“കൂരി​രുൾതാ​ഴ്‌വ​ര​യിൽ” സാന്ത്വനം കണ്ടെത്തു​ന്നു

ബാർബ്ര ഷ്വൈ​റ്റ്‌സർ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

ചില സമയങ്ങ​ളിൽ കാര്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഭംഗി​യാ​യി പോയ​പ്പോൾ എന്റെ ജീവിതം സുഖദ​മായ ‘പച്ച പുല്‌പു​റങ്ങൾ’ പോലെ ആയിരു​ന്നു. എന്നാൽ “കൂരി​രുൾതാ​ഴ്‌വര” കടക്കു​ന്നത്‌ എങ്ങനെ​യുള്ള അനുഭ​വ​മാ​ണെ​ന്നും ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എങ്കിലും, യഹോവ നമ്മുടെ ഇടയനാ​ക​യാൽ നേരി​ടേ​ണ്ടി​വ​ന്നേ​ക്കാ​വുന്ന ഏതു സാഹച​ര്യ​ത്തെ​യും തരണം​ചെ​യ്യാൻ നമുക്കു കഴിയു​മെന്ന്‌ എനിക്കു​റ​പ്പുണ്ട്‌.—സങ്കീർത്തനം 23:1-4.

ഒരു പുതിയ സാഹസ​ത്തിന്‌ ഒരു​മ്പെ​ടാൻ ഞാനും ഭർത്താ​വും തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഇക്വ​ഡോ​റിൽ ബൈബിൾ പഠിപ്പി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ആവശ്യം അധിക​മു​ള്ളി​ടത്തു സേവി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌. അതാകട്ടെ 1993-ൽ ഞങ്ങൾക്ക്‌ 70-നോട​ടു​ത്തു പ്രായ​മുള്ള സമയത്താ​യി​രു​ന്നു. അമേരി​ക്കൻ വംശജ​രാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഞങ്ങൾക്കു സ്‌പാ​നിഷ്‌ സംസാ​രി​ക്കാ​ന​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. മാത്രമല്ല, ഞങ്ങൾക്കു സാമ്പത്തിക കടപ്പാ​ടു​കൾ ഒന്നുമു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​മില്ല. ഇക്വ​ഡോ​റിൽ ‘മനുഷ്യ​രെ പിടി​ക്കു​ന്നത്‌’ ഫലവത്താ​ണെന്ന്‌ ഞങ്ങൾക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ ഫലദാ​യ​ക​മായ ആ വെള്ളത്തിൽ വലകളി​റ​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ പദ്ധതി​യി​ട്ടു.—മത്തായി 4:19.

വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ ഇക്വ​ഡോർ ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സിൽ ആവേശ​ഭ​രി​ത​മായ ഏതാനും ദിവസങ്ങൾ ചെലവ​ഴി​ച്ച​ശേഷം മാച്ചാ​ളാ​യി​ലേക്കു യാത്ര​ചെ​യ്യാ​നുള്ള ആകാം​ക്ഷ​യോ​ടെ ഞങ്ങൾ ഗ്വൈ​യ​കി​ലി​ലെ ബസ്‌ സ്റ്റാൻഡി​ലേക്കു ചെന്നു. പ്രത്യേക ആവശ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന നഗരങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു മാച്ചാളാ. എന്നാൽ, ബസ്‌ കാത്തു​നിൽക്കു​മ്പോൾ എന്റെ ഭർത്താവ്‌ ഫ്രെഡിന്‌ പെട്ടെന്ന്‌ സുഖമി​ല്ലാ​ത്ത​തു​പോ​ലെ അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഞങ്ങൾ യാത്ര നീട്ടി​വെ​ക്കാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഫ്രെഡി​നെ ലഗേജി​ന്റെ​യ​ടുത്ത്‌ ഇരുത്തി​യിട്ട്‌ ബ്രാഞ്ചി​ലേക്കു മടങ്ങി​പ്പോ​കാ​നുള്ള ക്രമീ​ക​ര​ണങ്ങൾ ചെയ്യാ​നാ​യി ഞാൻ ഒരു ഫോൺ ബൂത്തി​ലേക്കു പോയി. ഏതാനും മിനിറ്റു കഴിഞ്ഞ്‌ മടങ്ങി​വ​ന്ന​പ്പോൾ എന്റെ ഭർത്താ​വി​നെ അവി​ടെ​ങ്ങും കാണാ​നില്ല!

ഫ്രെഡി​നെ വീണ്ടു​മൊ​രി​ക്ക​ലും ജീവ​നോ​ടെ കാണാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. ഞാനങ്ങു മാറിയ സമയത്ത്‌, ബസ്‌ സ്റ്റാൻഡിൽ വെച്ച്‌ അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ വലി​യൊ​രു ഹൃദയാ​ഘാ​ത​മു​ണ്ടാ​യി. ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ പരി​ഭ്രാ​ന്തി​യോ​ടെ തിരഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ബസ്‌ സ്റ്റാൻഡി​ലെ ഒരു ജോലി​ക്കാ​രൻ എന്റെയ​ടു​ത്തു വന്നിട്ട്‌ ഫ്രെഡി​നെ ആശുപ​ത്രി​യി​ലേക്കു കൊണ്ടു​പോ​യെന്നു പറഞ്ഞു. ഞാൻ ആശുപ​ത്രി​യി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും അദ്ദേഹം മരിച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

