Miljoenen nu levenden zullen nooit geboren worden
DOOR ONTWAAKT!-CORRESPONDENT IN ZWEDEN
MILJOENEN kinderen die zich nu in de baarmoeder van hun moeder bevinden, zullen nooit geboren worden. Zij zullen niet de kans krijgen hun eigen ouders te zien of te kennen, noch de voordelen te genieten van hun natuurlijke en wettelijke afstamming. Zij zullen van alles worden beroofd. Waarom? Voornamelijk omdat zij ongewenst tot bestaan zijn gekomen en degenen die hen niet wensen zullen besluiten zich van hen te ontdoen. De uitvoering van deze beslissing wordt abortus genoemd.
Hoewel veel landen geen cijfers bijhouden over het aantal abortussen, zijn er duidelijke aanwijzingen dat er elk jaar over de gehele wereld miljoenen „legale” en illegale abortussen worden uitgevoerd. In de Verenigde Staten werden gedurende het jaar 1971 ongeveer een half miljoen „legale” verricht. In Tsjechoslowakije, Hongarije, Polen en Joegoslavië overtreft het aantal abortussen het aantal geboorten. Gedurende 1969 werden er in Japan door speciaal daartoe aangestelde artsen 744.000 vrouwen geaborteerd.
Het liberaliseren van de abortuswetgeving
Bijna overal neemt het aantal ongewenste zwangerschappen toe. In veel landen schreeuwt men om liberalisering van de abortuswetten. Zweden is hiervan een voorbeeld. Afgezien van uitzonderingen in geval van bijzondere omstandigheden, verbiedt de Zweedse wet abortus. Er komen echter voortdurend meer vrouwen die om andere redenen dan de wet toestaat, abortus wensen. Duizenden zwangere vrouwen en meisjes gaan naar omliggende landen met een minder strenge wetgeving om daar abortus te ondergaan. Veel anderen nemen hun toevlucht tot een illegale ingreep. Dit heeft geleid tot een liberalere toepassing van de huidige wet en een toenemend aantal uitzonderingsmogelijkheden. Vandaar dat men een nieuwe wetgeving is gaan overwegen; in 1965 begon een officieel in het leven geroepen commissie van deskundigen te werken aan een rapport met voorstellen voor zo’n nieuwe wetsregeling. In 1971 werd het rapport aangeboden aan het hoofd van het ministerie van justitie en voor algemene publikatie vrijgegeven. De commissie gaf als haar advies dat de gemeenschap de vrouw diende te beschermen „door haar het wettelijke recht te geven de ingreep zo vroeg mogelijk te kunnen laten verrichten, en altijd volgens de voor haar minst zware methode”.
Waarom vrouwen abortus wensen
In ontwikkelingslanden komt men vaak door armoede, ziekte en overbevolking tot de wens van abortus, maar in Zweden en andere meer geïndustrialiseerde landen zijn individuele omstandigheden de belangrijkste overwegingen. Deze kunnen zijn: lichamelijke zwakte, afkeer van kinderen, vrees voor de bevalling, te hoge leeftijd, te jeugdige leeftijd, verkrachting, ontrouw van een van de partners, studieonderbreking, onbekende vader of verschillende mogelijke vaders, druk van de zijde van ouders, schaamte, en dergelijke. De zogenaamde seksuele revolutie, gepaard gaande met een vroeg seksueel ontwaken van de jeugd en vrij geslachtelijk verkeer, heeft geleid tot een grote toename in het aantal ongewenste zwangerschappen, vooral buiten de huwelijksregeling. Ook dit heeft bijgedragen tot de eis de abortusprocedure eenvoudiger te maken.
Doch het probleem van ongewenste zwangerschappen wordt niet opgelost door eenvoudig abortus te legaliseren. Abortus is niet simpel een andere vorm of methode van geboortenregeling. Indien goed uitgevoerd, is het een delicate operatie, die de aanwezigheid vereist van ziekenhuisbedden, bekwame chirurgen, een staf van verplegend personeel, een medische behandeling, instrumenten, en, natuurlijk, geld. Abortus loopt uit op de dood van de vrucht, en kan ook de moeder fysiek en geestelijk schaden.
Abortusmethoden
Dilatatie en curettage past men toe bij vrouwen die in de beginperiode van hun zwangerschap zijn, bij wie de vrucht niet ouder is dan twaalf weken. De patiënte wordt onder narcose gebracht, waarna met metalen instrumenten de baarmoederhals wordt verwijd (dilatatie). Vervolgens „schraapt” de chirurg met een scherp lepelvormig instrument, de curette, over de binnenwand van de baarmoeder totdat de vrucht naar buiten komt. Tot de mogelijke complicaties die zich bij deze operatie kunnen voordoen, behoren ernstig bloedverlies, infectie en beschadiging van de baarmoederwand. De operatie kan ook stoornissen in de menstruatie, onvruchtbaarheid en complicaties bij toekomstige zwangerschappen tot gevolg hebben.
