តើព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនអ្វីស្តីអំពីស្ថាននរក?
ព្រះយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ប្រសិនបើភ្នែកនាំអ្នកអោយប្រព្រឹត្តអំពើបាប ចូរខ្វេះចេញទៅ ព្រោះបើអ្នកចូលទៅក្នុងព្រះរាជ្យព្រះជាម្ចាស់ មានតែភ្នែកម្ខាង នោះប្រសើរជាងមានភ្នែកពីរ ហើយត្រូវគេបោះទៅក្នុងនរក។ ជាកន្លែងដែលមានដង្កូវមិនចេះងាប់ មានភ្លើងមិនចេះរលត់»។—ម៉ាកុស ៩:៤៧, ៤៨, ខ.ស.
នៅពេលមួយទៀត ព្រះយេស៊ូបានរៀបរាប់អំពីគ្រាជំនុំជម្រះ នោះទ្រង់និយាយទៅកាន់មនុស្សអាក្រក់ថា៖ «ពួកអ្នករាល់គ្នាដែលត្រូវបណ្ដាសាអើយ ចូរថយពីអញចេញទៅ ក្នុងភ្លើងដែលឆេះអស់កល្បជានិច្ច ដែលបានរៀបចំទុកសំរាប់អារក្ស ហើយនឹងពួកទេវតារបស់វាវិញ»។ ទ្រង់ក៏មានប្រសាសន៍ថាពួកអ្នកទាំងនោះនឹង«មានទោសអស់កល្បជានិច្ច»។—ម៉ាថាយ ២៥:៤១, ៤៦
ពេលអានជាលើកដំបូងពាក្យរបស់ព្រះយេស៊ូដូចបានរៀបរាប់មកនេះ មើលទៅហាក់ដូចជាទ្រង់គាំទ្រសេចក្ដីបង្រៀនស្តីអំពីស្ថាននរក។ ត្រូវហើយ ព្រះយេស៊ូមិនមានបំណងនិយាយប្រឆាំងនឹងបណ្ដាំរបស់ព្រះដែលបានចែងយ៉ាងច្បាស់ថា៖ «អ្នកដែលស្លាប់ផុតទៅហើយ មិនដឹងអ្វីទាំងអស់»។—សាស្ដា ៩:៥, ខ.ស.
បើដូច្នេះ ពេលព្រះយេស៊ូពោលអំពីមនុស្សដែលត្រូវបាន«បោះទៅក្នុងនរក» តើទ្រង់បានសំដៅទៅលើអ្វី? ពេលព្រះយេស៊ូព្រមានអំពី«ភ្លើងដែលឆេះអស់កល្បជានិច្ច» តើនេះជាន័យត្រង់ ឬន័យធៀប? តើមនុស្សអាក្រក់«មានទោសអស់កល្បជានិច្ច»ក្នុងន័យអ្វី? សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលសំណួរទាំងនេះម្ដងមួយៗ។
តើព្រះយេស៊ូបានសំដៅទៅលើអ្វីពេលទ្រង់ពោលអំពីមនុស្សដែលត្រូវបាន«បោះទៅក្នុងនរក»? ពាក្យភាសាក្រិចដែលបានបកស្រាយជា«នរក» នៅម៉ាកុស ៩:៤៧ គឺហ្គេហេណា។ ពាក្យនេះមកពីភាសាហេព្រើរ ហ្គេហ៊ីនណំម ដែលមានន័យថា«ជ្រលងភ្នំហ៊ីនណំម»។ ជ្រលងភ្នំហ៊ីនណំមជាច្រកភ្នំមួយស្ថិតនៅខាងក្រៅកំពែងទីក្រុងយេរូសាឡិមពីបុរាណ។ នៅសម័យដែលមានស្តេចគ្រប់គ្រងនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល គេបានយកច្រកភ្នំនោះជាកន្លែងដើម្បីបូជាកូនក្មេង នេះជាទង្វើដ៏ជាទីស្អប់ខ្ពើមដែលព្រះបានផ្ដន្ទាទោស។ ព្រះមានប្រសាសន៍ថា ទ្រង់នឹងប្រហារជីវិតអស់អ្នកដែលធ្វើការថ្វាយបង្គំមិនពិតបែបនេះ។ ដូច្នេះ ជ្រលងភ្នំហ៊ីនណំមនឹងត្រូវបានហៅជា «ជ្រលងភ្នំពិឃាត»វិញ ហើយនៅកន្លែងនោះគេមិនកប់«សាកសពរបស់ប្រជាជននេះ»ឡើយ។ (យេរេមា ៧:៣០-៣៤, ព្រះគម្ពីរជាភាសាខ្មែរបច្ចុប្បន្ន) យ៉ាងនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានទាយថា ជ្រលងភ្នំហ៊ីនណំមនឹងក្លាយទៅជាកន្លែងមួយដែលគេអាចបោះចោលសាកសពជាច្រើន មិនមែនជាកន្លែងដែលធ្វើបាបជនរងគ្រោះដែលនៅរស់នៅឡើយទេ។
នៅសម័យព្រះយេស៊ូ ប្រជាជនក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិមបានប្រើជ្រលងភ្នំហ៊ីនណំម ជាកន្លែងដែលគេចាក់សំរាមចោល។ ពួកគេបានបោះសពរបស់ជនល្មើសដ៏អាក្រក់ទៅក្នុងកន្លែងនោះ ហើយដុតភ្លើងជាប់រហូតដើម្បីបញ្ឆេះសំរាមនិងសពផង។
ពេលព្រះយេស៊ូបាននិយាយអំពីដង្កូវដែលមិនចេះងាប់ និងភ្លើងដែលមិនចេះរលត់ នោះមើលទៅទ្រង់បង្ហើបពីអ្វីដែលបានចែងនៅសៀវភៅអេសាយ ៦៦:២៤។ ស្តីអំពី«សាកខ្មោចរបស់មនុស្សទាំងប៉ុន្មាន ដែលបានបះបោរនឹង[ព្រះ]» លោកអេសាយបានពោលថា៖ «ដង្កូវនៃខ្មោចទាំងនោះនឹងមិនស្លាប់ឡើយ ហើយភ្លើងក៏មិនចេះរលត់ដែរ»។ ព្រះយេស៊ូនិងអ្នកស្ដាប់របស់ទ្រង់បានដឹងថា ពាក្យទាំងនេះដែលបានចែងក្នុងសៀវភៅអេសាយ បានសំដៅទៅលើការប្រព្រឹត្តដល់សាកសពរបស់អស់អ្នកដែលមិនសមនឹងទទួលការបញ្ចុះសព។
ហេតុនេះហើយបានជាព្រះយេស៊ូប្រើជ្រលងភ្នំហ៊ីនណំម ឬហ្គេហេណា ដើម្បីតំណាងយ៉ាងសមរម្យនូវសេចក្ដីស្លាប់ដែលគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់ឡើងវិញឡើយ។ ទ្រង់បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ពេលព្រមានថា ព្រះអាច«ធ្វើឲ្យទាំងព្រលឹង នឹងរូបកាយវិនាស»ទៅក្នុងហ្គេហេណាឬជ្រលងភ្នំហ៊ីនណំម។ (ម៉ាថាយ ១០:២៨) ហ្គេហេណាតំណាងការស្លាប់បាត់បង់ជីវិតជារៀងរហូត មិនមែនការទទួលទារុណកម្មជារៀងរហូតឡើយ។
ពេលព្រះយេស៊ូព្រមានអំពី«ភ្លើងដែលឆេះអស់កល្បជានិច្ច» តើជាន័យត្រង់ឬន័យធៀប? សូមកត់សម្គាល់ថា«ភ្លើងដែលឆេះអស់កល្បជានិច្ច»ដែលព្រះយេស៊ូចែងអំពី និងដែលបានកត់ទុកក្នុងម៉ាថាយ ២៥:៤១ នោះត្រូវបានរៀបចំទុក«សំរាប់អារក្ស ហើយនឹងពួកទេវតារបស់វា»។ តើអ្នកគិតថាភ្លើងមែនទែនអាចបញ្ឆេះបុគ្គលវិញ្ញាណបានទេ? ឬក៏តើព្រះយេស៊ូប្រើពាក្យ«ភ្លើង»ក្នុងន័យធៀបវិញ? ក្នុងសុន្ទរកថាដដែលនោះ ព្រះយេស៊ូក៏បានចែងអំពី«ចៀម»និង«ពពែ»ដែរ ហើយយើងដឹងថានេះមិនមែនជាចៀមនិងពពែមែនទែនឡើយ។ ពាក្យទាំងនោះជាពាក្យប្រៀបធៀបដែលតំណាងមនុស្សពីរប្រភេទ។ (ម៉ាថាយ ២៥:៣២, ៣៣) ភ្លើងដែលឆេះអស់កល្បជានិច្ចដែលព្រះយេស៊ូបានពោលមកនោះ បានបញ្ឆេះមនុស្សអាក្រក់ទាំងស្រុងក្នុងន័យធៀប។
