-
Bladzijde 2Ontwaakt! 1987 | 22 oktober
-
-
Bladzijde 2
’Ik heb het gevoel dat ik weer leef!’
Sarah had nergens meer belangstelling voor toen een ’donkere wolk’ haar geest vulde. „Het was of ik van binnen dood was”, zegt zij erover. „Nu heb ik het gevoel dat ik weer leef!”
Zij was een van de miljoenen over de hele wereld die strijden tegen een meedogenloze vijand die mensen van allerlei aard heeft aangevallen — jong en oud, rijk en arm, alleenstaanden en gehuwden, mannen en vrouwen. Het is een moordenaar, want wel 70 procent van alle zelfmoorden is op depressiviteit terug te voeren. Deze vijand heeft ook verwoeste carrières en ontredderde gezinnen op zijn geweten.
Lees hoe Sarah en anderen de strijd wonnen.
-
-
De strijd tegen een meedogenloze vijandOntwaakt! 1987 | 22 oktober
-
-
De strijd tegen een meedogenloze vijand
„DIT was de grootste beproeving van mijn leven”, zei Elizabeth. „Het is heerlijk weer op de been te zijn. Ik heb het gevoel dat ik weer mag leven. Ik ruik nu de rozen!” Deze 42-jarige vrouw had een vijand overwonnen die naar verluidt meer lijden veroorzaakt dan enige andere geestelijke kwaal — depressiviteit.
Alexander was niet zo fortuinlijk. Deze 33-jarige man werd erg depressief, verloor zijn eetlust en wilde maar alleen zijn. „Hij had het gevoel dat zijn hele wereld was ingestort en dat er niets meer was om voor te leven”, legde zijn vrouw, Esther, uit. „Hij geloofde dat hij nergens voor deugde.” In de overtuiging dat hij nooit meer beter zou worden, beroofde Alexander zich van het leven.
Zowel Elizabeth als Alexander behoorden tot de 100.000.000 geregistreerde gevallen per jaar van mensen over de hele wereld die een klinisch herkenbare depressie krijgen. Eén op de vier Amerikanen en één op de vijf Canadezen maakt in zijn leven een periode van zware depressiviteit door. Depressiviteit is volgens berichten ook een veel voorkomende kwaal in Afrika, en het komt steeds vaker voor in de Bondsrepubliek Duitsland. De kans is dan ook groot dat u een vriend of familielid hebt die er een slachtoffer van is geweest of dat nog is.
Alexanders vrouw, die haar uiterste best gedaan heeft om haar man te helpen, waarschuwt: „Als iemand zegt dat hij depressief is en zich waardeloos voelt, neem hem dan serieus.” Een ernstige depressie is daarom meer dan een voorbijgaande neerslachtigheid of alleen maar een zwaarmoedige bui. Deze geestestoestand kan een moordenaar zijn, een meedogenloze vijand die kan beschadigen en verminken. In staat zijn de symptomen te herkennen, zou het verschil kunnen betekenen tussen leven en dood.
„Een plaag in mijn hersenen”
Wij staan allen bloot aan pijnlijke verliezen, frustraties, teleurstellingen. Neerslachtigheid is een natuurlijke reactie. U klapt emotioneel dicht, likt uw wonden en weet uiteindelijk de realiteit van de veranderde situatie tegemoet te treden. U hoopt dat het morgen beter gaat en begint spoedig weer van het leven te genieten. In het geval van ernstige depressiviteit ligt de zaak echter anders.
„Acht maanden lang was er niets, geen middagje winkelen, helemaal niets, wat bewerkte dat ik me beter voelde”, zei Elizabeth. Een andere vrouw die aan depressiviteit leed, Carol, voegde eraan toe: „Het was als een plaag in mijn hersenen, als een enorme wolk die mij overschaduwde. Ze hadden me een miljoen dollar kunnen geven, maar het afschuwelijke gevoel zou er niet door zijn opgehouden.” Eén man zei dat ’je je voelt alsof je een bril op hebt met rookkleurige glazen — alles ziet er onaantrekkelijk uit. De bril heeft ook vergrotende lenzen, zodat elk probleem overweldigend lijkt.’
Depressiviteit is een spectrum van emoties die uiteenlopen van neerslachtigheid tot uitzichtloosheid en zelfmoordneigingen. (Zie het kader op blz. 4.) Het aantal symptomen, hun intensiteit en hoe lang ze aanhouden, zijn allemaal factoren die nauwkeurig aangeven wanneer zwaarmoedigheid overgaat in ernstige depressiviteit.
Niet altijd gemakkelijk te herkennen
Depressiviteit is vaak moeilijk te herkennen omdat degene die eraan lijdt ook fysieke symptomen kan hebben. „Ik had een stekende pijn in mijn benen, en soms had ik overal pijn. Ik bezocht vele artsen”, zei Elizabeth. „Ik was ervan overtuigd dat zij een of andere fysieke kwaal over het hoofd zagen en dat ik doodging.” Ongeveer 50 procent van de depressieve patiënten die medische hulp zoeken, komt evenals Elizabeth eerder met fysieke dan met emotionele klachten.
„Gewoonlijk zullen zij klagen over hoofdpijn, slapeloosheid, gebrek aan eetlust, of chronische vermoeidheid,” schrijft dr. Samuel Guze, hoofd van de afdeling Psychiatrie van de Washington University in St. Louis, „maar zij zullen er met geen woord van reppen dat zij zich neerslachtig, wanhopig of ontmoedigd voelen. . . . Sommige depressieve patiënten lijken zich niet bewust te zijn van hun depressiviteit.” Chronische pijn, gewichtsverlies of -toename en een vermindering van de seksuele verlangens zijn eveneens bekende symptomen.
Dr. E. B. L. Ovuga van het Umzimkulu-ziekenhuis in Transkei (Zuid-Afrika) bericht dat hoewel depressieve Afrikanen zelden melding maken van schuldgevoelens of het gevoel nergens voor te deugen, zij wel klagen over hyperactiviteit, teruggetrokkenheid en lichamelijke pijn. Een in 1983 door de Wereldgezondheidsorganisatie uitgebracht rapport verklaarde dat de overgrote meerderheid van de depressieve personen die men in Zwitserland, Iran, Canada en Japan had bestudeerd, dezelfde basissymptomen van vreugdeloosheid, angst, gebrek aan energie en gevoelens van ontoereikendheid had.
