De zienswijze van de bijbel

Getrouwd of samenwonend?

„WANNEER zullen we trouwen?” Nog maar 35 jaar geleden zou dat een vraag geweest zijn waar verliefde paartjes die zich verloofden zich misschien mee bezighielden. Nu is de kans echter groot dat zo’n vraag gesteld wordt door twee mensen die reeds samenwonen. De tijden zijn veranderd, en dat geldt ook voor de opvattingen over het huwelijk. Wat is het beste: Trouwen, of intrekken bij de persoon van uw keuze?

Uit studies blijkt dat in Brazilië, Frankrijk, de Verenigde Staten, Zweden en talrijke andere landen, samenwonen zonder getrouwd te zijn in zwang is. Het mag dan passen bij de moderne moraal, maar het is niet nieuw. Het nieuwe is de manier waarop erover gedacht wordt. Wat eens werd gezien als in zonde leven, wordt nu door velen vergoelijkt of goedgekeurd als volkomen juist.

Samenwonen — Biedt het voordelen?

Sommigen voeren aan dat samenwonen verstandig is, daar het paar daardoor in staat is elkaar goed te leren kennen voordat het de meer duurzame huwelijksverbintenis aangaat. Andere voordelen waar sommigen op wijzen zijn: Het stelt het paar in staat hun onkosten te drukken doordat zij de huur delen; het maakt hen onafhankelijk van hun ouders; het voorziet in het nodige gezelschap, met inbegrip van een seksuele relatie. Oudere ongehuwde paren zeggen dat zij het door samen te wonen vermijden dat hun sociale uitkering gekort wordt.

Niettemin is een sterk argument tegen samenwonen zonder getrouwd te zijn dit: Beide partijen kunnen de relatie op elk moment beëindigen door gewoon te vertrekken. In het Franse dagblad Le Monde werd bericht dat in Zweden en Noorwegen in feite de helft van de samenwoonrelaties geen twee jaar duurt en dat aan zestig tot tachtig procent binnen de vijf jaar een eind komt.

Het huwelijk — De beste weg

Zij die voorstanders zijn van samenwonen, noemen de trouwakte vaak niet meer dan een „boterbriefje” of een „stuk papier”, iets wat geen praktische waarde heeft. Van deze opvatting getuigen ook tv-soap-opera’s en films, evenals het privé-leven van beroemdheden. Laten wij daarom nu de echte waarde van dat „stuk papier” eens bekijken.

Als u zich zakelijk met iemand associeert, onroerend goed koopt of geld aan iemand leent, waarom laat u de voorwaarden dan vastleggen en zelfs notarieel bekrachtigen? Eén reden is dat beide partijen een verbintenis zijn aangegaan, en het is in beider voordeel dat de voorwaarden schriftelijk vastgelegd worden. Als bijvoorbeeld de ene partij sterft, verdwijnt of eenvoudig zijn geheugen verliest, zijn de voorwaarden nog steeds wettelijk bindend. Hetzelfde geldt voor een huwelijk. In het geval van de dood van een van de partners of van beide, worden in de meeste landen bij de wet geregelde voorzieningen voor de overlevende gezinsleden getroffen. Dat is gewoonlijk niet het geval bij samenwoning. Het is deze verbintenis die het verschil uitmaakt tussen samenwonen en een huwelijk. En de huwelijksakte herinnert het echtpaar aan die verbintenis of verplichting elkaar lief te hebben, te eren en te koesteren en aan de wettelijke implicaties van de huwelijksgeloften.

Een getrouwde vrouw zei het zo: „Misschien ben ik ouderwets, maar de binding van een huwelijk geeft mij een gevoel van grotere zekerheid.” Zij gaf weer wat God zei toen hij het eerste mensenpaar in de echt verbond: „Daarom zal een man zijn vader en zijn moeder verlaten en hij moet zich hechten aan zijn vrouw en zij moeten één vlees worden” (Genesis 2:24).a Een unieke eenheid! „Eén vlees” is dan ook alleen mogelijk in een totale, exclusieve, wettelijke, levenslange relatie — nergens anders.

Sommige mensen voeren echter aan dat zij paren kennen die ongehuwd samenwonen en toch een hechte band hebben.

„Laten zij trouwen”

De bijbel geeft paren de beste reden om niet ongehuwd samen te wonen. „Het huwelijk zij eerbaar onder allen en het huwelijksbed zonder verontreiniging, want God zal hoereerders en overspelers oordelen”, verklaart Hebreeën 13:4. De bijbel zegt onomwonden dat ongehuwd samenwonen hoererij is. Wat wordt er precies met „hoererij” bedoeld? Een woordenboek definieert het als „seksuele gemeenschap tussen mensen anders dan die tussen een man en zijn vrouw”. Willen wij een goed geweten hebben, dan moet deze bijbelse raad worden opgevolgd: ’God wil dat gij u onthoudt van hoererij.’ — 1 Thessalonicenzen 4:3.

Maar stel nu dat het sommigen moeilijk valt hun seksuele driften te beteugelen? De apostel Paulus schreef: „Indien zij geen zelfbeheersing hebben, laten zij dan trouwen, want het is beter te trouwen dan te branden van hartstocht.” En nogmaals: „Indien iemand echter denkt dat hij zich ongepast gedraagt ten opzichte van zijn maagdelijkheid, . . . laten zij trouwen” (1 Korinthiërs 7:9, 36). Merk op dat Paulus niet zei ’dat zij maar moesten doen wat zij wilden en gaan samenwonen’, maar: „Laten zij trouwen.”

Niet dat het huwelijk alleen als een middel tot bevrediging van seksuele verlangens gezien mag worden. Paren moeten elkaar leren kennen voordat zij trouwen. Maar hoe kan dat zonder samen te wonen? Een eerbare verkering biedt daartoe ruimschoots de gelegenheid. U moet bepalen wat u van het huwelijk en van uw partner verwacht. Wat zijn uw lichamelijke, emotionele en geestelijke behoeften? Zal de persoon die u als mogelijke partner op het oog hebt, u helpen die te bevredigen? — Mattheüs 5:3.

Na het bovenstaande beschouwd te hebben, zult u het er ongetwijfeld mee eens zijn dat van de twee samenlevingsvormen — samenwonen of trouwen — de laatste de beste is. Paren die gehuwd samenleven, doen dat zonder schuldgevoel of angst, en zij genieten het respect van vrienden en familie. Hun kinderen zullen geen emotionele littekens oplopen omdat zij buitenechtelijk geboren zijn. En het allerbelangrijkste: zulke paren behagen God doordat zij respect tonen voor zijn instelling van het huwelijk.

[Voetnoot]

[Illustratie op blz. 26]

Een bruiloft in de 16de eeuw

[Verantwoording]

Boerenbruiloft, door Pieter Bruegel de Oudere, 16de eeuw

Met toestemming van het Kunsthistorisches Museum, Wenen