Jeśli poczułeś się kiedyś zniechęcony, bo ludzie na twoim terenie nie interesują się prawdą, to na pewno dobrze rozumiesz apostoła Pawła. W ciągu mniej więcej 30 lat służby pomógł on bardzo wielu ludziom stać się uczniami Chrystusa (Dzieje 14:21; 2 Kor. 3:2, 3). Jednak nie miał powodzenia w nawracaniu Żydów — większość z nich nie chciała go słuchać, a niektórzy nawet go prześladowali (Dzieje 14:19; 17:1, 4, 5, 13). Jak wpłynęło to na Pawła? Otwarcie przyznał: „Prawdę mówię w Chrystusie (...), że odczuwam wielki smutek, a także nieustanną boleść w mym sercu” (Rzym. 9:1-3). Dlaczego tak się czuł? W głoszenie wkładał całe serce. Głosił Żydom, bo bardzo mu na nich zależało. Kiedy więc widział, jak odrzucają miłosierdzie Boga, sprawiało mu to ból. Podobnie jak Paweł, my też głosimy ludziom, bo nam na nich zależy (Mat. 22:39; 1 Kor. 11:1). w18.05 s. 13, ak. 4, 5

Paweł pokazał, że zachęt potrzebują nawet ci, którzy mają obowiązek zachęcać innych. Do chrześcijan mieszkających w Rzymie napisał: „Gorąco bowiem pragnę was widzieć, żeby wam udzielić jakiegoś daru duchowego ku waszemu utwierdzeniu — albo raczej żeby nastąpiła wśród was wymiana zachęt, u każdego przez wiarę drugiego, zarówno waszą, jak i moją” (Rzym. 1:11, 12). Paweł dał świetny przykład zachęcania innych, ale sam też czasami potrzebował pokrzepienia (Rzym. 15:30-32). Powinniśmy zachęcać tych, którzy prowadzą ofiarne życie, a także osoby, które pozostają w stanie wolnym, bo chcą stosować się do polecenia, żeby pobierać się „tylko w Panu” (1 Kor. 7:39). Pokrzepienia potrzebują również chrześcijanie, którzy pozostają wierni mimo prześladowań albo choroby (2 Tes. 1:3-5). w18.04 s. 21, ak. 3-5

Żyjemy w „krytycznych czasach”, które są „trudne do zniesienia” (2 Tym. 3:1). Ale zanim nastanie nowy świat, w którym Bóg zaprowadzi na ziemi pokój, życie będzie jeszcze trudniejsze. Dlatego dobrze jest się zastanowić: „Do kogo się zwracam po pomoc i wskazówki?”. Setki lat temu psalmista powiedział, że kiedy w trudnych chwilach potrzebujemy pomocy, powinniśmy ‛wznosić oczy ku Jehowie’ (Ps. 123:1-4). Przyrównał nas do sługi, którego ‛oczy są zwrócone w kierunku pana’. Co miał na myśli? Sługa patrzy w kierunku pana nie tylko po to, żeby otrzymać od niego żywność i ochronę. Musi ciągle go obserwować, żeby poznać jego życzenia i je spełniać. My też powinniśmy codziennie sprawdzać w Słowie Jehowy, czego On od nas oczekuje, a potem zgodnie z tym postępować. Tylko wtedy będziemy mieli pewność, że pomoże nam w trudnych chwilach. w18.07 s. 12, ak. 1, 2