Alcohol- en drugmisbruik, evenals vrij seksueel verkeer, zijn maar enkele van de manieren waarop sommigen trachten depressieve gevoelens weg te duwen. Ja, „zelfs onder het lachen kan het hart smart hebben” (Spreuken 14:13). Dit geldt vooral voor jongeren. „Aan volwassenen ziet u dat zij depressief zijn, maar als een depressief kind de kamer binnenkomt, zult u niets bespeuren”, legde dr. Donald McKnew van het NIMH (National Institute of Mental Health) in een interview met Ontwaakt! uit. „Daarom kon depressiviteit bij jongeren zo lang onopgemerkt blijven. Maar zo gauw je er met hen over praat, zullen zij lucht geven aan hun depressie.”
In de jaren ’80 is er echter een opmerkelijke vooruitgang geboekt op het gebied van het begrip en de behandeling van depressiviteit. De mysteries van de chemische werking van de hersenen worden ontsluierd. Er zijn onderzoekmethoden ontwikkeld om bepaalde soorten depressiviteit vast te stellen. De bestrijding heeft aan kracht gewonnen door het gebruik van antidepressiva en voedingsstoffen zoals bepaalde aminozuren. Bovendien is er doeltreffend gewerkt met kortdurende gesprekstherapieën. Volgens de onderzoekers van het NIMH kan tussen de 80 en 90 procent van alle slachtoffers met de juiste behandeling wezenlijk geholpen worden.
Maar waardoor wordt deze verlammende emotionele stoornis veroorzaakt?
[Tabel op blz. 4]
Het spectrum van depressiviteit
Gewone zwaarmoedigheid Ernstige depressiviteit
Gemoedstoestand
Neerslachtigheid, Overweldigende uitzichtloosheid
normale bedroefdheid Minderwaardigheidsgevoel
Zelfmedelijden, ontmoediging Vernietigende schuldgevoelens
Zelfverwijt en schuldgevoelens en zelfverwijt
In staat om nog ergens Niets meer leuk vinden,
plezier in te hebben zich nergens meer om
bekommeren
Denkwijze
Wroeging of spijt Zelfmoordgedachten
Moeite om zich te concentreren
Tijdsduur
Van korte duur (een paar dagen) Van langere duur (twee weken
of meer)
Fysieke symptomen
Normaal functioneren Constante vermoeidheid;
Kleine fysieke problemen onverklaarbare pijnen
(van tijdelijke aard) Veranderingen in eet- en
slaapgewoonten
Onvermogen om stil te zitten,
ijsberen, handen wringen
Geremde spraak of
lichaamsbewegingen
-
-
Depressiviteit: Alleen iets in het hoofd?Ontwaakt! 1987 | 22 oktober
-
-
Depressiviteit: Alleen iets in het hoofd?
DE MAN werd depressief vanaf het moment dat hij zijn 200 jaar oude huis begon op te knappen. Hij sliep slecht en had ongewoon veel moeite met langdurige geestelijke inspanning. Zijn gezin vroeg zich af of het wellicht een spookhuis was! Hij bemerkte dat hij steeds de ergste symptomen, waaronder pijn in de onderbuik, kreeg als hij een tijdje oude verf van het houtwerk binnen had verwijderd. Een arts ontdekte dat vergiftiging door het lood in de lagen oude verf die hij eraf schraapte zijn depressie veroorzaakte.
Soms zijn dus zelfs toxische materialen de schuld van depressiviteit. Ja, het zal u misschien verbazen dat depressiviteit door een aantal lichamelijke oorzaken teweeggebracht kan worden.
Verscheidene jaren geleden bestudeerden onderzoekers zorgvuldig 100 personen die met psychiatrische problemen, waaronder depressiviteit, in een bepaalde stad in het ziekenhuis waren opgenomen. In 46 van deze gevallen werd ontdekt dat de emotionele symptomen rechtstreeks verband hielden met lichamelijke kwalen. Toen deze fysieke kwalen behandeld werden, vertoonde zich bij 28 van hen, aldus het rapport in de American Journal of Psychiatry, „een plotseling en snel verdwijnen van hun psychiatrische symptomen”, en in 18 gevallen traden „wezenlijke verbeteringen” op.
De rol van lichamelijke ziekte bij depressiviteit is echter complex. De ervaring van veel artsen is dat een depressieve patiënt ook een fysieke kwaal kan hebben die niet verantwoordelijk is voor zijn depressie maar waar al zijn aandacht op gericht wordt. Toch moet vaak de onderliggende depressie aangepakt en behandeld worden.
Hoewel sommige fysieke kwalen emotionele stoornissen kunnen oproepen of verergeren, kunnen psychiatrische symptomen ook ontstaan als een reactie op een voorafgaande ziekte. Na een zware operatieve ingreep, vooral een hartoperatie, raken herstellende patiënten bijvoorbeeld bijna altijd depressief. Wanneer zij herstellen, verdwijnt gewoonlijk de depressie. De zware belasting die een ernstige ziekte voor het lichaam vormt, zou eveneens de stoornis kunnen bewerken. Bovendien kan een allergische reactie op bepaalde voedingsmiddelen of andere stoffen bij sommigen zware depressiviteit veroorzaken.
Erfelijkheid zou eveneens een factor kunnen zijn die bepaalt of iemand een bepaalde soort van depressiviteit ontwikkelt. Eerder dit jaar maakten onderzoekers de ontdekking bekend van een overgeërfde genetische afwijking die, naar men meent, sommige personen vatbaar maakt voor een manisch-depressieve psychose.
Bovendien zeggen sommige medische experts dat 10 tot 20 procent van de kraamvrouwen een complete klinische depressie ervaart. Onderzoekers zijn het echter niet met elkaar eens of de hormonale veranderingen die met de geboorte verband houden, òf de emotionele druk van het moederschap de storing teweegbrengen. Recente ontdekkingen wijzen er ook op dat het premenstruele syndroom en het gebruik van de anticonceptiepil bij sommige vrouwen tot depressiviteit kunnen leiden.
Huidige onderzoekingen hebben verder onthuld dat de gemoedstoestand van sommige mensen schijnt te wisselen met de seizoenen. Zulke personen voelen zich in de herfst en de winter zeer depressief. Zij worden trager en slapen gewoonlijk te lang, trekken zich terug van vrienden en familieleden en ondergaan veranderingen in eetlust en voorkeur voor bepaald voedsel. Maar met de lente en de zomer zijn zij weer uitstekend gehumeurd, actief en energiek, en zij functioneren doorgaans heel goed. Sommigen zijn met succes behandeld met behulp van een gereguleerd gebruik van kunstlicht.