Dilatatie en curettage worden echter steeds meer vervangen door de zogenaamde zuigcurettage. Eerst wordt de baarmoederhals verwijd, dan brengt de chirurg een plastic buis in. Deze buis wordt verbonden met een zuigpomp, waarna de vrucht, de placenta en de vliezen uit de baarmoeder worden gezogen. Vaak gaat men daarna nog met een kleine curette in de baarmoeder om zich ervan te verzekeren dat al het foetale en placentale weefsel is verwijderd. Bij de zuigcurettage kunnen dezelfde complicaties, hoewel in minder ernstige vorm, optreden als bij de gecombineerde dilatatie-curettagemethode.
Na de twaalfde week van de zwangerschap gebruikt men de inspuitmethode. In Denemarken en Engeland worden medicinale zepen (utus paste) ingespoten. In andere landen wordt tot de zestiende à zeventiende week van de zwangerschap een zelfde soort van inspuiting met een 20 percent-zoutoplossing gebruikt.
Na deze zwangerschapsperiode past men in het algemeen een andere inspuitmethode toe. De chirurg brengt, hetzij door de onderbuik, hetzij via de schede en de baarmoederhals, een lange, holle naald in de baarmoederholte, en neemt een gedeelte weg van het vruchtwater dat de foetus omgeeft, waarna hij langzaam een gelijke hoeveelheid zoutoplossing inspuit. In plaats van zout gebruiken sommige artsen ook glucose of formaline. De oplossing doodt de foetus en wekt weeën op; deze beginnen gewoonlijk twaalf tot achtenveertig uur na de inspuiting op te treden. De vrucht wordt op dezelfde wijze uitgedreven als bij een normale bevalling.
De kans op complicaties is bij deze abortusmethode groter dan bij de methoden die men in vroegere stadia van de zwangerschap kan toepassen. Er kan placentaal weefsel achterblijven en er kan infectie optreden, terwijl deze complicaties vaak gepaard gaan met koorts en bloedingen. In sommige gevallen wordt een gedeelte van de zoutoplossing opgenomen in de bloedbaan van de vrouw, wat aanleiding kan geven tot krampen en bloedstollingsproblemen.
Een abortusingreep met behulp van de keizersnede wordt op dezelfde wijze uitgevoerd als bij de normale bevalling van een voldragen kind dat niet langs de natuurlijke weg ter wereld gebracht kan worden. De patiënte wordt onder narcose gebracht; de chirurg brengt de snede aan in de buikwand en de baarmoederwand, waarna de foetus en de placenta uit de baarmoeder worden verwijderd.
Deze abortusingreep brengt grotere gevaren met zich mee dan de inspuiting van een zoutoplossing. Bovendien kan het litteken van de snede bij een latere normale bevalling opnieuw opengaan. Dat is ook de reden waarom veel doktoren van mening zijn dat bij deze vrouwen toekomstige bevallingen altijd met de keizersnede dienen te worden verricht.
Andere risico’s en schadelijke gevolgen
Ongeacht hoe ver de zwangerschap reeds is gevorderd, bij elke abortusoperatie bestaat de mogelijkheid dat men een dodelijke hoeveelheid bloed verliest. Zelfs zeer vroege „legale” abortussen worden daarom verricht in goed uitgeruste ziekenhuizen. De bloedgroep van de vrouw wordt dan altijd van tevoren bepaald, terwijl men flessen bloed bij de hand houdt om in noodgevallen onmiddellijk een transfusie te kunnen toedienen.
Na een abortus kan een vrouw onvruchtbaar worden, hetgeen in een aantal gevallen te wijten is aan een postoperatieve ontsteking van de eileiders.
Een zekere mate van geestelijk lijden behoort altijd tot de nasleep van een abortus. Dit is een ernstig effect. Een zwangere vrouw weet dat zij verantwoordelijk is voor de voortzetting van het leven van een ander menselijk schepsel. Het is alleen maar natuurlijk als haar gedachten verwijlen bij het kind dat zich in haar aan het ontwikkelen is. Bijgevolg komt zij onder een geweldige geestelijke spanning te staan wanneer zij gedwongen is naar iemand uit te zien om haar vrucht te doden; dit gaat regelrecht in tegen haar moederliefde. Zij tracht zichzelf er misschien van te overtuigen dat een zes, twaalf of zestien weken oude vrucht nog geen werkelijk kind is en dat ze altijd weer een ander kind kan krijgen, maar toch weet zij dat de mogelijkheid bestaat dat ze nooit meer zwanger zal worden en absoluut zeker weet zij dat ze dat nooit meer van hetzelfde kind zal zijn.
Ook in verband met de abortusingreep zelf hebben veel vrouwen geestelijke spanningen te verduren. Zo ervaren velen de wachttijd tussen een zoutinspuiting en de daaropvolgende miskraam als bijzonder kwellend. De vrouw maakt eerst het doden van de vrucht mee en moet daarna nog een actief aandeel hebben aan het inspannende uitdrijvingsproces.
