Jonge mensen vragen . . .

Hoe belangrijk is een geslaagde verkering?

OF EEN huwelijk al dan niet gelukkig zal zijn, wordt vaak in de eerste paar jaar bepaald. In 1979 scheidden 52.000 echtparen in de Verenigde Staten voordat hun eerste huwelijksjaar voorbij was. En in elk van de volgende paar huwelijksjaren scheidde een veel groter aantal echtparen.

Hoe is het mogelijk dat twee mensen overwegen een relatie voor het leven op te bouwen en dan, na slechts een paar maanden of na twee of drie jaar, tot de conclusie komen dat hun huwelijk een mislukking is?

„De meeste mislukte huwelijken zijn mislukte verkeringen”, legt Paul H. Landis, een gerespecteerd onderzoeker op het gebied van het gezinsleven, uit. „Dit punt kan niet vaak genoeg herhaald worden.” In landen waar het gebruikelijk is dat personen zelf hun huwelijkspartner kiezen, is de verkering de periode waarin twee mensen elkaar beter leren kennen met het oog op een mogelijk huwelijk. Waarom is deze periode zo beslissend?

Een tijd voor onderzoek

Aan een gelukkig huwelijk moet onverdroten gewerkt worden. Na advies te hebben gegeven aan veel ongelukkige echtparen, stelde de schrijfster Nancy Van Pelt in haar boek The Compleat Courtship de vraag: „Hoe komt het dat zo veel huwelijken mislukken? Er zijn veel oorzaken te noemen, maar de voornaamste oorzaak is gebrek aan voorbereiding. . . . Ik kan kwaad worden om hun onwetendheid ten aanzien van de gecompliceerdheid van de taak.”

Man en vrouw doen voor Gods aangezicht de plechtige gelofte elkaar voor de rest van hun leven trouw te zijn. De bijbel waarschuwt dat een gelofte doen een ernstige zaak is met de woorden: „Het is een strik wanneer de aardse mens overijld ’Heilig!’ heeft geroepen en na geloften geneigd is onderzoek te doen” (Spreuken 20:25). Iemand zou in een impuls een plechtige belofte kunnen doen, om later te beseffen dat er meer bij betrokken is dan hij had verwacht. Maar ’onderzoek doen’ is iets wat vóór het doen van de gelofte moet gebeuren, niet erna.

De verkering stelt een paartje in de gelegenheid zo’n onderzoek te doen of in te stellen. Als de verkeringstijd goed wordt gebruikt, kan ze een paartje niet alleen helpen bepalen of zij werkelijk bij elkaar passen, maar vormt ze ook een gedegen voorbereiding op de uitdagingen van het huwelijksleven.

De verkering is een tijd waarin iemand zijn eigen hart kan doorvorsen, om na te gaan wat zijn voornaamste emotionele behoeften zijn. Toen Steve Barbara het hof begon te maken, ging zij nadenken over haar achtergrond en concludeerde: „Ik zou een man moeten hebben die veel geduld met me heeft.” Daar voegde zij aan toe: „Steve had dat geduld; hij verdroeg zo veel dingen die ik hem aandeed, en hij had heel veel consideratie. Hij luisterde altijd naar me, ongeacht wat ik zei. Daardoor bleef mijn belangstelling voor hem groeien en zich verdiepen.” Omdat zij elkaars emotionele behoeften bevredigden, leidde hun verkering tot een gelukkig huwelijk.

Vraag je in je verkeringstijd dus af: Wat ben ik voor iemand? Wat zijn mijn voornaamste emotionele behoeften? En ook, wat zijn de sterke en zwakke punten in de persoonlijkheid van mijn partner en mij? Zo zei een jonge man over zijn vriendin: „Zij heeft een zekere stabiliteit die ik nodig heb. Ik ben rusteloos en wispelturig. Ik vind dat er van haar een stabiliserende, kalmerende invloed uitgaat.”

Bij een toonaangevende studie van duizend verloofde paartjes, van wie er veel na verscheidene huwelijksjaren nogmaals geïnterviewd werden, werd geconstateerd dat de vervulling van zulke emotionele behoeften „van het allergrootste belang in het hedendaagse huwelijk blijkt te zijn” (Courtship, Engagement and Marriage, door Burgess, Wallin en Shultz). Hoewel liefde belangrijk is, zijn overeenkomstige doeleinden en het vermogen elkaars emotionele behoeften te bevredigen, onontbeerlijk voor een duurzame relatie.

Neem er de tijd voor!

Wat in Spreuken 21:5 wordt gezegd, kan met recht op verkering van toepassing worden gebracht: „Ieder die haastig is, stuurt waarlijk aan op gebrek.” Je kunt uiteindelijk ernstig gewond raken — emotioneel, geestelijk en lichamelijk.

Evelyn bijvoorbeeld bekende: „Ik geef het niet graag toe, maar ik trouwde overhaast met een man die ik niet erg goed kende. Ik had zo’n haast om te trouwen en ik dacht dat het heus wel goed zou gaan. Na drie maanden ben ik bij hem weggegaan.”

