„Eetstoornissen” — Reacties van onze lezers
DE Ontwaakt!-artikelen met als thema „Eetstoornissen — Wat is eraan te doen?” (22 december 1990) hebben een ongebruikelijk groot aantal brieven opgeleverd. Lezers uit alle delen van de wereld hebben geschreven om ons te bedanken voor de bespreking van dit gevoelige en vaak pijnlijke onderwerp. De artikelen hebben velen geraakt die lang met eetstoornissen geworsteld hebben.
Zo schreef een vrouw: „Geachte Meneer of Mevrouw: Het Wachttoren-, Bijbel- en Traktaatgenootschap verdient de hoogste lof voor het artikel over eetstoornissen. Bij mij werd anorexia vastgesteld toen ik 9 jaar was en ik heb er 34 jaar mee geworsteld. Omdat ik bijna alle beschikbare lectuur over eetstoornissen heb gelezen en allerlei therapieën heb ondergaan, kan ik naar waarheid zeggen dat de uiteenzetting in Ontwaakt! de beste is die ik ooit ben tegengekomen. Geen lectuur en geen adviseur heeft het geestelijke aspect ervan zo uitgebreid uiteengezet als het Ontwaakt!-artikel. Voor de eerste keer zie ik anorexia zoals God het ziet.”
Velen brengen de raad uit de artikelen al in praktijk. Een vrouw schrijft: „Toen ik het artikel ’Wie krijgen eetstoornissen?’ las, was ik verbaasd een beschrijving van mijn karakter te lezen. Letterlijk elk punt dat in het artikel ’De strijd kan gewonnen worden!’ werd genoemd, heeft mij enorm geholpen. Ik heb mijn opvattingen gewijzigd. Het was een opluchting te weten dat anderen, ook christenen, hetzelfde probleem hebben. Ik dacht dat ik misschien de enige was.”
Een 25-jarige vrouw schreef: „Ik heb vanaf mijn 13de last van boulimie. Het hele jaar 1989 en delen van ’88 heb ik in een diepe, afmattende depressie verkeerd. Ik heb zelfs tweemaal een zelfmoordpoging gedaan. Ik voel me zeer aangesproken door deze bijzonder roerende artikelen en heb al iets van de suggesties en gezonde raad in praktijk gebracht. De artikelen hebben mijn inzicht verscherpt en richting aan mijn leven gegeven. Dit is beslist een uitgave die ik echt ALS EEN SCHAT ZAL BEWAREN en vaak zal raadplegen!”
„Ik lees en herlees het tijdschrift”, schrijft een jonge vrouw die al tien jaar met eetstoornissen worstelt. „Ik ben nu zover dat ik toegeef dat ik een probleem heb. De wetenschap dat Jehovah wil helpen en het niet als een verloren zaak beschouwt wanneer wij terugvallen, is een enorme troost.”
„Ik had het idee dat ik over mijn eigen gevoelens zat te lezen!”, schreef een jong meisje. „Dit artikel heeft me geholpen mijn mond open te doen en met mijn moeder te praten, en nu kan ik mijn opvattingen over mijzelf beter aan.” Een 16-jarig meisje schrijft: „Ik ben herstellende van anorexia nervosa. Ik had Jehovah gebeden om iemand die mijn ziekte zou begrijpen. De Ontwaakt! maakte mij duidelijk dat ik die mensen al om mij heen heb. Ik heb mijn familie, de vele getuigen van Jehovah die mijn vrienden zijn, en bovenal heb ik Jehovah. Ik hoop dat de Ontwaakt! van 22 december voor anderen net zo’n hulp zal zijn als hij voor mij en mijn familie is geweest.”
Een 20-jarige vrouw in de volle-tijddienst schrijft: „Het grootste deel van de tijd heb ik geprobeerd mijn eetstoornis zelf op te lossen. Op een bepaald moment heb ik zelfs gedacht dat het dom was om in verband ermee te bidden. De tranen schoten mij in de ogen van vreugde toen ik besefte dat Jehovah iets dergelijks werkelijk heel belangrijk moet vinden.”