വീടും കൂടു​മി​ല്ലാ​തെ, താങ്ങായി ഭർത്താ​വി​ല്ലാ​തെ, ഒരു അപരി​ചിത രാജ്യത്ത്‌ ഒറ്റയ്‌ക്കാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി പെട്ടെന്നു ഞാൻ കണ്ടെത്തി. “താങ്ങായി” എന്നു പറയു​ന്നത്‌, നേതൃ​ത്വ​മെ​ടു​ത്തി​രു​ന്ന​തും ഞങ്ങൾക്കു രണ്ടു​പേർക്കും വേണ്ടി കാര്യങ്ങൾ സംഘടി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്ന​തും എല്ലായ്‌പോ​ഴും ഫ്രെഡ്‌ ആയിരു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാണ്‌. എനിക്ക്‌ ദൃഢമായ ഒരു വ്യക്തി​ത്വ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊണ്ട്‌ അദ്ദേഹം അതു ചെയ്യു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ സന്തുഷ്ട​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ എനിക്കു തീരു​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു, ജീവിതം ക്രമീ​ക​രി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു, ഒപ്പം ദുഃഖത്തെ തരണം ചെയ്യേ​ണ്ടി​യു​മി​രു​ന്നു. ആ വിചാരം എന്നെ തളർത്തി​ക്ക​ളഞ്ഞു—ഒരു “കൂരി​രുൾതാ​ഴ്‌വ​രയി”ലേക്ക്‌ കൂപ്പു​കു​ത്തു​ന്ന​തു​പോ​ലുള്ള ഒരു അനുഭവം. ഈ അവസ്ഥയെ തന്നെത്താൻ തരണം ചെയ്യാൻ ഞാനെ​ന്നെ​ങ്കി​ലും പഠിക്കു​മോ?

സത്യം പഠിക്കു​ന്നു, ജീവിതം ലളിത​മാ​ക്കു​ന്നു

ഞാനും ഫ്രെഡും ആദ്യമാ​യി കണ്ടുമു​ട്ടു​മ്പോൾ ഞങ്ങളി​രു​വ​രും വിവാ​ഹ​മോ​ചി​ത​രാ​യി​രു​ന്നു. നല്ലൊരു സൗഹൃദം ക്രമേണ ഗാഢമായ ഒരു ബന്ധത്തിനു വഴിമാ​റി. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ വിവാഹം കഴിക്കാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. യു.എസ്‌.എ.-യിലെ വാഷി​ങ്‌ട​ണി​ലുള്ള സിയാ​റ്റ്‌ലിൽ താമസി​ച്ചി​രുന്ന ഞങ്ങൾ പള്ളിയി​ലൊ​ക്കെ പോകു​മാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും ഞങ്ങളുടെ ജീവി​ത​ത്തിൽ മതത്തിനു വലിയ സ്ഥാന​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു, ജേമി എന്നു പേരുള്ള, സന്തോ​ഷ​വ​തി​യായ ഒരു യുവ പയനിയർ (മുഴു​സമയ സുവി​ശേഷക) ഞങ്ങളുടെ വീടു സന്ദർശി​ക്കു​ന്ന​തു​വരെ. എന്നോ​ടൊ​പ്പം ബൈബിൾ പഠിക്കാ​മെന്ന്‌ അവൾ വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌ത​പ്പോൾ ഞാനതു സ്വീക​രി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം അത്രമാ​ത്രം ഹൃദ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു അവളുടെ പെരു​മാ​റ്റം.

ഫ്രെഡും താത്‌പ​ര്യം പ്രകടി​പ്പി​ച്ച​തോ​ടെ ജേമി​യു​ടെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ അധ്യയനം ഏറ്റെടു​ത്തു. ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞ്‌, അതായത്‌ 1968-ൽ, ഞങ്ങളി​രു​വ​രും സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു. ദൈവ​രാ​ജ്യ താത്‌പ​ര്യ​ങ്ങൾ ജീവി​ത​ത്തിൽ ഒന്നാമതു വെക്കു​ന്ന​തിൽ തുടക്കം​മു​തലേ ഞങ്ങൾ വളരെ ശ്രദ്ധയു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. (മത്തായി 6:33) ഞങ്ങളെ ബൈബിൾ പഠിപ്പിച്ച ദമ്പതി​ക​ളായ ലോൺ നുസ്റ്റും റൂഡി​യും ഇക്കാര്യ​ത്തിൽ തീർച്ച​യാ​യും നല്ല ദൃഷ്ടാന്തം വെച്ചു. ഞങ്ങൾ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റ്‌ അധികം താമസി​യാ​തെ​തന്നെ, ആവശ്യം അധിക​മു​ള്ളി​ടത്തു സേവി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളു​ടെ കിഴക്കൻ തീരത്തുള്ള ഒരു പട്ടണത്തി​ലേക്ക്‌ അവർ താമസം മാറ്റി. ഇതുക​ണ്ട​പ്പോൾ ആവശ്യം അധിക​മു​ള്ളി​ടത്തു സേവി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള ആഗ്രഹം ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയ​ത്തി​ലും പൊട്ടി​മു​ളച്ചു.

