Toen Samuël eens lag te slapen, gebeurde er iets vreemds.a (Lees 1 Samuël 3:2-10.) Hij hoorde een stem die zijn naam riep. Samuël dacht dat het de bejaarde hogepriester Eli was. Daarom rende hij gehoorzaam naar hem toe en zei: ‘Hier ben ik. U hebt me toch geroepen?’ Maar Eli zei dat hij niet had geroepen. Toen het nog twee keer gebeurde, begreep Eli dat het God was die Samuël riep.

Dus zie je al voor je dat die kleine jongen de volgende ochtend dapper op Eli afstapt om hem Gods vernietigende oordeelsboodschap te vertellen? Nee, natuurlijk niet. Het verslag zegt dat Samuël ‘bang was om Eli over het visioen te vertellen’. Maar God maakte Eli duidelijk dat Hij Samuël riep. Daarom nam Eli het heft in handen en zei hij dat Samuël niet één woord achter mocht houden van alles wat God had gezegd.