Volgens rabbijnse bronnen was er nog een ander bijzonder kenmerk van dit feest dat, evenals het binnendragen van het water van Siloam, als gebruik in acht werd genomen toen Jezus op aarde was. Deze ceremonie begon aan het einde van 15 Tisjri, de eerste dag van het feest — eigenlijk aan het begin van 16 Tisjri, de tweede dag van het feest — en werd tijdens de vijf daaropvolgende avonden voortgezet. De voorbereidingen werden in het Voorhof der vrouwen getroffen. Daar stonden vier grote gouden lampestandaarden, elk met vier gouden schalen. Vier jonge mannen van priesterlijke afkomst klommen met grote kannen olie een ladder op en vulden de zestien schalen. Afgedankte priestergewaden werden als pitten voor de lampen gebruikt. Volgens joodse schrijvers verspreidden deze lampen een zeer helder licht dat op een aanzienlijke afstand te zien was en de binnenplaatsen van de huizen in Jeruzalem verlichtte. Bepaalde mannen, onder wie enkele van de oudere mannen, dansten met brandende fakkels in de hand en zongen, begeleid door muziekinstrumenten, lofzangen.

Ook kan hij gezinspeeld hebben op het feit dat Jeruzalem tijdens het feest door de lampen en fakkels in het tempelgebied helder verlicht werd, toen hij een poosje later tot de joden zei: „Ik ben het licht der wereld. Wie mij volgt, zal geenszins in duisternis wandelen, maar zal het licht des levens bezitten” (Jo 8:12).