Jehovah had bepaald dat er een ernstige droogte zou aanbreken in het rijk van Achab, de slechte koning van Israël. Nadat Elia de droogte had aangekondigd, hield God hem voor Achab verborgen en voorzag Hij de profeet door een wonder van voedsel. Hij gebruikte raven om hem brood en vlees te brengen. Toen zei Jehovah tegen Elia: „Sta op, ga naar Sarfath, dat aan Sidon behoort, en gij moet daar wonen. Zie! Ik zal daar stellig een vrouw, een weduwe, gebieden u van voedsel te voorzien” (1 Kon. 17:1-9).

De weduwe besefte dat Elia een godvrezende Israëliet was. Dat blijkt uit haar woorden „zo waar Jehovah, uw God, leeft”. Het lijkt erop dat ze wel wat kennis had van de God van Israël, maar niet zo veel dat ze over Jehovah sprak als háár God. Ze woonde in Sarfath, een plaats die bij de Fenicische stad Sidon hoorde of daar kennelijk van afhankelijk was. Sarfath werd waarschijnlijk bewoond door Baälaanbidders. Toch had Jehovah iets uitzonderlijks in deze weduwe gezien.

Hoewel de arme weduwe tussen afgodenaanbidders woonde, had ze geloof. Jehovah stuurde Elia naar haar toe, zowel in het belang van haar als van de profeet. Hieruit kunnen we een belangrijke les leren.

Niet alle inwoners van Sarfath waren compleet verdorven. Dat Jehovah Elia naar deze weduwe stuurde, laat zien dat Hij aandacht heeft voor mensen met een goed hart die Hem nog niet dienen. Het is zoals Handelingen 10:35 zegt: „In elke natie is de mens die hem vreest en rechtvaardigheid beoefent, aanvaardbaar voor hem.”