ការសិក្សា គឺជាអ្វីដែលបង្កើតផលល្អថែមទាំងនាំឲ្យរីករាយ
‹បើអ្នកខំរក . . . នោះអ្នកនឹងរកឃើញនូវចំណេះពីព្រះ›។—សុភាសិត ២:៤, ៥
១. តើការអានកំសាន្តចិត្តអាចធ្វើឲ្យយើងពេញចិត្តយ៉ាងណា?
មនុស្សជាច្រើននាក់អានដើម្បីកំសាន្តចិត្តខ្លួន។ បើសិនជាពត៌មាននោះគឺល្អត្រឹមត្រូវ នោះការអានអាចជាវិធីសំរាកមួយដែលមានប្រយោជន៍។ ក្រៅពីកម្មវិធីធម្មតាសំរាប់ការអានព្រះគម្ពីរជាទៀងទាត់ នោះគ្រីស្ទានខ្លះក៏ទទួលការពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំងដោយអានតាមទំនើងចិត្តក្នុងសៀវភៅទំនុកដំកើង សុភាសិត សៀវភៅដំណឹងល្អ និងកន្លែងផ្សេងទៀតក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ពាក្យសំដីនិងគំនិតដែលមានក្នុងនោះ គឺប្រសើរដ៏ម្ល៉េះដែលគ្រាន់តែការអានប៉ុណ្ណោះនាំឲ្យគេពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ អ្នកឯទៀតជ្រើសរើសអានក្នុងពេលទំនេរនូវសៀវភៅប្រចាំឆ្នាំនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា និងទស្សនាវដ្ដី ភ្ញាក់រឭក! រឿងអំពីជីវប្រវត្ដិដែលមានក្នុងទស្សនាវដ្ដីនេះ ឬក៏ពត៌មានដែលបោះពុម្ពស្តីពីរឿងប្រវត្ដិសាស្ត្រ ភូមិសាស្ត្រ និងការសិក្សាផ្នែកធម្មជាតិ។
២, ៣. (ក) តើដោយដូចម្ដេចដែលពត៌មានដ៏ជ្រាលជ្រៅខាងវិញ្ញាណអាចត្រូវប្រៀបប្រដូចនឹងអាហាររឹង? (ខ) តើការសិក្សារួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
២ ការអានដើម្បីកំសាន្តចិត្តគឺជាវិធីសំរាក រីឯការសិក្សាវិញត្រូវការនូវការប្រឹងប្រែងខាងគំនិត។ ទស្សនវិទូជនជាតិអង់គ្លេសម្នាក់ឈ្មោះ លោក ហ្វ្រានស៊ីស បេខនបានសរសេរថា៖ «សៀវភៅខ្លះគួរសាកអានមើល សៀវភៅឯទៀតគួរអានយ៉ាងជក់ស្លុងតែម្ដង និងសៀវភៅខ្លះគួរអានដោយគិតពិចារណាថែមទាំងបញ្ចូលក្នុងចិត្តគំនិតផង»។ ព្រះគម្ពីរប្រាកដជាចូលរួមក្នុងចំណុចចុងក្រោយនៃការពណ៌នានេះ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «យើងខ្ញុំមានសេចក្ដីជាច្រើននឹងអធិប្បាយពីលោកនោះ ដែលពិបាកពន្យល់ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាបានត្រឡប់ជាព្រងើយនឹងការស្ដាប់ . . . អាហាររឹង នោះសំរាប់តែមនុស្សធំ ដែលបានបង្ហាត់ឥន្ទ្រីយ ដោយធ្លាប់ខ្លួនហើយ ដើម្បីឲ្យបានដឹងខុសត្រូវ»។ (ហេព្រើរ ៥:១១, ១៤) អាហាររឹងត្រូវតែទំពារសិន មុននឹងលេបហើយនិងរំលាយអាហារនោះ។ ពត៌មានខាងវិញ្ញាណដ៏ជ្រាលជ្រៅតម្រូវឲ្យរំពឹងគិតសិន មុនដែលក្រេបជញ្ជក់និងចាំទុក។
៣ វចនានុក្រមមួយកាត់ស្រាយពាក្យ«សិក្សា»ជា«សកម្មភាពឬក៏ដំណើរនៃការប្រើប្រាស់គំនិតដើម្បីទទួលនូវចំណេះឬការយល់ ដូចជាតាមរយៈការអាន និងការស៊ើបអង្កេត។ល។»។ អ៊ីចឹងហើយ ការសិក្សារួមបញ្ចូលសកម្មភាពច្រើនជាងអានដោយប្រញាប់ប្រញាល់ ប្រហែលជាដោយគូសបន្ទាត់ក្រោមពាក្យជាច្រើននៅពេលដែលយើងអាននោះ។ ការសិក្សាតម្រូវឲ្យធ្វើការប្រឹងប្រែងខាងគំនិត និងការប្រើប្រាស់នូវសមត្ថភាពដែលឆាប់យល់ដឹង។ ទោះបីការសិក្សាតម្រូវឲ្យខិតខំក៏ដោយ នេះមិនមានន័យថាការសិក្សាមិនអាចជាអ្វីដែលនាំឲ្យសប្បាយនោះទេ។
ការធ្វើឲ្យការសិក្សាទៅជាអ្វីដែលនាំឲ្យរីករាយ
៤. យោងទៅតាមអ្នកតែងទំនុកដំកើង តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអាចលំហើយចិត្តយើងនិងបង្កើតផល?
