‘മററു​ള്ള​വ​രെ​പ്പോ​ലെ ദുഃഖി​ക്കാ​തി​രിക്ക’

ഒരു കൊടു​ങ്കാ​റ​റി​നെ ചെറു​ത്ത​ശേഷം തല കുമ്പി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ നിൽക്കുന്ന ഒരു പുഷ്‌പത്തെ നിങ്ങൾ നിരീ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ? ഒരർഥ​ത്തിൽ കരളലി​യി​ക്കുന്ന കാഴ്‌ച​യാ​ണത്‌. പേമാരി ഏതായാ​ലും അസംഖ്യം മൃഗങ്ങ​ളെ​യും മനുഷ്യ​രെ​യും—ഏതു തരം പുഷ്‌പ​ത്തെ​ക്കാ​ളും ബലമുള്ള സൃഷ്ടി​ക​ളാ​ണ​ല്ലോ അവ—അഭയസ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലേക്ക്‌ ഓടി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ​ല്ലോ. എന്നാൽ ആ പുഷ്‌പം കലിതു​ള്ളുന്ന കാലാ​വ​സ്ഥ​യി​ലും അവി​ടെ​ത്തന്നെ ചുവടു​റ​പ്പി​ച്ചു​നി​ന്നു. ഊനം​ത​ട്ടാ​തെ, തല കുമ്പി​ട്ടെ​ങ്കി​ലും യാതൊ​രു കേടും സംഭവി​ക്കാ​തെ, അതിന്റെ മൃദു​ല​മായ ആകാര​ത്തി​നു തക്കതല്ലാത്ത ഊററ​ത്തോ​ടെ അത്‌ ഇവി​ടെ​യതാ അങ്ങനെ നിൽക്കു​ന്നു. ശക്തി വീണ്ടെ​ടുത്ത്‌ അത്‌ അതിന്റെ ചേതോ​ഹ​ര​മായ ശിരസ്സ്‌ ആകാശ​ത്തേക്ക്‌ ഒരിക്കൽക്കൂ​ടി ഉയർത്തു​മോ എന്ന്‌ അതിന്റെ ഭംഗി​യാ​സ്വ​ദി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ നിങ്ങൾ ചിന്തി​ച്ചു​പോ​യേ​ക്കാം.

ഏതാണ്ട്‌ ഇതു​പോ​ലൊ​ക്കെ​ത്ത​ന്നെ​യാണ്‌ ആളുക​ളു​ടെ കാര്യ​വും. പ്രയാ​സ​ക​ര​മായ ഈ കാലങ്ങ​ളിൽ നാം എല്ലാത്തരം കൊടു​ങ്കാ​റ​റു​ക​ളെ​യും അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. സാമ്പത്തിക ബുദ്ധി​മു​ട്ടു​കൾ, വിഷാദം, ക്ഷയിക്കുന്ന ആരോ​ഗ്യം, പ്രിയ​പ്പെട്ട ഒരാളു​ടെ മരണം—ഇത്തരം കൊടു​ങ്കാ​റ​റു​കൾ ഒരിക്കൽ അല്ലെങ്കിൽ മറെറാ​രി​ക്കൽ നമ്മി​ലോ​രോ​രു​ത്ത​രു​ടെ​മേ​ലും ആഞ്ഞടി​ക്കു​ന്നു. സ്വയം ഞെട്ടററ്‌ ഓടി​യൊ​ളി​ക്കാൻ പുഷ്‌പ​ത്തി​നു കഴിയാ​ത്ത​തു​പോ​ലെ നമുക്കും ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അവയെ ഒഴിവാ​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞെന്നു വരില്ല. വളരെ ദുർബ​ല​രെന്നു തോന്നി​ക്കുന്ന വ്യക്തികൾ അതിശ​യ​ക​ര​മായ ശക്തികാ​ട്ടി അത്തരം അതി​ക്ര​മ​ങ്ങളെ സഹിച്ചു​നിൽക്കു​ന്നതു കാണു​മ്പോൾ അതു നമ്മുടെ ഹൃദയത്തെ തൊട്ടു​ണർത്തു​ക​തന്നെ ചെയ്യും. അവർക്ക്‌ എങ്ങനെ​യാണ്‌ അതിനു സാധി​ക്കു​ന്നത്‌? മിക്ക​പ്പോ​ഴും അതിന്റെ താക്കോൽ വിശ്വാ​സ​മാണ്‌. യേശു​ക്രി​സ്‌തു​വി​ന്റെ സഹോ​ദ​ര​നായ യാക്കോബ്‌ എഴുതി: “അത്തരം പരി​ശോ​ധ​ന​കളെ നേരി​ടു​ന്ന​തിൽ നിങ്ങളു​ടെ വിശ്വാ​സം വിജയി​ക്കു​മ്പോൾ അത്‌ സഹനശ​ക്തി​യെ അർഥമാ​ക്കു​ന്നു എന്നു നിങ്ങൾ അറിയു​ന്നു​വ​ല്ലോ.”—യാക്കോബ്‌ 1:3, ററു​ഡേ​യ്‌സ്‌ ഇംഗ്ലീഷ്‌ വേർഷൻ.

