Јехова ги љуби праведноста и правдата

ЕДНО девојче од Сараево се прашува зошто децата од нејзиниот град мораат да поднесуваат толку многу страдања. „Ние не сме сториле ништо. Ние сме невини“, вели тоа. Околу 15 години, избезумени аргентински мајки посетуваа еден јавен плоштад во Буенос Аирес, протестирајќи поради исчезнувањето на своите синови. Еден Африканец по име Емануел, чија мајка и трите сестри биле брутално убиени за време на избувнувањето на едно етничко насилство, инсистира: „Секој мора да ја добие својата заслужена плата . . . Ние бараме правда“.

Правдата е едно од главните својства на Јехова Бог. „Сите патишта Негови се праведни [правда, НС]“, вели Библијата. Навистина, „Јехова ги љуби праведноста и правдата“ (5. Мојсеева 32:4; Псалм 33:5, НС). За да го запознаеме добро Јехова, мораме да го разбереме неговото чувство за правда и да научиме да го имитираме (Осија 2:19, 20, НС; Ефесјаните 5:1).

Нашето сфаќање за правдата веројатно било обликувано од тоа како луѓето ја сфаќаат оваа особина. Во некои делови од светот, правдата честопати се прикажува како жена со заврзани очи, која држи меч и терезија. Наводно, човечката правда би требало да биде непристрасна, т. е. слепа на богатство или влијание. Таа би требало внимателно да го одмери на терезијата степенот на виновноста или невиноста на обвинетиот. Со својот меч, правдата би требало да го заштити невиниот и да ги казни престапниците.

Книгата Right and Reason—Ethics in Theory and Practice (Право и разум — етика по теорија и пракса), вели дека „правдата е поврзана со закон, обврска, права и должности, а своите награди ги одмерува според еднаквоста или заслугата“. Но, Јеховината правда оди многу подалеку од тоа. Тоа можеме да го видиме ако ги разгледаме делата и особините на Исус Христос, кој толку многу е сличен на својот небесен Татко (Евреите 1:3).

Евангелистот Матеј ги применил на Исус зборовите од Исаија 42:3 кога навел: „Трските прекршени нема да ги докрши, ниту запалените светила ќе ги угасне, дури не го изведе судот кон победа“. Исус им објавувал една утешна порака на луѓето кои биле како прекршена трска која била свиткана, па дури и згазена. Тие биле како ламбен фитил што тлее, а нивната последна искра на живот била скоро угасната. Наместо симболично да ги докрши прекршените трски и да го угасне фитилот што тлее, Исус се сожалил над измачените, ги поучувал, ги лекувал и им ја разјаснувал правдата од Јехова Бог (Матеј 12:10-21). Како што претскажало Исаииното пророштво, тој вид правда вдахнал надеж.

Милоста и Јеховината правда

Милоста е еден суштински дел од Божјата правда. Ова било истакнато кога Исус бил на Земјата. Тој совршено ги претставувал Божјите мерила за правда и праведност. Меѓутоа, еврејските книжници и фарисеи барале да постигнат праведност преку следење на еден крут кодекс од закони — чијшто поголем дел го воспоставиле самите тие. Нивното слепо држење на правдата обично ја отстранувало милоста. Многу конфликти помеѓу Исус и фарисеите се вртеле околу ова спорно прашање: Што е вистинска правда и праведност? (Матеј 9:10-13; Марко 3:1-5; Лука 7:36-47).

Исус илустрирал како да се постапува со другите на еден чесен и праведен начин. Еден човек кој бил верзиран во Законот, еднаш го прашал Исуса што е неопходно за да наследи вечен живот. Во одговорот, Исус му поставил едно прашање и го пофалил кога тој одговорил дека двата најважни закона биле да се љуби Бог со сето свое срце, душа, ум и сила и да се сака својот ближен како себеси. Потоа човекот прашал: „А кој е мојот ближен?“ Исус го дал одговорот преку илустрацијата за љубезниот Самарјанин (Лука 10:25-37).

Јеховината праведност и милостива правда биле покажани со пример во Исусовата илустрација за Самарјанинот. Помагајќи му несебично на еден повреден човек кого тој не го познавал, Самарјанинот сторил нешто исправно, чесно и милостиво. Самиот Исус го покажал истиот дух кога бил на Земјата. Тој бил праведен и чесен. Освен тоа, го дал својот живот за сиромашните луѓе, за грешното и несовршено човештво, кое е подложно на страдање, болест и смрт. Апостол Павле ја поврзал праведноста со подготовката за откуп. Тој напишал: „Како што преку престапувањето на еден човек дојде осудувањето на сите луѓе, така и преку правдата на Единиот [или: „еден праведен акт“, НС, фуснота] дојде оправданието за живот на сите луѓе“ (Римјаните 5:18). Тој „еден праведен акт“ бил Божји начин за спасување на послушното човештво од катастрофалните последици на Адамовиот грев, за коишто тоа не било директно одговорно.