៤ ការអាននិងការសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអាចជាអ្វីដែលចំរើនកម្លាំងយើងនិងនាំឲ្យយើងធូរស្រាលក្នុងចិត្ត។ អ្នកតែងទំនុកដំកើងបានប្រកាសថា៖ «ឯក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ានោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ក៏កែព្រលឹងឡើងវិញ សេចក្ដីបន្ទាល់នៃព្រះយេហូវ៉ាជាពិត ក៏ធ្វើឲ្យមនុស្សខ្លៅល្ងង់មានប្រាជ្ញា សេចក្ដីបញ្ញត្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់ ក៏បណ្ដាលឲ្យចិត្តរីករាយសប្បាយ ក្រិត្យក្រមនៃព្រះយេហូវ៉ាជាសុទ្ធសាធ ក៏បំភ្លឺភ្នែក»។ (ទំនុកដំកើង ១៩:៧, ៨) ក្រិត្យវិន័យនិងសេចក្ដីរំឭករបស់ព្រះយេហូវ៉ាកែព្រលឹងយើងឡើងវិញ បង្កើននូវសុខុមាលភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង នាំឲ្យយើងមានអំណរក្នុងចិត្ត នឹងបំភ្លឺភ្នែកយើងដោយឲ្យយើងយល់ឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវគោលបំណងដ៏ប្រសើររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ នេះជាអ្វីដែលនាំឲ្យរីករាយមែនហ្ន៎!
៥. តើតាមរបៀបណាខ្លះដែលការសិក្សាអាចធ្វើឲ្យយើងពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំង?
៥ ពេលយើងទទួលផលល្អពីការរបស់យើង នោះយើងច្រើនតែសប្បាយធ្វើការនោះវិញ។ ដូច្នេះហើយ ដើម្បីធ្វើឲ្យការសិក្សាទៅជាអ្វីដែលនាំឲ្យរីករាយ នោះយើងគួរអនុវត្តយ៉ាងឆាប់រហ័សនូវចំណេះថ្មីដែលយើងទទួល។ យ៉ាកុបបានសរសេរថា៖ «តែអ្នកណាដែលពិនិត្យមើលក្នុងក្រិត្យវិន័យដ៏គ្រប់ល័ក្ខណ៍ គឺជាក្រិត្យវិន័យខាងឯសេរីភាព ហើយក៏ជាប់ចិត្តចំពោះ ឥតបានភ្លេចសេចក្ដីដែលស្ដាប់នោះឡើយ គឺបានប្រព្រឹត្តតាមវិញ អ្នកនោះនឹងមានពរក្នុងគ្រប់ទាំងការ ដែលខ្លួនធ្វើទាំងប៉ុន្មាន»។ (យ៉ាកុប ១:២៥) ការអនុវត្តន៍ផ្ទាល់ខ្លួននូវចំណុចផ្សេងៗដែលបានរៀននោះ នាំឲ្យសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង។ ការស្រាវជ្រាវដោយមានគោលបំណងឆ្លើយសំនួរមួយ ដែលយើងបានត្រូវសួរក្នុងកិច្ចផ្សាយ ឬក៏ក្នុងការបង្រៀនក៏នឹងនាំឲ្យយើងសប្បាយចិត្តជាខ្លាំងដែរ។
ការបណ្ដុះឲ្យមានចំណូលចិត្តចំពោះបន្ទូលរបស់ព្រះ
៦. តើអ្នកសរសេរទំនុកទី១១៩នៃសៀវភៅទំនុកដំកើង បានសម្ដែងពីចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួនចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងណា?
