-
Deel 23: Vanaf 1945 — De tijd om de rekening te vereffenen is nabijOntwaakt! 1989 | 8 december
-
-
De bijbelprofetieën wijzen erop dat gemilitariseerde krachten onder de lidstaten van de VN Jehovah’s werktuig zullen zijn om definitief de rekening te vereffenen met het hedendaagse Jeruzalem, de christenheid, alsook met de rest van Babylon de Grote. — Openbaring 17:7, 16.
Wanneer zal dat gebeuren? Eén Thessalonicenzen 5:3 (Willibrordvertaling) antwoordt: „Terwijl zij zeggen: ’Er heerst vrede en veiligheid’, juist dan overvalt hen plotseling het verderf zoals weeën een zwangere vrouw, en zij zullen niet ontsnappen.”
„De vredesepidemie”
In 1988 zei de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken George Shultz dat ’er overal vrede op komst was’. Een deskundige op het gebied van de buitenlandse politiek sprak van een „vredesepidemie”. Het vooraanstaande Duitse weekblad Die Zeit stelde de vraag: „Zou het kunnen zijn dat in een eeuw die zo veel catastrofes heeft doorgemaakt, het laatste decennium het einde van de vernietiging en het begin van een tijdperk van vreedzame opbouw zal inluiden?” En het blad Time schreef: „Er dreigt vrede in Iran-Irak, Kambodja, Afghanistan, zuidelijk Afrika en zelfs Midden-Amerika.”
Ook in het jaar 1989, dat nu ten einde loopt, is er erg veel over vrede gepraat. In februari schreef de Süddeutsche Zeitung in een hoofdartikel: „Sedert omstreeks 1985 leven wij in een fase waarin de supermachten meer hebben gedaan dan slechts hun klauwen intrekken. . . . Er is thans nauwelijks een plaats op aarde waar de twee supermachten niet nader tot elkaar komen. . . . Nog nooit in ieder geval zijn de voortekenen zo gunstig en beide partijen zo serieus geweest en zijn er zo veel stappen tegelijk in de goede richting gedaan.”
Nog maar zes jaar geleden zag het er niet zo rooskleurig uit. De journalist Roy Larson merkte op: „Het hele jaar 1983 door hebben religieuze leiders overal ter wereld ’vrede, vrede’ geroepen, maar er was geen vrede.” Zijn de verrassende wereldgebeurtenissen sedertdien een vervulling van 1 Thessalonicenzen 5:3? Dat kunnen wij niet zeggen. Niettemin is het duidelijk dat thans, in december 1989, de verwezenlijking van „vrede en veiligheid” meer nabij is dan voorheen.
Religieuze leiders werken hard — Waaraan?
Zoals Larson duidelijk maakt, hebben religieuze leiders niet met de armen over elkaar gezeten wat het streven naar vrede betreft. Hij vervolgt zijn overzicht van 1983 en noemt dan de „bedevaart voor de vrede” naar Midden-Amerika en het Caribisch gebied die Johannes Paulus II maakte. In hetzelfde jaar heeft de Amerikaanse Nationale Bisschoppenconferentie een herderlijk schrijven uitgevaardigd dat getiteld was „De uitdaging van de vrede”. Kort daarna kwamen vertegenwoordigers van meer dan 300 kerken uit 100 landen bijeen op de zesde Algemene Vergadering van de Wereldraad van Kerken en namen een soortgelijke resolutie aan. Ook veel protestantse evangelicals hielden zich bezig met wat Larson „de wereldomvattende zorg voor de vrede” noemde.
Bij haar oprichting in 1948 en op de conferentie van 1966 sprak de Wereldraad van Kerken zich krachtig uit tegen het gebruik van moderne vernietigingswapens. Bijgevolg hebben tientallen geestelijken en theologen zich ingezet voor de vrede, mannen als de Duitse protestantse theoloog Helmut Gollwitzer. Eerder dit jaar, ter gelegenheid van zijn tachtigste geboortedag, werd hij door een Zwitsers protestants weekblad geprezen als een „politiek geëngageerd theoloog, altijd strevend naar vrede,” die „door middel van zijn leer en politieke betrokkenheid veel invloed heeft uitgeoefend op menig theoloog en ook op de vredesbeweging binnen de kerk”.
Het hoeft ons dan ook niet te verbazen dat Babylon de Grote actief steun verleende aan het Internationale Jaar van de Vrede 1986, uitgeroepen door de organisatie der Verenigde Naties, die volgens haar handvest gehouden is „de internationale vrede en veiligheid te handhaven”. In dat jaar kwamen de katholieke paus, de anglicaanse aartsbisschop van Canterbury en 700 andere religieuze leiders, onder wie belijdende christenen, boeddhisten, hindoes, moslims, Afrikaanse animisten, inheemse Amerikanen (Indianen), joden, Sikhs, zoroastriërs, sjintoïsten en jaina’s, bijeen in Assisi, dicht bij Rome, om voor de vrede te bidden.
