Tîmotêyo xizmetiyêda îda cêribandî bû. Lê çira wîra lazim bû ku hê pêşda here? Tîmotêyo zanibû ku ça meriv û usa jî derece têne guhastinê. Lema ewî fem dikir ku ew gerekê mêtodên hînkirina xwe biguhêze. Çimkî usa ewî wê bikaribûya bigîhanda dilê meriva. Em jî gerekê usa bikin, çaxê mizgîniyê bela dikin. Gelek car çaxê em mal bi mal xizmet dikin, meriv malda nînin. Hine ciyada jî, em nikarin meriva malda bivînin, çimkî deriya vê avayê kîderê ku ewana dijîn dadayî ne. Hergê mihala weda jî usa ye, gelo hûn dikarin mêtodên din bidine xebatê, seva wan merivara mizgîniyê gilî kin? Belakirina mizgîniyê ciyên ku gelek meriv hene, mêtodeke gelek baş e. Ew cûrê xizmetiyê gelek mizgînvana xweş tê. Ewana diçine ciyên sekinandina trêna, otobûsa, usa jî dikana û parka, seva ku tevî meriva xeberdin. w16.08 3:14-16

Yehowa biratiya hemdinyayê da me, dêmek xûşk-bira, yên ku dikarin alî me bikin û me qewî kin (Îbrn. 12:12, 13). Qirna yekêda gelek Mesîhî ji xûşk-bira alîkariya ruhanî distandin û qewî dibûn. Roja îroyîn jî usa ne. Lê em çi dikarin bikin? Bifikirin ku çawa Harûn û Hûr bi rastiyê destê Mûsa digirtin (Derk. 17:8-13). Lê em ça dikarin destên sist qewî kin? Em gerekê dîna xwe bidin ku kê hewcê alîkariyê ye, û çida lazim e alî wan bikin. Mesele, merivên emirda mezin, sihet-qewata kê jî xirab e, yan ewên ku neferên malê miqabilî wan dertên, yên ku tenê ne, yan ewên ku merivê xweyî nêzîk unda kirine. Em usa jî dikarin cahila qewî kin, çimkî ewana vê dinyayêda rastî cêribandina tên. Ev dinya, wana hêlan dike ku ewana tiştên nerast bikin, yan jî pêşdaçûyî bin mesele xwendina bilindda, matêriyalîda, yan profêsiyêda (1 Têsln. 3:1-3; 5:11, 14). Bifikirin ku wedê civatê, xizmetiyê, nanxwarinê, yan çaxê pê têlê xeberdidin, hûn ça dikarin halê xûşk-bira bipirsin û çida dikarin alî wan bikin. w16.09 1:13, 14

Em borcdar in ber Xwedê, xûşk-birên xwe û usa jî ber merivên din, ku kincê usa xwe kin, wekî layîqî wê mizgîniyê be, kîjan ku em bela dikin. Xêncî wê yekê, bi kincxwekirina xwe, em Yehowa rûmet dikin (Rom. 13:8-10). Gelek ferz e kincê layîqî xwe kin, îlahî çaxê şixulên ruhanî dikin, mesele çaxê têne ser civatê û çaxê em xizmet dikin. Em gerekê usa xwe kin, “çawa li wan [meriva] dikeve, yêd ku navê xwedênasiyê hildane ser xwe” (1 Tîmt. 2:10). Hine kinc dibeke cîkî layîq bin, lê ciyên din dikare nelayîq bin. Lema jî Şedên Yehowa hildidin hesab qeydên wî cîyî, kîderê dijîn, wekî qedir bidin kifşê hindava merivên wî cîyî. Çaxê em diçine civatên mezin, kincxwekirina me gerekê maqûlî û milûktî be, ne ku nelayîq, mîna ya wê dinyayê. Usa emê firnaq bin, ku em xwe didine kifşê ça Şedên Yehowa. Û hin jî wî çaxî emê hêsa bikaribin mizgîniyê bela kin çaxê mecal hebe. w16.09 3:7, 8