Исто така, Епикур научувал дека не може да постои живот после смртта. Се разбира, тоа било спротивно на библиското учење за воскресението. Всушност, кога апостол Павле зборувал на Ареопагот, веројатно епикурејците биле меѓу оние кои влегле во расправија со Павле во врска со доктрината за воскресение (Дела 17:18, 31, 32; 1. Коринтјаните 15:12—14).

Можеби најопасниот елемент во филозофијата на Епикур бил и најприкриен. Неговото порекнување на задгробен живот го довело до заклучок дека човекот треба да живее колку што е можно посреќно во текот на своето кратко време на Земјата. Како што видовме, неговата идеја не морала да значи да се живее грешно туку, наместо тоа, да се ужива сегашноста, зашто сегашноста е сѐ што имаме.

Така, Епикур одвраќал од тајно престапување за да се избегне стравот од тоа да се биде откриен — јасна закана за сегашната среќа. Тој охрабрувал на умереност за да се избегнат последиците од преголемата попустливост — друга препрека за сегашната среќа. Исто така, тој охрабрувал на добри односи со другите бидејќи нивното возвраќање се исплаќало. Се разбира, избегнувањето тајно престапување, практикувањето умереност и негувањето пријателства, сами по себе, се добри. Тогаш, зошто филозофијата на Епикур била опасна за еден христијанин? Бидејќи неговиот совет бил темелен на неговото безверно гледиште: „Да јадеме и да пиеме, бидејќи утре ќе умреме“ (1. Коринтјаните 15:32).

Се разбира, Библијата им покажува на луѓето како да живеат среќно сега. Меѓутоа, таа советува: „Запазете се во љубовта Божја, очекувајќи милост од нашиот Господ, Исуса Христа, за вечен живот“ (Јуда 21). Да, Библијата става поголем нагласок на вечната иднина, не на краткотрајната сегашност. За еден христијанин служењето на Бог е главниот интерес, и увидува дека кога го става Бог на прво место, тој е среќен и исполнет. На сличен начин, наместо да стане преокупиран со сопствените лични интереси, Исус несебично ја трошел својата енергија служејќи му на Јехова и помагајќи им на луѓето. Тој ги поучувал своите ученици да им прават добро на другите, не со надеж дека ќе им биде возвратено, туку од вистинска љубов кон нив. Јасно, основните мотиви на епикуреизмот и на христијанството се тотално различни (Марко 12:28—31; Лука 6:32—36; Галатјаните 5:14; Филипјаните 2:2—4).

Иако епикуреизмот исчезнал во четвртиот век н. е., денес постојат некои кои усвојуваат слично гледиште — „живеј денес за денес“. Тие луѓе полагаат мала или никаква вера во Божјето ветување за вечен живот. Сепак, некои од нив имаат релативно високи мерила на однесување.

Еден христијанин би можел да биде искушан да развива близок однос со таквите, можеби резонирајќи дека нивните пристојни особини го оправдуваат пријателството. Меѓутоа, иако не се сметаме себеси за супериорни, мораме да задржиме на ум дека сите „лоши друштва“ — вклучувајќи ги и оние чие влијание е поприкриено — „ги расипуваат корисните обичаи“.

Филозофијата „живеј денес за денес“ се појавува и во некои деловни семинари, книги за самопомош, романи, филмови, телевизиски програми и музика. Иако директно не унапредува грешно однесување, би можело ли ова безверно гледиште да влијае врз нас на прикриени начини? На пример, би можеле ли да станеме толку преокупирани со себеисполнувањето што го губиме од видик спорното прашање за Јеховиниот суверенитет? Би можеле ли да бидеме застранети во ставот ,без брзање‘ наместо „богати во делото Господово“? Или, пак, би можеле ли да бидеме заведени да се сомневаме во правилноста и користите од Јеховините мерила? Треба да се чуваме како од изложеноста на отворен неморал, насилство и спиритизам така и од оние кои се под влијание на световни гледишта! (1. Коринтјаните 15:58; Колосјаните 2:8).