താമസം മാറ്റു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചിന്തി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ ഞങ്ങൾക്ക്‌ മറ്റൊരു കാരണ​വു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഫ്രെഡ്‌ ഒരു വലിയ ഡിപ്പാർട്ട്‌മെൻറ്‌ സ്റ്റോറി​ന്റെ മാനേ​ജ​രാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ജോലി വളരെ​യ​ധി​കം ശ്രദ്ധയാ​വ​ശ്യ​മുള്ള ഒന്നായി​രു​ന്നു. എങ്ങോ​ട്ടെ​ങ്കി​ലും താമസം മാറ്റു​ന്നത്‌ ജീവിതം ലളിത​മാ​ക്കാ​നും സത്യത്തി​നും അതു​പോ​ലെ​തന്നെ ഞങ്ങളുടെ രണ്ടു കുട്ടി​കൾക്കും കൂടുതൽ ശ്രദ്ധ നൽകു​ന്ന​തി​നും തന്നെ പ്രാപ്‌ത​നാ​ക്കു​മെന്ന്‌ അദ്ദേഹം മനസ്സി​ലാ​ക്കി. എന്റെ ആദ്യ വിവാ​ഹ​ത്തി​ലെ മകൾ അപ്പോ​ഴേ​ക്കും വിവാ​ഹി​ത​യാ​യി​രു​ന്നു. അവളും ഭർത്താ​വും സത്യം സ്വീക​രി​ച്ചി​രു​ന്നു, അതു​കൊണ്ട്‌ സിയാറ്റ്‌ൽ വിട്ടു​പോ​കാ​നുള്ള ഞങ്ങളുടെ തീരു​മാ​നം ബുദ്ധി​മു​ട്ടു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും അവർ ഞങ്ങളുടെ ആന്തരം മനസ്സി​ലാ​ക്കി ഞങ്ങളുടെ തീരു​മാ​നത്തെ പിന്തു​ണച്ചു.

അങ്ങനെ 1973-ൽ ഞങ്ങൾ സ്‌പെ​യി​നി​ലേക്കു താമസം മാറ്റി. അന്ന്‌ ആ രാജ്യത്ത്‌ സുവാർത്താ പ്രസം​ഗ​ക​രു​ടെ​യും നേതൃ​ത്വ​മെ​ടു​ക്കാൻ പ്രാപ്‌തി​യുള്ള സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും വലിയ ആവശ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ചെലവു​ചു​രു​ക്കി ജീവി​ക്കു​ന്ന​പക്ഷം സ്‌പെ​യി​നി​ലെ ചെലവു​കൾക്ക്‌ ഞങ്ങളുടെ സമ്പാദ്യം മതിയാ​കു​മെ​ന്നും അങ്ങനെ സമയത്തി​ന്റെ ഭൂരി​ഭാ​ഗ​വും ഞങ്ങൾക്കു ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ചെലവ​ഴി​ക്കാൻ കഴിയു​മെ​ന്നും ഫ്രെഡ്‌ കണക്കു​കൂ​ട്ടി. അതാണ്‌ ഞങ്ങൾ ചെയ്‌ത​തും. താമസി​യാ​തെ ഫ്രെഡ്‌ ഒരു മൂപ്പനാ​യി​ത്തീർന്നു. 1983 ആയപ്പോ​ഴേ​ക്കും ഞങ്ങളി​രു​വ​രും പയനി​യ​റി​ങ്ങും തുടങ്ങി.

സ്‌പെ​യി​നിൽ ഞങ്ങൾ 20 വർഷക്കാ​ലം സേവിച്ചു. ആ സമയത്ത്‌ ഞങ്ങൾ അവിടു​ത്തെ ഭാഷ സംസാ​രി​ക്കാൻ പഠിക്കു​ക​യും അനേകം നല്ല അനുഭ​വങ്ങൾ ആസ്വദി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഫ്രെഡും ഞാനും മിക്ക​പ്പോ​ഴും പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യ്‌ക്കും ദമ്പതി​കൾക്കുള്ള അധ്യയ​ന​ങ്ങൾക്കും ഒരുമി​ച്ചു​പോ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവരിൽ പലരും ഇപ്പോൾ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റ സാക്ഷി​ക​ളാണ്‌. സ്‌പെ​യി​നിൽ ചെന്ന്‌ ഏതാനും വർഷം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ ഇളയ രണ്ടു കുട്ടി​ക​ളായ ഹൈഡി​യും മൈക്കും പയനിയർ സേവനം ഏറ്റെടു​ത്തു. ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഭൗതി​ക​മാ​യി അധിക​മൊ​ന്നും ഉണ്ടായി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ലെ ഏറ്റവും സന്തോ​ഷ​ക​ര​മായ കാലമാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ഞങ്ങളുടെ ജീവിതം ലളിത​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു കുടും​ബ​മെന്ന നിലയിൽ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ധാരാളം സമയം ഒരുമി​ച്ചു ചെലവി​ടാൻ കഴിഞ്ഞു. ബൈബിൾ വിവര​ണ​ത്തി​ലെ വിധവ​യു​ടെ എണ്ണപോ​ലെ സൂക്ഷിച്ചു കൈകാ​ര്യം ചെയ്‌തി​രുന്ന ഞങ്ങളുടെ സമ്പാദ്യം ഒരിക്ക​ലും തീർന്നു​പോ​യു​മില്ല.—1 രാജാ​ക്ക​ന്മാർ 17:14-16.