តើមនុស្សអាក្រក់«មានទោសអស់កល្បជានិច្ច»ក្នុងន័យអ្វី? ទោះបើសេចក្ដីបកប្រែភាគច្រើនប្រើពាក្យ«មានទោស»នៅម៉ាថាយ ២៥:៤៦ ក៏ដោយ តែពាក្យភាសាក្រិចកូឡាសិន ដែលបានប្រើក្នុងខគម្ពីរនេះ មានន័យថា«មើលការលូតលាស់នៃដើមឈើ» ឬកាត់ចោលមែកឈើដែលមិនត្រូវការ។ ដូច្នេះ មនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចចៀមទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ តែមនុស្សដែលមិនប្រែចិត្តមានលក្ខណៈដូចពពែត្រូវ«មានទោសអស់កល្បជានិច្ច» ក្នុងន័យថាពួកគេត្រូវកាត់ចេញជារៀងរហូតពីការទទួលជីវិត។
តើអ្នកគិតយ៉ាងដូចម្ដេច?
ព្រះយេស៊ូមិនដែលបានបង្រៀនថាមនុស្សមានព្រលឹងអមតៈឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ជាញយដង ទ្រង់បានបង្រៀនអំពីការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (លូកា ១៤:១៣, ១៤; យ៉ូហាន ៥:២៥-២៩; ១១:២៥) ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូជឿថាមនុស្សមានព្រលឹងអមតៈ នោះទ្រង់នឹងមិនបង្រៀនថាមនុស្សស្លាប់នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញទេ។
ព្រះយេស៊ូមិនបានបង្រៀនថាព្រះនឹងធ្វើបាបមនុស្សអាក្រក់រហូតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ»។ (យ៉ូហាន ៣:១៦) ហេតុអ្វីព្រះយេស៊ូប្រើពាក្យដែលបង្កប់អត្ថន័យថាមនុស្សដែលមិនជឿទៅលើទ្រង់នឹងស្លាប់? ប្រសិនបើទ្រង់មានបំណងថាមនុស្សមិនជឿនឹងរស់ជារៀងរហូតដោយរងទុក្ខវេទនាក្នុងភ្លើងនរក ទ្រង់ពិតជានឹងនិយាយដូច្នោះមែន មែនទេ?
លទ្ធិដែលថាស្ថាននរកជាកន្លែងរងទុក្ខទារុណកម្ម គឺមិនមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ នេះជាជំនឿមិនពិតមួយដែលគេកំពុងតែនិយាយថា ជាសេចក្ដីបង្រៀនរបស់«គ្រិស្តសាសនា»។ (សូមមើលប្រអប់«ការសង្ខេបអំពីដើមកំណើតនៃលទ្ធិស្តីអំពីស្ថាននរក» ទំព័រ ៦)។ ត្រូវហើយ ព្រះមិនធ្វើបាបមនុស្សជារៀងរហូតក្នុងស្ថាននរកឡើយ។ តើការរៀនសេចក្ដីពិតអំពីស្ថាននរក អាចមានឥទ្ធិពលទៅលើចិត្តគំនិតរបស់អ្នកចំពោះព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច?
