Jona voelde zich machteloos; hij ging benedendeks en vond een plek om zich neer te leggen. Daar viel hij in een diepe slaap.b De kapitein vond Jona, maakte hem wakker en spoorde hem aan om net als alle anderen tot zijn god te bidden. De zeelieden waren ervan overtuigd dat dit een bovennatuurlijke storm was, en daarom wierpen ze het lot om te zien wie van de mensen aan boord de oorzaak van de ellende was. Ongetwijfeld zonk Jona’s hart hem in de schoenen toen de een na de ander door het lot afgewezen werd. Al gauw werd de zaak duidelijk. Jehovah had het met de storm op maar één man gemunt, en hij zorgde er ook voor dat het lot op die ene man viel: Jona! — Jona 1:5-7.