ഒരിക്കൽക്കൂ​ടി രാജ്യം മാറുന്നു

1992 ആയപ്പോ​ഴേ​ക്കും താമസം മാറ്റു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഞങ്ങൾ ഒരിക്കൽക്കൂ​ടി ചിന്തി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. ഞങ്ങളുടെ കുട്ടികൾ വളർന്നി​രു​ന്നു. സ്‌പെ​യി​നിൽ സുവി​ശേ​ഷ​ക​രു​ടെ ആവശ്യം മുമ്പത്തെ അത്രയും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​മില്ല. മുമ്പ്‌ ഇക്വ​ഡോ​റിൽ സേവി​ച്ചി​രുന്ന ഒരു മിഷന​റി​യെ ഞങ്ങൾക്ക്‌ അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ രാജ്യത്ത്‌ പയനി​യർമാ​രു​ടെ​യും മൂപ്പൻമാ​രു​ടെ​യും വലിയ ആവശ്യ​മു​ള്ള​താ​യി അദ്ദേഹം ഞങ്ങളോ​ടു പറഞ്ഞു. ഒരു പുതിയ രാജ്യത്ത്‌ പ്രവർത്ത​ന​മാ​രം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തി​നെക്കു​റിച്ച്‌ ചിന്തി​ക്കാ​നാ​വാ​ത്തത്ര പ്രായ​മാ​യി​രു​ന്നോ ഞങ്ങൾക്ക്‌? ഞങ്ങൾക്ക്‌ അങ്ങനെ തോന്നി​യില്ല. കാരണം ഞങ്ങൾക്കു രണ്ടു​പേർക്കും നല്ല ആരോ​ഗ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മാത്രമല്ല, പ്രസം​ഗ​വേല ഞങ്ങൾക്കു വളരെ പ്രിയ​വു​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഞങ്ങൾ ഇക്വ​ഡോർ ബ്രാഞ്ചു​മാ​യി ബന്ധപ്പെ​ടു​ക​യും കാര്യങ്ങൾ ആസൂ​ത്രണം ചെയ്യാൻ തുടങ്ങു​ക​യും ചെയ്‌തു. സ്‌പെ​യി​നി​ന്റെ വടക്കു സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ക്കു​ക​യാ​യി​രുന്ന എന്റെ മകൾ ഹൈഡി​യും ഭർത്താവ്‌ ച്വാൻ മാൻവെ​ലും ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം ചേരാൻ ആകാം​ക്ഷ​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു.

ഒടുവിൽ 1993 ഫെബ്രു​വ​രി​യിൽ ഞങ്ങൾ എല്ലാ കാര്യ​ങ്ങ​ളും ക്രമീ​ക​രിച്ച്‌ പുതിയ രാജ്യത്ത്‌ എത്തി​ച്ചേർന്നു. ഇക്വ​ഡോ​റിൽ പയനി​യ​റിങ്‌ ചെയ്യു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചോർത്ത്‌ ഞങ്ങളി​രു​വ​രും പുളകം​കൊ​ണ്ടു. എന്തെന്നാൽ ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ ആകാം​ക്ഷ​യുള്ള വളരെ​യ​ധി​കം ആളുകൾ അവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ബ്രാഞ്ച്‌ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഊഷ്‌മ​ള​മായ വരവേൽപ്പു നൽകി. അതിനു​ശേഷം സുവി​ശേ​ഷ​ക​രു​ടെ പ്രത്യേക ആവശ്യ​മു​ള്ള​താ​യി ശുപാർശ​ചെ​യ്യ​പ്പെട്ട പല നഗരങ്ങ​ളും സന്ദർശി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ പദ്ധതി​യി​ട്ടു. എന്നാൽ അപ്പോൾ എന്റെ ഭർത്താവു മരണമ​ടഞ്ഞു.

“കൂരി​രുൾതാ​ഴ്‌വ​ര​യിൽ”

അതറി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ആദ്യം ഞാൻ ഞെട്ടി​പ്പോ​യി. പിന്നെ എനിക്കത്‌ ഒട്ടും വിശ്വ​സി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഫ്രെഡിന്‌ അങ്ങനെ​യൊ​ന്നും രോഗ​മു​ണ്ടാ​കാ​റി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ എന്തു ചെയ്യണം? എവിടെ പോകണം? എനി​ക്കൊ​രു എത്തും പിടി​യും കിട്ടി​യില്ല.

ജീവി​ത​ത്തിൽ ഏറ്റവു​മ​ധി​കം വിഷമ​മ​നു​ഭ​വിച്ച ആ നിമി​ഷ​ങ്ങ​ളിൽ അനുക​മ്പാ​മ​സൃ​ണ​രായ ആത്മീയ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രു​ടെ പിന്തു​ണ​യാൽ ഞാൻ അനുഗൃ​ഹീ​ത​യാ​യി. അവരിൽ മിക്കവ​രും എന്നെ അറിയു​ക​കൂ​ടി ഇല്ലായി​രു​ന്നു. ബ്രാഞ്ചി​ലെ സഹോ​ദ​രങ്ങൾ വളരെ ദയയു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. ശവസം​സ്‌കാ​ര​ത്തി​നുള്ള ക്രമീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളുൾപ്പെടെ എല്ലാ കാര്യ​ങ്ങ​ളും നോക്കി​ന​ട​ത്തി​യത്‌ അവരാണ്‌. ബോണോ സഹോ​ദ​ര​നും സഹോ​ദ​രി​യും എന്നോടു കാണിച്ച സ്‌നേഹം ഞാൻ പ്രത്യേ​കി​ച്ചും ഓർമി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ ഒരിക്ക​ലും തനിച്ചാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെന്ന്‌ അവർ ഉറപ്പു വരുത്തി. എനിക്ക്‌ ഏകാന്തത തോന്നാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ഇഡിത്ത്‌ ബോണോ പലപ്പോ​ഴും എന്റെ മുറി​യിൽ അന്തിയു​റ​ങ്ങു​ക​പോ​ലും ചെയ്‌തു. വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ, മുഴു ബെഥേൽ കുടും​ബ​വും എന്നോട്‌ വളരെ​യ​ധി​കം സ്‌നേ​ഹ​വും പരിഗ​ണ​ന​യും കാണിച്ചു. ചൂടും സംരക്ഷ​ണ​വു​മേ​കുന്ന സ്‌നേ​ഹ​മാ​കുന്ന കമ്പിളി​കൊണ്ട്‌ അവർ എന്നെ പുതപ്പി​ച്ച​തു​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു അത്‌.

