42 Jezus im powiedział: „Czy nigdy nie czytaliście w Pismach tych słów: ‚Kamień odrzucony przez budowniczych stał się wieńczącym kamieniem narożnym+. Pojawił się za sprawą Jehowy i jest cudowny w naszych oczach’?+

44 I kto upadnie na ten kamień, roztrzaska się+. A każdy, na kogo on upadnie, zostanie zmiażdżony”+.

17 Ale Jezus spojrzał na nich uważnie i powiedział: „Jak więc rozumieć ten fragment Pism: ‚Kamień odrzucony przez budowniczych stał się wieńczącym kamieniem narożnym’?+ 18 Każdy, kto upadnie na ten kamień, roztrzaska się+. A każdy, na kogo on upadnie, zostanie zmiażdżony”.

31 Natomiast Izrael, chociaż zabiegał o prawość opartą na Prawie, nie osiągnął jej. 32 Dlaczego? Ponieważ nie zabiegał o nią przez wiarę, lecz przez uczynki — jakby dzięki nim było to możliwe. Potknął się o „kamień, o który ludzie się potykają”+. 33 Tak jak napisano: „Kładę na Syjonie kamień+, o który ludzie się potykają, skałę, przez którą upadają*, ale kto oprze na nim swoją wiarę, nie będzie rozczarowany”+.

23 Tymczasem my głosimy o Chrystusie straconym na palu — dla Żydów będącym powodem do potknięcia+, a dla innych narodów czymś głupim+.

7 A zatem dla was — ponieważ wierzycie — jest on cenny. Ale jeśli chodzi o tych, którzy nie wierzą, to „kamień odrzucony przez budowniczych+ stał się wieńczącym kamieniem narożnym*”+ 8 i „kamieniem, o który ludzie się potykają, skałą, przez którą upadają”*+. Tacy się potykają, bo są nieposłuszni słowu. Właśnie taki ich czeka los.