Depressiviteit speelt zich dus niet altijd ’in het hoofd’ af. Als daarom een depressieve stemming aanhoudt, is een algeheel medisch onderzoek van vitaal belang. Maar als er nu geen lichamelijke oorzaak gevonden kan worden?
[Kader op blz. 6]
Enkele lichamelijke oorzaken van depressiviteit
Medisch wetenschappelijk onderzoek heeft de volgende dingen in verband gebracht met de ontwikkeling van depressiviteit bij sommigen:
Toxische metalen en chemicaliën: lood, kwik, aluminium, koolmonoxide en enkele insekticiden
Gebrek aan zekere voedingsbestanddelen: bepaalde vitaminen en enkele onontbeerlijke mineralen
Infectieziekten: tuberculose, de ziekte van Pfeiffer, viruspneumonie, hepatitis en griep
Ziekten van de endocriene klieren: schildklieraandoeningen, het syndroom van Cushing, hypoglykemie en suikerziekte
Ziekten van het centrale zenuwstelsel: multiple sclerose en de ziekte van Parkinson
Drugs: PCP, marihuana, amfetaminen, cocaïne, heroïne en methadon
Medicijnen: barbituraten, anticonvulsiva, corticosteroïden en hormoonpreparaten. Sommige medicamenten voor de behandeling van te hoge bloeddruk, artritis, hart- en vaatziekten en enkele geestesstoornissen
(Beslist niet al zulke medicijnen zullen depressiviteit veroorzaken, en zelfs als er een gevaar bestaat, betreft het gewoonlijk een klein percentage van hen die het middel onder het juiste medische toezicht gebruiken.)
-
-
De psychologische oorzakenOntwaakt! 1987 | 22 oktober
-
-
De psychologische oorzaken
„IK HEB alles onderzocht, en het heeft niets opgeleverd”, zei de vriendelijke arts tegen Elizabeth. „Volgens mij bent u zwaar depressief, en met reden.”
Elizabeth, die dacht dat haar probleem van fysieke aard was, begon zich af te vragen of de arts gelijk had. Zij dacht na over de dagelijkse strijd die zij de afgelopen paar jaar gehad had met haar ongezeglijke, en vaak ontoombare, zesjarige zoontje, van wie later werd vastgesteld dat hij hyperactief was. „De dagelijkse, nimmer-aflatende stress en bezorgdheid eisten een enorme tol van mijn emoties”, bekende Elizabeth. „Ik had het punt bereikt dat ik geen uitweg meer zag en er een eind aan wilde maken.”
Veel depressieve personen hebben, net als Elizabeth, een uitzonderlijk zware emotionele druk te verduren gehad. Een belangrijk onderzoek door de Britse onderzoekers George Brown en Tirril Harris wees uit dat men bij depressieve vrouwen driemaal zoveel „ernstige moeilijkheden”, zoals slechte behuizing of gespannen gezinsverhoudingen, kon opmerken als bij niet-depressieve vrouwen. Deze moeilijkheden hadden gedurende ten minste twee jaar „aanzienlijk en vaak aanhoudend leed” veroorzaakt. Ook kwam het bij de depressieve vrouwen viermaal zo vaak voor dat zij een zware slag te verduren hadden gehad, zoals de dood van een nauwe bloedverwant of vriend, een ernstige ziekte of een ernstig ongeluk, slecht nieuws dat als een schok kwam of het verlies van een baan.
Toch bemerkten Brown en Harris dat het niet de tegenspoed op zich is die de depressie veroorzaakt. Veel hing af van de mentale reactie en emotionele kwetsbaarheid van de persoon in kwestie.
„Alles scheen uitzichtloos”
Sarah bijvoorbeeld, een hard werkende vrouw en de moeder van drie jonge kinderen, verdraaide haar rug bij een ongeluk op haar werk. Haar dokter zei dat zij het heel wat kalmer aan moest gaan doen omdat er een tussenwervelschijf beschadigd was. „Ik dacht dat mijn hele wereld instortte. Ik was altijd een actief, atletisch type geweest en ik deed veel met mijn kinderen aan sport. Ik piekerde over dit verlies en dacht dat de situatie nooit meer goed zou komen. Al gauw verloor ik alle levensvreugde. Alles scheen uitzichtloos”, bekende Sarah.
Haar reactie op het ongeluk leidde tot gedachten van wanhoop met betrekking tot haar leven in zijn geheel, en dit gaf voeding aan de depressie. Zoals Brown en Harris in hun boek Social Origins of Depression verklaren: „Het [inleidende voorval, zoals Sarah’s ongeluk] zou kunnen resulteren in gedachten over de uitzichtloosheid van iemands leven in het algemeen. Die generalisering van uitzichtloosheid vormt volgens ons de kern van een depressieve stoornis.”
Maar waarom voelen veel mensen zich niet in staat de schade van een pijnlijk verlies te boven te komen, met het gevolg dat zij ernstig depressief worden? Waarom was Sarah bijvoorbeeld gevoelig voor zo’n negatieve gedachtengang?
’Ik deug nergens voor’
„Ik heb altijd een gebrek aan zelfvertrouwen gehad”, legde Sarah uit. „Ik had een heel lage dunk van mezelf en voelde mij nietswaardig.” De pijnlijke gevoelens die samengaan met een gebrek aan zelfrespect, zijn vaak de kritieke factor. „Wegens de smart van het hart is er een terneergeslagen geest”, zegt Spreuken 15:13. De bijbel bevat het inzicht dat een depressieve geest niet alleen het gevolg hoeft te zijn van druk van buitenaf maar dat ook innerlijke onzekerheden een rol spelen. Wat kan de oorzaak zijn van een minderwaardigheidsgevoel?
Enkele van onze gedachtenpatronen worden bepaald door onze opvoeding. „Als kind werd ik nooit door mijn ouders geprezen”, vertelde Sarah. „Ik kan mij niet herinneren vóór m’n trouwen ooit een compliment te hebben gekregen. Dientengevolge zocht ik de goedkeuring van anderen. Ik ben ontzettend bang voor kritiek van andere mensen.”
Sarah’s intense behoefte aan goedkeuring is een element dat velen die ernstig depressief worden gemeen hebben. Onderzoek heeft onthuld dat zulke personen geneigd zijn hun zelfrespect te baseren op de liefde en goedkeuring die zij van anderen ontvangen, in plaats van op hun eigen prestaties. Zij beoordelen hun eigenwaarde naar de mate waarin zij sympathiek gevonden worden of iets betekenen voor een ander. „Het verlies van die steun”, zo bericht een team van onderzoekers, „zal leiden tot een keldering van hun gevoel van eigenwaarde, en dit werkt in hoge mate het ontstaan van depressiviteit in de hand.”