៦ អ្នកតែងទំនុកទី១១៩នៃសៀវភៅទំនុកដំកើង ប្រហែលជាហេសេគាហើយ ពេលដែលទ្រង់នៅមានព្រះជន្មាយុក្មេង ដែលបានសម្ដែងពីចំណូលចិត្តរបស់ទ្រង់ចំពោះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ដោយប្រើពាក្យកំណាព្យ ទ្រង់បានសរសេរថា៖ «ទូលបង្គំនឹងមានចិត្តរីករាយចំពោះបញ្ញត្តទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន ឥតភ្លេចព្រះបន្ទូលទ្រង់ឡើយ។ ទូលបង្គំយកសេចក្ដីបន្ទាល់ទ្រង់ ទុកជាសេចក្ដីអំណររបស់ខ្លួន . . .។ ទូលបង្គំនឹងមានចិត្តរីករាយ ដោយសារសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់ ជាសេចក្ដីដែលទូលបង្គំបានស្រឡាញ់។ សូមប្រទានសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ទ្រង់មកទូលបង្គំ ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំមានជីវិតស្ថិតស្ថេរនៅ ដ្បិតទូលបង្គំយកក្រិត្យវិន័យទ្រង់ជាសេចក្ដីអំណរដល់ខ្លួន។ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! ទូលបង្គំបាននឹករឭកដល់ សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ ហើយក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ជាទីរីករាយដល់ទូលបង្គំ»។—ទំនុកដំកើង ១១៩:១៦, ២៤, ៤៧, ៧៧, ១៧៤
៧, ៨. (ក) យោងទៅតាមឯកសារយោងមួយ តើពាក្យ«នឹងមានចិត្តរីករាយ»ចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះមានន័យអ្វី? (ខ) តើដោយដូចម្ដេចដែលយើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ? (គ) តើអែសរ៉ាបានរៀបចំខ្លួនយ៉ាងណា មុនដែលគាត់អានក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ?
៧ វចនានុក្រមមួយអំពីបទគម្ពីរហេព្រើរ បានពន្យល់ពីពាក្យក្នុងទំនុកទី១១៩នៃសៀវភៅទំនុកដំកើង ដែលបានត្រូវបកប្រែថា«នឹងមានចិត្តរីករាយ» បានប្រាប់ថា៖ «ពាក្យដែលត្រូវប្រើក្នុងខទី១៦ គឺស្មើនឹង[កិរិយាស័ព្ទ]ដែលមានន័យថា អរសប្បាយ . . . និងមានន័យថាការរំពឹងគិត . . . អ៊ីចឹងលំដាប់ការនេះគឺជា អរសប្បាយ រំពឹងគិត និងចិត្តរីករាយ . . .។ ការរួមបញ្ចូលគ្នានេះប្រហែលជាមានន័យថា ការរំពឹងគិតដោយមានគោលបំណង គឺជាវិធីដែលមនុស្សម្នាក់ទទួលនូវការពេញចិត្តពីបន្ទូលរបស់យ៉ាវ៉េ។ . . . អត្ថន័យនេះរួមបញ្ចូលអារម្មណ៍ដែរ»។a
៨ ត្រូវហើយ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា គួរចេញពីដួងចិត្តរបស់យើង ជាប្រភពនៃអារម្មណ៍។ យើងគួរសប្បាយចិត្តក្នុងការរំពឹងគិតឲ្យយូរនឹងខណាខ្លះដែលយើងទើបតែអាន។ យើងគួរជញ្ជឹងគិតពីចំណុចដ៏ជ្រាលជ្រៅដែលទាក់ទងនឹងអ្វីៗខាងវិញ្ញាណ ទាំងជក់ស្លុងនឹងគំនិតនោះ និងរំពឹងគិតផងដែរ។ នេះតម្រូវនូវការគិតពិចារណាដោយសម្ងាត់និងការអធិស្ឋាន។ ដូចលោកអែសរ៉ា យើងត្រូវតែប្រុងប្រៀបចិត្តគំនិតរបស់យើងដើម្បីអាននិងសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ព្រះគម្ពីរចែងអំពីអែសរ៉ាថា៖ «អែសរ៉ាបានតាំងចិត្តស្វែងរកក្នុងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីនឹងប្រព្រឹត្តតាម ហើយបង្ហាត់បង្រៀនតាមបញ្ញត្ត នឹងសេចក្ដីយុត្ដិធម៌ក្នុងពួកអ៊ីស្រាអែល»។ (អែសរ៉ា ៧:១០) សូមកត់សម្គាល់គោលបំណងបីរបស់អែសរ៉ាក្នុងការប្រុងប្រៀបចិត្តគំនិតរបស់គាត់។ មួយគឺជាការសិក្សា ទីពីរគឺដើម្បីអនុវត្តដោយផ្ទាល់ខ្លួន ទីបីគឺដើម្បីបង្រៀន។ យើងគួរធ្វើតាមគំរូរបស់គាត់។
ការសិក្សាជាការថ្វាយបង្គំមួយប្រភេទដែរ
៩, ១០. (ក) តើតាមរបៀបណាខ្លះដែលអ្នកតែងបទទំនុកដំកើង បានសម្ដែងការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា? (ខ) តើកិរិយាសព្ទភាសាហេព្រើរដែលបានត្រូវបកប្រែជា«[យកចិត្តទុកដាក់ ព.ថ.]»មានន័យអ្វី? (គ) ហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ដែលយើងចាត់ទុកការសិក្សាព្រះគម្ពីរជា«របៀបថ្វាយបង្គំ»?
