បណ្ណាល័យអ៊ីនធឺណិតរបស់ប៉មយាម

អ្នកអាចស៊ូទ្រាំរហូតដល់ទីបញ្ចប់

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០០០ | ១ មករា
- ^១០ នៅក្នុងការប្រណាំងចំពោះជីវិត ដែលពួកគ្រីស្ទានបានចូល តើនរណាជាពួកអ្នកទស្សនាមើលនោះ? ក្រោយពីបានរាប់បញ្ចូលពួកស្មរបន្ទាល់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាមុនសម័យគ្រីស្ទាន ដូចបានកត់ទុកនៅហេព្រើរ ១១ ជំពូកទី១១ នោះប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ដូច្នេះ ដែលមានស្មរបន្ទាល់១ហ្វូងធំម្ល៉េះ[ដូចពពក, ព.ថ.]នៅព័ទ្ធជុំវិញយើង . . . ហើយត្រូវរត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់[ការស៊ូទ្រាំ, ព.ថ.]»។ (ហេព្រើរ ១២:១) ដោយប្រើពពកជាពាក្យប្រៀបធៀប នោះប៉ុលមិនបានប្រើពាក្យក្រិក ដែលរៀបរាប់ពពកមានទម្រង់និងរូបរាងជាក់លាក់នោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានប្រើពាក្យមួយដែលយោងទៅតាមលោកវ៉ាញ ដែលជាអ្នករៀបចំសទ្ទានុក្រម «នៅព័ទ្ធជុំវិញផ្ទៃមេឃ បង្ហាញនូវទ្រង់ទ្រាយធំដែលជាពពកដែលឥតមានរូបរាង»។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ប៉ុលបានចង់និយាយអំពីស្មរបន្ទាល់មួយហ្វូងធំ ដែលមានគ្នាច្រើនដល់ម្ល៉េះ ដែលពួកគេហាក់ដូចជាមានទ្រង់ទ្រាយជាពពកមួយ។
  
  ១១, ១២. (ក) តើពួកស្មរបន្ទាល់ដ៏ស្មោះត្រង់មុនសម័យគ្រីស្ទានអាចលើកទឹកចិត្ត ឲ្យរត់ក្នុងការប្រណាំងដោយការស៊ូទ្រាំយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើយើងប្រហែលជាទទួលប្រយោជន៍យ៉ាងពេញលេញទៀតពី‹ពួកស្មរបន្ទាល់ដូចពពកធំ›យ៉ាងដូចម្ដេច?
  
  ^១១ តើពួកស្មរបន្ទាល់ដ៏ស្មោះត្រង់មុនសម័យគ្រីស្ទាន អាចជាពួកទស្សនាមែនទែននៅសម័យនេះបានឬទេ? គឺអត់ទាល់តែសោះ។ ពួកគេគ្រប់គ្នាគឺកំពុងតែដេកនៅក្នុងសេចក្ដីស្លាប់ រង់ចាំនូវដំណើររស់ឡើងវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែពួកគេផ្ទាល់ កាលដែលនៅរស់គឺជាពួកអ្នករត់ដែលមានជោគជ័យ ហើយគំរូរបស់គេគឺនៅមានក្នុងព្រះគម្ពីរ។ កាលដែលយើងសិក្សាបទគម្ពីរ ពួកអ្នកស្មោះត្រង់ទាំងនេះគឺអាចឃើញរស់រវើកនៅក្នុងគំនិតរបស់យើង ហើយលើកទឹកចិត្តយើង បើនិយាយជាអត្ថបដិរូប ឲ្យរត់ក្នុងការប្រណាំងដល់ទីបញ្ចប់។—រ៉ូម ១៥:៤ a
  