Perfectionisme
Een overdreven bezorgdheid om de goedkeuring van anderen te verwerven, uit zich dikwijls op een ongebruikelijke wijze. Sarah legt uit: „Ik streefde ernaar alles perfect te doen zodat ik de goedkeuring zou krijgen die ik als kind niet kreeg. Op mijn wereldse werk ging het net zo. Ik moest het ’volmaakte’ gezin hebben. Ik moest aan een bepaald beeld beantwoorden.” Toen zij dat ongeluk kreeg, scheen alles echter uitzichtloos. Zij zegt verder: „Ik dacht dat ik het gezin draaiende hield en was bang dat als ik niet meer kon functioneren, zij niet aan de verwachtingen zouden beantwoorden en de mensen zouden zeggen: ’Ze is een slechte moeder en echtgenote.’”
Sarah’s manier van denken leidde tot ernstige depressiviteit. Onderzoek naar de persoonlijkheid van depressieve personen onthult dat haar geval niet uniek is. Margaret, die ook aan zware depressiviteit leed, gaf toe: „Ik maakte mij zorgen over wat anderen van mij dachten. Ik was een perfectionistische, op de klok lettende, schematische piekeraarster.” Zich onrealistisch hoge doeleinden stellen of al te gewetensvol zijn, en toch niet aan de verwachtingen voldoen, vormt de grondslag voor veel depressies. Prediker 7:16 waarschuwt: „Word niet al te rechtvaardig, en betoon u niet bovenmate wijs. Waarom zoudt gij verwoesting over uzelf brengen?” Proberen u ten overstaan van anderen bijna „volmaakt” te betonen, kan emotioneel en fysiek verwoestend zijn. De frustraties kunnen ook leiden tot een destructieve vorm van zelfverwijt.
„Ik kan niets goed doen”
Zelfverwijt kan een positieve reactie zijn. Iemand zou bijvoorbeeld beroofd kunnen zijn doordat hij alleen in een gevaarlijke buurt liep. Hij zou zich verwijten kunnen maken dat hij zichzelf in zo’n situatie had gebracht, zich voornemen dat te veranderen en daardoor een herhaling van het gebeurde voorkomen. Maar iemand kan verder gaan en zichzelf de schuld geven van de soort persoon die hij is door te zeggen: ’Ik ben gewoon een zorgeloos iemand die wel in moeilijkheden móet komen.’ Deze vorm van zelfverwijt schuift de schuld op iemands karakter en ondermijnt het zelfrespect.
Een voorbeeld van zo’n destructief zelfverwijt zien wij bij de 32-jarige Maria. Zes maanden lang koesterde zij vanwege een misverstand wrok jegens haar oudere zuster. Op een avond gaf zij haar zuster door de telefoon de wind van voren. Toen hun moeder erachter kwam wat Maria gedaan had, belde zij haar op en wees haar streng terecht.
„Ik werd kwaad op mijn moeder, maar ik was nog meer ontdaan over mijzelf, want ik kwam erachter hoezeer ik mijn zuster gekwetst had”, legde Maria uit. Kort daarna schreeuwde zij tegen haar negenjarige zoontje, dat stout was. De jongen, die helemaal van slag raakte, zei later tegen haar: „Mamma, het klonk net of je me wilde vermoorden!”
Maria was verpletterd. Zij berichtte: „Ik had het gevoel dat ik een vreselijk persoon was. Ik dacht: ’Ik kan niets goed doen!’ Dat was alles waar ik aan kon denken. Toen begon de diepe depressie echt.” Haar zelfverwijt bleek verwoestend te zijn.
Betekent dit alles dat iedereen met een zware depressie een minderwaardigheidscomplex heeft? Natuurlijk niet. De oorzaken zijn complex en verschillend. Zelfs wanneer het resultaat is wat de bijbel „smart van het hart” noemt, zijn er vele emoties die dit veroorzaken, waaronder opgekropte woede, wrok, schuldgevoelens — reële of irreële — en onopgeloste conflicten met anderen (Spreuken 15:13). Al deze emoties kunnen een terneergeslagen geest, of depressiviteit, teweegbrengen.
Toen Sarah zich realiseerde dat haar denkwijze in belangrijke mate debet was aan haar depressiviteit, voelde zij zich eerst verslagen. „Maar daarna voelde ik een mate van verlichting,” vertelde zij, „want ik besefte dat als mijn denkwijze de oorzaak was, mijn denkwijze mij ook de oplossing kon bieden.” Sarah zei dat deze gedachte opwindend voor haar was, en zij legde uit: „Ik besefte dat als ik de wijze waarop ik over bepaalde dingen dacht, veranderde, dit mijn leven vanaf dat moment ten goede kon beïnvloeden.”
Sarah bracht de nodige veranderingen aan en haar depressiviteit verdween. Maria, Margaret en Elizabeth hebben eveneens de strijd gewonnen. Welke veranderingen brachten zij aan?
[Inzet op blz. 10]
’Toen ik besefte dat mijn denkwijze de oorzaak was van mijn depressiviteit, schonk dit mij wat verlichting en troost omdat ik toen ook in een oplossing kon geloven.’
[Kader op blz. 8, 9]
Depressiviteit bij kinderen: „Ik wou dat ik dood was”
Een interview met dr. Donald McKnew van het National Institute of Mental Health, die dit onderwerp twintig jaar lang bestudeerd heeft.
Ontwaakt!: Hoe wijd verbreid is dit probleem volgens u?
McKnew: Een onlangs in Nieuw-Zeeland gehouden onderzoek onder 1000 kinderen bracht aan het licht dat circa 10 procent van de kinderen op de leeftijd van negen jaar al een depressieve episode achter de rug had. En wij krijgen de indruk dat 10 tot 15 procent van de schoolkinderen gemoedsstoornissen heeft. Een kleiner aantal lijdt aan ernstige depressiviteit.
Ontwaakt!: Waaraan ziet men dat kinderen ernstig depressief zijn?
