Како да ја поднесеш болната загуба на брачниот другар

БИБЛИЈАТА јасно вели дека мажот треба „да ја сака својата жена како самиот себе“ и дека жената треба „длабоко да го почитува својот маж“. И двајцата треба да ги исполнуваат своите улоги како „едно тело“ (Еф. 5:33; 1. Мој. 2:23, 24). Низ годините, тие сѐ повеќе се приврзуваат еден за друг и нивната љубов станува сѐ посилна. Слично на корењата на две дрвја кои растат едно крај друго, животите на мажот и жената кои се во среќен брак се испреплетуваат и тие стануваат едно.

Но, што се случува ако едниот сопружник почине? Тогаш таа врска, која до тој момент била нераскинлива, се прекинува. Оној што го загубил својот брачен другар чувствува длабока болка и осаменост, а можеби се бори и со гнев или вина. Даниела, која била во брак 58 години, познавала многумина што ги загубиле своите сопружници.a Но, откако нејзиниот маж починал, таа рекла: „Сфатив дека немав вистинска претстава низ што минуваат тие. Човек може да ја разбере нивната болка дури кога самиот ќе доживее такво нешто“.

Некои истражувачи сметаат дека ништо друго не предизвикува поголем стрес од смртта на саканиот брачен другар. Многумина кои доживеале таква болна загуба се согласуваат со ова. На пример, по 25 години заеднички живот, маж ѝ на Мила починал. Иако оттогаш поминало многу време, таа вели: „Откако умре тој, како да умре дел од мене“.

Сузан не можела да сфати како можат некои вдовици со години да тагуваат поради смртта на својот сопруг. Потоа умрел маж ѝ, со кој била во брак 38 години. Оттогаш поминале 20 години, но таа вели: „Нема ден да не помислам на него“. Толку многу ѝ недостасува, што честопати не може да ги задржи солзите.

И Библијата потврдува дека смртта на сопружникот причинува длабока болка која не поминува лесно. На пример, кога умрела Сара, нејзиниот маж Авраам ‚тагувал по неа и ја оплакувал‘ (1. Мој. 23:1, 2). Иако имал вера во воскресението, Авраам чувствувал длабока тага кога починала неговата сакана сопруга (Евр. 11:17-19). И Јаков не можел да ја заборави својата мила жена Рахела. Тој со љубов им зборувал за неа на своите синови (1. Мој. 44:27; 48:7).

Што треба да научиме од овие библиски примери? Вдовците и вдовиците честопати со години чувствуваат болка по смртта на својот сопружник. Не треба да мислиме дека нивната тага и нивните солзи се знак на слабост. Напротив, тоа е сосема нормална реакција на нивната огромна загуба. Затоа, можеби ќе треба уште долго време да покажуваме сочувство кон нив и да им ја даваме потребната поддршка.

Кога некој ќе го изгуби сопружникот, не продолжува едноставно да си живее како кога бил самец. По долги години брак, мажот обично знае како да ја утеши својата жена кога таа е тажна или разочарана. Ако тој умре, со него умира и љубовта и утехата што ѝ ја давал. Од друга страна, со текот на времето и жената учи како да му ја пружи потребната поддршка на својот маж за да биде среќен. Нејзиниот нежен допир и благи зборови, како и грижата што ја покажува кон него не можат да се споредат со ништо друго. Ако таа почине, тој може да чувствува голема празнина во животот. Поради тоа, оние што жалат по својот брачен другар можеби се загрижени, па дури и исплашени од она што им го носи иднината. Кое библиско начело би можело да им помогне повторно да стекнат душевен мир?

„Не бидете загрижени за утрешниот ден, зашто утрешниот ден ќе си има свои грижи“ (Мат. 6:34). Иако овие зборови на Исус главно се однесуваат на материјалните потреби, тие им помогнале на мнозина да ја поднесат неизмерната болка што ја чувствувале поради смртта на саканиот брачен другар. Неколку месеци откако починала жена му Моника, еден вдовец по име Чарлс напишал: „Толку многу ми недостасува што понекогаш ми се чини дека болката е неподнослива. Но, сфаќам дека тоа е нормално и дека со текот на времето мојата болка ќе се намали“.

Сепак, Чарлс требало стрпливо да чека да помине тоа време. Што му помогнало? Тој рекол: „Јехова ми даваше сила да ја поднесувам болката што ми ја носеше секој нов ден“. Чарлс не потонал во очај. Иако неговата тага не ја снемало прекуноќ, тој не ѝ дозволил да го скрши. Ако и ти си го изгубил својот сопружник, бори се со болката од ден за ден. Немој да бидеш претерано загрижен за утрешниот ден бидејќи не знаеш каква помош или охрабрување би можел да добиеш.

Во почетокот Јехова немал намера луѓето да умираат. Всушност, смртта е ‚дело на Ѓаволот‘ (1. Јов. 3:8; Рим. 6:23). Сатана ги користи смртта и стравот од неа за да ги држи луѓето во ропство и безнадежност (Евр. 2:14, 15). Тој се радува кога некој ќе изгуби секаква надеж и ќе си мисли дека никогаш повторно нема да биде вистински среќен, дури ни во Божјиот нов свет. Според тоа, болката што ја чувствува ужалениот сопружник поради смртта на својот брачен другар е последица на гревот на Адам и на Сатановите сплетки (Рим. 5:12). Но, Јехова потполно ќе ја надомести штетата која ја предизвикал Сатана, со тоа што ќе го уништи неговото безмилосно оружје — смртта. Ова ветување им помогнало на мнозина да бидат ослободени од стравот кој го користи Ѓаволот. Меѓу нив има и многу такви кои, можеби слично на тебе, го загубиле својот сопружник.

