Nandritra izany fotoana izany, dia “tany an-tsaha ny zanany lahimatoa”. Aoka hohenointsika ny faran’ilay tantara ka hojerentsika hoe iza no asehon’io zanaka lahimatoa io. Hoy Jesosy ny aminy: “Ary nony nody izy ka mby teo akaiky ny trano, dia nandre zava-maneno sy dihy. Ary niantso ankizilahy anankiray izy ka nanontany azy izay anton’izany zavatra izany. Ary hoy ilay ankizilahy taminy: ‘Tonga ny rahalahinao, ka namono ny zanak’omby nafahy ny rainao, satria efa tafaverina soa aman-tsara ato aminy izy.’ Dia tezitra izy ka tsy nety niditra.

“Ary nivoaka rainy ka nampandroso azy. Fa izy namaly azy ka nanao tamin-drainy hoe: ‘Indro, izay ela izay aho no efa nanompo anao ka tsy mbola nandika ny didinao na dia indray mandeha akory aza; nefa izaho tsy mbola nomenao na dia zanak’osy aza mba hifaliako amin’ny sakaizako; fa raha vao tonga kosa io zanakao io, izay efa nandany ny fanananao tamin’ny vehivavy janga, dia namono ho azy ny zanak’omby nafahy hianao.’ ”

Iza moa, tahaka an’ilay zanaka lahimatoa, no nanohitra ny famindrampo sy ny fiheverana an’ireo mpanota? Moa ve tsy ireo mpanora-dalàna sy Fariseo? Izy ireo no nanome tsiny an’i Jesosy ho mandray tsara an’ireny mpanota ireny, ka nitarika an’io fanoharana io ho valin’izany, izy ireo no asehon’ilay zanaka lahimatoa.

Iza moa, amin’izao androntsika izao, no asehon’ireo zanakalahy roa ireo? Izany dia tsy mety afa-tsy ho ireo olona izay ampy fahalalana an’ireo fikasan’i Jehovah mba hanorina fifandraisana aminy. Ilay zanaka lahimatoa dia mampiseho mpikambana sasany amin’ny “ondry vitsy”, amin’ny “fiangonan’[kongregasionan’, MN ]ny lahimatoa voasoratra any an-danitra”. Ireny kristiana ireny dia nampiseho fihetsika sahala amin’ny an’ilay zanaka lahimatoa. Tsy nanana faniriana mihitsy izy ireny handray kilasy eto an-tany iray voaforon’ny “ondry hafa”, izay, araka ny fiheveran’izy ireo, dia nangalatra ny lazany.