McKnew: Een van de belangrijkste symptomen is dat zij nergens plezier in hebben. Zij willen niet buiten spelen en niet bij hun vriendjes of vriendinnetjes zijn. Zij hebben geen belangstelling voor het gezin. Er is sprake van concentratieverlies; zij kunnen hun aandacht zelfs niet bij televisieprogramma’s houden, laat staan bij hun huiswerk. Zij geven blijk van een gevoel van onwaardigheid, een persoonlijk schuldgevoel. Zij zeggen telkens maar weer dat zij denken dat zij nergens voor deugen en dat niemand van hen houdt. Òf zij kunnen niet slapen, òf zij verslapen zich steeds; zij verliezen hun eetlust of eten te veel. En bovendien laten zij gedachten horen over zelfmoord, zoals: „Ik wou dat ik dood was.” Als zich meerdere van deze symptomen tegelijkertijd voordoen en ze houden langer dan één of twee weken aan, dan spreekt men van een ernstig depressief kind.
Ontwaakt!: Wat zijn de voornaamste aanleidingen voor depressiviteit bij kinderen?
McKnew: Wanneer men de specifieke factoren in het leven van elk kind onder de loep neemt, is de voornaamste factor ongetwijfeld een geleden verlies. Hoewel het gewoonlijk om het verlies van één of beide ouders gaat, zou daar ook het verlies van vriendjes, nauwe verwanten of zelfs een huisdier onder kunnen vallen. Op de tweede plaats zou ik kleinering en verwerping willen zetten. Een ontzaglijke hoeveelheid kinderen wordt door de ouders voortdurend bekritiseerd en krijgt het gevoel dat zij klein of onbeduidend zijn. Soms wordt een kind tot zondebok gemaakt. Hij krijgt de schuld van alles wat er verkeerd gaat in het gezin, of hij er nu schuld aan heeft of niet. Dat maakt dat hij zich onwaardig voelt. Nog een factor is een gemoedsstoornis bij een ouder.
Ontwaakt!: Het boek Why Isn’t Johnny Crying? (Waarom huilt Johnny niet?), waarvan u medeauteur bent, zegt dat sommige kinderen die depressief zijn, betrokken raken bij drug- en alcoholmisbruik of zelfs bij misdadig gedrag. Waarom is dat zo?
McKnew: Wij geloven dat zij de depressie trachten weg te duwen, zelfs voor zichzelf. Hun manier om ermee om te gaan, komt vaak neer op bezig blijven met andere dingen, zoals het stelen van auto’s, het gebruik van verdovende middelen of drinken. Op deze manier maskeren zij hoe ellendig zij zich voelen. In feite is een van de duidelijkste manieren waarop kinderen van volwassenen verschillen, dat zij proberen hun depressiviteit te verbergen.
Ontwaakt!: Hoe weet men wanneer het depressiviteit is en niet slechts wangedrag van een kind?
McKnew: Door met deze kinderen te praten, hen ertoe te brengen zich te uiten, zal men vaak de depressiviteit ontdekken. En als de depressie op de juiste wijze behandeld wordt, verbetert hun gedrag. Hoewel iets anders op de voorgrond trad, was de depressiviteit er op de achtergrond aldoor al.
Ontwaakt!: Hoe brengt men een depressief kind ertoe zich te uiten?
McKnew: Kies allereerst een rustig moment en een rustige plaats. Stel dan specifieke vragen als: ’Zit je iets dwars?’ ’Voel je je verdrietig of neerslachtig?’ ’Ben je van streek?’ Als hij een verlies geleden heeft, zou je, afhankelijk van de omstandigheden, kunnen vragen: ’Mis je oma net zo erg als ik?’ Geef het kind de kans zijn hart te luchten.
Ontwaakt!: Wat zou u ernstig depressieve kinderen aanraden te doen?
McKnew: Ik zou hun aanraden er met hun ouders over te praten. Dat is een belangrijke zaak omdat gewoonlijk alleen het kind weet dat het depressief is. Ouders en leraren zien het meestal niet. Ik heb tieners meegemaakt die naar hun ouders zijn gegaan en gezegd hebben: „Ik ben depressief, ik heb hulp nodig”, en zij hebben ook hulp gekregen.
Ontwaakt!: Hoe kan een ouder een depressief kind helpen?
McKnew: Als de depressie de gezondheid van het kind schijnt te ondermijnen, is het net zomin iets om thuis te behandelen als een longontsteking. In geval van een afmattende depressie moet men deskundige hulp inroepen omdat er wellicht medicijnen nodig zijn. Wij maken in meer dan de helft van de gevallen gebruik van medicijnen, zelfs al bij kinderen vanaf vijf jaar. Wij proberen tevens de denkwijze van de kinderen te corrigeren. En met deze middelen is de depressie uitstekend te behandelen.
Ontwaakt!: Wat kan een ouder doen als de ziekte geen ondermijnende uitwerking heeft?
McKnew: Neem uzelf en uw gezin eerlijk onder de loep. Is er een ernstig verlies geweest waarover gepraat moet worden en dat verwerkt moet worden? Wanneer een verlies geleden wordt, denk dan niet te licht over het verdriet van een kind. Geef hem de mogelijkheid zijn verdriet op zijn eigen manier te verwerken. Geef een depressief kind extra veel aandacht, complimentjes en emotionele steun. Breng extra tijd met hem alleen door. Uw warme betrokkenheid is de beste vorm van behandeling.
-
-
De strijd tegen depressiviteit winnenOntwaakt! 1987 | 22 oktober
-
-
De strijd tegen depressiviteit winnen
„DOOR bekwaam beleid zult gij uw oorlog voeren”, zegt Spreuken 24:6. Bekwaamheid, niet slechts goede bedoelingen, is nodig om een strijd te winnen. Als u depressief bent, zult u er beslist niet onbedoeld voor willen zorgen dat u zich nog ellendiger voelt. Een in 1984 van depressieve personen gemaakte studie wees uit dat sommigen probeerden aan hun depressiviteit het hoofd te bieden door ’hun woede af te reageren op anderen, of hun spanning te verminderen door meer te drinken, meer te eten en meer kalmerende middelen te slikken’. De gevolgen: „meer depressiviteit en fysieke symptomen”.
Enkele depressieve personen blijven in gebreke deskundige leiding te zoeken omdat zij bang zijn als geestelijk zwak bezien te worden. Toch is ernstige depressiviteit geen teken van mentale zwakte, noch van een geestelijk falen. Onderzoekingen geven te kennen dat deze ernstige aandoening kan ontstaan door een bepaald chemisch defect in de hersenen. Aangezien dit door een fysieke kwaal veroorzaakt kan worden, is als u langer dan twee weken ernstig depressief bent, een medisch onderzoek wellicht raadzaam. Als er geen lichamelijke kwaal tot het probleem blijkt bij te dragen, kan de situatie dikwijls verbeterd worden door het denkpatroon te corrigeren, in combinatie met wat hulp van geschikte medicijnen of voedingsmiddelen.a De strijd tegen depressiviteit winnen betekent niet dat u nooit meer een depressieve bui zult hebben. Neerslachtigheid is een deel van het leven. Toch zal het bekwaam richten van uw slagen u helpen beter aan uw depressiviteit het hoofd te bieden.