മറെറാ​രു താക്കോൽ പ്രത്യാ​ശ​യാണ്‌. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, പ്രിയ​പ്പെട്ട ഒരാളെ മരണം അപഹരി​ക്കു​മ്പോൾ അതിജീ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രിൽ ഗണ്യമായ വ്യത്യാ​സം ഉളവാ​ക്കാൻ പ്രത്യാ​ശക്കു കഴിയും. അപ്പോ​സ്‌ത​ല​നായ പൗലോസ്‌ തെസ​ലോ​നി​ക്യ​യി​ലുള്ള ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​കൾക്ക്‌ എഴുതി: “നിങ്ങൾ പ്രത്യാ​ശ​യി​ല്ലാത്ത മററു​ള്ള​വ​രെ​പ്പോ​ലെ ദുഃഖി​ക്കാ​തി​രി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ന്നു നിദ്ര​കൊ​ള്ളു​ന്ന​വ​രെ​ക്കു​റി​ച്ചു അറിവി​ല്ലാ​തി​രി​ക്ക​രു​തു എന്നു ഞങ്ങൾ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു.” (1 തെസ്സ​ലൊ​നീ​ക്യർ 4:13) മരണം മൂലം ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​കൾ ദുഃഖി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും അതി​നൊ​രു വ്യത്യാ​സ​മുണ്ട്‌. അവർക്ക്‌ മരിച്ച​വ​രു​ടെ അവസ്ഥ സംബന്ധിച്ച്‌ സൂക്ഷ്‌മ​മായ അറിവുണ്ട്‌. കൂടാതെ അവർക്കു പുനരു​ത്ഥാന പ്രത്യാ​ശ​യു​മുണ്ട്‌.—യോഹ​ന്നാൻ 5:28, 29; പ്രവൃ​ത്തി​കൾ 24:15.

ഈ അറിവ്‌ അവർക്കു പ്രത്യാശ പകരുന്നു. തത്‌ഫ​ല​മാ​യി ആ പ്രത്യാശ അവരുടെ ദുഃഖത്തെ ലഘൂക​രി​ക്കു​ന്നു. ഇത്‌ സഹിക്കു​ന്ന​തിന്‌ അവർക്കു സഹായ​മേ​കു​ന്നു. അത്‌ അതിലും കൂടുതൽ ചെയ്യുന്നു. കൊടു​ങ്കാ​റ​റി​നെ ചെറുത്ത പുഷ്‌പ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ അവർ തങ്ങളുടെ ദുഃഖ​ത്തിൽനി​ന്നെ​ണീ​ററ്‌ ജീവി​ത​ത്തിൽ വീണ്ടു​മൊ​രി​ക്കൽക്കൂ​ടി സന്തോ​ഷ​വും തികവും അനുഭ​വി​ക്കു​ന്നു.