Zijn korte, sterke poten zijn bewonderenswaardig ontworpen om in keiharde mierenhopen naar zijn lievelingskostje, de termiet, te wroeten.

De mierenegel heeft ook een buidel, of liever gezegd, het dier kan er naar willekeur een produceren. Als het jong uit het ei is gekomen, vormt het wijfje door samentrekking van de spieren een buidel om de melkklieren heen en hierin wordt het jong gelegd. Hoe dit precies gebeurt, is niet bekend. Het jong blijft in de buidel — zich voedend met de melk waarvan de buidelwand is doordrenkt — totdat zijn stekels zich beginnen te vormen en hij geen vreedzame bewoner van mamma’s vlezige wieg meer is. Dan gaat hij eruit!

Afgezien hiervan heeft de mierenegel ook nog andere bijzondere kenmerken. Een ervan is zijn geweldige kracht, ondanks het feit dat hij slechts vijftig centimeter lang is en maar twee à drie pond weegt. Eén bioloog heeft dit ondervonden toen hij er een veiligheidshalve ’s nachts in zijn huiskamer hield. Tegen de morgen had de mierenegel, in zijn pogingen om te ontsnappen, elk zwaar meubelstuk van de muur afgeschoven! Alleen met de ijzeren kachel was hem dit niet gelukt — die zat in de muur bevestigd!

Een ander interessant kenmerk van meneer Mierenegel is dat hij verticaal kan graven, en snel! Snuit en poten werken samen bij het verwijderen van zelfs hard grind onder hem, dat hij met zulk een snelheid opzij en omhoog gooit dat hij zich in ongeveer een minuut zo diep heeft ingegraven dat voor een onderzoekende neus of klauw alleen zijn scherpe stekels nog maar zijn te ontdekken. Ten slotte verstaat hij de kunst zich plat te maken en door een spleet van twee en een halve centimeter te kruipen.

Wat dunkt u? Kunt u in al deze grootse verscheidenheid de hand van de wijze Schepper zien? Ja, wij kunnen dankbaar zijn dat dit onderzoek ons reeds een goede indruk van Jehovah’s Australische meesterstukken heeft gegeven.

Wat zij over hun kerken zeggen

DE VERWARRING in de religies van de christenheid staat zeer in de publieke belangstelling. U bent zich ongetwijfeld bewust van de verdeeldheid die de kerken verscheurt. Priesters oefenen scherpe kritiek uit op hun meerderen. Kerkelijke leerstellingen en eeuwenoude kerkelijke gedragslijnen worden openlijk in twijfel getrokken. Elke maand verlaten tientallen priesters, van hoog tot laag, en vele nonnen hun positie in de kerk. Seminaries berichten steeds minder nieuwe leerlingen.

De tol die deze beroering heeft geëist op het gebied van kerkelijke invloed, is enorm. In tal van plaatsen gaat het kerkbezoek gestadig achteruit. De financiële steun is sterk gedaald. Veel kerkgebouwen en kerkelijke scholen en universiteiten hebben hun deuren moeten sluiten.

Deze religieuze situatie heeft de kerkgangers hevig verontrust. Vooral veel rooms-katholieken zien hetgeen er in hun kerk gebeurt met ontsteltenis aan. En de mensen praten erover. Wat zeggen zij?

In verwarring door de veranderingen

Jehovah’s getuigen kunnen die vraag beantwoorden omdat zij geregeld bij de mensen aan de deur komen om hen aan te moedigen de bijbel te gaan onderzoeken. Dit stelt hen in een uitstekende positie te horen wat de mensen over de kerken zeggen. Wat de Getuigen hierover kunnen vertellen, toont alleen maar aan hoe verontrust velen over de ontwikkelingen zijn.

In Newfoundland uiten katholieken bijvoorbeeld openlijk hun mening over de veranderingen die er in hun kerk plaatsvinden. Sommigen zeiden: „Wij zijn zo verbijsterd over de veranderingen in de kerk dat wij haast niet meer weten wat wij moeten geloven!”