Een arts zal vaak antidepressiva voorschrijven. Dit zijn middelen die de verstoring van het chemische evenwicht in de hersenen moeten verhelpen. Elizabeth gebruikte deze middelen en binnen enkele weken begon haar gemoedstoestand te verbeteren. „Toch moest ik ook nog een positieve geesteshouding aankweken als aanvulling op de werking van de medicijnen”, zei ze. „Dank zij de ’oppepper’ van de medicijnen was ik vastbesloten beter te worden. Ik hield mij ook aan een dagelijks oefenprogramma.”
Het gebruik van antidepressiva heeft echter niet altijd succes. Ook hebben ze voor sommigen nare bijwerkingen. En zelfs als het chemische evenwicht hersteld is, zou de depressie kunnen terugkeren tenzij iemands denken is gecorrigeerd. Het kan echter veel verlichting schenken als u bereid bent tot het volgende:
Leg uw gevoelens bloot
Sarah was zwaar gebelgd over de eenzijdige last van gezinsverantwoordelijkheden die zij torste, met daarbij nog de druk van een wereldse baan. (Zie blz. 7.) „Maar ik kropte mijn gevoelens altijd maar op”, legde Sarah uit. „Toen heb ik op een nacht dat ik mij heel wanhopig voelde, mijn jongere zus gebeld, en voor de eerste keer in mijn leven liet ik mijn gevoelens de vrije loop. Dit was een keerpunt, aangezien dat telefoontje echt verlichting bracht.”
Ga daarom, als u depressief bent, op zoek naar een begrijpend persoon die u kunt vertrouwen. Dit kan een huwelijkspartner, goede vriend, familielid, geestelijk leidsman, arts of geschoold raadsman zijn. Een van de essentiële dingen bij het overwinnen van depressiviteit is, zo blijkt uit een in het Journal of Marriage and the Family gepubliceerd onderzoek, „het hebben van een steun en toeverlaat die men deelgenoot kan maken van de beproevingen van het leven”.
Uw gevoelens onder woorden brengen is een genezend proces dat voorkomt dat uw geest de realiteit van het probleem of het verlies tracht te ontkennen en dit daarom onopgelost laat. Leg echter uw werkelijke gevoelens bloot. Laat u niet weerhouden door valse trots omdat u de indruk wilt wekken dat u zich niet door tegenslag laat ontmoedigen. „Angstige bezorgdheid in het hart van een man zal het neerbuigen, maar het goede woord verheugt het”, zegt Spreuken 12:25. Maar alleen door u te uiten, kunnen anderen uw „angstige bezorgdheid” gaan begrijpen en aldus dat „goede woord” van aanmoediging geven.
„Ik wilde alleen sympathie toen ik mijn zus opbelde, maar ik kreeg veel meer”, herinnerde Sarah zich. „Zij hielp mij inzien wat er schortte aan mijn denkwijze. Zij vertelde mij dat ik te veel verantwoordelijkheid op me nam. Hoewel ik daar eerst niet van wilde horen, kon ik toen ik haar raad begon toe te passen, merken dat er een enorme last van mij af begon te vallen.” Hoe waar zijn de woorden van Spreuken 27:9: „Olie en reukwerk zijn dingen die het hart verheugen, ook de zoetheid van iemands metgezel wegens de raad van de ziel.”
Het is ’zoet’ een vriend of een partner te hebben die openhartig spreekt en u helpt de dingen in een juist perspectief te zien. Dit kan u misschien helpen u op slechts één probleem tegelijk te concentreren. Wees daarom blij met zulk „bekwaam beleid” in plaats van in de verdediging te gaan. U hebt misschien iemand nodig die, na verscheidene gesprekken, enkele doeleinden op korte termijn kan voorstellen die zullen aangeven welke stappen u kunt doen om uw situatie te veranderen of verlichten, ten einde de bron van de emotionele druk te verminderen of uit de weg te ruimen.b
Het bestrijden van depressiviteit vereist dikwijls een strijd tegen minderwaardigheidsgevoelens. Hoe kan men hier op bekwame wijze weerstand aan bieden?
Minderwaardigheidsgevoelens tegengaan
Zoals het voorgaande artikel liet zien, werd Maria bijvoorbeeld depressief na conflicten binnen haar familie. Zij concludeerde: ’Ik ben een vreselijk persoon en ik kan niets goed doen.’ Dit was fout. Als zij haar gevolgtrekkingen maar had geanalyseerd, had zij ze kunnen weerleggen door te redeneren: ’Ik doe sommige dingen goed en andere verkeerd, net als andere mensen. Ik heb een aantal fouten gemaakt, en ik moet eraan werken minder onnadenkend te zijn, maar laat ik dit alles nu niet buiten alle proportie opblazen.’ Zo’n redenatie zou haar gevoel van eigenwaarde intact hebben gelaten.
Het gebeurt zo vaak dat die overkritische innerlijke stem die ons veroordeelt, het bij het verkeerde eind heeft! Enkele typerende verkeerde gedachten die depressiviteit in de hand werken, worden in het bijgaande kader opgesomd. Leer zulke foutieve gedachten te herkennen en in uw geest de onredelijkheid ervan in te zien.
Nog iemand die leed aan een minderwaardigheidscomplex was Jean, een alleenstaande ouder van 37 jaar. „Proberen twee jongens groot te brengen, was een zware belasting voor mij. Maar toen ik zag dat andere alleenstaande ouders trouwden, dacht ik: ’Er moet iets met me aan de hand zijn’”, legde zij uit. „Door enkel bij negatieve gedachten stil te blijven staan, ontstond een sneeuwbaleffect, en ten slotte werd ik met een depressie in het ziekenhuis opgenomen.”