Recenter, in januari 1989, schreef de in het Australische Sydney verschijnende Sunday Telegraph dat aanhangers van „het boeddhisme, christendom, hindoeïsme, jodendom, de islam, de Sikh-religie, het unitarisme, baha’isme, confucianisme, jainisme, sjintô, tauïsme, de raja yoga en het zoroastrisme” bijeen waren geweest in Melbourne voor de vijfde vergadering van de Wereldconferentie over Religie en Vrede. Het is veelzeggend dat de „meer dan 600 afgevaardigden uit zo’n 85 landen . . . erkenden dat de door religieuze meningsverschillen veroorzaakte spanningen lang waren misbruikt als een van de voornaamste redenen tot oorlog”.
De religieuze betrokkenheid bij het streven naar vrede bevestigt wat Dag Hammarskjöld, voormalig secretaris-generaal van de Verenigde Naties, eens zei: „De Organisatie [der VN] en de kerken staan zij aan zij als deelhebbers aan de pogingen van alle mensen van goede wil, ongeacht hun geloof of vorm van aanbidding, om vrede op aarde tot stand te brengen.”
Niettemin zullen de protestmarsen van Babylon de Grote, haar openbare demonstraties en haar andere subtielere vormen van religieuze inmenging in politieke aangelegenheden tot haar ondergang leiden.a Er is al aanzienlijke wrijving door ontstaan, zoals Albert Nolan, een dominicaner frater uit Zuid-Afrika, onlangs toegaf toen hij zei: „De enige doeltreffende manier om in overeenstemming met Gods wil vrede te bewerkstelligen, is zich in de strijd te werpen. . . . Om wapenvermindering te bereiken, zijn conflicten met de regering bijna onvermijdelijk.”
Laat Babylon de Grote maar om vrede blijven roepen. Laat de paus zijn traditionele zegen Urbi et orbi (aan de stad [Rome] en aan de wereld) maar blijven uitspreken met Kerstmis en Pasen. Laat hem maar blijven veronderstellen — zoals hij in mei jl. deed — dat de huidige vermindering van de politieke spanningen Gods antwoord is op „christelijke” gebeden. Dat Babylon de Grote nu de mond vol heeft van vrede en zich Gods zegen toeëigent, kan haar niet vrijspreken van haar bloedige verleden. Dit verleden brandmerkt haar als de grootste belemmering voor de vrede tussen mensen onderling en tussen mensen en God die er ooit heeft bestaan. Direct of indirect loopt het spoor van elk probleem van de mensheid naar haar deur!
Wat ironisch dat de valse religie er nog steeds, samen met de VN, naar streeft juist de „vrede en veiligheid” te bewerkstelligen die haar vernietiging zullen verhaasten! Het einde van de valse religie zal de God van de ware religie rechtvaardigen, die zegt: „Wordt niet misleid: God laat niet met zich spotten. Want wat een mens zaait, dat zal hij ook oogsten.” — Galaten 6:7.
-
-
Het streven naar vrede en veiligheidOntwaakt! 1989 | 8 december
-
-
Het streven naar vrede en veiligheid
De meeste mensen koesteren een natuurlijk verlangen naar vrede en rust, maar dat verlangen is gedurende een groot deel van de menselijke geschiedenis niet verwezenlijkt. De afgelopen jaren hebben echter enkele opmerkelijke vorderingen te zien gegeven in ’s mensen streven naar vrede, zoals uit de volgende lijst blijkt.
1985: (Oktober) De Verenigde Naties vieren hun 40ste verjaardag en roepen 1986 uit tot het Internationale Jaar van de Vrede.
(November) Eerste topconferentie van de supermachten in zes jaar als Gorbatsjov en Reagan elkaar ontmoeten; Reagan spreekt van een „nieuwe start”.
1986: (Januari) Gorbatsjov dringt aan op afschaffing van alle kernwapens tegen het jaar 2000.
(September) Op conferentie over vertrouwen en veiligheid bevorderende maatregelen en ontwapening in Europa (35 landen, waaronder de Verenigde Staten, Canada, de Sovjet-Unie en alle Europese staten behalve Albanië) wordt akkoord getekend om risico van oorlog tengevolge van een ongeluk of miscalculatie te verkleinen.