Een katholieke arts uit New York begon, zodra hij een Getuige ontmoette die een van zijn patiënten is, over zijn ernstige verontrusting over de veranderingen in zijn kerk te praten. Zijn priester had aan de parochianen verteld dat er geen communie meer bij het altaar zou worden uitgereikt en dat de leden van zijn kerk hun eigen brood en wijn voor de communie moesten meebrengen. De kinderen van de arts gaan naar een parochieschool. De nonnen hadden de ouders echter meegedeeld dat religieus onderricht aan jonge kinderen thuis door de ouders gegeven moest worden totdat de kinderen oud genoeg waren om ter communie te gaan. De arts zei: „Hoe moet ik mijn kinderen thuis nu godsdienstonderricht geven als ik niets van mijn eigen religie afweet?”

Een Spaanse katholiek in de stad New York zei treurig: „Ik zit helemaal in de knoop met mijn religie, maar ik ben te oud om weer te gaan leren. Wat moet ik doen?” Toen de Getuige deze oprechte persoon vriendelijk aanbood hem te helpen de bijbel te leren kennen, aanvaardde deze het aanbod en werd er een gratis huisbijbelstudie begonnen.

Meningen over het waarom

Jehovah’s getuigen berichten dat velen met wie zij in gesprek komen hun mening geven over het waarom van de moeilijkheden in de kerken.

Een echtpaar in de Verenigde Staten dat naar de Evangelical Church gaat, zei: „De reden waarom er zoveel verwarring in onze kerk heerst, is dat iedereen de bijbel op zijn eigen manier wil uitleggen.”

Een joodse vrouw in New York die uitlegde waarom zij dacht dat er zoveel verwarring in haar religie bestond, zei: „Wij zijn niet nederig genoeg!”

Een katholieke man op leeftijd erkende dat hij helemaal niet gelukkig was met de veranderingen in de kerk: ’Het bewijst dat er zwakheden in de kerk zijn’, zei hij. ’Voor mij is de kerk dood.’

„Ik geloof dat veel van de verwarring door de paus komt die wij nu hebben”, verklaarde een jonge vrouw in de stad New York, „Hij heeft zoveel heiligen afgeschaft en alles zo veranderd dat ik gewoon niet meer weet wat ik moet geloven. Weet u dat ik elke week naar een psychiater moet omdat ik er niet meer uit kan komen? Ik heb ook andere religies onderzocht omdat ik voel dat er een antwoord op dit alles moest zijn.”

Reacties op religieuze ontwikkelingen

Het is interessant op te merken hoe verschillend de reacties op de recente ontwikkelingen op het gebied van religie zijn. Jehovah’s getuigen bemerken dat veel mensen die vroeger een gesprek over religie en de bijbel ontweken nu bereid zijn hun mening te uiten.

Men vroeg een bejaarde Italiaan naar het eten van vlees op vrijdag. Hij gaf ten antwoord: „Het kan mij niet schelen wat de paus zegt. Ik houd mij bij het oude.”

Een andere houding werd door een Getuige waargenomen die in de Bronx, in New York, aan een deur klopte. Een man van in de zestig deed open en het kon niet anders of de Getuige moest wel het wijwaterbakje aan zijn muur zien. Het werd nu klaarblijkelijk voor een ander doel gebruikt, want het zat vol met sigarettepeukjes.

Een Spaanse katholieke vrouw bekende: „Ik geloof dat ik mijn beelden wel kan wegdoen, want ik weet dat ik de waarheid niet heb.” Een andere vrouw merkte op: „Ik ben katholiek maar ik zal nooit meer naar de kerk gaan!” Waarom niet? ’De kerk is te veel in de politiek verwikkeld.’

In één gebied dat door de Getuigen werd bezocht, zeiden de meeste mensen dat religie hun ’geen snars interesseerde’. Hoe afschuwelijk het sommigen ook in de oren mag klinken, zij zeiden dat zij verlangend uitzagen naar het einde van de kerken.

Afkeer van geldklopperijmethoden

De meest voorkomende klacht tegen de kerken staat waarschijnlijk wel in verband met hun onverzadigbare geldklopperij. Velen hebben er schoon genoeg van.