„Nadat ik uit het ziekenhuis kwam,” ging Jean verder, „las ik in de Ontwaakt! van 8 januari 1982 een lijst van ’Gedachten die iemand depressief kunnen maken’. Iedere avond las ik die lijst door. Enkele van de verkeerde gedachten waren: ’Mijn waarde als persoon hangt af van wat anderen van mij denken’, ’Ik mag me nooit gekwetst voelen; ik moet me altijd gelukkig voelen en steeds een zelfde kalme gemoedsrust bezitten’, ’Ik moet een perfecte ouder zijn’. Ik had de neiging een perfectioniste te zijn, dus zo gauw ik op die manier ging denken, bad ik tot Jehovah om mij te helpen ermee te stoppen. Ik leerde dat negatieve gedachten leiden tot een lage dunk van jezelf, want al wat je ziet zijn de moeilijkheden in je leven en niet het goede dat God je gegeven heeft. Door mijzelf ertoe te dwingen bepaalde onjuiste gedachten te vermijden, kwam ik over mijn depressiviteit heen.” Moet u wellicht enkele van uw gedachten herzien of verwerpen?
Is het mijn schuld?
Hoewel Alexander erg depressief was, slaagde hij erin een schoolklas te onderwijzen. (Zie blz. 3.) Toen enkele van zijn leerlingen zakten voor een heel belangrijke leestest, begon hij aan zelfmoord te denken. „Hij had het gevoel dat hij gefaald had”, vertelde Esther, zijn vrouw. „Ik zei hem dat het niet zijn schuld was. Men kan niet voor de volle 100 procent succes hebben.” Doch zijn overweldigende schuldgevoel maakte zijn geest ontoegankelijk en dreef hem tot zelfmoord. Vaak wordt een overdreven schuldgevoel veroorzaakt doordat men een niet-realistische verantwoordelijkheid voelt voor het gedrag van andere mensen.
Zelfs in het geval van een kind kan een ouder weliswaar een krachtige invloed uitoefenen op het leven van het kind maar het niet volkomen beheersen. Als iets niet helemaal zo gaat als u dat had uitgestippeld, vraag uzelf dan af: Ben ik geconfronteerd met onvoorziene gebeurtenissen die ik niet in de hand had? (Prediker 9:11) Heb ik alles gedaan wat ik redelijkerwijs kon doen binnen de beperkingen van mijn lichamelijke, geestelijke en emotionele vermogens? Waren mijn verwachtingen gewoon te hoog? Moet ik leren redelijker en meer bescheiden te zijn? — Filippenzen 4:5.
Maar als u nu een ernstige fout maakt, en het is wel uw schuld? Zal het iets aan de fout veranderen als u zich voortdurend geestelijk pijnigt? Is God niet bereid u te vergeven, „rijkelijk” zelfs, indien u oprecht berouw hebt? (Jesaja 55:7) Als God „niet voor altijd aanmerkingen [zal] blijven maken”, moet u zich dan zelf vanwege zo’n verkeerde daad tot levenslang geestelijk lijden veroordelen? (Psalm 103:8-14) Niet een voortdurende droefheid maar het doen van positieve stappen om ’het onrecht te herstellen’, zal Jehovah God behagen en tevens uw depressiviteit verminderen. — 2 Korinthiërs 7:8-11.
’Vergeet de dingen die achter u liggen’
Enkele van onze emotionele problemen kunnen in het verleden geworteld zijn, vooral als wij het slachtoffer zijn geweest van een onrechtvaardige behandeling. Wees bereid te vergeven en te vergeten. ’Vergeten is niet eenvoudig!’ denkt u misschien. Dat is waar, maar het is beter dan de rest van uw leven te verwoesten door stil te blijven staan bij wat toch niet ongedaan gemaakt kan worden.
„De dingen die achter mij liggen vergetend en mij uitstrekkend naar de dingen die vóór mij liggen,” schreef de apostel Paulus, „streef ik naar het doel om de prijs” (Filippenzen 3:13, 14). Paulus bleef niet stilstaan bij de verkeerde handelwijze die hij in het judaïsme had gevolgd, toen hij zelfs moord had goedgekeurd (Handelingen 8:1). Nee, hij richtte al zijn energie erop in aanmerking te komen voor de toekomstige prijs van eeuwig leven. Ook Maria leerde om niet bij het verleden stil te blijven staan. Er was een tijd dat zij haar moeder verwijten maakte over de manier waarop die haar had opgevoed. Haar moeder had de nadruk gelegd op uitmuntendheid en fysieke schoonheid; vandaar dat Maria een perfectioniste was en de neiging had jaloers te zijn op haar aantrekkelijke zuster.
„Deze jaloezie was feitelijk de oorzaak van de conflicten, maar ik gaf mijn familie de schuld van de manier waarop ik handelde. Toen kwam ik op het punt dat ik dacht: ’Wat maakt het eigenlijk uit wiens schuld het was?’ Misschien heb ik enkele slechte karaktertrekken overgehouden aan de manier waarop Moeder mij opvoedde, maar het gaat erom er iets aan te doen! Blijf niet op die manier handelen.” Dit besef hielp Maria de nodige mentale correcties aan te brengen om haar strijd tegen depressiviteit te winnen. — Spreuken 14:30.
Uw werkelijke waarde
Alle factoren in aanmerking genomen, is voor een succesvolle strijd tegen depressiviteit een evenwichtige kijk op uw eigen waarde nodig. „Ik zou een ieder van u willen zeggen,” schreef de apostel Paulus, „zichzelf niet hoger te schatten dan hij werkelijk waard is, maar een nuchtere kijk op zichzelf te hebben” (Romeinen 12:3, Charles B. Williams). Valse trots, het negeren van onze beperkingen en perfectionisme zijn allemaal vormen van zelfoverschatting. Deze neigingen moeten bestreden worden. Vermijd het echter in het andere uiterste te vervallen.
Jezus Christus beklemtoonde de individuele waarde van elk van zijn discipelen door te zeggen: „Worden niet vijf mussen voor twee geldstukken van geringe waarde verkocht? Toch wordt niet één daarvan vergeten bij God. Maar zelfs de haren van uw hoofd zijn alle geteld. Vreest niet; gij zijt meer waard dan vele mussen” (Lukas 12:6, 7). Wij zijn zo waardevol voor God dat hij aandacht schenkt aan zelfs het kleinste detail omtrent ons. Hij weet dingen van ons die wij zelf niet weten omdat hij zich zeer om een ieder van ons bekommert. — 1 Petrus 5:7.
Het inzicht dat God persoonlijke belangstelling voor haar had, hielp Sarah om haar gevoel van eigenwaarde te vergroten. „Ik had altijd ontzag gevoeld voor de Schepper, maar toen kwam ik tot het besef dat hij zich om mij als persoon bekommerde. Ik realiseerde me dat ik, onverschillig wat mijn kinderen doen of wat mijn man doet, en ongeacht de manier waarop mijn moeder en vader mij hebben opgevoed, een persoonlijke vriendschap met Jehovah had. Toen begon mijn gevoel van eigenwaarde echt te groeien.”