За оние што ќе воскреснат ќе има многу промени во новиот свет. На пример, семејните врски ќе бидат поинакви. Родителите, бабите и дедовците и другите предци кои ќе воскреснат, постепено ќе стануваат совршени заедно со нивните деца и внуци. Ќе бидат отстранети последиците од староста. Помладите поколенија можеби ќе ги гледаат своите предци на сосем поинаков начин отколку денес. Сепак, уверени сме дека сите овие промени ќе бидат за доброто на човечкото семејство.

Има безброј прашања што можеби ни се наметнуваат во врска со воскреснатите како, на пример, во какви односи ќе бидат оние што загубиле двајца или повеќе сопружници. Садукеите му поставиле на Исус прашање за една жена на која ѝ умрел првиот маж, а потоа и вториот па сѐ до седмиот (Лука 20:27-33). Во каква врска ќе бидат тие откако ќе воскреснат? Едноставно не знаеме, и затоа е бесмислено да нагаѓаме или да се вознемируваме околу такви прашања. Сега можеме само да имаме доверба во Бог. Едно е сигурно — што и да направи Јехова во иднина ќе биде добро, нешто на кое треба да се надеваме, а не нешто од кое треба да се плашиме.

Божјата Реч е многу јасна во поглед на учењето за воскресение — нашите најмили кои починале сигурно ќе бидат вратени во живот. Библиските извештаи за воскресенијата што се случиле во минатото нѐ уверуваат дека ‚сите оние што се во гробовите ќе го чујат гласот на Исус и ќе излезат‘ (Јован 5:28, 29). Луѓето во тоа време ќе бидат пресреќни кога конечно повторно ќе бидат заедно со оние што биле ослободени од канџите на смртта. А не можеме ни да си замислиме колку ќе се радуваат оние што ќе воскреснат!

Додека милијарди луѓе се враќаат во живот, на Земјата ќе одекнуваат радосни восклици како никогаш порано! (Мар. 5:39-42; Отк. 20:13). Сите оние што загубиле некој од најмилите можат многу да се утешат ако размислуваат за ова чудо што ќе се случи во иднина.

Дали некој ќе има причина да биде тажен кога ќе настапи воскресението? Библијата вели „не“! Според Исаија 25:8, Јехова „ќе ја уништи смртта засекогаш“. Ова значи дека ќе ја снема и секоја болка што ја причинувала смртта, бидејќи пророштвото понатаму вели: „Севишниот Господар Јехова ќе ги избрише солзите од секое лице“. Воскресението навистина ќе биде извор на огромна радост за сите оние што денес тагуваат поради смртта на својот животен сопатник.

Ниеден човек не може во потполност да го разбере сето она што ќе го направи Бог во новиот свет. Јехова вели: „Како што се небесата повисоки од земјата, така се моите патишта повисоки од вашите патишта и моите мисли од вашите мисли“ (Иса. 55:9). Ако имаме вера во Исусовото ветување за воскресението, ние покажуваме дека имаме доверба во Јехова, исто како Авраам. Сега, најважно од сѐ е сите ние како христијани да го правиме она што Бог го бара од нас. Ако постапуваме така, тогаш ‚ќе бидеме достојни да живееме во поредокот‘ што доаѓа, заедно со оние што ќе бидат вратени во живот (Лука 20:35).

Ако размислуваш за надежта што ја имаме, тоа ќе ти помогне да не бидеш претерано загрижен за она што ни претстои. Од човечка гледна точка, иднината е мрачна. Но, Јехова ни дава надеж за нешто подобро. Иако не знаеме како точно ќе ги задоволи нашите потреби и желби, нема место да се сомневаме дека ќе го стори тоа. Апостол Павле напишал: „Надеж која се гледа, не е надеж, зашто кога човек нешто гледа, дали се надева на тоа? Но ако се надеваме на она што не го гледаме, тоа истрајно го очекуваме“ (Рим. 8:24, 25). Ако имаш цврста надеж во Божјите ветувања, тоа ќе ти помогне да истраеш. А ако истраеш, ќе го доживееш времето кога Јехова ќе ти даде „што ти срце сака“. Тој навистина ќе ја задоволи „желбата на сѐ што е живо“ (Пс. 37:4; 145:16; Лука 21:19).

Додека наближувало времето Исус да умре, неговите апостоли биле многу натажени, исплашени и збунети. Тој ги утешил со следниве зборови: „Нека не се вознемирува вашето срце. Верувајте во Бог и верувајте во мене!“ Потоа им рекол: „Нема да ве оставам... Ќе дојдам кај вас“ (Јован 14:1-4, 18, 27). Неговите зборови со векови им влевале надеж и им помагале на неговите помазани следбеници да истраат. Оние што копнеат да ги видат своите најмили при воскресението исто така немаат причина да губат надеж. Јехова и неговиот Син нема да ги остават. Оние што умреле ќе бидат вратени во живот. Наскоро ќе можеш да бидеш заедно со твоите најблиски кои толку многу ти недостасуваат!