៩ អ្នកតែងទំនុកដំកើងមានប្រសាសន៍ថា គាត់បានយកចិត្តទុកដាក់នឹងក្រិត្យវិន័យ សេចក្ដីបង្គាប់ និងសេចក្ដីរំឭករបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ អ្នកនោះច្រៀងថា៖ «ទូលបង្គំនឹងរំពឹងគិតពីសេចក្ដីបញ្ញត្តរបស់ទ្រង់ ហើយនឹងស្រឡាញ់រាប់អានអស់ទាំងផ្លូវរបស់ទ្រង់ ទូលបង្គំនឹងលើកដៃប្រណម្យចំពោះសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់ ដែលទូលបង្គំបានស្រឡាញ់ ហើយនឹងរំពឹងគិតពី[ការយកចិត្តទុកដាក់នឹង, ព.ថ.]បញ្ញត្តទ្រង់។ ឱទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ណាស់ហ្ន៎! ទូលបង្គំរំពឹងគិតពីក្រិត្យវិន័យនោះជាដរាបរាល់ថ្ងៃ ទូលបង្គំមានយោបល់ជាងអស់ទាំងគ្រូរបស់ទូលបង្គំទៅទៀត ដ្បិតសេចក្ដីបន្ទាល់ទ្រង់ជាទីនឹករំពឹងរបស់ទូលបង្គំ»។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:១៥, ៤៨, ៩៧,៩៩) តើពាក្យ«យកចិត្តទុកដាក់»នឹងបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសំដៅទៅលើអ្វីទៅ?
១០ ពាក្យហេព្រើរដែលបានត្រូវបកប្រែ«យកចិត្តទុកដាក់» ក៏មានន័យថា«រំពឹងគិត ជញ្ជឹងគិត» «ពិចារណាក្នុងគំនិត»។ «នោះសំដៅទៅការពិចារណាដោយស្ងាត់ៗនូវកិច្ចការរបស់ព្រះ . . . និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ»។ (សៀវភៅវាក្យសព្ទសាសនាពីសញ្ញាចាស់) ពេលដែលពាក្យ«យកចិត្តទុកដាក់»គឺជានាមសព្ទ នោះសំដៅទៅ«ការរំពឹងគិតរបស់អ្នកតែងបទទំនុកដំកើង» «ការស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះការសិក្សា»នូវច្បាប់របស់ព្រះ ដោយចាត់ទុកការធ្វើដូច្នោះជា«ការថ្វាយបង្គំម្យ៉ាង»។ ការចាត់ទុកការសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាផ្នែកមួយនៃការថ្វាយបង្គំរបស់យើង នាំឲ្យនោះមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ។ ហេតុនេះហើយ ការសិក្សាគួរត្រូវធ្វើឡើងដោយយកចិត្តទុកដាក់និងដោយអធិស្ឋានផងដែរ។ ការសិក្សាជាផ្នែកមួយនៃការថ្វាយបង្គំរបស់យើង និងត្រូវធ្វើឡើងដើម្បីធ្វើឲ្យការថ្វាយបង្គំរបស់យើងបានប្រសើរឡើងៗ។
ការរិះរកអ្វីដ៏ជ្រៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ
១១. តើព្រះយេហូវ៉ាបើកសម្ដែងព្រះតំរិះដ៏ជ្រាលជ្រៅឲ្យរាស្ត្ររបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ ដោយការគោរពនិងកោតសរសើរនោះ អ្នកតែងទំនុកដំកើងបានប្រកាសថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! អស់ទាំងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ធំណាស់ហ្ន៎! ឯអស់ទាំងព្រះដំរិះទ្រង់ក៏ជ្រៅណាស់ផង»។ (ទំនុកដំកើង ៩២:៥) ហើយសាវ័កប៉ុលក៏បាននិយាយពី«សេចក្ដីជ្រាលជ្រៅនៃព្រះ» ដែលជាគំនិតជ្រាលជ្រៅដែលព្រះយេហូវ៉ាសម្ដែងដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់«ដោយសារព្រះវិញ្ញាណទ្រង់» ដែលមានសកម្មភាពទៅលើអ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ។ (កូរិនថូសទី១ ២:១០; ម៉ាថាយ ២៤:៤៥) ក្រុមអ្នកបំរើព្យាយាមផ្ដល់នូវម្ហូបអាហារខាងវិញ្ញាណសំរាប់យើងទាំងអស់គ្នា គឺជា«ទឹកដោះ»សំរាប់អ្នកថ្មី ក៏ប៉ុន្តែ«អាហាររឹង»សំរាប់«មនុស្សធំ» ដែលជាអ្វីដ៏«ពិបាកពន្យល់»។—ហេព្រើរ ៥:១១-១៤