  ^១២ ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលកាលៈទេសៈដ៏គួរខាងលោកីយ៍នេះល្បួងយើង តើការពិនិត្យមើលនូវរបៀបដែលម៉ូសេបានបដិសេធចោលភាពរុងរឿង ក្នុងប្រទេសអេស៊ីប មិនជួយយើងឲ្យរក្សានៅលើផ្លូវនោះទេឬអ្វី? ប្រសិនបើសេចក្ដីទុក្ខលំបាកមួយដែលប្រឈមមុខយើងហាក់ដូចខ្លាំង ការនឹកចាំនូវការល្បងលដ៏ពិបាក ដែលអ័ប្រាហាំបានប្រឈមមុខនោះ នៅពេលដែលលោកបានត្រូវឲ្យបូជាកូនប្រុសរបស់លោកឈ្មោះអ៊ីសាក នឹងប្រាកដជាលើកទឹកចិត្តយើងកុំឲ្យចុះចាញ់នឹងការប្រណាំងនៃជំនឿហើយ។ ដល់កំរិតណាដែល‹ពពកដ៏ធំ›នៃស្មរបន្ទាល់ទាំងនេះអាចជំរុញទឹកចិត្តយើង នោះគឺពឹងពាក់ទៅលើរបៀបដែលយើងឃើញគេយ៉ាងច្បាស់បែបណាក្នុងភ្នែកចិត្តរបស់យើង។
  
  ១៣. តើតាមវិធីណាដែលពួកស្មរបន្ទាល់របស់ព្រះយេហូវ៉ានៅសម័យទំនើបនេះ លើកទឹកចិត្តយើងក្នុងការប្រណាំងចំពោះជីវិតនោះ?
  
  ^១៣ យើងក៏បានត្រូវព័ទ្ធជុំវិញដោយស្មរបន្ទាល់ ជាច្រើនរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅសម័យទំនើបនេះដែរ។ គឺជាគំរូដ៏ប្រសើរនៃជំនឿ ដែលបានទុកដោយពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំង ព្រមទាំងពួកបុរសនិងស្ត្រីពី«ហ្វូងធំ»! (វិវរណៈ ៧:៩) ពីពេលមួយទៅពេលមួយ យើងអាចអានអំពីជីវិតរបស់គេនៅក្នុងទស្សនាវដ្ដីនេះ និងប្រកាសនវត្ថុប៉មយាមផ្សេងៗទៀត។b កាលដែលយើងពិនិត្យមើលជំនឿរបស់គេ នោះយើងបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យស៊ូទ្រាំរហូតដល់ទីបញ្ចប់។ ហើយគឺជាអស្ចារ្យមែនដោយមានការគាំទ្រពីមិត្តជិតស្និទ្ធនិងសាច់ញាតិ ដែលខ្លួនគេក៏បំរើយ៉ាងស្មោះត្រង់ដល់ព្រះយេហូវ៉ានោះ! ត្រូវហើយ យើងមានមនុស្សជាច្រើនដើម្បីជំរុញទឹកចិត្តយើងនៅក្នុងការប្រណាំងចំពោះជីវិត។
  
  រៀបចំល្បឿនរបស់អ្នកដោយប្រាជ្ញា
  
  ១៤, ១៥. (ក) ហេតុអ្វីក៏សំខាន់ក្នុងការរៀបចំល្បឿនរបស់យើងដោយប្រាជ្ញា? (ខ) ហេតុអ្វីក៏យើងគួរមានចិត្តសមហេតុផលក្នុងការរៀបចំគោលដៅ?
  
