mij als een deel van hun gezin. Hun kinderen zijn mij even dierbaar alsof ze van mijzelf waren.

Ook houd ik mijzelf steeds voor dat ik er goede dingen bij gekregen heb die ik voordien niet bezat. De voornaamste daarvan is tijd. Ik ben altijd beschikbaar om te luisteren naar hen die behoefte hebben aan een horend oor. Ik heb meer medeleven gekregen met hen die moeilijkheden ondervinden. En boven al het andere is er de steeds hechtere band met Jehovah God, die mij zo liefdevol heeft geleerd van het leven te genieten zoals het komt en die mij de kracht en de vaste wil heeft gegeven om hem te blijven dienen.

Inzicht in het nieuws

Vreemde verbintenis

In de betrekkingen tussen christenheid en judaïsme is zich een ongewone verandering aan het voltrekken. Na eeuwenlang van elkaar vervreemd te zijn geweest, werken beide stelsels nu aan een vriendschappelijke band. Steeds meer kerken komen terug op hun zienswijze dat God Israël verstoten heeft en dat de joden Jezus moeten erkennen om tot de Vader te komen. „Deze verbazingwekkende ommekeer heeft zowel bij protestanten als bij katholieken plaatsgevonden, en aan beide zijden van de Atlantische Oceaan”, aldus Paul M. Van Buren, een bekend theoloog aan de Temple University in Pennsylvania (VS).

Zelfs fundamentalisten en evangelikalen scharen zich achter de joodse leiders en ondersteunen hen. De premier van Israël heeft evangelikale en baptistische predikanten ontvangen en gesprekken met hen gehad. „De evangelikale rechterzijde wordt gefascineerd door Israël en men gelooft dat alles wat Israël doet, gesteund moet worden omdat God aan Israëls zijde staat”, aldus Timothy Smith, hoogleraar in de theologie aan de Johns Hopkins University, volgens een aanhaling in The New York Times.

Wellicht bezien velen een dergelijke verzoening als iets voortreffelijks. Maar als ze gebaseerd is op een dwaling, is ze dan werkelijk heilzaam? Jezus zei tot zijn joodse toehoorders: „Ik ben de weg en de waarheid en het leven. Niemand komt tot de Vader dan door bemiddeling van mij” (Joh. 14:6). Verder maakte de apostel Paulus duidelijk dat de twee partijen alleen door bemiddeling van Christus en niet door middel van menselijke compromissen verenigd kunnen worden. „Want Christus zelf heeft ons vrede gebracht door joden en heidenen tot één volk te maken. Met zijn eigen lichaam heeft hij de muur afgebroken die hen scheidde en hen in vijandschap hield.” — Ef. 2:14, Today’s English Version.

Dodelijke „christenen”

„Hoewel ik predikant en een enthousiast bijbelgeleerde ben, heb ik in de Heilige Schrift nooit ook maar de geringste onthulling gevonden met betrekking tot ontwapening en internationale vrede”, beweerde de Franse lutherse geestelijke Michel Viot in een artikel in het Parijse dagblad Le Monde. „Evenmin heb ik gelezen dat het trekken van het zwaard onder alle omstandigheden laakbaar is, . . . en aangezien het gewettigd is wapens te dragen, kan een christen een militaire oplossing voor het bewaren van de vrede niet onmiddellijk terzijde schuiven.”

Dit soort religieuze leiding heeft bijgedragen tot de bereidheid van naamchristenen om de wapens te voeren tegen medegelovigen en anderen, als dat de politici zo uitkomt. Deze „bijbelgeleerde” zou er beslist baat bij hebben als hij zijn bijbel nog eens zou onderzoeken om daarin de overvloed aan onthullingen „met betrekking tot ontwapening en internationale vrede” te vinden. Zowel de profeet Jesaja als Micha hebben gezegd: „Zij zullen hun zwaarden tot ploegscharen moeten slaan en hun speren tot snoeimessen. Natie zal tegen natie geen zwaard opheffen, en zij zullen de oorlog niet meer leren.” — Jes. 2:4; Micha 4:3.

Wat de schriftuurlijke gewettigdheid om „het zwaard te trekken” betreft, heeft Jezus Christus gezegd: „Allen die naar het zwaard grijpen, zullen door het zwaard vergaan” (Matth. 26:52). Anderzijds hanteren christenen wel degelijk de geestelijke wapens die door God zijn goedgekeurd. — 2 Kor. 10:4, 5.