Powyższe słowa niewątpliwie zasługują na głębszą refleksję. Apostoł Jan zachęcił w nich chrześcijan, by zastanowili się, jak bardzo Bóg ich kocha i jak tego dowodzi. Przeanalizowanie pod tym kątem miłości Jehowy z pewnością pogłębi naszą miłość do Niego i umocni więź z Nim. Niektórym jednak trudno zrozumieć, że Bóg kocha ludzi. Zdaniem takich osób trzeba się Go bać i słuchać. Inni z powodu wpojonych im błędnych nauk uważają, że Bogu obce jest uczucie miłości, a nawet, że nie da się Go pokochać. Z drugiej strony panuje pogląd, jakoby Bóg kochał wszystkich bezwarunkowo, niezależnie od tego, co robią lub w czym nie dopisują. Jak się dowiedziałeś ze studium Biblii, miłość jest główną cechą Jehowy, który powodowany nią, dał swego Syna na okup za nas (Jana 3:16; 1 Jana 4:8). w15 15.9 4:1, 2

Apostoł bynajmniej nie pomniejszał wagi karcenia, ponieważ dodał: „Potem jednak tym, którzy zostali przez nie wyćwiczeni, rodzi pokojowy owoc, mianowicie prawość”. Jeżeli kochamy Jehowę, musimy wystrzegać się zbytniej pewności siebie lub oburzania się na Jego rady. Obecnie ludzie są skoncentrowani na dogadzaniu sobie, więc niełatwo im rozmawiać na temat rad i karcenia, a co dopiero je przyjmować. Nawet ci, którzy z pozoru to robią, często robią to niechętnie. Tymczasem chrześcijanom polecono, by ‛nie dawali się kształtować na wzór tego systemu rzeczy’. Powinniśmy raczej rozumieć „doskonałą wolę Bożą” i się do niej stosować (Rzym. 12:2). Jehowa za pośrednictwem swej organizacji udziela nam odpowiednich rad dotyczących wielu dziedzin naszego życia — na przykład odnoszenia się do osób płci przeciwnej, towarzystwa czy rozrywki. Jeśli chętnie akceptujemy te rady i wprowadzamy je w czyn, pokazujemy, że jesteśmy wdzięczni za nie Jehowie i z całego serca Go kochamy (Jana 14:31; Rzym. 6:17). w15 15.9 5:13, 15

Wiary nie możemy rozwinąć jedynie siłą własnej woli. Przymiot ten jest jednym z owoców świętego ducha Bożego (Gal. 5:22). Dlatego postąpimy mądrze, gdy będziemy się modlić o większą miarę tego ducha, do czego zachęcał Jezus, bo jak sam zapewnił, Ojciec „da ducha świętego tym, którzy go proszą” (Łuk. 11:13). Gdy już ugruntujemy w sobie wiarę, musimy w dalszym ciągu ją pielęgnować. Przymiot ten można by przyrównać do ogniska. Zaraz po jego rozpaleniu ogień pali się intensywnym płomieniem. Jeśli jednak nic więcej nie zrobimy, ognisko z czasem przygaśnie, a rozżarzone węgle w końcu zamienią się w popiół. Ale jeżeli będziemy stale dorzucać drewna, ognisko może się palić w nieskończoność. Podobnie nasza wiara może być wciąż żywa, gdy będziemy regularnie karmić się Słowem Bożym. Dzięki takiemu systematycznemu studium rozwiniemy głęboką miłość do tej Księgi i jej Autora i w rezultacie umocnimy swoją wiarę. w15 15.10 2:6, 7