  ^១៤ នៅពេលរត់ក្នុងការប្រណាំងមួយដ៏យូរ ដូចជាការរត់ប្រណាំងឆ្ងាយ នោះអ្នករត់ត្រូវតែរៀបចំល្បឿនរបស់គាត់ដោយប្រាជ្ញា។ ទស្សនាវដ្ដីឈ្មោះអ្នករត់នៅទីក្រុងញូវយ៉ក ចែងថា៖ «ការចាប់ផ្ដើមប្រណាំងដោយលឿនពេក នោះអ្នកប្រហែលជាទទួលបរាជ័យជាលទ្ធផល។ លទ្ធផលដែលប្រហែលជាមាន គឺការខំទាំងវេទនាក្នុងរយៈប្រាំឬប្រាំពីរគីឡូម៉ែត្រនៅចុងក្រោយ ឬក៏ដកខ្លួនចេញ»។ អ្នករត់ការប្រណាំងឆ្ងាយម្នាក់នឹកចាំថា៖ «អ្នកនិយាយម្នាក់នៅឯសន្និសីទមួយដែលខ្ញុំបានទៅ ក្នុងការរៀបចំសំរាប់ការប្រណាំង បានព្រមានយ៉ាងច្បាស់ថា៖ ‹ចូរកុំដេញតាមពួកអ្នកដែលរត់លឿនជាងឲ្យសោះ។ ចូររត់តាមល្បឿនរបស់អ្នក។ បើមិនអ៊ីចឹងទេ នោះអ្នកនឹងអស់កម្លាំង ហើយប្រហែលជាដកខ្លួនចេញពីការប្រណាំងផង›។ ការធ្វើតាមឱវាទនេះបានជួយខ្ញុំឲ្យបញ្ចប់ការប្រណាំងនេះ»។
  
  ^១៥ នៅក្នុងការប្រណាំងចំពោះជីវិត នោះពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះត្រូវខិតខំឲ្យបានខ្លាំងក្លា។ (លូកា ១៣:២៤) ក៏ប៉ុន្តែ យ៉ាកុបជាសិស្សម្នាក់បានសរសេរថា៖ ‹ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើគឺសមហេតុផល›។ (យ៉ាកុប ៣:១៧) ថ្វីបើគំរូដ៏ល្អពីអ្នកដទៃប្រហែលជាលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើច្រើនជាងទៀត តែភាពសមហេតុផលនឹងជួយយើងឲ្យរៀបចំគោលដៅដែលសមរម្យ សមស្របនឹងសមត្ថភាពនិងកាលៈទេសៈរបស់យើង។ បទគម្ពីររំឭកយើងថា៖ «ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាល្បងលការ ដែលធ្វើរៀងៗខ្លួន នោះនឹងមានសេចក្ដីអំនួតចំពោះតែខ្លួនឯង មិនមែនចំពោះអ្នកណាទៀតទេ ដ្បិតគ្រប់គ្នាត្រូវទទួលបន្ទុកជារបស់ផងខ្លួន»។—កាឡាទី ៦:៤, ៥
  
  ១៦. តើសេចក្ដីសុភាពជួយយើងឲ្យរៀបចំល្បឿនរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
  
  ^១៦ នៅមីកា ៦:៨ យើងបានត្រូវសួរនូវសំនួរដែលធ្វើឲ្យគិតនេះថា៖ «តើព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យឯងប្រព្រឹត្តដូចម្ដេច បើមិនមែនឲ្យ . . . ដើរជាមួយនឹងព្រះនៃខ្លួន ដោយសុភាពរាបទាបប៉ុណ្ណោះ»? សេចក្ដីសុភាពរួមបញ្ចូលនឹងការដឹងអំពីកំរិតរបស់យើង។ តើសុខភាពមិនល្អឬអាយុចាស់ បានដាក់កំរិតលើអ្វីដែលយើងអាចធ្វើក្នុងកិច្ចបំរើរបស់ព្រះឬទេ? សូមកុំឲ្យយើងធ្លាក់ទឹកចិត្តឡើយ។ ព្រះយេហូវ៉ាព្រមទទួលនូវការខំប្រឹងនិងពលិកម្មរបស់យើង ‹យោងទៅតាមអ្វីដែលយើងមាន មិនយោងទៅតាមអ្វីដែលយើងមិនមាននោះទេ›។—កូរិនថូសទី២ ៨:១២; ប្រៀបមើល លូកា ២១:១-៤

អ្នកអាចស៊ូទ្រាំរហូតដល់ទីបញ្ចប់

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០០០ | ១ មករា
- កាលដែលទីបញ្ចប់កាន់តែជិតដល់ហើយ
  
  ២០. តើការប្រណាំងចំពោះជីវិតប្រហែលជាពិបាកខ្លាំងយ៉ាងណា កាលដែលទីបញ្ចប់ជិតដល់ហើយនោះ?
  