In een ziekenhuis in Zweden heeft men een onderzoek ingesteld naar de reacties van vrouwen die een abortus door middel van een zoutoplossing ondergingen. Van enkelen onder hen zijn de volgende commentaren opgetekend: „Toen ze de zoutoplossing inspoten, wist ik dat er geen weg terug meer was.” „Ik ging naar het toilet, en daar kwam de nageboorte. Ik moest me zelf helpen.” „Ik voelde dat ik iets kwijtraakte en toen ik mijn laken wegnam, zag ik de foetus.” „Het was een verschrikkelijke ervaring.” „Het is niet half zo pijnlijk om een kind te baren.”
Jaren na een abortus te hebben ondergaan, ondervindt een vrouw daarvan nog steeds de emotionele gevolgen. Klinisch docente Naomi Leiter schreef hierover: „Nooit kan zij de zwangerschap, de paniek en de abortus werkelijk vergeten. Vaak heeft zij zwaarmoedige buien en soms voelt zij zich diep schuldig.” Naomi Leiter merkte ook nog op: „Ik heb talrijke vrouwen vijftien jaar na hun abortus wroeging en spijt zien hebben, omdat zij in de menopauze kinderloos waren.” — New York State Journal of Medicine, 1 december, 1972.
Niet alleen voor veel vrouwen, ook voor een groot aantal chirurgen, verpleegsters en andere leden van de medische staf is een abortusoperatie een kwellende ingreep. Sommige abortussen worden erg laat uitgevoerd, zodat de verwijderde foetussen sterk en gezond zijn. Er zijn gevallen bekend van geaborteerde baby’s die uit zichzelf weer tot leven kwamen in de afvalzakken naast de verbrandingsovens van ziekenhuizen. Vooral de „opruiming” van levende foetussen heeft aanleiding gegeven tot heel wat gewetensconflicten. Verpleegsters hebben ontslag genomen om niet volledig geestelijk in te storten. In sommige gevallen hebben zij getracht grote, levende foetussen in leven te houden door ze zelf te verzorgen.
De schriftuurlijke zienswijze
Ondanks alle risico’s en onverkwikkelijke aspecten die bij de abortusingreep betrokken zijn, zijn er velen die de toepassing ervan rechtvaardigen. Men zou echter de vraag kunnen stellen: „Als het verkeerd is om een pasgeboren baby te doden, is het dan niet even verkeerd om een baby te doden die zich in de baarmoeder aan het ontwikkelen is? Als het goed is om te trachten het leven van een te vroeg geboren kind in de couveuse te behouden, is het dan niet even goed om het leven van een foetus in de baarmoeder te behouden?
De Schepper van het leven, Jehovah God, beschouwt het leven als heilig. Het opzettelijk opwekken van een miskraam is in zijn ogen een misdaad. Zo werd bijvoorbeeld in zijn wet aan de natie Israël het leven van de ongeboren baby beschermd. Als bij een strijd tussen mannen het ongeboren kind van een zwangere vrouw noodlottig letsel opliep, moest er leven voor leven worden gegeven. — Ex. 21:22-25.
De hoge frequentie van het aantal abortussen heden ten dage houdt ook verband met het feit dat de mens nog andere wetten van God negeert. Mensen hebben een zogenaamde vrije moraal gewenst en ongewenste gevolgen geoogst — ongewenste partners, ongewenste ziekten en ongewenste zwangerschappen. In hun poging op een gemakkelijke wijze aan de consequenties te ontsnappen, willen zij een minder strenge wetgeving, zodat zij gemakkelijker kunnen scheiden en gemakkelijker een medische behandeling kunnen ondergaan. Dit heeft hen echter niet behoed voor bijkomende tragische gevolgen. Het is voor de mens alleen mogelijk uit de huidige tragische morele situatie te komen wanneer man en vrouw elkaar liefhebben binnen de huwelijksregeling, op verstandige wijze hun levens samensmeden en loyaal hun God en Schepper gehoorzamen.
„Gij hebt mij afgeschermd gehouden in de buik van mijn moeder. Ik zal u prijzen omdat ik op een vrees inboezemende wijze wonderbaar ben gemaakt. Uw werken zijn wonderbaar, zoals mijn ziel zeer wel weet. Mijn beenderen waren voor u niet verborgen toen ik in het verborgene werd gemaakt, toen ik in de laagste delen der aarde werd geweven. Uw ogen zagen zelfs het embryo van mij. En in uw boek waren alle delen ervan beschreven, met betrekking tot de dagen dat ze werden gevormd en nog niet één onder ze er was.” — Ps. 139:13-16.
[Illustraties op blz. 9]
„ABORTUS ZOU WEL EENS DE GEBOORTENREGELINGSMETHODE KUNNEN ZIJN DIE THANS IN DE WERELD HET MEEST ALGEMEEN WORDT TOEGEPAST.” — V.N. Afdeling bevolking
Sommige abortussen worden na de twintigste week uitgevoerd. Bij achttien weken is dit het levende schepsel dat wordt gedood
De meeste abortussen worden na een zwangerschap van twaalf weken of eerder uitgevoerd. Bij elf weken is dit hetgeen wordt gedood