១២. សូមប្រាប់ឧទាហរណ៍មួយពី«សេចក្ដីជ្រាលជ្រៅនៃព្រះ» ដែលបានពន្យល់ដោយក្រុមអ្នកបំរើ។
១២ ដើម្បីឲ្យយល់នូវ«សេចក្ដីជ្រាលជ្រៅនៃព្រះ» គឺជាចាំបាច់ដែលយើងត្រូវសិក្សាទាំងអធិស្ឋាន និងជញ្ជឹងគិតអំពីបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ជាឧទាហរណ៍ មានពត៌មានដ៏ប្រសើរជាច្រើន ដែលបានបោះពុម្ពដោយបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាអាចសម្ដែងយុត្ដិធម៌ ថែមទាំងបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាស្របពេលជាមួយគ្នាផងដែរ។ ការសម្ដែងព្រះទ័យមេត្ដាករុណាមិនមែនជាការធ្វើឲ្យយុត្ដិធម៌របស់ព្រះទៅជាខ្សោយនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះគឺជាការសម្ដែងនូវយុត្ដិធម៌របស់ព្រះនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ពេលដែលជំនុំជំរះអ្នកមានបាប ព្រះយេហូវ៉ាសម្រេចថាតើទ្រង់អាចធ្វើទៅបានទេក្នុងការសម្ដែងសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ដោយមានមូលដ្ឋានទៅលើយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះរាជបុត្ររបស់ទ្រង់នោះ។ បើសិនជាអ្នកមានបាបនោះមិនប្រែចិត្ត ឬក៏ចេះតែបះបោរ នោះព្រះសម្រេចយុត្ដិធម៌ដោយមិនចាំបាច់សម្ដែងសេចក្ដីមេត្ដាករុណាទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយទ្រង់អនុវត្តយ៉ាងស្មោះទៅតាមគោលការណ៍ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ទ្រង់។b (រ៉ូម ៣:២១-២៦) ‹អើហ្ន៎! ប្រាជ្ញាដ៏បរិបូររបស់ព្រះជ្រៅណាស់!›។—រ៉ូម ១១:៣៣
១៣. តើយើងអាចបង្ហាញការអបអរចំពោះ«ចំនួនច្រើនណាស់»នៃសេចក្ដីពិតខាងវិញ្ញាណ ដែលបានត្រូវបើកសម្ដែងទំរាំដល់ពេលនេះយ៉ាងណា?
១៣ ដូចអ្នកតែងបទទំនុកដំកើង យើងក៏មានចិត្តរំភើបដោយដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាវិភាគព្រះតំរិះរបស់ទ្រង់នឹងយើង។ ដាវីឌបានសរសេរថា៖ «ឱព្រះអង្គអើយ! ព្រះដំរិះរបស់ទ្រង់មានដំឡៃវិសេស ដល់ទូលបង្គំណាស់ហ្ន៎! ក៏មានចំនួនច្រើនណាស់ផង បើសិនជាទូលបង្គំនឹងខំរាប់ចំនួន នោះមានច្រើនជាងគ្រាប់ខ្សាច់ទៅទៀត»។ (ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៧, ១៨) ទោះបីចំណេះរបស់យើងគឺមានតែមួយផ្នែកតូចនៃព្រះតំរិះដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងវិភាគនឹងយើងទូទាំងពេលដ៏អស់កល្បក៏ដោយ នោះយើងក៏អបអរជាខ្លាំងនឹង«ចំនួនច្រើនណាស់»នៃសេចក្ដីពិតខាងវិញ្ញាណដ៏មានតម្លៃវិសេស ដែលយើងបានទទួលទំរាំដល់ពេលនេះ និងយើងក៏រិះរកកាន់តែជ្រៅក្នុងចំនួនសេចក្ដីពិតនោះឬក៏ខ្លឹមសារនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។—ទំនុកដំកើង ១១៩:១៦០
ការខំប្រឹងនិងឧបករណ៍ដែលមានប្រសិទ្ធិភាពគឺត្រូវការ
១៤. តើដោយដូចម្ដេចដែលសុភាសិត ២:១-៦ បញ្ជាក់ពីភាពចាំបាច់នៃការខិតខំ?