(Oktober) Topontmoeting van Reagan en Gorbatsjov op IJsland mislukt, hoewel Gorbatsjov zegt dat zij op het punt stonden „grote beslissingen van historisch belang” te nemen.
1987: (Januari) Beleid van glasnost (openheid) schijnt op nieuw tijdperk in de Sovjet-Unie te duiden.
(Maart) Eerste bezoek van een Britse premier aan Moskou in 12 jaar.
(December) Gorbatsjov en Reagan tekenen INF-verdrag over de verwijdering van kernraketten voor de middellange afstand.
1988: (Maart) Nicaragua en anticommunistische contra’s tekenen wapenstilstand en beginnen besprekingen om tot blijvend akkoord te komen.
(April) Sovjet-Unie kondigt terugtrekking van troepen uit Afghanistan aan tegen februari 1989; Ethiopië en Somalië komen overeen strijd te beëindigen.
(Mei) Vietnam kondigt terugtrekking van 50.000 man troepen uit Kambodja aan vóór het einde van het jaar, de rest tegen 1990.
(Juni) De Australische premier Bob Hawke zegt over de topontmoeting van Gorbatsjov en Reagan in Moskou: „Voor de eerste keer in de hele naoorlogse periode zijn er werkelijk tekenen dat er een wereld zal ontstaan die constructief in vrede kan leven.”
(Juli) Iran kondigt aanvaarding aan van VN-resolutie waarin wordt aangedrongen op een wapenstilstand in de acht jaar oude oorlog tussen Iran en Irak.
(Augustus) Na de Sovjets stemmen nu ook de Verenigde Staten erin toe achterstallige contributies aan VN te betalen, waardoor er een eind kan komen aan financiële blokkade van VN en gedaald aanzien stijgt.
(September) Marokko en guerrillaleger Polisario aanvaarden plan van VN om einde te maken aan 13 jaar oorlog in Westelijke Sahara.
(Oktober) VN-vredesmacht wordt de Nobelprijs voor de vrede toegekend; Libië en Tsjaad maken officieel einde aan langdurige staat van oorlog.
(December) Voor VN kondigt Gorbatsjov grote eenzijdige vermindering van Sovjet-strijdkrachten binnen twee jaar aan en terugtrekking van troepen en tanks uit Tsjechoslowakije, Hongarije en de Duitse Democratische Republiek; Zuid-Afrika, Namibië en Cuba komen overeen op 1 april 1989 te beginnen met tenuitvoerlegging van VN-resolutie, zodat Namibië onafhankelijkheid krijgt en er een einde komt aan 22 jaar oorlog; de helft van de 50.000 Cubaanse militairen in Angola worden vóór 1 november teruggetrokken, de overigen vóór 1 juli 1991; de Verenigde Staten stemmen erin toe met Palestijnse Bevrijdingsorganisatie te praten nadat Jasir Arafat het recht van Israël waarborgt „om in vrede en veiligheid te bestaan”.
1989: (Januari) 149 landen die de Parijse conferentie over chemische wapens bijwonen, dringen aan op snelle actie om de ontwikkeling, produktie, opslag en toepassing van chemische wapens te verbieden.
(Februari) Costa Rica, Honduras, El Salvador, Nicaragua en Guatemala tekenen overeenkomst om vrede in Midden-Amerika te bewerkstelligen; Colombia’s grootste guerrillagroepering, de FARC (Colombiaanse Revolutionaire Gewapende Krachten), kondigt wapenstilstand aan, daarmee de hoop wekkend dat er een einde komt aan 35 jaar guerrillaoorlog.
(Maart) Ministers van buitenlandse zaken uit 35 landen beginnen in Wenen besprekingen over vermindering van conventionele strijdkrachten in Europa.
(April) Vietnam kondigt totale terugtrekking van troepen uit Kambodja vóór 30 september aan.
(Mei) Hongarije begint zijn 40 jaar oude prikkeldraadversperring aan Oostenrijkse grens neer te halen; op eerste bijeenkomst van Russische en Chinese leiders in meer dan 30 jaar kondigen Sovjets vermindering van troepen in Azië aan; Sovjets beginnen eenzijdig troepen en wapens terug te trekken uit Oost-Europa.
(Juni) Oproep van Bush tot vergaande vermindering van troepen, tanks, artillerie en vliegtuigen in Europa tegen 1992 brengt tijdschrift tot opmerking: „Het kan werkelijk de deur openen voor de ingrijpendste wapenbeperkingen sedert het einde van de Tweede Wereldoorlog.”
(Augustus) Vijf Middenamerikaanse landen komen tot overeenstemming over een plan om een einde te maken aan de vijandelijkheden in Nicaragua.
-