ഏതാനും ദിവസ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ മൂന്നു മക്കളും എന്റെയ​ടുത്ത്‌ എത്തി​ച്ചേർന്നു. അവരുടെ പിന്തുണ വിലമ​തി​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത​താ​യി​രു​ന്നു. പകൽസ​മ​യത്ത്‌ എന്റെ ചുറ്റും സ്‌നേ​ഹ​ധ​ന​രായ പലരും ഉണ്ടായി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും നീണ്ട രാത്രി​കൾ കഴിച്ചു​കൂ​ട്ടുക ഏറെ ബുദ്ധി​മു​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോ​ഴാണ്‌ യഹോവ എന്നെ താങ്ങി​യത്‌. വല്ലാത്ത ഏകാന്തത അനുഭ​വ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ഞാൻ പ്രാർഥ​ന​യിൽ അവങ്ക​ലേക്കു തിരിഞ്ഞു. അപ്പോ​ഴെ​ല്ലാം അവൻ എന്നെ ആശ്വസി​പ്പി​ച്ചു.

ശവസം​സ്‌കാ​രം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഈ ചോദ്യം തലപൊ​ക്കി, ഞാൻ ഇനി എന്തു ചെയ്യണം? ഞാൻ ഇക്വ​ഡോ​റിൽ തന്നെ കഴിയാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അത്‌ ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും കൂടി എടുത്ത തീരു​മാ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ അവിടെ ഒറ്റയ്‌ക്കു കഴിയാൻ പറ്റു​മെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി​യില്ല. അതു​കൊണ്ട്‌ അടുത്തു​തന്നെ ഇക്വ​ഡോ​റി​ലേക്ക്‌ താമസം മാറ്റാൻ പദ്ധതി​യി​ട്ടി​രുന്ന ഹൈഡി​യും ച്വാൻ മാൻവെ​ലും, അപ്പോൾത്തന്നെ പോരാ​നും ഞങ്ങൾക്കെ​ല്ലാ​വർക്കും ഒരുമി​ച്ചു സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ക്കാ​നും കഴിയ​ത്ത​ക്ക​വണ്ണം തങ്ങളുടെ പദ്ധതി​കൾക്ക്‌ മാറ്റം​വ​രു​ത്തി.

ഒരു മാസത്തി​നു​ള്ളിൽ ഞങ്ങൾ ലോഹാ​യിൽ ഒരു വീടു കണ്ടെത്തി. ബ്രാഞ്ച്‌ ശുപാർശ​ചെ​യ്‌തി​രുന്ന നഗരങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ഞാൻ കാര്യാ​ദി​കൾ ക്രമീ​ക​രി​ക്കൽ, പുതിയ ഭവനത്തിൽ താമസം തുടങ്ങൽ, പുതിയ രാജ്യത്ത്‌ പ്രസം​ഗ​മാ​രം​ഭി​ക്കൽ എന്നിങ്ങനെ പല കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ വ്യാപൃ​ത​യാ​യി​ത്തീർന്നു. ആ പ്രവർത്ത​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഒരളവു​വരെ എന്റെ ദുഃഖം ലഘൂക​രി​ച്ചു. എല്ലാറ്റി​ലു​മു​പ​രി​യാ​യി, ഫ്രെഡി​നോട്‌ വളരെ അടുപ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന എന്റെ മകളോ​ടൊ​പ്പ​മി​രുന്ന്‌ കരയാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. അതു വികാ​ര​ങ്ങളെ തുറന്നു​വി​ടാൻ എന്നെ സഹായി​ച്ചു.

എന്നാൽ, ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കു​ശേഷം പുതിയ ദിനച​ര്യ​യോട്‌ ഇണങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ എന്റെ നഷ്ടബോ​ധം കൂടുതൽ ഭയങ്കര​മാ​യി​ത്തീർന്നു. ഞാനും ഫ്രെഡും പങ്കിട്ട സന്തോ​ഷ​ക​ര​മായ സമയങ്ങ​ളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഓർക്കു​ന്ന​തു​തന്നെ എന്നെ വളരെ​യ​ധി​കം വിഷമി​പ്പി​ച്ചു. കഴിഞ്ഞ​കാ​ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു മറക്കാൻ ശ്രമി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌, ഭാവി​യെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അധിക​മൊ​ന്നും ചിന്തി​ക്കാൻ കഴിയാ​തെ, ഞാൻ ദിവസങ്ങൾ തള്ളിനീ​ക്കി. എങ്കിലും, അർഥവ​ത്തായ എന്തി​ലെ​ങ്കി​ലും, പ്രത്യേ​കി​ച്ചും പ്രസം​ഗ​പ്ര​വർത്ത​ന​ത്തിൽ, ഓരോ ദിവസ​വും വ്യാപൃ​ത​യാ​കാൻ ഞാൻ ശ്രമി​ക്കു​ക​തന്നെ ചെയ്‌തു. അതാണ്‌ മുന്നോ​ട്ടു പോകാൻ എന്നെ സഹായി​ച്ച​തും.

ബൈബി​ളി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തും പഠിപ്പി​ക്കു​ന്ന​തും ഞാൻ എല്ലായ്‌പോ​ഴും വളരെ​യ​ധി​കം ഇഷ്ടപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഇക്വ​ഡോ​റി​ലെ ആളുകൾ വളരെ സ്വീക​ര​ണ​മ​നോ​ഭാ​വ​മു​ള്ളവർ ആയിരു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ ഈ വേല ചെയ്യു​ന്നത്‌ ആഹ്ലാദ​പ്ര​ദ​മാ​യി​രു​ന്നു. അവിടെ ചെന്നയി​ട​യ്‌ക്ക്‌ ഒരിക്കൽ വീടു​തോ​റു​മുള്ള വേലയിൽ ഏർപ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കെ ഞാൻ വിവാ​ഹി​ത​യായ ഒരു യുവതി​യെ കണ്ടുമു​ട്ടി. അവൾ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ഉവ്വ്‌, എനിക്കു ബൈബിൾ പഠിക്കാ​നി​ഷ്ട​മാണ്‌!” ഇക്വ​ഡോ​റിൽ എനിക്കു ലഭിച്ച ആദ്യത്തെ ബൈബി​ള​ധ്യ​യനം ആയിരു​ന്നു അത്‌. അത്തരം അനുഭ​വ​ങ്ങ​ളിൽ എന്റെ ശ്രദ്ധ പതിയു​ക​യും എന്റെതന്നെ ദുഃഖ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ കൂടുതൽ ചിന്തി​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ അവ സഹായി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. യഹോവ എന്റെ വയൽസേ​വ​നത്തെ സമൃദ്ധ​മാ​യി അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു. സുവാർത്താ പ്രസം​ഗ​ത്തി​ലേർപ്പെട്ട മിക്ക സമയങ്ങ​ളി​ലും എനി​ക്കൊ​രു നല്ല അനുഭവം ഉണ്ടാകു​ന്ന​താ​യി കാണ​പ്പെട്ടു.

