Een warmwaterrob?

ZEEHONDEN worden vaak afgeschilderd in de ijzige, witte uitgestrektheid van noord- of zuidpoolwateren. Maar wist u dat sommige zeehonden het goed doen in een gematigd klimaat, waar ze zich op het zand van verlaten stranden in de zon koesteren?

Maak eens kennis met de mediterrane monniksrob. Deze warmwaterrob kan wel 3,5 meter lang worden en heeft kort, dik haar met donkere vlekken en een witachtige buik en borst. Dit opvallende kleurpatroon, dat wel iets weg heeft van het habijt van sommige religieuze orden, zou zijn naam kunnen verklaren.

In verscheidene bijbelpassages is sprake van een pels die (in het Hebreeuws) taʹchasj werd genoemd en als bedekking voor de tabernakel en gerei in het heiligdom diende (Exodus 25:5; 26:14; Numeri 4:8). Sommige deskundigen veronderstellen dat met taʹchasj de robbepels wordt bedoeld. Zou het de pels van de mediterrane monniksrob kunnen zijn? De historische aanwezigheid van dit dier in de wateren van de Middellandse Zee rechtvaardigt deze veronderstelling.

De oude folklore kende bijzondere krachten aan de monniksrob toe. Sommigen geloofden dat zijn pels bliksemflitsen kon afweren en kon voorkomen dat er hagel op bewerkte akkers viel. Als de haren van een robbevel overeind stonden of plat lagen duidde dat, zo zei men, op respectievelijk het begin en het naderende einde van een onweersbui.

Wegens zijn vermeende krachten werd de monniksrob zo goed als uitgeroeid door genadeloze jagers. Onlangs echter is hij waargenomen in de zee ten oosten van Midden-Sardinië. Wanneer in Gods nieuwe wereld de harmonie tussen mens en dier wordt hersteld, zal de mediterrane monniksrob ongetwijfeld weer over rustige en vredige stranden kunnen beschikken, waar hij zich onbedreigd door hebzuchtige mensen in de zon zal kunnen koesteren. — Jesaja 11:6-9.

[Illustratieverantwoording op blz. 31]

Panos Dendrinos/HSSPMS