W roku 607 p.n.e. potężna armia babilońska pod wodzą Nebukadneccara II zaatakowała Jerozolimę. W Biblii tak opisano tę okrutną inwazję: „[Nebukadneccar] pozabijał ich młodzieńców mieczem w domu ich sanktuarium, nie okazując współczucia młodzieńcom ani dziewicom, starym ani zniedołężniałym. (...) I spalił dom prawdziwego Boga, i zburzył mur Jerozolimy; również wszystkie jej wieże mieszkalne spalono ogniem, a także wszystkie jej cenne przedmioty, by spowodować zniszczenie” (2 Kron. 36:17, 19). Zagłada Jerozolimy nie powinna być dla mieszkańców tego miasta zaskoczeniem. Przez wiele lat prorocy Boży ostrzegali Żydów, że jeśli w dalszym ciągu będą lekceważyć prawa Jehowy, zostaną wydani w ręce Babilończyków — wielu zginie od miecza, a ci, którzy ocaleją, prawdopodobnie resztę życia spędzą w niewoli. w16.11 4:1, 2

Kiedy Adam zgrzeszył, sprowadził grzech i śmierć na wszystkich ludzi. Paweł ujął to tak: „Wskutek wykroczenia jednego człowieka śmierć królowała”. Potem wyjaśnił, że „przez jednego człowieka, Jezusa Chrystusa”, otrzymujemy „obfitość niezasłużonej życzliwości” (Rzym. 5:12, 15, 17). Pożytek odnosi z tego cała ludzkość. „Przez posłuszeństwo jednego [Jezusa] wielu stanie się prawymi”. W gruncie rzeczy niezasłużona życzliwość Boża umożliwia „życie wieczne za sprawą Jezusa Chrystusa” (Rzym. 5:19, 21). Jehowa posłał na ziemię swojego Syna i dostarczył okup, chociaż nie musiał tego robić. Co więcej, niedoskonali ludzie niczym sobie na to nie zasłużyli. Przebaczenie naszych grzechów i widoki na życie wieczne to rzeczywiście życzliwy i niezasłużony dar Boży. Powinniśmy bardzo go cenić i pozwalać, by każdego dnia wpływał na nasze życie. w16.12 1:1, 6, 7

Samoanaliza jest nam bardzo potrzebna. Dlaczego? Paweł napisał: „Myślenie ciała oznacza śmierć” (Rzym. 8:6). Chodzi o śmierć duchową już teraz, a literalną w przyszłości. Jednak Paweł nie chciał przez to powiedzieć, że dla kogoś, kto zaczął ‛skupiać umysł na sprawach ciała’, nie ma już nadziei. Taka osoba może się zmienić. Pomyślmy o człowieku z Koryntu, który dopuszczał się niemoralności i musiał zostać wykluczony. Mógł się zmienić i to zrobił. Porzucił złe postępowanie i wrócił do Jehowy (2 Kor. 2:6-8). Skoro wspomniany człowiek dokonał zmian, jest to możliwe również obecnie, zwłaszcza jeśli ktoś nie dopuścił się tak poważnych grzechów. Bez wątpienia ostrzeżenie Pawła dotyczące skutków ‛skupiania umysłu na sprawach ciała’ powinno pobudzać nas do dokonywania niezbędnych zmian. w16.12 2:5, 12, 13