Omdat zij geen instrumenten hadden — zelfs geen kompas — gingen de zeelieden in de eerste eeuw uitsluitend af op het gezicht. Daarom was reizen het veiligst wanneer het zicht het best was — gewoonlijk van eind mei tot half september. In de twee maanden ervoor en erna waagden kooplieden het misschien nog wel per schip te reizen. Maar in de winter werden de oriëntatiepunten en de zon overdag, en de sterren ’s nachts vaak door mist en wolken aan het oog onttrokken. Van 11 november tot 10 maart werd de scheepvaart als gesloten beschouwd (Latijn: mare clausum), behalve in absoluut noodzakelijke of dringende gevallen. Degenen die laat in het seizoen reisden, liepen het risico in een buitenlandse haven te moeten overwinteren. — Handelingen 27:12; 28:11.

Paulus was zich kennelijk bewust van de gevaren van een zeereis buiten het seizoen. Hij raadde het zelfs af om eind september of begin oktober te vertrekken, want hij zei: „Mannen, ik bemerk dat de vaart niet zonder schade zal verlopen en met groot verlies gepaard zal gaan, niet alleen van de lading en de boot, maar ook van onze zielen” (Handelingen 27:9, 10). De dienstdoende legeroverste schonk echter geen aandacht aan deze woorden en dat leidde tot de schipbreuk bij Malta.