„Het was geweldig! Ik meen het!”, schreef een andere vrouw. Zij vervolgt: „Ik heb heel wat jeugdtrauma’s overleefd, waarvan seksueel misbruik en ritueel misbruik de twee ergste waren. De eerste twee paragrafen onder het kopje ’Het gevoel te kort te schieten’, raakten de kern van de zaak. Het is echt een kwestie van je geest omscholen zodat je jezelf aardig leert vinden, en dat kun je niet alleen, zoals zo goed werd uiteengezet.”
Velen schenen het gevoel te hebben dat de artikelen een antwoord waren op hun gebeden. „Deze artikelen zijn niet toevallig geschreven, want Jehovah verhoort gebeden!”, schreef een lezeres enthousiast. Zij voegt eraan toe: „Ik heb bijna mijn hele leven tegen corpulentie gevochten, maar pas nadat ik het artikel had gelezen, besefte ik dat ik een ernstige eetstoornis heb (boulimie).” Een 19-jarige die zes jaar met boulimie heeft geworsteld, vertelde: „Begin van de maand was ik net zover dat ik jullie wilde schrijven om te vragen of jullie met een goed geschreven artikel over dit onderwerp konden komen. Ik ben zo blij dat jullie er gedetailleerd op ingegaan zijn en de zaak niet zo maar genegeerd hebben, zoals de meeste mensen doen.”
In één brief werd eenvoudig gezegd: „Ik heb gebeden en geduldig gewacht op de artikelen over eetstoornissen. Ik zou om inlichtingen hebben gevraagd als ik me er niet zo voor had geschaamd. Het mededogen dat jullie mij als persoon in de artikelen betoonden, heeft mijn geloof voldoende gesterkt om dit probleem eens en voor al te boven te komen.” Een leerlinge van een middelbare school schrijft: „Ik kreeg anorexia nervosa en boulimie en heb daar zowel lichamelijk als mentaal onder geleden. Ik bad tot Jehovah om hulp en deze artikelen verschenen. Ik kon niet anders dan huilen van vreugde.”
Voor velen was het lezen van de artikelen een emotioneel geladen ervaring. „Zodra ik het openmaakte,” schrijft een jonge vrouw, „schreeuwde de omslag me bijna toe. Ik was haast bang om het aan te raken. Ik legde het naast me op bed en keek er een paar minuten alleen maar naar. Het enige wat ik kon doen, was Jehovah danken voor de artikelen. Ik kan werkelijk merken dat Jehovah toch van mij houdt. De artikelen hebben mij geholpen opnieuw te beseffen dat mijn lichaam een kostbaar geschenk is en dat ik er dienovereenkomstig mee om moet gaan.”
„Als ik de artikelen lees,” schrijft een vrouw, „en zelfs onder het typen van deze brief, kan ik niet verhinderen dat de tranen mij over de wangen rollen. Ik ben van boulimie genezen en heb verlangd naar een artikel van het Genootschap over dit onderwerp. Mijzelf leren accepteren — te geloven dat ik in Jehovah’s ogen waardevol ben en de manier waarop ik mijzelf bezie niet door de denkwijze van anderen te laten beïnvloeden — is een van de moeilijkste dingen geweest die ik ooit heb moeten doen. De ene dag gaat het gemakkelijker dan de andere, maar ik werk er nog steeds aan.”
„Het was met ogen vol tranen dat ik dit tijdschrift aan mijn hart heb gedrukt”, schrijft een 21-jarige vrouw. „Bijna negen jaar heb ik gevochten tegen alle drie de genoemde stoornissen. Ik was altijd te bang om het aan iemand te vertellen. Nu, als gevolg van de praktische raad die werd gegeven, voel ik dat ik dit probleem met Gods hulp aankan. Dit is precies waarom ik heb gebeden.”
Tot slot schrijft een christelijke ouderling: „Ik heb gemerkt dat deze artikelen een enorme hulp zijn. Wat uitermate belangrijk is het dat wij ouderlingen deze informatie aandachtig bestuderen en in ons opnemen om anderen te kunnen helpen, zowel binnen als buiten de gemeente!”
Deze uittreksels komen uit slechts enkele van de bedankbrieven die wij hebben ontvangen. Wij hopen van harte en bidden dat de artikelen mensen overal ter wereld mogen blijven helpen deze veel leed veroorzakende stoornissen te boven te komen.