Bij een studie werd de lengte van de verkering van 51 vrouwen die al jarenlang getrouwd waren, vergeleken met hun huidige mate van geluk. De uitkomst? Degenen die lang verkering hadden gehad, meldden een grotere „echtelijke tevredenheid”. Uit het antwoord op de vragen: „Hoe vaak hebt u er spijt van getrouwd te zijn?” en: „Hoe vaak werken u en uw echtgenoot ’elkaar op de zenuwen’?” bleek dat de vrouwen die kort verkering hadden gehad, „veel minder gelukkig met hun huwelijk” waren, berichtte het onderzoeksteam in het tijdschrift Family Relations (1985). Hoe kwam dat?

„Een korte verkeringstijd kan betekenen dat men niet veel kans krijgt op vervelende verschillen van mening te stuiten, en wanneer er dan onvermijdelijk later meningsverschillen rijzen, veroorzaken die grotere problemen in het huwelijk”, legden de onderzoekers van de Kansas State University uit. „Echtparen daarentegen die dit al vóór het huwelijk ervaren hebben, kunnen ze zien als iets wat bij het leven hoort, niets om erg over van streek te zijn.” Is de verkering eenmaal aan, dan kan het eenvoudig een periode worden waarin hij en zij steeds hun beste beentje voorzetten en al het mogelijke doen om elkaars liefde te winnen. Als er echter voldoende tijd is, willen onaangename gewoonten en neigingen nogal eens aan het licht komen. Een paartje dat de tijd neemt voor verkering, zal zich waarschijnlijk na het huwelijk gemakkelijker aanpassen, met minder teleurstellende verrassingen.

Een geslaagde verkering moet dus lang genoeg zijn om elkaar goed te leren kennen. Waar het in feite om gaat, is niet altijd hoeveel maanden of jaren de verkering duurt, maar wat er in die periode wordt bereikt.

Maar als de verkering nu eens te lang schijnt te duren?

De tijd voor een volwassen manier van denken

Sommigen willen de relatie gezellig houden en vermijden het daarom over de mogelijkheid van een huwelijk te praten. Zij redeneren: „Waarom kunnen we alles niet gewoon laten zoals het is?” Zij zijn enigszins te vergelijken met iemand die naar een restaurant gaat en aan een tafeltje gaat zitten. De kelner heeft hem de kaart gebracht en staat nu afwachtend klaar om de bestelling te noteren. Maar de klant zegt maar steeds: „Nee, ik vind het prima zo. Ik wil nog niets bestellen.” Waarom zou je een restaurant binnengaan als je niet wilt eten? Zo is het ook met verkering. Waarom zou je zo’n relatie aangaan als je niet wilt trouwen?

Een volwassen manier van denken zal een paartje ertoe brengen de toekomst van een relatie te beschouwen en te bespreken. Het is niet eerlijk of liefdevol verwachtingen bij iemand te wekken als je van plan bent die niet te verwezenlijken door te trouwen. „Verwachting die wordt uitgesteld, maakt het hart ziek”, verklaart Spreuken 13:12. Natuurlijk hebben vertrouwelijkheid en gehechtheid tijd nodig om zich te verdiepen, dat kun je niet overhaasten. Niettemin moet iemand vooral bij een verkering ’zijn liefde zonder huichelarij laten zijn’, zodat zijn partner, die zal verwachten dat de relatie op een huwelijk uitloopt, niet onnodig wordt gekwetst. — Romeinen 12:9.

Als het paar ernstig overweegt te trouwen, geeft de verkering hun de tijd om vrijuit te praten over hun waardebepalingen en hun doel in het leven. De verkering geeft hun ook de tijd om de familie van hun partner beter te leren kennen en te bespreken hoe zij het beste met hun schoonfamilie kunnen omgaan.

Verkering leidt vaak tot een verloving, waarbij een paar officieel huwelijksbeloften doet. Uit de reeds genoemde studie van duizend verloofde paren bleek dat een geslaagde verloving de beste aanwijzing was voor een bevredigend huwelijk. Maar een geslaagde verloving wil nog niet altijd zeggen dat een verloving volkomen probleemloos is. Als het paar meer tijd samen gaat doorbrengen, worden de formaliteiten opzij geschoven. Ook de komende bruiloft kan het paar onder druk zetten. Daardoor kunnen zich meningsverschillen en zelfs ruzies voordoen. Het oplossen van zulke meningsverschillen bewijst dat een paar in staat is problemen uit de weg te ruimen.

Ongeacht de duur van de verloving moet een christelijk paartje ervoor zorgen niet al te intiem te worden met uitingen van genegenheid (1 Thessalonicenzen 4:3-8). Op die manier zullen zij een goed geweten tegenover God behouden. Zij zullen ook de valstrik vermijden dat zij door de seksuele aantrekkingskracht voorbijgaan aan belangrijke kwesties.

Een paar dat trouwplannen heeft, zal het vaak nuttig vinden raad in te winnen bij een christelijke bedienaar of een wat ouder gelukkig getrouwd paar. Zulke raad vóór het huwelijk kan hen helpen enkele van de frustraties na het huwelijk te voorkomen. — Spreuken 15:22.

Een geslaagde verkering levert veel aangename herinneringen op en vormt een goed fundament voor een gelukkig huwelijk. Wat je kunt doen om een succes van je verkering te maken, zal in een later artikel worden besproken.

[Inzet op blz. 22]

Uit onderzoek is gebleken dat men zich na een langere verkering vaak beter aanpast in het huwelijk

[Illustratie op blz. 23]

Het is nuttig als een paar dat trouwplannen heeft, raad inwint bij een gelukkig getrouwd ouder echtpaar