[ប្រអប់នៅទំព័រ៦]
ការសង្ខេបអំពីដើមកំណើតនៃលទ្ធិស្តីអំពីស្ថាននរក
ដើមកំណើតដែលមិនមានមូលដ្ឋានពីគម្ពីរ: ជនជាតិអេស៊ីបពីបុរាណជឿថាមានភ្លើងនរក។ សៀវភៅមួយក្បាល ដែលចេញនៅឆ្នាំ១៣៧៥ មុនគ.ស. បានរៀបរាប់អំពីអស់អ្នកដែល«នឹងត្រូវបោះក្បាលទៅមុនក្នុងរណ្ដៅភ្លើង ហើយ . . . មិនអាចភៀសខ្លួនចេញពីទីនោះបាន ព្រមទាំង . . . មិនអាចរត់ចេញពីអណ្ដាតភ្លើងបានឡើយ»។ (The Book Ȧm-Ṭuat) ទស្សនៈវិទូជនជាតិក្រិចម្នាក់ (ឈ្មោះ Plutarch រស់នៅឆ្នាំ៤៦-១២០ គ.ស.) បានសរសេរអំពីមនុស្សនៅស្ថាននរកថា៖ «[ពួកគេ]បានយំទ្រហោ ខណៈដែលពួកគេទទួលទារុណកម្មដ៏គួរឲ្យភ័យញ័រ និងទណ្ឌកម្មដ៏ឈឺចាប់ ព្រមទាំងនាំឲ្យអាម៉ាសមុខផង»។
ជំនឿថាមានស្ថាននរករាលដាលដល់សាសនាយូដា: អ្នកប្រវត្ដិវិទូម្នាក់ឈ្មោះយ៉ូសេហ្វឺស (រស់នៅប្រហែលជាឆ្នាំ៣៧-១០០ គ.ស.) បានរាយការណ៍ថា ពួកអ៊ីសិន្ស ដែលជានិកាយមួយនៃសាសនាយូដា បានជឿថា «ព្រលឹងអមតៈ ហើយបន្តរស់ជារៀងរហូត»។ គាត់បានបន្ថែមថា៖ «នេះគឺដូចគ្នានឹងមតិរបស់សាសន៍ក្រិច . . . ពួកក្រិចគិតថាព្រលឹងអាក្រក់ត្រូវជាប់ឃុំឃាំងក្នុងកន្លែងដែលគួរឲ្យភ័យតក់ស្លុតនិងងងឹតមួយ ដែលពោរពេញទៅដោយទណ្ឌកម្មដែលគ្មានទីបញ្ចប់»។
នាំចូលក្នុងពិភពគ្រិស្តសាសនា: ក្នុងសតវត្សរ៍ទី២ គ.ស. សៀវភៅមួយក្បាលដែលមិនរួមចំណែកក្នុងគម្ពីរបរិសុទ្ធ បានរៀបរាប់អំពីមនុស្សអាក្រក់ថា៖ «ពួកគេនឹងឃើញសុទ្ធតែភ្លើងដែលមិនចេះរលត់»។ សៀវភៅដដែលនេះក៏រៀបរាប់ទៀតថា៖ «អេស្រាអែល ដែលជាទេវតាកំហឹងមួយរូប នាំបុរសនិងស្ត្រីដែលកំពុងឆេះពាក់កណ្ដាលខ្លួន រួចគ្រវែងចោលទៅក្នុងទីងងឹតមួយ។ ណាមួយទៀត បុគ្គលវិញ្ញាណកំហឹងធ្វើទោសដល់ពួកគេ»។ (Apocalypse of Peter) ក្នុងអំឡុងគ្រាដំណាលគ្នា អ្នកនិពន្ធម្នាក់ពីទីក្រុងអាន់ទីយ៉ូក (លោក Theophilus) ដកស្រង់ពាក្យរបស់លោកស្រីម្នាក់ (ឈ្មោះ Sibyl) ដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយជនជាតិក្រិចថា គាត់បានទាយអំពីទារុណកម្មទៅលើមនុស្សអាក្រក់។ គាត់បានដកស្រង់ពាក្យលោកស្រីនោះថា៖ «នៅលើអ្នក ភ្លើងនឹងធ្លាក់ ហើយរាល់ថ្ងៃ អ្នកនឹងឆេះក្នុងអណ្ដាតភ្លើងនោះរហូត»។ ពាក្យទាំងនេះស្ថិតក្នុងចំណោមពាក្យដែលលោកថា «ពិតប្រាកដ យុត្ដិធម៌ និងមានប្រយោជន៍សម្រាប់មនុស្សជាតិទាំងឡាយ»។
ភ្លើងនរកត្រូវបានប្រើដើម្បីដោះសាអំពើឃោរឃៅក្នុងមជ្ឈិមសម័យ: មហាក្សត្រិយ៍នៃប្រទេសអង់គ្លេស ឈ្មោះម៉ារាទី១ (សោយរាជ្យពីឆ្នាំ១៥៥៣-១៥៥៨) ដែលបានដុតទាំងរស់មនុស្ស៣០០នាក់ដែលកាន់សាសនាប្រូតេស្តង់ មានប្រសាសន៍ថា៖ «ខណៈដែលព្រលឹងរបស់អ្នកក្បត់ជំនឿនឹងឆេះរហូតក្នុងភ្លើងនរក នោះគឺសមរម្យបំផុតដែលខ្ញុំយកតម្រាប់តាមការសងសឹករបស់ព្រះ ដោយដុតពួកវានៅផែនដី»។