Een Lutherse vrouw gaf toe dat religie niets anders dan één commerciële beweging is. Een bejaard lid van de Episcopale Kerk uitte de klacht: „Er wordt in mijn kerk veel te veel de nadruk op geld gelegd. Ik heb tegen mijn priester gezegd dat voor op het kerkgebouw eigenlijk niet de naam van de kerk moest staan, maar een groot bord met de letters G-E-L-D!”

Een huisvrouw wees op een kalender van de kerk en verklaarde dat zij elke maand dat soort van dingen kreeg en dat zij geacht werd ervoor te betalen. Zij voegde eraan toe: „Ik hoor tot de dollar-per-maand-club!”

Een Spaanse vrouw zei vol afkeer dat er zo’n handelszaak van haar kerk was gemaakt dat men er bij het binnengaan vijfentwintig (dollar)cent moet betalen, nog afgezien van de enveloppe met de bijdrage die zij elke week moeten meebrengen. En hoeveel moeten zij bijdragen? Vroeger konden zij één tot twee dollar geven, maar nu stipuleert de enveloppe dat zij bij twee dollar moeten beginnen.

Een vrouw uit Puerto Rico is onlangs naar de Verenigde Staten verhuisd. Zij maakte er snel een begin mee naar de kerk te gaan. Toen zij daar kwam, bemerkte zij dat er bingo werd gespeeld. De volgende keer verzocht de priester, na eerst de gemeente te hebben verteld op een bepaalde politieke kandidaat te stemmen, om geld voor de kerk. De keer daarop stond aangekondigd dat er in het souterrain van de kerk een feestje zou worden gehouden om nog meer geld bijeen te brengen. Uit loyaliteit, maar met een bezwaard hart, ging de vrouw erheen. Vóór het eind ging zij weg. Zij gaat niet meer naar de kerk. Nu trekken zij en haar man voordeel van de hulp die hun door Jehovah’s getuigen wordt geboden om de waarheid te leren kennen die in de bijbel staat.

Diezelfde gratis bijbelstudiedienst staat ook u ter beschikking. U zult erdoor in staat worden gesteld bevredigende antwoorden te krijgen op vragen zoals: Waar zijn de doden? Waarom heeft God goddeloosheid tot op onze tijd toegelaten? Welke hoop is er voor de toekomst? Indien u van deze gratis dienst gebruik wilt maken, stel u dan in verbinding met Jehovah’s getuigen in uw omgeving of schrijft u dan naar de uitgevers van dit tijdschrift.

Heiligheid van het bloed erkend

✔ Belijdende christenen vinden het tegenwoordig over het algemeen maar vreemd dat de christelijke getuigen van Jehovah het apostolische verbod in Handelingen 15:20 ten aanzien van het eten van bloed in welke vorm maar ook, ernstig opvatten. De historicus Kaye merkt echter in zijn werk Ecclesiastical History Illustrated from Tertullian’s Writings, op de bladzijden 146 en 209, het volgende op:

„De oorspronkelijke christenen voldeden gewetensvol aan het besluit van de apostelen te Jeruzalem, zich te onthouden van het verstikte en van bloed.”

Dit wordt bevestigd door de woorden van Tertullianus zelf die wij in hoofdstuk 9 van zijn Apologie aantreffen: „Christenen, die zelfs geen bloed van dieren bij hun maaltijden, bestaande uit eenvoudig en natuurlijk voedsel, gebruiken; die zich onthouden van het verstikte en van wat een natuurlijke dood sterft om geen andere reden dan dat zij zich niet willen ontheiligen, alsmede van bloed dat zich in de ingewanden heeft verzameld. Om aan deze zaak met één enkel voorbeeld kracht bij te zetten: gij tracht christenen met bloedworst te verleiden, alleen maar omdat gij heel goed weet dat zij datgene waardoor gij hen tot overtreders tracht te maken, als onwettig beschouwen.” — The Ante-Nicene Fathers, Deel 3, blz. 25, 58.