១៤ ការសិក្សាព្រះគម្ពីរនូវអ្វីដ៏ជ្រាលជ្រៅតម្រូវនូវការខំប្រឹង។ ហេតុការណ៍នេះគឺលេចមកជាក់ស្តែង ពេលដែលអានយ៉ាងហ្មត់ចត់នូវសុភាសិត ២:១-៦។ សូមកត់សម្គាល់កិរិយាសព្ទសកម្មដែលស្តេចសាឡូម៉ូនដែលមានប្រាជ្ញានោះបានប្រើ ដើម្បីបញ្ជាក់ពីការខំប្រឹងដ៏ចាំបាច់សំដៅទៅការទទួលនូវចំណេះពីព្រះ ប្រាជ្ញា និងការចេះវិនិច្ឆ័យ។ ទ្រង់បានសរសេរថា៖ «កូនអើយ! បើឯងនឹងទទួលពាក្យអញ ហើយនឹងប្រមូលពាក្យបណ្ដាំរបស់អញ ទុកនៅជាប់នឹងឯង ដើម្បីឲ្យបានប្រុងត្រចៀកស្ដាប់តាមប្រាជ្ញា ហើយផ្ចង់ចិត្តឲ្យបានយោបល់ អើ! បើឯងស្រែកហៅរកដំរិះ ព្រមទាំងបន្លឺសំឡេងឡើង សូមឲ្យបានយោបល់ បើឯងខំរកដូចជារកប្រាក់ ហើយស្វែងរកដូចជារកកំណប់ទ្រព្យ នោះឯងនឹងបានយល់សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយប៉ះប្រទះនឹងសេចក្ដីស្គាល់ដល់ព្រះអង្គ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ប្រទានឲ្យមានប្រាជ្ញា ឯដំរិះនឹងយោបល់ នោះចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ទ្រង់មក»។ (សុភាសិត ២:១-៦) ពិតមែនហើយ ការសិក្សាដែលបង្កើតផល តម្រូវឲ្យស្រាវជ្រាវ រិះរកដូចជាកំពុងតែស្វែងរករតនៈសម្បត្ដិអាថ៌កំបាំងមួយអ៊ីចឹង។
១៥. តើឧទាហរណ៍ណាក្នុងព្រះគម្ពីរដែលបញ្ជាក់ពីភាពចាំបាច់នៃវិធីសិក្សាដ៏ល្អ?
១៥ ការសិក្សាបែបដែលបង្កើនភាពខាងវិញ្ញាណក៏តម្រូវនូវវិធីសិក្សាដ៏ល្អ។ សាឡូម៉ូនបានសរសេរថា៖ «បើដែកវិលហើយ ម្ចាស់មិនសំលៀងមុខទេ នោះត្រូវតែបញ្ចេញកំឡាំងលើសជាងទៅទៀត»។ (សាស្ដា ១០:១០) បើសិនជាជាងម្នាក់ប្រើឧបករណ៍សំរាប់កាត់មួយ ដែលមិនមុតឬក៏បើសិនជាគាត់មិនប្រើនោះយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ទេ នោះគាត់នឹងខាតកម្លាំងរបស់ខ្លួននិងកិច្ចការរបស់គាត់នឹងមានភាពអន់។ ដូចគ្នាដែរ ប្រយោជន៍ពីពេលចំណាយទៅលើការសិក្សានឹងមានផ្សេងៗ អាស្រ័យនឹងវិធីដែលយើងសិក្សា។ យោបល់ជាច្រើនដ៏ប្រសើរចំពោះរបៀបដែលយើងអាចធ្វើឲ្យរបៀបយើងសិក្សាទៅជាប្រសើរឡើងៗ អាចត្រូវរកឃើញក្នុងមេរៀនទី៧ ក្នុងសៀវភៅណែនាំខាងសាលាកិច្ចបំរើព្រះធិបតេយ្យ (ជាភាសាអង់គ្លេស)។c
១៦. តើយោបល់ណាខ្លះដែលមានប្រយោជន៍ ដែលបានត្រូវជូនដើម្បីជួយយើងសិក្សាអ្វីដ៏ជ្រាលជ្រៅ?
