Зборовите на апостол Павле фрлаат светлина врз спомен-славата на Христовата смрт: „Јас го примив од Господ она што ви го и предадов, дека Господ Исус во онаа ноќ во која требаше да биде предаден, зеде леб, и откако заблагодари, го скрши и рече: ‚Ова значи моето тело, кое е за вас. Правете го ова секогаш за сеќавање на мене.‘ Откако вечера, исто така направи и со пехарот, велејќи: ‚Овој пехар значи новиот сојуз по сила на мојата крв. Правете го ова секогаш кога го пиете, за сеќавање на мене.‘ Зашто секогаш кога го јадете овој леб и го пиете овој пехар, ја објавувате смртта Господова, додека не дојде тој“ (1. Коринтјаните 11:23-26, NW).

Колку често да се слави?

Што мислел Павле со зборовите: „Секогаш кога го јадете овој леб и го пиете овој пехар, ја објавувате смртта Господова, додека не дојде тој“? Верните помазани христијани земале од симболите на Споменот „секогаш“ додека биле живи, за подоцна да бидат воскреснати во небесен живот. Со тоа пред Бог и пред светот ја објавувале својата вера во Јеховината подготовка на Исусовата жртва. За колку долго? „Додека не дојде тој“, рекол Павле, очигледно мислејќи дека овие обичаи ќе продолжат сѐ додека Исус не дојде да ги прими своите помазани следбеници на небото преку воскресение за време на неговата „присутност“ (1. Солунјаните 4:14-17, NW). Ова е во склад со Христовите зборови до 11-темина лојални апостоли: „Кога ќе отидам и ви приготвам место, пак ќе дојдам, и ќе ве земам вас при Себе за да бидете и вие каде што сум Јас“ (Јован 14:3).

Дали треба Христовата смрт да се слави секој ден или можеби секоја седмица? Па, Исус ја воспоставил Господовата Вечера и бил убиен на Пасхата, која била за сеќавање на ослободувањето на Израел од египетското ропство. Всушност, тој е наречен „Христос, Пасхата наша“ бидејќи тој е Јагнето што е жртвувано за христијаните (1. Коринтјаните 5:7). Пасхата се одржувала само еднаш годишно, на 14. низан (2. Мојсеева 12:6, 14; 3. Мојсеева 23:5). Тоа укажува дека Исусовата смрт требало да се слави исто толку често како и Пасхата — еднаш годишно, а не секојдневно или секоја седмица.

Со векови многу луѓе кои се исповедале како христијани ја славеле Исусовата смрт еднаш годишно. Бидејќи тоа го правеле на 14. низан, биле наречени Квартодецимани, што значи „четиринаесетници“. Во врска со нив, историчарот Ј. Л. фон Мосхајм напишал: „Христијаните од Мала Азија обичавале да ја слават оваа света гозба, во спомен на воспоставувањето на Господовата вечера и смртта на Исус Христос, во истото време кога Евреите го јаделе нивното Пасхално јагне, имено, вечерта на четиринаесеттиот ден од првиот месец [низан]. . . . Тие се чувствувале обврзани да го следат Христовиот пример како што би следеле и некој закон“.