Божјата правда изискувала да се откупат грешните луѓе и истовремено да се поддржат праведните начела. Игнорирањето на гревот би било и нечесно и без љубов, бидејќи тоа би поттикнало беззаконие. Од друга страна, да била Божјата правда ограничена само на одредување на награда или казна, ситуацијата на човештвото би била безнадежна. Според Библијата, „платата, што ја дава гревот, е смрт“ и „нема ниеден праведен“ (Римјаните 3:10; 6:23). По голема лична цена за него самиот и за неговиот сакан Син, Јехова дал помирбена жртва за гревовите (1. Јованово 2:1, 2).

Откупнината покажува дека божествената правда е испреплетена со начелната љубов (грчки: ага́пе). Навистина, Божјата правда значи спроведување во дело на неговите праведни начела — одразување на Божјето начело за морал. Затоа, кога е применета од Бог, ага́пе претставува љубов на која се темели божествената правда (Матеј 5:43-48). Затоа, ако навистина ја сфаќаме Јеховината правда, ќе имаме апсолутна доверба во неговите судски одлуки. Како ‚Судија на целата земја‘, тој секогаш го прави она што е исправно (1. Мојсеева 18:25; Псалм 118:75).

Имитирај ја Јеховината правда

Библијата нѐ поттикнува да ‚се угледаме на Бога‘ (Ефесјаните 5:1). Тоа значи да ја имитираме неговата правда, како и неговата љубов. Меѓутоа, бидејќи сме несовршени, нашите патишта не се толку возвишени како патиштата на Јехова Бог (Исаија 55:8, 9; Језекиил 18:25). Тогаш, како можеме да докажеме дека сме љубители на праведноста и правдата? Со тоа што ќе го облечеме „новиот човек, создаден според Бога во правда и светост во вистината [во вистинска праведност и лојалност, НС]“ (Ефесјаните 4:24). Тогаш ќе го сакаме она што Бог го сака, а ќе го мразиме она што тој го мрази. ‚Вистинската праведност‘ избегнува насилство, неморал, нечистота и отпадништво, бидејќи тие го повредуваат она што е свето (Псалм 11:5, НС; Ефесјаните 5:3-5; 2. Тимотеј 2:16, 17). Божествената правда исто така нѐ поттикнува да покажуваме искрен интерес за другите (Псалм 36:21; Римјаните 15:1-3).

Освен тоа, ако ја цениме милосрдната природа на Божјата правда, нема да бидеме склони да ги осудуваме духовните браќа или сестри. Дали воопшто би можеле да ги разбереме нив како што ги разбира Јехова? Зарем нема да ги судиме од наша пристрасна гледна точка? Затоа, Исус предупредил: „Не судете, за да не бидете судени; оти, со каков суд судите, со таков ќе бидете судени; со каква мерка мерите, со таква и ќе ви се мери. Зошто ја гледаш раската во окото на брата си, а гредата во своето око не ја чувствуваш? Или, како ќе кажеш на брата си — чекај да ти ја извадам раската од окото; а, пак, ете, во твоето око има греда? Лицемере, извади ја прво гредата од твоето око, па тогаш ќе видиш како да ја извадиш раската од окото на брата си“ (Матеј 7:1-5). Една чесна проценка на нашите лични несовршености ќе нѐ спречи да донесуваме пресуди кои Јехова би ги сметал за неправедни.

Наименуваните собраниски старешини се должни да судат во случаи на сериозен престап (1. Коринтјаните 5:12, 13). При тоа, тие имаат на ум дека Божјата правда бара да се покажува милост таму каде што е можно. Ако нема основа за милост — како во случајот на непокајничките грешници — не може да се покаже милост. Но, старешините не го истеруваат таквиот престапник од собранието поради осветољубивост. Тие се надеваат дека самата постапка на исклучување ќе го освести дотичниот. (Спореди Језекиил 18:23.) Под Христовото поглаварство, старешините служат за интересите на правдата, а тоа подразбира да бидат како „заштита од ветар“ (Исаија 32:1, 2). Затоа, тие мораат да покажуваат непристрасност и разумност (5. Мојсеева 1:16, 17).

Сеј семе во праведност

Додека го очекуваме Божјиот праведен нов свет, мораме да ‚ја бараме праведноста‘ за да се радуваме на Божјата милост (Софонија 2:3, НС; 2. Петрово 3:13). Оваа идеја е прекрасно изразена во зборовите што се наоѓаат во Осија 10:12 (НС): „Сејте си семе во праведност; жнејте во согласност со срдечната доброта. Орајте си обработлива земја, кога е време да се бара Јехова, додека тој не дојде и ви даде поука за праведноста“.

Во нашиот секојдневен живот имаме многу прилики да ‚сееме семе во праведност‘, како што илустрирал Исус во својата парабола за љубезниот Самарјанин. Јехова ќе се погрижи да ‚пожнееме во согласност со срдечната доброта‘. Ако продолжиме да одиме по „патот на правдата“, и понатаму ќе добиваме поука за праведноста под владата на Царството (Исаија 40:14). Како што одминува времето, без сомнение уште попотполно ќе го цениме фактот дека Јехова ги љуби праведноста и правдата (Псалм 33:4, 5, НС).

[Слика на страница 23]

Љубезниот Самарјанин со пример ја илустрирал Јеховината правда

[Слика на страница 23]

Исус имал сожалување спрема измачените луѓе кои биле како прекршена трска