១៦ ពេលជាងម្នាក់ចាប់ផ្ដើមធ្វើការ គាត់តម្រៀបឧបករណ៍ដែលគាត់ត្រូវការជាមុនសិន។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ពេលយើងចាប់ផ្ដើមពេលសិក្សា យើងគួរជ្រើសរើសពីសៀវភៅរបស់យើងផ្ទាល់នូវឧបករណ៍សិក្សាអ្វីខ្លះដែលយើងនឹងត្រូវការ។ បើនឹកចាំថាការសិក្សាជាការងារម្យ៉ាងនិងតម្រូវនូវការខិតខំពីគំនិត គឺជាការសមល្អបើសិនជាយើងអង្គុយស្រួលបួល។ បើសិនជាយើងចង់ប្រឹងស្មារតី នោះអង្គុយនៅកៅអីឬក៏នៅតុមួយ គឺមានប្រសិទ្ធិភាពជាងការដេកលើគ្រែ ឬអង្គុយក្នុងកៅអីពូកមួយដែលស្រណុកស្រួល។ ក្រោយពីបានប្រឹងស្មារតីមួយរយៈ អ្នកប្រហែលជានឹងឃើញថាការឈរតម្រង់ខ្នង ឬការចេញទៅក្រៅស្រូបយកខ្យល់អាកាសនឹងមានប្រយោជន៍។
១៧, ១៨. សូមប្រាប់ឧទាហរណ៍ខ្លះពីរបៀបប្រើឧបករណ៍សិក្សាដ៏ល្អៗដែលយើងអាចទទួលបាន។
១៧ យើងអាចទទួលឧបករណ៍ជាច្រើនដ៏ល្អដែលប្រៀបស្មើមិនបាន។ មុនគេបង្អស់គឺជាព្រះគម្ពីរសេចក្ដីបកប្រែពិភពលោកថ្មី ដែលអាចត្រូវទទួលជាព្រះគម្ពីរទាំងមូលឬក៏ផ្នែកខ្លះជា៣៧ភាសា។ ព្រះគម្ពីរសេចក្ដីបកប្រែពិភពលោកថ្មី ការបោះពុម្ពធម្មតាមានខគម្ពីរយោង និង«តារាងសៀវភៅព្រះគម្ពីរ»ដែលប្រាប់ពីឈ្មោះអ្នកសរសេរ កន្លែងដែលគេបានសរសេរសៀវភៅនោះ និងរយៈពេលដែលសៀវភៅនោះរៀបរាប់ពីនោះ។ ព្រះគម្ពីរក៏មានលិបិក្រមពីពាក្យព្រះគម្ពីរ សេចក្ដីបន្ថែមមួយ និងផែនទី។ ក្នុងភាសាខ្លះព្រះគម្ពីរនេះគឺមានបោះពុម្ពជាអក្សរធំ ដែលហៅជាព្រះគម្ពីរយោង។ ក៏មានផ្នែកដូចខាងលើនេះដែរ និងមានផ្នែកថែមទៀតដូចជាកំណត់ចំណាំជាច្រើនដែលមានក្នុងលិបិក្រម។ តើអ្នកឆ្លៀតប្រយោជន៍ឲ្យពេញលេញពីអ្វីដែលអ្នកអាចទទួលជាភាសារបស់អ្នក ដើម្បីរិះរកយ៉ាងជ្រៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះឬទេ?
១៨ ឧបករណ៍មួយទៀតដែលមានប្រយោជន៍ជាច្រើនចំពោះការសិក្សា គឺជាវចនាធិប្បាយព្រះគម្ពីរពីរក្បាលដែលមានចំណងជើងថាការយល់ធ្លុះជ្រៅនឹងបទគម្ពីរ។ បើសិនជាអ្នកមានសៀវភៅនេះក្នុងភាសាមួយដែលអ្នកអាចយល់បាន នេះនឹងទៅជាជំនួយរបស់អ្នកពេលអ្នកសិក្សា។ នេះនឹងផ្ដល់ពត៌មានបន្ថែមអំពីរឿងភាគជាច្រើនក្នុងព្រះគម្ពីរ។ សៀវភៅមួយទៀតដែលស្រដៀងគ្នានឹងនេះ គឺជា«គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរគឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែងក៏មានប្រយោជន៍»។ ពេលដែលចាប់ផ្ដើមអានសៀវភៅថ្មីមួយក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺមានប្រយោជន៍បើសិនជាអ្នកអានមេរៀនក្នុងសៀវភៅ«គ្រប់ទាំងបទព្រះគម្ពីរ» ដើម្បីយល់ដឹងពីទីកន្លែងនិងប្រវត្ដិសាស្ត្រទាក់ទងនឹងសៀវភៅនោះ ថែមទាំងការសង្ខេបនៃសាច់រឿងសៀវភៅព្រះគម្ពីរនោះ និងប្រយោជន៍ពីរបស់ទាំងនោះដែលមានចំពោះយើង។ ការបន្ថែមថ្មីៗមួយនឹងឧបករណ៍សិក្សាជាច្រើនដែលបានត្រូវបោះពុម្ពនោះ គឺជាស៊ីឌីកុំព្យូទ័រ«បណ្ណាល័យប៉មយាម» ដែលអាចត្រូវទទួលជា៩ភាសា។
១៩. (ក) ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឧបករណ៍ល្អៗឲ្យយើងប្រើដើម្បីសិក្សាព្រះគម្ពីរ? (ខ) តើអ្វីដែលត្រូវការដើម្បីអាននិងសិក្សាព្រះគម្ពីរយ៉ាងត្រឹមត្រូវនោះ?