പയനിയർ സേവന​ത്തിൽ തുടർന്നത്‌ ഒരു അനു​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി എന്നതിനു സംശയ​മില്ല. കാരണം, പയനി​യ​റി​ങ്ങി​ന്റെ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​ങ്ങൾ സംബന്ധിച്ച്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു കടപ്പാടു തോന്നു​ക​യും എല്ലാ ദിവസ​വും പ്രയോ​ജ​ന​പ്ര​ദ​മായ എന്തെങ്കി​ലും ചെയ്യാൻ ഉണ്ടായി​രി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ചുരു​ങ്ങിയ കാലം​കൊണ്ട്‌ എനിക്ക്‌ ആറു ബൈബി​ള​ധ്യ​യ​നങ്ങൾ ലഭിച്ചു.

ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽനിന്ന്‌ എനിക്ക്‌ എത്രമാ​ത്രം സംതൃ​പ്‌തി ലഭിക്കു​ന്നു​വെന്ന്‌ വ്യക്തമാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേണ്ടി, അടുത്ത​കാ​ലത്ത്‌ ബൈബി​ളു​പ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളോട്‌ യഥാർഥ വിലമ​തി​പ്പു പ്രകട​മാ​ക്കിയ ഒരു മധ്യവ​യ​സ്‌ക​യു​ടെ കാര്യം ഞാൻ പറയാം. അവളെ ഞാനൊ​രു തിരു​വെ​ഴു​ത്തു കാണി​ക്കു​മ്പോൾ ആദ്യം അത്‌ നന്നായി മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ അവൾ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു. പിന്നീട്‌ അതിലെ ബുദ്ധ്യു​പ​ദേശം ജീവി​ത​ത്തിൽ ബാധക​മാ​ക്കാൻ മനസ്സൊ​രു​ക്കം കാണി​ക്കു​ന്നു. മുമ്പ്‌ അധാർമിക ജീവിതം നയിച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വ​ളാ​ണെ​ങ്കി​ലും അടുത്ത​യി​ടെ ഒരാൾ വിവാഹം കൂടാതെ ഒരുമി​ച്ചു ജീവി​ക്കാൻ ക്ഷണിച്ച​പ്പോൾ അവളത്‌ അപ്പാടേ നിരസി​ച്ചു. തിരു​വെ​ഴു​ത്ത​നു​സൃ​ത​മായ നിലവാ​ര​ങ്ങൾക്കു​വേണ്ടി ഉറച്ചനി​ല​പാ​ടു സ്വീക​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ താനെത്ര സന്തുഷ്ട​യാ​ണെന്ന്‌ അവൾ എന്നോടു പറഞ്ഞു. എന്തെന്നാൽ മുമ്പൊ​രി​ക്ക​ലും അനുഭ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാത്ത മനസ്സമാ​ധാ​ന​മാണ്‌ അവളി​പ്പോൾ ആസ്വദി​ക്കു​ന്നത്‌. അത്തരം അധ്യയ​നങ്ങൾ എന്റെ ഹൃദയത്തെ ഊഷ്‌മ​ള​മാ​ക്കു​ക​യും ഞാൻ ഉപകാ​ര​പ്ര​ദ​യാണ്‌ എന്ന തോന്നൽ എന്നിൽ ഉളവാ​ക്കു​ക​യും ചെയ്യുന്നു.

സന്തോഷം നിലനിർത്തു​ന്നു

ശിഷ്യ​രാ​ക്കൽ വേല എനിക്കു വളരെ​യ​ധി​കം സന്തോഷം കൈവ​രു​ത്തു​ന്നെ​ങ്കി​ലും എന്റെ ദുഃഖം പെട്ടെ​ന്നൊ​ന്നും കെട്ടട​ങ്ങി​യില്ല. എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം, ദുഃഖം വന്നും​പോ​യു​മി​രി​ക്കുന്ന ഒന്നാണ്‌. എന്റെ മകളും മരുമ​ക​നും എനിക്കു വളരെ നല്ല പിന്തു​ണ​യാ​ണു നൽകി​യി​രി​ക്കു​ന്നത്‌. എങ്കിലും ചില​പ്പോൾ അവർ ധന്യമു​ഹൂർത്തങ്ങൾ പങ്കിടു​ന്നതു കാണു​മ്പോൾ എനിക്കു കൂടു​ത​ലായ നഷ്ടബോ​ധം അനുഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്നു. എനിക്ക്‌ എന്റെ ഭർത്താ​വി​ന്റെ അഭാവം വളരെ​യ​ധി​കം അനുഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്നത്‌ ഞങ്ങൾ ഉറ്റചങ്ങാ​തി​മാ​രാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു മാത്രമല്ല, പിന്നെ​യോ പല കാര്യ​ങ്ങൾക്കും ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ ആശ്രയി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​കൂ​ടി​യാണ്‌. അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു സംസാ​രി​ക്കാ​നോ ഉപദേ​ശ​മാ​രാ​യാ​നോ വയൽസേ​വ​ന​ത്തി​ലെ അനുഭവം അദ്ദേഹ​വു​മാ​യി പങ്കു​വെ​ക്കാ​നോ കഴിയാ​തെ​വ​രു​ന്ന​തി​നാൽ ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അതിയായ ദുഃഖ​വും നഷ്ടബോ​ധ​വും എനിക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

