१७. (क) प्रथम शताब्दीको कोरिन्थ मण्डलीमा कस्तो अवस्था सृजियो र यो स्थितिलाई सुधार्न पावलले मण्डलीलाई कसरी सल्लाह दिए? (ख) पावलको सल्लाह किन व्यवहारिक थियो र हामी आज यसलाई कसरी व्यवहारमा उतार्नसक्छौं? (दायाँतिरको पेटी पनि हेर्नुहोस्‌।)

^१७ यस सम्बन्धमा आफैलाई जाँच्न सा.यु. ५५ तिर कोरिन्थमा भएको कुरा विचार गर्नुहोस्‌। त्यहाँ मण्डलीबाट निकालिएका एक व्यक्‍तिले अन्ततः शुद्ध नैतिक जीवन बिताउन थाले। अब भाइहरूले के गर्ने? उसको पश्‍चात्तापमाथि शंका गरेर उसलाई बेवास्ता गर्नुपर्ने हो कि? यसको विपरीत पावलले कोरिन्थीकाहरूलाई यस्तो आग्रह गरे: “तिमीहरूले अनुग्रह गरी क्षमा गर्नु र सान्त्वना दिनुपर्दछ, नत्रता कुनै किसिमले त्यस्तो मानिस झन्‌ बढ़ता शोकले चुर्लुम्म डुब्नेछ। यसकारण त्यसलाई आफ्नो प्रेमको प्रमाण देओ भनी म तिमीहरूसित आग्रहपूर्वक बिन्ती गर्दछु।” (२ कोरिन्थी २:७, ८) गल्ती गर्ने पश्‍चात्तापीहरूले अक्सर अपमानित तथा हताश महसुस गर्ने सम्भावना हुन्छ। यसर्थ, सँगी विश्‍वासीहरूले माया गर्छन्‌ र यहोवाले पनि माया गर्नुहुन्छ भनेर यिनीहरूलाई आश्‍वासन दिनु आवश्‍यक छ। (यर्मिया ३१:३; रोमी १:१२) यो अत्यावश्‍यक छ। किन?

^१९ अब अहिले अर्कै व्यवहार गरेर त्यो पश्‍चात्तापीलाई क्षमा गर्न इन्कार गरेमा तिनीहरू भिन्‍नै ढंगमा शैतानको दाऊमा परिरहेका हुनेथिए। कसरी? तिनीहरूको कठोरता र निर्दयीताको फाइदा शैतानले उठाउनसक्थ्यो। पश्‍चात्ताप गर्ने पापी “झन्‌ बढ्‌ता शोकले चुर्लुम्म डुबेमा” अर्थात्‌ टुडेज इंग्लिश भर्सन-को अनुवादअनुसार “पूर्णतया हरेश खानेगरि दुःखी भएमा” प्राचीनहरूले यहोवासमक्ष कत्ति ठूलो जिम्मेवारी वहन गर्नुपर्ने थियो! (इजकिएल ३४:६; याकूब ३:१ तुलना गर्नुहोस्‌।) “यी सानाहरूमध्ये एउटालाई” बाधा नपुऱ्‍याउन सतर्क गराउँदै येशूले राम्रै कारणले यसो भन्‍नुभयो: “आफ्नो विषयमा होशियार रहो। तिम्रो भाइले अपराध गऱ्‍यो भने त्यसलाई सम्झाऊ, र त्यो पछतायो भने त्यसलाई क्षमा गर।”a—लूका १७:१-४.