Последната ноќ од животот на Исус на Земјата, кога неговата служба привршувала, тој побарал тивко место каде што ќе може длабоко да размислува и да се моли. Такво место нашол во градината Гетсиманија. Во таа прилика, Исус им дал на своите ученици важен совет за молитвата. Кога пристигнале во градината Гетсиманија, било многу доцна, можеби по полноќ. Тој им кажал на апостолите да бдеат и отишол да се моли (Мат. 26:37-39). Но, додека се молел, тие заспале. Кога дошол кај нив и видел дека спијат, Исус уште еднаш ги поттикнал да бдеат и да се молат (Мат. 26:40, 41). Тој знаел дека тие биле под голем притисок и дека чувствувале умор. Затоа, сочувствително рекол дека „телото е слабо“. Исус уште два пати отишол да се моли, но и во двете прилики кога се вратил, тие спиеле наместо да се молат (Мат. 26:42-45; w22.01 28, пас. 10-11).

Блискиот однос со своите ученици Исус го споредил со блискиот однос што еден пастир го има со своите овци (Јован 10:14). Ова е многу соодветна споредба. Овците го знаат својот пастир и реагираат на неговиот глас. Во ова се уверил еден турист, кој рекол: „Сакавме да сликаме некои овци и ги повикувавме да ни се приближат. Но, тие не го сторија тоа бидејќи не ги познаваа нашите гласови. Потоа дојде едно младо овчарче и само што ги повика, тие веднаш дојдоа“. Искуството на овој турист нѐ потсетува на она што Исус го кажал во врска со своите овци, односно ученици. Тој рекол: „Тие ќе го слушаат мојот глас“. Но Исус е на небото. Тогаш, како може да го слушаме? Еден важен начин како покажуваме дека го слушаме гласот на нашиот Господар е така што ги применуваме неговите поуки во својот живот (Мат. 7:24, 25; w21.12 16, пас. 1-2).

Апостол Павле бил горд и сурово ги прогонувал христијаните. Но, подоцна сфатил дека не постапува исправно и бил спремен да ги смени својот став и својата личност (1. Тим. 1:12-16). Со Јеховина помош, Павле станал грижлив, сочувствителен и понизен старешина. Тој не се концентрирал на своите слабости, туку имал доверба дека Јехова ќе му прости (Рим. 7:21-25). Не очекувал од себе совршенство. Тој давал сѐ од себе за да ја подобри својата личност и понизно се потпирал на Јехова за да ја изврши службата што му била доверена (1. Кор. 9:27; Фил. 4:13). Старешините не се именувани за таа служба затоа што се совршени. Но, Јехова очекува од нив да си ги признаат своите грешки и да ја подобруваат својата личност (Ефе. 4:23, 24). Во текот на своето проучување на Библијата, секој старешина треба да се преиспитува каде може да се подобри и потоа да ги направи потребните промени. Ако го прави тоа, Јехова ќе му помогне да биде радосен и добро да ја извршува својата служба како старешина (Јак. 1:25; w22.03 29-30, пас. 13-15).