ការបកស្រាយថ្មី: នៅពេលថ្មីៗនេះ សាសនាខ្លះបានកែសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ខ្លួនស្តីអំពីស្ថាននរក។ ជាឧទាហរណ៍ នៅឆ្នាំ១៩៩៥ គណៈកម្មការនៃនិកាយរបស់សាសនាមួយបានពោលថា៖ «ស្ថាននរកមិនមែនជាទារុណកម្មជារៀងរហូតទេ។ ប៉ុន្តែ គឺជាការជ្រើសរើសដើម្បីប្រឆាំងនឹងព្រះយ៉ាងពេញលេញ និងដាច់ខាត ហើយជាជម្រើសចុងបំផុតដែលពុំអាចប្រែប្រួលបាន។ ជម្រើសនេះនាំឲ្យបុគ្គលនោះលែងមានជីវិតជារៀងរហូត» (Doctrine Commission of the Church of England)។
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ៧]
តើ‹បឹងភ្លើង›ជាអ្វី?
សៀវភៅវិវរណៈ ២០:១០ ចែងថា មេកំណាចនឹងត្រូវបោះទៅក្នុង‹បឹងភ្លើង› ហើយនិង«រងទុក្ខវេទនាទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ នៅអស់កល្បជានិច្ចរៀងរាបតទៅ»។ ប្រសិនបើមេកំណាចរងទុក្ខវេទនាជារៀងរហូត នោះព្រះនឹងត្រូវទុកឲ្យវារស់រហូតដែរ។ ប៉ុន្តែគម្ពីរបានរៀបរាប់ថាព្រះយេស៊ូនឹង‹បំផ្លាញវា›ចោល។ (ហេព្រើរ ២:១៤) បឹងភ្លើងនោះតំណាង«សេចក្ដីស្លាប់ទី២»។ (វិវរណៈ ២១:៨, កំណែជាអក្សរទ្រេត) នេះមិនមែនជាសេចក្ដីស្លាប់ដែលគម្ពីរបានរៀបរាប់ពីដំបូងនោះទេ ពោលគឺសេចក្ដីស្លាប់ដែលបណ្ដាលមកពីអំពើខុសឆ្គងរបស់អ័ដាម។ អស់អ្នកដែលទទួលសេចក្ដីស្លាប់បែបនេះ អាចប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញបាន។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:២១, ២២) ដោយសារគម្ពីរមិនបានចែងថា ‹បឹងភ្លើង›នឹងប្រគល់មនុស្សស្លាប់ដែលនៅក្នុងបឹងមកវិញ នោះ«សេចក្ដីស្លាប់ទី២»ត្រូវតែសំដៅទៅលើសេចក្ដីស្លាប់ម្យ៉ាងទៀត ពោលគឺសេចក្ដីស្លាប់ដែលគ្មានការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។
តើអស់អ្នកដែលនៅក្នុង‹បឹងភ្លើង›រងទុក្ខវេទនាជារៀងរហូតក្នុងន័យអ្វី? ជួនកាលពាក្យភាសាដើម«ធ្វើទុក្ខ»អាចមានន័យថា«បង្ខាំង»។ មានម្ដង ពេលដែលព្រះយេស៊ូប្រឈមមុខនឹងពួកវិញ្ញាណកំណាច នោះពួកវាស្រែកឡើងថា៖ «តើទ្រង់បានយាងមកទីនេះ ដើម្បីនឹងធ្វើទុក្ខដល់យើង [ឬបង្ខាំងយើងក្នុងជង្ហុកធំ]មុនកំណត់ឬអី?»។ (ម៉ាថាយ ៨:២៩; លូកា ៨:៣០, ៣១) ដូច្នេះ អស់អ្នកដែលនៅក្នុង‹បឹងភ្លើង›នឹង«រងទុក្ខ»ក្នុងន័យថា ពួកគេនឹងត្រូវបង្ខាំងជារៀងរហូត ឬជា«សេចក្ដីស្លាប់ទី២»។