  ^២០ នៅក្នុងការប្រណាំងចំពោះជីវិត យើងត្រូវតែប្រយុទ្ធនឹងមេសត្រូវរបស់យើង គឺអារក្សសាតាំង។ កាលដែលយើងមកជិតទីបញ្ចប់ នោះវាខំដោយឥតឈប់ឈរដើម្បីធ្វើឲ្យយើងជំពប់ឬធ្វើឲ្យយើងបន្ថយល្បឿន។ (វិវរណៈ ១២:១២, ១៧) ការធ្វើជាអ្នកប្រកាសសារព្រះរាជាណាចក្រដែលបានថ្វាយខ្លួន ហើយឲ្យមានចិត្តស្មោះត្រង់ នោះគឺមិនស្រួលទេ ដោយសារមានសង្គ្រាម ទុរភិក្ស រោគរាតត្បាត និងសេចក្ដីលំបាកវេទនាឯទៀតដែលសម្គាល់«គ្រាចុងបំផុត»នេះ។ (ដានីយ៉ែល ១២:៤; ម៉ាថាយ ២៤:៣-១៤; លូកា ២១:១១; ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥) ម្យ៉ាងវិញទៀត នៅពេលខ្លះទីបញ្ចប់ប្រហែលហាក់ដូចនៅឆ្ងាយជាងយើងសង្ឃឹមទៅទៀត ជាពិសេសប្រសិនបើយើងបានចូលក្នុងការប្រណាំងជាច្រើនទសវត្សមកហើយនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ បន្ទូលរបស់ព្រះធានារ៉ាប់រងយើងថាទីបញ្ចប់នឹងមកដល់ជាមិនខាន។ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលថានឹងមិនយឺតនោះទេ។ យើងអាចមើលឃើញនូវទីបញ្ចប់។—ហាបាគុក ២:៣; ពេត្រុសទី២ ៣:៩, ១០
  
  ២១. (ក) តើអ្វីដែលនឹងពង្រឹងយើងកាលដែលយើងបន្តក្នុងការប្រណាំងចំពោះជីវិត? (ខ) តើយើងគួរប្ដេជ្ញាអ្វីកាលដែលទីបញ្ចប់កាន់តែជិតមកដល់ហើយនោះ?
  
  ^២១ បើអ៊ីចឹង ដើម្បីឲ្យមានជ័យជំនះក្នុងការប្រណាំងចំពោះជីវិត យើងត្រូវយកកម្លាំងពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ា បានប្រទានដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ សំរាប់ចំណីអាហារខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ យើងក៏ត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត ដែលយើងអាចបានពីការចូលរួមជាមួយពួកអ្នកជឿគ្នីគ្នារបស់យើង ដែលកំពុងតែរត់ក្នុងការប្រណាំងនេះ។ ទោះជាមានការបៀតបៀនដ៏ខ្លាំង និងព្រឹត្ដិការណ៍ ដែលមើលមិនឃើញនៅតាមផ្លូវ ដែលធ្វើឲ្យការប្រណាំងរបស់យើងកាន់តែពិបាកឡើងក្ដី ក៏យើងអាចស៊ូទ្រាំរហូតដល់ទីបញ្ចប់ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់«ឥទ្ធិឫទ្ធិដ៏លើសលប់»។ (កូរិនថូសទី២ ៤:៧) ជាការគួរឲ្យមានការទុកចិត្តដោយដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងបញ្ចប់នូវការប្រណាំងដោយជ័យជំនះ! ដោយមានការប្ដេជ្ញាដ៏មុតមាំ «ត្រូវរត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់[ការស៊ូទ្រាំ, ព.ថ.]» ដោយទុកចិត្តទាំងស្រុងថា«បើមិនរសាយចិត្តទេ នោះដល់កំណត់ យើងនឹងច្រូតបានហើយ»។—ហេព្រើរ ១២:១; កាឡាទី ៦:៩