അത്തരം സന്ദർഭ​ങ്ങ​ളിൽ എന്നെ എന്താണ്‌ സഹായി​ക്കു​ന്നത്‌? ഞാൻ യഹോ​വ​യോട്‌ ഉള്ളുരു​കി പ്രാർഥി​ക്കു​ക​യും ക്രിയാ​ത്മ​ക​മായ എന്തി​നെ​യെ​ങ്കി​ലും കുറിച്ചു ചിന്തി​ക്കാൻ എന്നെ സഹായി​ക്കേ​ണ​മേ​യെന്ന്‌ അപേക്ഷി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യുന്നു. (ഫിലി​പ്പി​യർ 4:6-8) അവൻ യഥാർഥ​ത്തിൽ എന്നെ സഹായി​ക്കു​ക​തന്നെ ചെയ്യുന്നു. ഏതാനും വർഷങ്ങൾ പിന്നിട്ട സ്ഥിതിക്ക്‌ ഞാനും ഫ്രെഡും ഒരുമി​ച്ചാ​സ്വ​ദിച്ച ചില നല്ല സമയങ്ങ​ളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ എനിക്കു പറയാൻ കഴിയു​ന്നുണ്ട്‌. സൗഖ്യ​മാ​കൽ പ്രക്രിയ സാവധാ​നം ഫലമു​ള​വാ​ക്കു​ന്നു എന്നതിന്റെ തെളി​വാ​ണത്‌. സങ്കീർത്ത​ന​ക്കാ​ര​നായ ദാവീ​ദി​നെ​പ്പോ​ലെ, “കൂരി​രുൾതാ​ഴ്‌വ​ര​യിൽ” കൂടി നടന്നതാ​യി എനിക്കു തോന്നു​ന്നു. എന്നാൽ എനിക്കു സാന്ത്വനം പകരാൻ യഹോ​വ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, വിശ്വ​സ്‌ത​രായ സഹോ​ദ​രങ്ങൾ ദയാപൂർവം എന്നെ നേർവ​ഴി​ക്കു നയിച്ചു.

ഞാൻ പഠിച്ച പാഠങ്ങൾ

എല്ലായ്‌പോ​ഴും ഫ്രെഡ്‌ നേതൃ​ത്വ​മെ​ടു​ത്തി​രു​ന്ന​തി​നാൽ മുൻ​കൈ​യെ​ടുത്ത്‌ സ്വന്തമാ​യി കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാൻ എന്നെങ്കി​ലും എനിക്കു കഴിയു​മെന്ന്‌ ഞാൻ ഒരിക്ക​ലും വിചാ​രി​ച്ചില്ല. എങ്കിലും, യഹോ​വ​യു​ടെ​യും എന്റെ കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ​യും സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും സഹായ​ത്താൽ എനിക്ക​തി​നു കഴിഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ചില വിധങ്ങ​ളിൽ ഞാൻ മുമ്പ​ത്തേ​തി​ലും ശക്തയാണ്‌. ഞാൻ മുമ്പ​ത്തേ​തി​ലും കൂടുതൽ തവണ യഹോ​വ​യി​ലേക്കു തിരി​യു​ന്നു. സ്വന്തമാ​യി തീരു​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ​ടു​ക്കാൻ ഞാൻ പഠിച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യു​മാണ്‌.

ആവശ്യം അധിക​മു​ള്ളി​ടത്ത്‌ ഒരുമി​ച്ചു സേവി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ എനിക്കും ഫ്രെഡി​നും 20 വർഷം സ്‌പെ​യി​നിൽ ചെലവ​ഴി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞ​തിൽ ഞാൻ വളരെ സന്തുഷ്ട​യാണ്‌. ഈ വ്യവസ്ഥി​തി​യിൽ ഓരോ ദിവസ​വും എന്തൊ​ക്കെ​യാ​ണു സംഭവി​ക്കു​ന്ന​തെന്ന്‌ നമു​ക്കൊ​രി​ക്ക​ലും അറിയില്ല. അതു​കൊണ്ട്‌ അവസര​മു​ള്ള​പ്പോൾ യഹോ​വ​യ്‌ക്കും നമ്മുടെ കുടും​ബ​ത്തി​നും വേണ്ടി അത്യു​ത്ത​മ​മാ​യതു ചെയ്യു​ന്നത്‌ വളരെ പ്രധാ​ന​മാ​ണെന്നു ഞാൻ വിചാ​രി​ക്കു​ന്നു. ആ വർഷങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ ജീവി​ത​ത്തെ​യും വിവാ​ഹ​ത്തെ​യും വളരെ​യ​ധി​കം ധന്യമാ​ക്കി. നഷ്ടബോ​ധത്തെ തരണം ചെയ്യു​ന്ന​തിന്‌ അവ എന്നെ സജ്ജയാക്കി എന്നെനി​ക്കു ബോധ്യ​മുണ്ട്‌. ഫ്രെഡി​ന്റെ മരണത്തി​നു മുമ്പു​തന്നെ പയനി​യ​റിങ്‌ ഒരു ജീവി​ത​രീ​തി​യാ​യി തീർന്നി​രു​ന്ന​തി​നാൽ പുതിയ യാഥാർഥ്യ​വു​മാ​യി പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടാൻ പാടു​പെ​ടവേ അത്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു ഉദ്ദേശ്യ​ബോ​ധം പ്രദാനം ചെയ്‌തു.

