ਜਿਉਂ ਹੀ ਆਦਮੀ ਯਿਸੂ ਕੋਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਡਿੱਗਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪਿਸ਼ਾਚ ਉਸ ਨੂੰ ਚਿਲਾਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ: “ਹੇ ਯਿਸੂ ਮਹਾਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਪੁੱਤ੍ਰ, ਤੇਰਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੀ ਕੰਮ? ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਸੌਂਹ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਦੁਖ ਨਾ ਦਿਹ!”

“ਮੇਰਾ ਨਾਉਂ ਲਸ਼ਕਰ ਹੈ ਕਿਉਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਬਹੁਤੇ ਹਾਂਗੇ,” ਜਵਾਬ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਪਿਸ਼ਾਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕਸ਼ਟ ਦੇਖ ਕੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਵਸ ਵਿਚ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ਤੇ ਉਹ ਬੁਜ਼ਦਿਲੀ ਨਾਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਇਕ ਜੁੰਡਲੀ ਵਾਂਗ ਟੁੱਟ ਪੈਣ ਵਿਚ ਹਰਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਰੰਤੂ ਜਦੋਂ ਯਿਸੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਾਮ੍ਹਣਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਥਾਹ ਕੁੰਡ ਵਿਚ ਨਾ ਭੇਜਿਆ ਜਾਵੇ। ਅਸੀਂ ਫਿਰ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਯਿਸੂ ਕੋਲ ਵੱਡੀ ਸ਼ਕਤੀ ਸੀ; ਉਹ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟ ਪਿਸ਼ਾਚਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਵਸ ਵਿਚ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਹ ਵੀ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਿਸ਼ਾਚ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਕਿ ਆਖ਼ਰਕਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਪਣੇ ਆਗੂ, ਸ਼ਤਾਨ ਅਰਥਾਤ ਇਬਲੀਸ ਨਾਲ ਅਥਾਹ ਕੁੰਡ ਵਿਚ ਸੁੱਟਿਆ ਜਾਣਾ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਦੰਡ ਹੈ।