ತನ್ನ ತಪ್ಪನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳದಂತೆ ದಾವೀದನನ್ನು ತಡೆಯಲು ನಾತಾನನು ಒಂದು ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳಿದನು. ಅದು ಹಿಂದೆ ಒಬ್ಬ ಕುರುಬನಾಗಿದ್ದ ದಾವೀದನಿಗೆ ತನ್ನ ತಪ್ಪಿನ ಅರಿವನ್ನು ಮೂಡಿಸಿತು. ಆ ಕಥೆ ಒಬ್ಬ ಬಡವ ಹಾಗೂ ಒಬ್ಬ ಶ್ರೀಮಂತನದ್ದು. ಆ ಶ್ರೀಮಂತನಿಗೆ “ಬಹಳ ಕುರಿದನಗಳಿದ್ದವು” ಆದರೆ ಬಡವನಿಗೆ “ಒಂದು ಕುರಿಮರಿಯ ಹೊರತು ಬೇರೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.” ಒಮ್ಮೆ ಶ್ರೀಮಂತನ ಮನೆಗೆ ಅತಿಥಿಯೊಬ್ಬ ಬಂದ. ಅವನಿಗಾಗಿ ಔತಣ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಶ್ರೀಮಂತ ಅಂದುಕೊಂಡ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ತನ್ನ ಸ್ವಂತ ಕುರಿಯೊಂದನ್ನು ಕೊಯ್ಯುವ ಬದಲು ಬಡವನ ಬಳಿಯಿದ್ದ ಆ ಏಕೈಕ ಕುರಿಮರಿಯನ್ನು ಕೊಯ್ದ. ಇದು ಸತ್ಯ ಕಥೆಯೆಂದು ನೆನಸಿದ ದಾವೀದನು “ಆ ಮನುಷ್ಯನು ಸಾಯಲೇ ಬೇಕು” ಎಂದು ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಕಿರುಚಿದ. ಆ ಶ್ರೀಮಂತ “ಕರುಣೆಯಿಲ್ಲದೆ ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದ” ಅವನಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆ ಆಗಲೇ ಬೇಕೆಂದನು.a—ವಚನಗಳು 2-6.