अय्युब

७ “मानिसको जीवन दुःख गरेरै बित्छ,

उसका दिनहरू मजदुरको जस्तै हुन्छन्‌।+

 २ एउटा दासझैँ ऊ शीतल छहारी खोजिरहन्छ,

ज्यालादारी नोकरझैँ आफ्नो ज्याला कुरिरहन्छ।+

 ३ मेरो जीवन पनि महिनौँदेखि व्यर्थ भएको छ,

कैयौँ रात मैले रोएर बिताएको छु।+

 ५ मेरो शरीर किरैकिरा* र माटैमाटोले भरिएको छ,+

मेरो जीउमा पाप्रा नभएको र पीप ननिस्केको ठाउँ नै छैन।+

 ६ मेरा दिनहरू तानको थुरी* चलेभन्दा छिटो बितिरहेका छन्‌,+

कुनै आशाविना ती दिनहरू बितिरहेका छन्‌।+

 ७ हे परमेश्‍वर! हेर्नुहोस्‌, मेरो जीवन त हावाको झोक्काजस्तै छ;+

मेरो आँखाले कहिल्यै सुदिन हेर्न पाउनेछैन।

 ८ मलाई देख्ने आँखाले फेरि कहिल्यै मलाई देख्नेछैन;

तपाईँको आँखाले मलाई धुइँधुइँती खोज्नेछ तर भेट्टाउनेछैन।+

 ९ जसरी बादल फाट्‌छ र हराउँछ,

त्यसरी नै चिहानमा* जाने मानिस कहिल्यै फर्केर आउँदैन।+

१० ऊ कहिल्यै आफ्नो घरमा फर्कनेछैन

अनि उसकै ठाउँका मानिसहरूले समेत उसलाई बिर्सनेछन्‌।+

म आफ्नो मनको सबै पीर-बेथा पोख्नेछु।

आफ्नो मनको तीतोपन व्यक्‍त गर्नेछु।+

१२ तपाईँ किन मलाई रुङ्‌नुहुन्छ?

म समुद्र वा समुद्रको विशाल जलजन्तु हुँ र?

१३ ‘म ओछ्यानमा आराम गर्छु,

पलङमा आफ्नो कष्ट बिसाउँछु’ भनेर सोच्दा

१४ तपाईँ सपनामा मलाई तर्साउनुहुन्छ,

डरलाग्दो दर्शन* देखाएर भयभीत पार्नुहुन्छ।

१५ त्यसैले बरु मेरो सास रोकियोस्‌।

यस्तो शरीर लिएर बाँच्नुभन्दा त मर्नु नै जाती।+

१७ मानिस के हो र?

तपाईँ किन त्यसमा यत्ति धेरै चासो लिनुहुन्छ?

१८ किन बिहानैपिच्छे त्यसलाई जाँच्नुहुन्छ?

अनि हरपल त्यसको परीक्षा गर्नुहुन्छ?+

१९ तपाईँ कहिलेसम्म ममाथि नजर राख्नुहुन्छ?

के तपाईँ मलाई थुक निल्ने समय पनि दिनुहुन्‍न?+

२१ तपाईँ किन मेरो अपराध क्षमा गर्नुहुन्‍न?

अनि मेरो गल्ती माफ गर्नुहुन्‍न?

अब त म माटोमा मिल्नै लागिसकेँ।+

तपाईँले मलाई यताउता खोजे पनि भेट्टाउनुहुनेछैन।”