Koninkrijksverkondigers brengen verslag uit

Het prediken van bijbelse waarheden in Ierland gaat voort

DE LAATSTE jaren is het schilderachtige Ierland het toneel geweest van heel wat beroering. Tegelijkertijd reageren Ierse mensen gunstig op de bijbelse boodschap van hoop die hun door Jehovah’s Getuigen wordt gebracht. De volgende ervaringen uit Ierland bevestigen dit.

■ In Dublin was een getuige van Jehovah samen met zijn dochtertje bezig met de van-deur-tot-deurprediking. Zij troffen een vrouw genaamd Cathy, die het heel druk had met haar vele kinderen. De Getuige vroeg of zijn dochter, die leerde te prediken, een heel korte boodschap met haar mocht delen. Dat vond Cathy goed, en het meisje hield een duidelijk, goed doordacht toespraakje. Cathy was getroffen door de kennelijke oprechtheid en beleefdheid van het kind en zij aanvaardde het aangeboden bijbelse traktaat.

Later dacht Cathy na over de goede voorbereiding en manieren van haar jonge bezoekster. „Ik was ervan onder de indruk dat een klein meisje zo’n interessante boodschap kon overbrengen zonder pedant over te komen”, zei ze. „Ik besloot dat ik de volgende keer dat Jehovah’s Getuigen aan de deur kwamen, naar hen zou luisteren.”

Intussen verhuisde Cathy naar een stadje in Zuidwest-Ierland bij de grens tussen de graafschappen Cork en Kerry. Enige tijd later kwamen Jehovah’s Getuigen bij haar aan de deur en zij nodigde hen binnen. Zij aanvaardde een geregelde bijbelstudie en bezoekt nu met verscheidene van haar kinderen de gemeentevergaderingen. Cathy is dankbaar voor de oprechte wens van het kleine meisje om het goede nieuws met haar te delen.

■ In het gebied van Tullamore hadden de Getuigen al zeven jaar af en toe bijbelse gesprekken met een vrouw die Jean heette. Soms toonde zij belangstelling en nam lectuur, maar andere keren was haar belangstelling lauw. Op een dag, toen een Getuige genaamd Frances met een medeverkondigster bij Jean aanbelde, troffen zij haar in een zeer kribbige stemming aan. „Wat wij ook zeiden,” zegt de Getuige, „zij werd steeds bitser. Ten slotte zei ze dat wij moesten ophoepelen en smeet de deur dicht.”

Frances vroeg zich af of verdere bezoeken alleen maar een soortgelijke ontvangst zouden uitlokken. ’Het is misschien niet meer de moeite waard haar te bezoeken als zij niet echt belangstelling voor de boodschap heeft’, dacht Frances. Maar zij besprak de zaak met haar man, Thomas, en die was hoopvoller gestemd. De volgende keer dat zij in het gebied waren, werd er weer een bezoekje bij Jean gebracht. Zij was vriendelijk en nam De Wachttoren en Ontwaakt! Volgende bezoeken waren al even prettig en Thomas en Frances begonnen een geregelde huisbijbelstudie met haar.

Vanwaar die verandering? Jean legt uit dat zij die keer dat zij zo onbeleefd tegen de Getuigen was, pas een baby had gekregen en net uit het ziekenhuis kwam. Omdat zij haar pasgeboren baby de borst moest geven en het iets oudere kind moest voeren, kreeg zij maar anderhalf uur slaap per nacht. „Het laatste waar ik zin in had,” zegt Jean, „was over religie praten.”

Binnen twee maanden bezocht Jean alle gemeentevergaderingen, en binnen vier maanden ging zij mee in de velddienst. Tien maanden nadat zij met haar bijbelstudie begonnen was, werd zij gedoopt. Nu helpt Jeans eigen ervaring haar in de bediening. Zij vertelt: „Als ik iemand tref die erg onhebbelijk doet, probeer ik meer begrip op te brengen. Ik maak er altijd een aantekening van. Misschien is de situatie anders tegen de tijd dat ik terugkom; misschien voelt de persoon zich dan beter en is hij ontvankelijker.”