VOOR Elisa, een jonge boer, liep een dag die als een routinedag aan de ploeg begonnen was, uit op de belangrijkste dag van zijn leven. Terwijl Elisa op het land aan het werk was, kreeg hij onverwacht bezoek van Elia, Israëls voornaamste profeet. ’Wat zou die nu van mij willen?’, heeft Elisa zich wellicht afgevraagd. Hij hoefde niet lang op het antwoord te wachten. Elia wierp Elisa zijn ambtsgewaad om, waarmee hij te kennen gaf dat Elisa op een dag zijn opvolger zou zijn. Elisa vatte deze roeping niet licht op. Terstond liet hij zijn veld in de steek om Elia’s bediende te worden. — 1 Koningen 19:19-21.

Toen Elisa de uitnodiging kreeg om met Elia speciale dienst te verrichten, liet hij onmiddellijk zijn veld in de steek om Israëls voornaamste profeet te dienen. Kennelijk waren sommige van zijn taken die van een knecht of een slaaf, want hij kwam bekend te staan als degene die „water uitgoot over de handen van Elia” (2 Koningen 3:11).c Niettemin beschouwde Elisa zijn werk als een voorrecht en bleef hij Elia loyaal terzijde staan.

Velen van Gods dienstknechten in deze tijd leggen een soortgelijke geest van zelfopoffering aan de dag. Sommigen hebben hun „velden”, hun middelen van bestaan, verlaten om het goede nieuws in afgelegen gebieden te prediken of om als lid van een Bethelfamilie te dienen. Anderen zijn naar vreemde landen gereisd om aan bouwprojecten van het Genootschap te werken. Velen hebben taken aanvaard die nederig genoemd kunnen worden. Maar niemand die als slaaf voor Jehovah dient, verricht een onbeduidende dienst. Jehovah waardeert allen die hem gewillig dienen, en hij zal hun zelfopofferende geest zegenen. — Markus 10:29, 30.