worden, daar Christus aan een kruis is gestorven, maar dat is niet zo. Christus is niet aan een kruis gestorven.

HET MOORDWERKTUIG WAS EEN PAAL

Jezus Christus werd aan een rechte paal zonder dwarslat gedood. Dat hierover een verkeerd begrip bestaat, is voornamelijk aan sommige bijbelvertalers te wijten die de Griekse woorden staurós en xylon met kruis hebben vertaald. Zij zijn hierbij vermoedelijk beïnvloed door het traditionele geloof in de christenheid dat Christus aan een kruis is gestorven. Het woord staurós heeft de betekenis van een rechte paal of lat, terwijl xylon meer de betekenis heeft van hout. Zelfs de oorspronkelijke betekenis van crux, het Latijnse equivalent van staurós, is slechts een houten executie-instrument waaraan een misdadiger wordt genageld of gehangen. Hoewel deze woorden in latere tijden een ruimere betekenis hebben gekregen en ook die van kruis zijn gaan omvatten, wil dat nog niet zeggen dat de bijbelschrijvers kruis bedoelden toen zij over het werktuig spraken waaraan Jezus werd gedood. In de 11de uitgave van The Encyclopædia Britannica lezen wij: „Lipsius en andere schrijvers spreken over de enkelvoudige rechtopstaande paal waaraan misdadigers werden gebonden als een kruis, en op zulk een paal heeft men de naam crux simplex van toepassing gebracht”. Jezus werd aan zo’n eenvoudige paal gehangen, terwijl zijn handen boven zijn hoofd werden vastgenageld.

De vroege christenen beschouwden Christus’ martelpaal niet als een heilig symbool van het christendom. Zij wilden het schriftuurlijke gebod geen geweld aandoen door het te vereren. Zij beschouwden het als een gehaat voorwerp dat overeenkomstig de joodse gewoonte begraven moest worden en uit het gezicht moest worden verwijderd. Pas nadat de organisatie der belijdende christenen verderfelijk begon te handelen door heidense geloofsovertuigingen, symbolen en gewoonten over te nemen, werd het kruis met het christendom verbonden. Vóór die tijd volgden belijdende christenen het heidense gebruik symbolen te vereren, niet na.

Afvallige christenen namen het populaire heidense symbool voor het leven aan en gaven het een christelijk tintje door te beweren dat Christus ook aan een kruis was gestorven. „In de Egyptische kerken”, aldus The Encyclopædia Britannica, „vormde het kruis een heidens symbool van het leven dat door de christenen werd overgenomen en op een heidense manier werd geïnterpreteerd”. Het onchristelijke kruis dient niet in de christelijke aanbidding voor te komen. Door het heilig te verklaren, doet men het volgende schriftuurlijke gebod geweld aan: „Vormt geen ongelijk span met ongelovigen, want wat heeft gerechtigheid gemeen met wetteloosheid? . . . en houdt niet vast aan het onreine”. — 2 Kor. 6:14, 17.

„Zowel ten aanzien van God als de mens gefaald”

● In zijn eerste preek als predikant van de protestantse episcopale kerk in de stad New York, verklaarde de geestelijke A.B. Buchanan dat het christendom van de christenheid „achtenswaardig en in grote mate steriel is geworden”. Nadat hij New York „het grootste zendingsveld op het aardoppervlak” had genoemd, zette hij uiteen dat de kerken zozeer hebben gefaald dat „zij die psychiatrie beoefenen, meer doen om zielen te redden dan de christelijke kerken”. Vervolgens zei Buchanan: „In zijn streven om aanvaard te worden en overal succes te boeken, is het christendom compromissen aangegaan. . . . Wij voelen ons steeds meer overweldigd door het gevoel van onze eigen zwakheid, onze onmacht. . . . De kerk heeft in New York zowel ten aanzien van God als de mens gefaald”. — New York Times van 14 september 1959.