Joba

17 “Lany ny heriko, ary tapitra ny androko.

Ny fasana no miandry ahy.+

 2 Voahodidina mpaneso aho,+

Ary voatery mifantoka amin’ny fikomian’izy ireo ny masoko.

 4 Fa nafeninao tsy ho ao am-pon’izy ireo ny fahiratan-tsaina;+

Izany no antony tsy anandratanao azy.

 5 Misy olona mizara an’izay ananany amin’ny namany,

Nefa ny zanany aza lali-maso noho ny hanoanana.

 6 Navelan’Andriamanitra hesoesoin’ny olona* aho,+

Ka roran’izy ireo ny tarehiko.+

 7 Mihamanjavozavo ny masoko noho ny fahoriana,+

Ary toy ny aloka sisa ny rantsambatako rehetra.

 8 Midanàka ny olo-marina mahita an’izany,

Ary mikorontan-tsaina ny tsy manan-tsiny noho ny ataon’ny olona tsy matahotra an’Andriamanitra.*

 9 Mifikitra amin’ny lalany ny olo-marina,+

Ary mihamatanjaka ny madio tanana.+

10 Andao àry tohizo indray ny adihevitrareo,

Fa tsy hitako izay hendry aminareo.+

11 Tapitra ny androko;+

Rava hatreo ny fikasako, ny fanirian’ny foko.+

12 Ny alina no lazain’izy ireo fa andro,

Ka hoy izy ireo: ‘Akaiky ny mazava satria efa maizina izao.’

13 Raha mbola miandry aho, dia ny Fasana* no ho tranoko,+

Ary hamelatra ny fandrianako ao amin’ny haizina aho.+

16 Hidina any amin’ny vavahadin’ny Fasana,* izay misy bara hidiny, izany*

Rehefa hiara-midina any amin’ny vovoka izahay rehetra.”+