ഫ്രെഡ്‌ മരണമ​ട​ഞ്ഞ​പ്പോൾ എന്റെ ജീവി​ത​വും അവസാ​നി​ച്ച​താ​യി ആദ്യം എനിക്കു തോന്നി. എന്നാൽ, എന്റെ ജീവിതം ഒരിക്ക​ലും അവസാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. യഹോ​വ​യു​ടെ സേവന​ത്തിൽ എനിക്കു വേല ചെയ്യാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ സഹായം ആവശ്യ​മുള്ള ആളുക​ളു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. സത്യത്തി​നാ​യി ദാഹി​ക്കുന്ന വളരെ​യ​ധി​ക​മാ​ളു​കൾ എനിക്കു ചുറ്റു​മു​ള്ള​പ്പോൾ എനിക്ക്‌ എങ്ങനെ സേവനം നിർത്താൻ കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നു? യേശു പറഞ്ഞതു​പോ​ലെ, മറ്റുള്ള​വരെ സഹായി​ക്കു​ന്നത്‌ എനിക്കു പ്രയോ​ജ​ന​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. (പ്രവൃ​ത്തി​കൾ 20:35) പ്രതീ​ക്ഷാ​പൂർവം കാത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌, ആസൂ​ത്രണം ചെയ്യു​ന്ന​തിന്‌ വയൽശു​ശ്രൂ​ഷ​യി​ലെ അനുഭ​വങ്ങൾ വകയേകി.

ഏതാനും ദിവസം മുമ്പ്‌, ഇടയ്‌ക്കി​ടെ ഉണ്ടാകാ​റു​ള്ള​തു​പോ​ലെ വല്ലാ​ത്തൊ​രു ഏകാന്തത എനിക്ക്‌ അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു. എന്നാൽ ഒരു ബൈബി​ള​ധ്യ​യ​ന​ത്തി​നു പോയ​പ്പോൾ പെട്ടെ​ന്നെ​നിക്ക്‌ കൂടുതൽ സന്തോഷം തോന്നി. രണ്ടു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ സംതൃ​പ്‌ത​യും സന്തോ​ഷ​വ​തി​യു​മാ​യി ഞാൻ വീട്ടിൽ മടങ്ങി​യെത്തി. സങ്കീർത്ത​ന​ക്കാ​രൻ പറഞ്ഞതു​പോ​ലെ, ചില​പ്പോൾ നാം “കണ്ണുനീ​രോ​ടെ വിതെ”ച്ചേക്കാം. എന്നാൽ യഹോവ നമ്മുടെ പ്രയത്‌നത്തെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​മ്പോൾ നാം “ആർപ്പോ​ടെ കൊയ്യു”ന്നു.—സങ്കീർത്ത​നങ്ങൾ 126:5, 6.

അടുത്ത​യി​ടെ, ഉയർന്ന രക്തസമ്മർദം നിമിത്തം എനി​ക്കെന്റെ പട്ടിക​യിൽ കുറച്ചു ഭേദഗതി വരു​ത്തേ​ണ്ടി​വന്നു. ഇപ്പോൾ ഞാൻ ഒരു നിരന്തര സഹായ​പ​യ​നി​യ​റാണ്‌. ഈ വ്യവസ്ഥി​തി​യിൽ എന്നെങ്കി​ലും ഞാൻ എന്റെ നഷ്ടബോ​ധത്തെ പൂർണ​മാ​യി തരണം​ചെ​യ്യു​മെന്നു വിചാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും സംതൃ​പ്‌ത​മായ ഒരു ജീവി​ത​മാ​ണു ഞാൻ നയിക്കു​ന്നത്‌. എന്റെ മൂന്നു മക്കളും മുഴു​സ​മ​യ​സേ​വ​ന​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നതു കാണു​ന്നത്‌ എനിക്കു സന്തോഷം കൈവ​രു​ത്തു​ന്നു. സർവോ​പരി, ഫ്രെഡി​നെ പുതിയ ലോക​ത്തിൽ വീണ്ടും കാണു​ന്ന​തി​നാ​യി ഞാൻ നോക്കി​പ്പാർത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇക്വ​ഡോ​റിൽ എനിക്കു നിർവ​ഹി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞ വേല​യെ​ക്കു​റിച്ച്‌, അതായത്‌ ഞങ്ങളുടെ പദ്ധതികൾ ഫലമു​ള​വാ​ക്കി എന്ന്‌, അറിയു​ന്നത്‌ അദ്ദേഹത്തെ പുളകം കൊള്ളി​ക്കു​മെന്ന്‌ എനിക്കു​റ​പ്പുണ്ട്‌.

സങ്കീർത്ത​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ വാക്കുകൾ എന്റെ കാര്യ​ത്തിൽ തുടർന്നും സത്യ​മെന്നു തെളി​യേ​ണമേ എന്നു ഞാൻ പ്രാർഥി​ക്കു​ന്നു. “നന്മയും കരുണ​യും എന്റെ ആയുഷ്‌കാ​ല​മൊ​ക്കെ​യും എന്നെ പിന്തു​ട​രും; ഞാൻ യഹോ​വ​യു​ടെ ആലയത്തിൽ ദീർഘ​കാ​ലം വസിക്കും.”—സങ്കീർത്ത​നങ്ങൾ 23:6.

[23-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഇക്വഡോറിലെ ലോഹാ​യി​ലുള്ള സാൻ ലൂക്കസിൽ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഏർപ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു