३. यसपछि निसाफबारे डाँड़ाको उपदेशमा येशूले के निर्देशन दिनुहुन्छ?

^३ येशूले डाँडाको उपदेशलाई जसै जारी राख्नुभयो, मसीहीहरूले अनुसरण गर्ने प्रयास गर्नु पर्ने अझ बढ़ी कथनहरू जम्मा हुँदैगए। एउटा कथन यो हो जो सजिलो देखिन्छ, तर छाड्‌नु पर्ने सबैभन्दा गाह्रो प्रवृत्तिको यसले निन्दा गर्दछ: “अर्काको निसाफ नगर, र तिमीहरूको निसाफ नगरिओस्‌। किनभने जुन निसाफले तिमीहरू निसाफ गर्दछौ, उसैगरी तिमीहरूको पनि निसाफ गरिनेछ, र जुन नापले तिमीहरू नाप्दछौ, त्यसैले तिमीहरूलाई नापी दिनेछ। किन तिमी आफ्नो भाइको आँखामा भएको कसिङ्‌गर देख्तछौ, तर तिम्रो आफ्नै आँखामा भएको मूढ़ा चाहिं थाह पाउँदैनौ? अथवा हेर, जब तिम्रो आफ्नै आँखामा मूढ़ा छ भने, कसरी तिमी तिम्रो भाइलाई भन्‍नसक्छौ, ‘पर्ख, मलाई तिम्रो आँखाबाट कसिङ्‌गर निकाल्नदेऊ।’ ए कपटी, पहिले आफ्नै आँखाबाट मूढ़ा निकाल, तब तिम्रो भाइको आँखाबाट कसिङ्‌गर निकाल्नालाई छर्लङ्‌गै देख्नसक्नेछौ।”—मत्ती ७:१-५.

५. आफूमा भन्दा अरूमा दोष देख्नु किन धरै नै सजिलो हुन्छ?

^५ सा. यु. प्रथम शताब्दीको अवधिमा, मौखिक परम्पराको कारण, आम तौरमा फरिसीहरूले अरूहरूको कड़ा आलोचना गर्ने गर्द थिए। येशूका श्रोताहरूमध्ये कसै कसैमा त्यसो गर्ने बानी थियो भने तिनीहरूले सो गर्न रोक्नु परेको थियो। आफ्नो आँखाको मूढ़ो देख्नु भन्दा अरूहरूको आँखाको कसिङ्‌गर देख्न सजिलो हुन्छ—र यसबाट आफ्नो अहम्‌लाई ढाडस मिल्दछ! यस विषयमा एक जनाले यसो भने: “अरूको आलोचना गर्न मलाई मन पर्छ किनकि त्यसो गर्दा मलाई बड़ो आनन्द आउँछ!” अरूहरूको आलोचना गर्दा गर्दा आफू चाहिं गुणवान हुने भावना उत्पन्‍न हुनसक्छ, जसलेगर्दा आफूले लुकाउन चाहेका गफलतहरू तुलनामा कम भएको जस्तो देखिनेछ। तर कसैलाई सुधारको आवश्‍यकता छ भने, त्यसलाई नम्र भावले दिने गर्नु पर्दछ। सुधार दिने व्यक्‍ति सँधै नै आफ्ना कमीहरूबारे सचेत रहनु पर्दछ।—गलाती ६:१.