Wat is ware loyaliteit?

● Een rubriekschrijver voor Advocate-News, een blad dat op het Caribische eiland Barbados uitgegeven wordt, betwistte het nationalistische optreden van bepaalde Afrikaanse regeerders, gericht tegen Jehovah’s Getuigen: „Mijn loyaliteit aan het land”, zo verklaarde hij, „is niet hieraan kenbaar dat ik zing, [leuzen] schreeuw en de vlaggegroet breng, maar dat ik mij ijverig en oprecht van mijn burgerplichten . . . kwijt en aldus tot de kracht van de natie bijdraag. Het is zelfs heel goed mogelijk dat wanneer de waarden die door de Jehovah’s Getuigen worden nageleefd, over geheel Afrika verder verbreid zouden worden, ze voor de landen aldaar een bron van inspiratie zouden zijn.”

Kort nadat het de 35.000 Getuigen van Jehovah in Argentinië was verboden hun religie te beoefenen, merkte een rubriekschrijver van de Buenos Aires Herald iets dergelijks op, met de woorden dat zulk een verbod „beslist een schaduw werpt op de image van de regering in zowel binnen- als buitenland”. Hij gaf te kennen dat de regering door haar optreden een „wijze [gunstige] beslissing door een plaatselijke rechter had vernietigd en zichzelf een reputatie van religieuze onverdraagzaamheid had bezorgd”. „De geloofsovertuiging [van de Getuigen] is slechts aanstootgevend voor degenen die denken dat vaderlandsliefde hoofdzakelijk een kwestie van het brengen van de vlaggegroet en het zingen van het volkslied is, en niet een kwestie van het hart”, zo schreef hij.

De Buenos Aires Herald zei tevens over de Getuigen: „Hitler en Stalin vonden hen onverteerbaar en behandelden hen afschuwelijk. Talloze andere dictators hebben getracht hen uit zucht naar gelijkvormigheid te onderdrukken. En zij hebben daarin gefaald. Wanneer van de leden van deze regering alleen nog maar stenen monumenten zijn overgebleven, zullen zij [de Getuigen] zich nog steeds in ons midden bevinden.”

Scheiden „wat God . . . onder één juk heeft samengebracht”

● „Geliefden”, zo luidt de aanhef van een nieuw methodistisch ritueel voor gescheiden echtparen, „wij zijn hier bijeengekomen voor een plechtige viering van de beëindiging van de ene periode en het begin van een andere periode in het leven [van het echtpaar].” Met de recente uitgave van een boek over kerkelijke ceremoniën werd, aldus de Los Angeles Times, „de United Methodist Church de eerste christelijke denominatie die dergelijke ceremoniën, welke ten doel hebben de pijn van een verbroken huwelijk te verzachten, voorstaat”.

Dit boek met ceremoniën oppert dat de geestelijke, na de algemene reden voor de echtscheiding van het desbetreffende echtpaar bekendgemaakt te hebben, vervolgens zou kunnen zeggen: „Zij hebben derhalve besloten de banden van hun huwelijk te verbreken, evenwel niet die van hun wederzijdse liefde en eerbied.” De trouwringen worden naar de rechterhand overgebracht om „vrijheid” te symboliseren.

Maar kan er in feite niet gezegd worden — of de scheiding nu louter werd verkregen om zulk een „vrijheid” te verwerven of om het huwelijk op volgens de bijbel gerechtvaardigde gronden (overspel) te ontbinden — dat een dergelijk ritueel neerkomt op het verlenen van een religieuze zegen aan overspel, hetzij in het verleden hetzij in de toekomst bedreven? Dit nieuwe boek met ceremoniën beweert dat de methodisten louter de realiteit van echtscheiding erkennen. Maar hebben zij ook de werkelijke „realiteit” onder de ogen gezien — dat zij gefaald hebben hun kerkleden te helpen bijbelse beginselen toe te passen die huwelijken bijeen kunnen houden? In plaats daarvan hebben zij Jezus’ gebod, „wat God . . . onder één juk heeft samengebracht, brenge geen mens vaneen”, openlijk in de wind geslagen. — Matth. 19:6.

Een auto die kan „zien”

● Bezoekers van de International Ocean Exposition, Expo ’75, in Okinawa kregen heel wat interessante dingen te zien. Daartoe behoorden zeker een aantal computer-auto’s voor zes passagiers, die zowel op een vast traject als op de openbare snelweg kunnen rijden. Een van de technische nieuwigheden aan deze auto’s is hun „vermogen” een ander voertuig te „zien”. Deze ’wagens van de toekomst’ gaan langzamer rijden of stoppen zelfs als er plotseling iets voor ze opdoemt. Ze kunnen ook een ander voertuig volgen en een juiste afstand tot andere wagens bewaren ten einde ongelukken te voorkomen. De auto’s op de tentoonstelling werden volledig door een computer bestuurd; er kwam geen bestuurder aan te pas.