Job
17 Mijn geest is gebroken, mijn dagen doven uit.
Mij wacht het graf.+
3 Neem mijn onderpand alstublieft aan en houd het bij u.
Wie anders geeft zijn hand erop en staat borg voor mij?+
4 Want u hebt inzicht verborgen voor hun hart.+
Daarom verhoogt u hen niet.
6 Hij heeft mij gemaakt tot een mikpunt van spot* onder de volken,+
iemand die ze in het gezicht spugen.+
10 Maar jullie mogen best verdergaan met jullie betoog,
want ik heb nog geen wijze onder jullie gezien.+
Mijn plannen, de wensen van mijn hart, liggen in duigen.+
12 Ze blijven de nacht in dag veranderen
en zeggen: “Het is donker, dus het licht is dichtbij.”
14 Tegen de kuil*+ roep ik: “Je bent mijn vader!”
Tegen de maden: “Mijn moeder en mijn zus!”
Wie ziet er nog hoop voor mij?