ ឬបើពួកគាត់មិនចាត់វិធានការឃាត់កូនកុំឲ្យកូនផ្ញើសារបែបនោះ។
អ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើ
បង្កើតវិន័យច្បាស់លាស់។ ទោះជាអ្នកមិនអាចគ្រប់គ្រងទាំងស្រុងទៅលើរបៀបកូនប្រើទូរស័ព្ទក្ដី អ្នកអាចប្រាកដថា កូនស្គាល់វិន័យគ្រួសារយ៉ាងច្បាស់ ព្រមទាំងយល់ច្បាស់អំពីលទ្ធផលដែលកូននឹងទទួលបើមិនធ្វើតាមវិន័យទាំងនោះ។ សូមចាំថា ក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយ អ្នកមានសិទ្ធិត្រួតពិនិត្យទូរស័ព្ទរបស់កូន។—គោលការណ៍គម្ពីរ: អេភេសូរ ៦:១
ជួយកូនឲ្យពិចារណាអំពីបញ្ហានោះ។ អ្នកអាចនិយាយថា៖ «មនុស្សមានគំនិតខុសៗគ្នាស្តីអំពីអ្វីដែលចាត់ទុកជាការផ្ញើសារក្នុងទម្រង់អាសអាភាស។ ចុះកូនគិតថានោះជាអ្វី?» «តើកូនគិតថារូបបែបណាមិនសមនឹងផ្ញើ?»។ «នៅប្រទេសខ្លះបើក្មេងមិនទាន់គ្រប់អាយុតាមច្បាប់ផ្ញើរូបអាក្រាតរបស់ក្មេងម្នាក់ទៀតដែលមិនទាន់គ្រប់អាយុតាមច្បាប់ដែរ នោះជាបទឧក្រិដ្ឋ។ តើកូនគិតថាការផ្ញើរូបបែបនោះគឺអាក្រក់ដល់ថ្នាក់អាចចាត់ទុកជាបទឧក្រិដ្ឋឬ?» «ហេតុអ្វីការផ្ញើសារក្នុងទម្រង់អាសអាភាសគឺខុសសីលធម៌?»។ សូមស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ពេលកូនប្រាប់គំនិតរបស់ខ្លួន រួចជួយកូនឲ្យចេះគិតវែងឆ្ងាយមុនផ្ញើសារណាមួយ។—គោលការណ៍គម្ពីរ: ហេប្រឺ ៥:១៤
លើកឧទាហរណ៍។ អ្នកអាចនិយាយទៅកូនស្រីថា៖ «ឧបមាថាប្រុសម្នាក់ចង់បង្ខំស្រីម្នាក់ឲ្យផ្ញើសារក្នុងទម្រង់អាសអាភាសទៅគាត់។ តើស្រីនោះគួរធ្វើអ្វី? តើនាងគួរផ្ញើសារទៅដើម្បីកុំឲ្យប្រុសនោះផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងឬ? តើនាងគួរបដិសេធសំណូមពររបស់ប្រុសនោះ តែនៅតែចែចង់គាត់ឬ? តើគួរផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងឬ? តើគួរប្រាប់មនុស្សពេញវ័យណាម្នាក់ឬ?»។ សូមជួយកូនស្រីឲ្យគិតអំពីហេតុផល។ អ្នកអាចប្រើរបៀបនិយាយដូចគ្នាជាមួយកូនប្រុស។—គោលការណ៍គម្ពីរ: កាឡាទី ៦:៧
ជួយកូនឲ្យគិតអំពីកេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់ខ្លួន។ សូមសួរកូនថា: តើការមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះល្អគឺសំខាន់យ៉ាងណា? តើកូនចង់ឲ្យគេស្គាល់កូនជាមនុស្សបែបណា? តើកូននឹងមានអារម្មណ៍បែបណា បើបង្ខូចឈ្មោះអ្នកឯទៀត ធ្វើឲ្យគេខ្មាសដោយសារកូនផ្ញើរូបមិនសមរម្យនោះ? ចុះតើកូននឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាបើកូនកាន់ជំហរខាងអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ? សូមជួយកូនជំទង់របស់អ្នកកុំឲ្យ«ធ្វើអ្វីដែលនាំឲ្យសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យផ្ដន្ទាទោស»។—ពេត្រុសទី១ ៣:១៦
ទុកគំរូល្អ។ គម្ពីរបញ្ជាក់ថា ប្រាជ្ញាពីព្រះគឺបរិសុទ្ធហើយគ្មានពុតត្បុត។ (យ៉ាកុប ៣:១៧) តើអ្នកប្រព្រឹត្តតាមពាក្យនោះទេ? សៀវភៅមួយបញ្ជាក់ថា៖ «យើងខ្លួនឯងត្រូវទុកគំរូល្អ ដោយមិនមើលរូបឬគេហទំព័រដែលមើលទៅមិនសមរម្យឬខុសច្បាប់» (CyberSafe)។