In de Catechism of the Catholic Church wordt gezegd: „Om met Christus te verrijzen, moeten wij met Christus sterven: wij moeten ’uit het lichaam verhuizen om onze intrek te nemen bij de Heer’ [2 Korinthiërs 5:8]. Bij dit ’heengaan’, dat de dood is, wordt de ziel gescheiden van het lichaam [Filippenzen 1:23]. Ze zal op de dag van de opstanding der doden met het lichaam worden herenigd.”

In Filippenzen 1:21, 23 zegt Paulus: „Te leven is in mijn geval Christus en te sterven winst. Ik sta onder druk van deze twee dingen; wat ik echter werkelijk verlang, is de losmaking en met Christus te zijn, want dit is ongetwijfeld veel beter.” Doelt Paulus hier op een „tussenstadium”? Sommigen denken van wel. Paulus zegt echter dat hij onder druk werd gezet door twee mogelijkheden — leven of dood. „Wat ik echter werkelijk verlang,” voegt hij eraan toe, waarmee hij een derde mogelijkheid noemt, „is de losmaking en met Christus te zijn.” Een „losmaking” om met Christus te zijn onmiddellijk na de dood? Welnu, zoals wij al eerder hebben gezien, geloofde Paulus dat getrouwe gezalfde christenen gedurende de tegenwoordigheid van Christus zouden worden opgewekt. Hij moet derhalve de gebeurtenissen van die periode in gedachten hebben gehad.

Dat blijkt uit zijn woorden in Filippenzen 3:20, 21 en 1 Thessalonicenzen 4:16. Door die „losmaking” gedurende de tegenwoordigheid van Christus Jezus zou Paulus de beloning kunnen ontvangen die God voor hem had bereid. Dat hij deze hoop had, blijkt uit zijn woorden tot de jonge man Timotheüs: „Van nu af is voor mij weggelegd de kroon der rechtvaardigheid, die de Heer, de rechtvaardige rechter, mij op die dag als beloning zal geven, doch niet alleen aan mij, maar ook aan allen die zijn manifestatie hebben liefgehad.” — 2 Timotheüs 4:8.