W Biblii znajdujemy wiele przykładów tego, jak w kontaktach ze swoimi sługami Jehowa okazywał im względy. Godne uwagi jest na przykład to, jak życzliwie pomógł Samuelowi przekazać złą wiadomość arcykapłanowi Helemu, co opisano w Księdze 1 Samuela 3:1-18. Prawo Jehowy nakazywało dzieciom okazywać szacunek osobom starszym, w szczególności naczelnikom (Wyjścia 22:28; Kapł. 19:32). Czy Samuel mógłby po prostu pójść rano do Helego i bez ogródek przekazać mu wyrok, który wydał na niego Jehowa? Trudno to sobie wyobrazić! Sprawozdanie mówi przecież, że Samuel „bał się powiedzieć Helemu o tym zjawisku”. Ale Bóg wyraźnie dał arcykapłanowi do zrozumienia, że to On kontaktował się z Samuelem. Dlatego Heli przejął inicjatywę i polecił chłopcu, żeby mu wszystko przekazał — żeby nie ukrywał przed nim ani jednego słowa. Samuel posłusznie „powiedział mu więc wszystkie te słowa”. Pokrywały się one z ostrzeżeniem, które Heli usłyszał już wcześniej (1 Sam. 2:27-36). Z tego sprawozdania uczymy się, że Jehowa liczy się z uczuciami innych oraz że jest mądry. w18.09 s. 23, ak. 2; s. 24, ak. 4, 5

W obecnym społeczeństwie powszechne jest kłamstwo. W artykule „Dlaczego kłamiemy” zamieszczonym w czasopiśmie National Geographic czytamy: „Kłamanie jest obecnie uznawane za głęboko zakorzenioną cechę ludzką”. Ludzie najczęściej kłamią, żeby się przed czymś uchronić, pokazać się w lepszym świetle, tuszować własne błędy lub nadużycia albo osiągnąć korzyści ekonomiczne. Na temat niektórych ludzi powiedziano: „Kłamiemy z łatwością, na większą lub mniejszą skalę — nieznajomym, współpracownikom, przyjaciołom i najbliższym”. Do czego prowadzą te wszystkie kłamstwa? Do utraty zaufania i popsutych relacji z innymi ludźmi. Psalmista Dawid modlił się do Jehowy: „Oto upodobałeś sobie prawdomówność we wnętrzu” (Ps. 51:6). Dawid wiedział, że prawdomówność bierze się z naszego wnętrza, z serca. W każdej dziedzinie życia chrześcijanie ‛mówią prawdę jeden do drugiego’ (Zach. 8:16). w18.10 s. 7, ak. 4; s. 8, ak. 9, 10; s. 10, ak. 19

Kiedy w roku 1513 p.n.e. Izraelici opuszczali Egipt, mogło być ich ponad trzy miliony. Wśród nich byli ludzie należący do trzech lub czterech pokoleń, dzieci, osoby sędziwe, a także chorzy i niepełnosprawni. Żeby wyprowadzić ich wszystkich z Egiptu, potrzebny był rozważny i wyrozumiały wódz. Jehowa za pośrednictwem Mojżesza dowiódł, że jest właśnie kimś takim. Dzięki temu Izraelici czuli się bezpieczni, kiedy opuszczali miejsce, które było jedynym domem, jaki znali (Ps. 78:52). Co zrobił Jehowa, żeby Jego słudzy czuli się bezpieczni? Wyprowadził ich z Egiptu w dobrze zorganizowanym „szyku bojowym” (Wyjścia 13:18). Dobra organizacja upewniała Izraelitów, że Jehowa ma kontrolę nad sytuacją. Oprócz tego zadbał, żeby Jego obecność była dla ludzi wyraźnie widoczna — „za dnia prowadził ich obłokiem, a przez całą noc światłem ognia” (Ps. 78:14). To tak, jakby Jehowa upewniał ich: „Nie bójcie się. Jestem z wami. Będę was prowadzić i ochraniać”. w18.09 s. 26, ak. 11, 12