„Nu bevelen wij u, broeders, . . . u terug te trekken van iedere broeder die wanordelijk en niet overeenkomstig de overlevering die gij van ons hebt ontvangen, wandelt. Wat u aangaat, broeders, geeft het niet op te doen wat juist is. Maar is iemand niet gehoorzaam aan ons woord door middel van deze brief, houdt hem getekend, gaat niet meer met hem om, opdat hij beschaamd moge worden. Beschouwt hem evenwel niet als een vijand, maar blijft hem ernstig vermanen als een broeder.” — 2 Thessalonicenzen 3:6, 13-15.

Anders dan de bovengenoemde drie situaties is het geval van „wanordelijken” dat in Twee Thessalonicenzen wordt besproken. Paulus schreef dat zij nog steeds ’broeders’ waren en als zodanig vermaand en behandeld moesten worden. Het probleem inzake de ’wanordelijke’ broeders lag dus niet op het niveau van louter een persoonlijke kwestie tussen christenen en was evenmin voldoende ernstig dat gemeenteouderlingen tussenbeide moesten komen door tot uitsluiting over te gaan, zoals Paulus deed in verband met de immorele situatie in Korinthe. De „wanordelijken” maakten zich niet schuldig aan ernstige zonde, zoals de man die in Korinthe werd uitgesloten.

Hij liet de gemeente ook weten dat het voor hen als individuele christenen juist zou zijn de wanordelijken te ’tekenen’. Dit hield in dat afzonderlijke personen nota dienden te nemen van degenen die zich gedroegen op een wijze die overeenkwam met de handelwijze waarop de gemeente in het openbaar attent was gemaakt. Paulus adviseerde hen zich „terug te trekken van iedere broeder die wanordelijk [wandelt]”. Dat kon beslist niet betekenen zo iemand volledig te mijden, want zij moesten „hem ernstig [blijven] vermanen als een broeder”. Zij zouden christelijk contact blijven hebben op de vergaderingen en misschien in de bediening. Zij konden hopen dat hun broeder gunstig op vermaning zou reageren en niet langer de rust zou verstoren.