១៩ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទាននូវឧបករណ៍ជាច្រើននេះ តាមរយៈ«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ» ដើម្បីឲ្យអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីមានសមត្ថភាព‹ស្វែងរកចំណេះរបស់ព្រះ›។ (សុភាសិត ២:៤, ៥) ទម្លាប់ល្អខាងការសិក្សាអនុញ្ញាតឲ្យយើងមានចំណេះកាន់តែជាក់ស្តែងអំពីព្រះយេហូវ៉ា និងកាន់តែមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាងជាមួយនឹងទ្រង់។ (ទំនុកដំកើង ៦៣:១-៨) ត្រូវហើយ ការសិក្សាតម្រូវនូវការខំប្រឹង ក៏ប៉ុន្តែនោះជាការខំប្រឹងដែលនាំឲ្យរីករាយនិងបង្កើតផល។ ក៏ប៉ុន្តែ នោះក៏តម្រូវនូវពេលវេលា ហើយអ្នកប្រហែលជាកំពុងតែគិតថា ‹តើខ្ញុំអាចធ្វើឲ្យមានពេលគ្រប់គ្រាន់សំរាប់ការអានព្រះគម្ពីរនិងសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនយ៉ាងណាបាន?›។ ចំណុចនេះនឹងត្រូវពិចារណាក្នុងអត្ថបទចុងក្រោយ។
[កំណត់សម្គាល់]
a វចនានុក្រមសាសនវិទ្យាសញ្ញាចាស់សញ្ញាថ្មីនិងការពន្យល់។ ក្បាលទី៤ ទំព័រ២០៥, ២០៧
b សូមមើល ទស្សនាវដ្ដី ប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៩៨ ទំព័រទី១៣ វគ្គទី៧។ ការមានគម្រោងសិក្សាព្រះគម្ពីរ ប្រហែលជាអ្នកអាចសើរើនូវអត្ថបទសិក្សាទាំងពីរក្នុងទស្សនាវដ្ដីនោះ ព្រមទាំងអត្ថបទ«យុត្ដិធម៌» «មេត្ដាករុណា» និង«សេចក្ដីសុចរិត»ក្នុងសព្វវចនាធិប្បាយព្រះគម្ពីរ ការយល់ធ្លុះជ្រៅនឹងបទគម្ពីរ (ជាភាសាអង់គ្លេស) បោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក។
c បោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក។ បើឥតមានសៀវភៅនេះក្នុងភាសារបស់អ្នកទេ នោះឱវាទដ៏ល្អចំពោះវិធីសិក្សា អាចមានក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម នៃថ្ងៃទី១ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៩៦ ទំព័រ ២៣,២៤ ៣០ និង ៣១ និង ថ្ងៃទី១ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៩៦ ទំព័រ ១៣។
សំនួរសំរាប់រៀនសាឡើងវិញ
• តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងជាអ្វី ដែលលំហើយចិត្តយើងនិងបង្កើតផល?
• ដូចជាអ្នកតែងបទទំនុកដំកើង តើយើងអាចបង្ហាញ‹ចំណូលចិត្ត› និង‹ការយកចិត្តទុកដាក់›ទៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើសុភាសិត ២:១-៦ បង្ហាញនូវសេចក្ដីត្រូវការចំពោះការខិតខំក្នុងការសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយ៉ាងណា?
• តើព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឲ្យឧបករណ៍សិក្សាល្អៗអ្វីខ្លះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៣]
ការជញ្ជឹងគិតដោយស្ងាត់ៗនិងអធិស្ឋាន ក៏ជួយយើងបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