Aangezien God zijn dienstknechten kostbaar acht, berust onze waarde niet op de goedkeuring die een ander mens ons schenkt. Natuurlijk is het onplezierig afgewezen te worden. Maar wanneer wij de goedkeuring of afkeuring van iemand anders als maatstaf gebruiken om onze eigen waarde aan af te meten, kunnen wij gemakkelijk depressief worden. Koning David, een man naar Gods hart, werd bij één gelegenheid een „nietswaardige man” genoemd, letterlijk, een „man van waardeloosheid”. Toch besefte David dat degene die hem zo betitelde, een probleem had, en hij bezag de opmerking niet als een definitief oordeel over zijn eigen waarde. En later, zoals dat trouwens zo vaak gebeurt, bood Simeï zijn verontschuldigingen aan. Zelfs als iemand u terecht bekritiseert, zie dan in dat die kritiek zich richt tegen iets specifieks wat u hebt gedaan, en niet tegen u als persoon. — 2 Samuël 16:7; 19:18, 19.
Sarah’s persoonlijke studie van de bijbel en op de bijbel gebaseerde lectuur en het bezoeken van de vergaderingen van Jehovah’s Getuigen hielpen haar het fundament te leggen voor een verhouding met God. „Maar mijn veranderde houding ten aanzien van het gebed was de grootste hulp”, herinnerde Sarah zich. „Ik dacht altijd dat wij alleen over grote problemen tot God mochten bidden en hem niet moesten lastig vallen met onbeduidendheden. Nu voel ik dat ik over van alles met hem kan spreken. Als ik nerveus ben vanwege een beslissing die ik moet nemen, vraag ik hem mij te helpen kalm en redelijk te zijn. Ik voel mij nog dichter tot hem getrokken omdat ik merk dat hij mijn gebeden verhoort en mij helpt elke dag door te komen en elke beproevende omstandigheid te doorstaan.” — 1 Johannes 5:14; Filippenzen 4:7.
Ja, de verzekering dat God persoonlijke belangstelling voor u heeft, uw beperkingen begrijpt en u de kracht zal geven om elke nieuwe dag opnieuw tegemoet te treden, is de sleutel in het gevecht tegen depressiviteit. Soms houdt de depressiviteit echter aan, ongeacht wat u doet.
Volharding van uur tot uur
„Ik heb alles geprobeerd, met inbegrip van voedingssuppleties en antidepressiva”, klaagde Eileen, een 47-jarige moeder die al jarenlang worstelt met ernstige depressiviteit. „Ik heb geleerd een verkeerde denkwijze te corrigeren en dit heeft me geholpen een redelijker persoon te worden. Maar de depressiviteit blijft.”
Het feit dat depressiviteit aanhoudt, betekent niet dat u er niet op deskundige wijze tegen strijdt. Artsen weten niet alles over de behandeling van de aandoening. In sommige situaties is de depressiviteit een bijwerking van bepaalde medicijnen die men inneemt om een ernstige ziekte te bestrijden. In dat geval zal men het nadelige effect van zulke medicijnen voor lief moeten nemen vanwege het nut dat ze kunnen hebben bij de behandeling van een ander medisch probleem.
Natuurlijk helpt het wanneer u uw gevoelens uitstort tegenover een ander die begrip toont. Toch kan geen mens werkelijk weten hoe intens uw zielestrijd is. God weet het echter wel en hij zal helpen. „Jehovah heeft mij kracht geschonken om het te blijven proberen”, onthulde Eileen. „Hij heeft ervoor gezorgd dat ik het niet opgeef, en hij heeft mij hoop gegeven.”
Met Gods hulp, de steun van anderen en uw eigen inspanningen zult u niet zo overweldigd worden dat u de strijd opgeeft. Na verloop van tijd kunt u zich aan de depressie aanpassen, net zoals u dat aan elke chronische kwaal zou doen. Volharding is niet gemakkelijk, maar het is mogelijk! Jean, wier ernstige depressiviteit aanhield, zei: „Wij rekenden zelfs niet van dag tot dag. Het was meer van uur tot uur.” Zowel in Eileens als in Jeans geval was het de hoop uit de bijbel die hen staande hield. Welke hoop is dat?
Een kostbare hoop
De bijbel spreekt van een tijd in de nabije toekomst dat God „elke traan uit [’s mensen] ogen [zal] wegwissen, en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geschreeuw, noch pijn zal er meer zijn. De vroegere dingen zijn voorbijgegaan” (Openbaring 21:3, 4). Gods koninkrijk zal dan de volledige fysieke en mentale genezing van alle aardse onderdanen ervan tot stand brengen. — Psalm 37:10, 11, 29.
Niet alleen zal lichamelijke pijn worden weggenomen, maar smartelijk leed en hartepijn zullen ook verdwijnen. Jehovah belooft: „De vroegere dingen zullen niet in de geest worden teruggeroepen, noch zullen ze in het hart opkomen. Maar verheugt u uitbundig en weest blij voor eeuwig over wat ik schep” (Jesaja 65:17, 18). Wat een verademing zal het voor de mensheid zijn om bevrijd te worden van de lasten van het verleden en elke dag wakker te worden met een kristalheldere geest, klaar om met de activiteiten van die dag te beginnen! Mensen zullen niet meer belemmerd worden door de mist van een depressieve gemoedstoestand.
Wanneer ’de dood er niet meer zal zijn, noch rouw, noch geschreeuw’, zullen het gevoel van een tragisch verlies en de dagelijkse emotionele spanningen die nu tot depressiviteit leiden, verdwenen zijn. Aangezien de omgang met elkaar doortrokken zal zijn van liefderijke goedheid, waarachtigheid en vrede, zullen bittere conflicten niet langer bestaan (Psalm 85:10, 11). Wat zal het, wanneer de gevolgen van zonde eenmaal verwijderd zijn, een grote vreugde zijn uiteindelijk volmaakt aan Gods maatstaf van rechtvaardigheid te kunnen voldoen en volmaakte innerlijke vrede te genieten!
Dit opwindende vooruitzicht vormt een krachtig motief om te blijven strijden, hoe intens de depressiviteit ook wordt. Want in Gods nieuwe wereld zullen volmaakte mensen een absolute zegepraal over depressiviteit hebben behaald. Dat is werkelijk goed nieuws!
-